Svava - 01.10.1903, Blaðsíða 35

131
usta hennar. Hún vissi af hverju hún Icom, en hún
reyndi að hughreysta vin sinn, og telja honum trú um
að hann hefði ekkert að óttast.
„Ldttu ekki liggja illa á þár“, mælti hún, „ham-
ingjnsól okkar mun aldrei ganga undir. Eg skal taka
hlutdeild í öllum þínum kjörum — blíðum sem stríðum
— og aldrei yíirgefa þig, en ávalt elska. Sviftu þessu
sorgarskýi af ásjónu þinni, og vertu glaður og kátur eins
og þú varst“.
„Guð blessi þig, vina mín“, mælti Alfred og þerði
tárin af kinnum sér. „Orð þín hafa skapað von í brjósti
mér, sem eg get þó ekki reitt mig á“.
„Jú, þú verður að vera öruggur og skapa þér þá
von, sém hvílir á óhultura grundvelli. Ástin skipar
þér að vona; og ástin er ijúflynd og þýð, en þó voldugur
áminnari".
„Guði gœíi, að mér væri hægt að hrinda frá mér
þessum kvíðboga, sern hefir kviknað í brjósti mór. Eg
vildi óska eftir, að framtíðarbraut okkar yrði eins fögur
og ástar-pentill þinn málar haua“.
,Hver kemur þar, Alfred? — Ó, það er faðir minn.
— Þú færir þetta einhverntíma í tal við hann. — Eg
skal styðja mál þitt. — Hann mun ekki neita okkur'.