Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 37

133
Það kviknaði einlivr óljós hugsun í brjósti Alfreds
Við þessi orð foringjans, sem olli honum hrygðar. Hann
gekk því út úr salnum og til herbergis síns, því hann
vildi helzt vera í einrúmi rneð hugsanir sínar.
‘Farðu ekki strax, Ella1, mælti f.iðir ínærinnar þag-
ar Alfred var fariun. ‘Eg þarf að tala við þig‘.
Ella gekk aftur til sætis síns.
‘Hvað amar að Alfredl1
‘Arnar að, faðir minn V
‘Já. Hanu hefir verið að gráta, var það ekki V
Ella hikaði að svara um eitt augnablik. Síðan reis
kún úr sæti sínu og gekk til föður síns. Hún studdi
hendinni á öxl hans þar sem hann sat og hallaði aér
upp að honum, en mælti í blíðum róm:
‘Það er satt, faðir, að hann var að gráta; en það
var af ástæðulausum ótta. Eg reyndi að leiða honum
fyrir sjónir, að haun hefði ekkert að óttast; heldur mundi
framtíð hans verða björt og fögur’.
‘En hvað var það, dóttir mín'i, spurði Sir William
og setti hana á hné sér.
‘Geturðu ekki gizkað á það, pabbi V
‘Eg vildi heldur að þú segðir mér það’.
‘Þá skal eg gera það, pabbi. Alfred hefir játað