Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 27

173
sjá bain sitfc giftast syni þiss raamis, er var hengdur
opinberlega fvrir landráð ! — Hvílík svívirðing !’
„Heiraurinn ! Framtíðin !‘ endurtók raæriu. „í sál
ininni er minn eiginn heimur og fraratíð. — Legðu
ekki smán föðursins á herðar barnsins. Legðu heldur
hlessandi og raýkandi hönd á það. — I>að liggur í
okkar valdi, að strá blómura á leið þess og gera það
að hamingju barni. — Eigura við að vanrækja þá
skyldu, er hvílir á herðura okkar?’
„Æ, elsku barnið raitt, þú veizt ekki hvað þú ort
að biðja um. Hættu þessu — hættu, ef þú vilt ekki
sjá raig líða onu meir. Ef þú vilt okki stuðla að því,
að sjá vesaliugs föður þinn hníga í gröf sína, beygðan
af brostnum vonura og- óhlýðni einkabarns síns. Minstu
aldrei framar á þetta atriði. Láttu hiun líðandi tíma
fela það í gleyraskudjúpi síuu’.
Sir William var veglyndur og góðhjartaður, en
tettardramb haus var mikið; fyrir því valdi hefir marg-
ur orðið að beygja sig, og Ella var ein í þeirra tölii,
er fokk að keuua á því.
„Vesalings Alfred’, hraut af vörum uiærinnar, „nú
á hann ekkert heimili’.