Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 23

169
veislta íílsins. Yígtermur þeiira eru beinvaxnar, og
nota þoir þær til að grafa til vatns í árbökkum og
sandflákum, en vígtennur mimmútsdýsius eru hring-
bognar. En aftur eru fótleggir mammútsdýrsins betur
vaximr til að vera sveiganlegar og liðugar ou afríska
fílsins eða indverska, og þar af leiðandi vel vaxnar til
að krafsa frá sór snjó.
Arjð 1799 fanst mammútsdýr við mynni Lenafijóts-
ins í Síberíu, og sjö árutn síðar var beinagrindin og
liúðin af því flutt á fornleifasafnið í Pótursborg. Kjöt-
ið af dýri þessu var svo ferskt — þótt þúsuudir ár
væru liðin frá dauða þess — að úlfar, tóur og birnir
átu það gráðugt; og þarlendir menu gáfu það hundum
sínuni, sem neyttu þess meö beztu lyst. Vísindaleg
rannsókn á leifum þessa dýrs leiddi í ljós, að það væri
af fílakynjnu; hefði verið afar stórvaxið, húðin þykk og
hárin á henui löug og rauð að lit. Partur af húð
Leua-dýrsins er á dýrafræðissafninu í Berlíu á Þýzka-
latidi — er Alexander Kússakeisari hafði sent Priðriki
II. að gjöf — og heflr töluvert verið ritað og rætt um
það atriði.
Á nieðal innlendra ættflokka í Síberíu (einkum
Jakúta), er .sú hjátrú ríkjandi, að mammútsdýrið búi í
iðrum jarðarjnnar. Grafi sig á millum út, en deyi strax