Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 21

117
yfli’ eldi. — Mýs eru í svo miklu uppáhaldi hjá þjóð-
ílokk þessum, að þau augu þykja konum fegurst, sem
lík em „músaraugum”.
Þegar morgunverði er lokið, tekur bóndi boga sinn
°g örvar og gengur til vejða. Avalt hefir hann líka
með sór exi, ef ske kynni hann sæi íkorna setja í tré á
leið sinni. íkornsveiðar Tarahúmara eru all-einkennileg-
ar. Sérhver af oss mundi álíta það auðveldasti vegur-
>Uu og fyrirhafnar minst, að skjóta þessi smádýr með
hoga, en Tarahúmarar álíta örvar sínar of dýrmætar til
þess. Sjái þeir íkorna á leið sinni, sem setur hnarreist-
Ur á trékvist, höggva þeir tréð niður, en veiði-
^ hundur þeirra stendur hjá tilbúinn að grípa dýrið er tréð
fellur. En all-jafnan tekur þessi veiðiaðferð langan tíma.
Ikorninn er bæði fótviss og áræðinn, ogstekkur iðulega
úr einu tré i annað, og þannig getur leikurinn gengið,
uð veiðimaðurinn verði að höggva tíu til tólf tré niðuv,
áður en hann eða seppi hans hefir náð íkornanum. Að
því búnu er hann hæst ánægður með dagsverkið, því
hvorki tími né starf, hertr nokkurt verðmæti hjá honum.
Eins er með húsmóðurina; hún er hjartaulega ánægð yfir
hinum litla fong er bóndinn færir henni til búsins.
Konurnar hjá Tarahúmörum eru iðjusamar ogsívinn-
aUdi. Þær mylja sundur allan kornmat, tíua jurtir og