Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 30

176
halda ávalt söinu leiðina, or hann í æsku liafði valið
sdr. Og þótt að myrkur lífsins væri nú sem stæði
geigvænlogt, skyldi liann okki víkja út af brautsiuni.
Eúmur klukkutími leið, þar til Alfred áttaði sig.
Hann þorði tárin af kinnum sér og fór að hugsa til
ferðar. Eu hvert átti liaun að haldal Nú var haim
heimilislaus og einmana — rekiun út á hjarn mannlífsins.
Hann rendi nugum að skilnaði yfir þenna bústað hiuna
dauðu, síðan gekk hann út úr grafreitnum og stefndi til
árinnar. En skamt var hann á leið kominn, er haun
heyrði nafn sitt vera nefnt. Alfred leit í kringum sig
og sá gráhæiðan mann standa þar skamt frá. Hann
hélt áfram leið sína án þess að veita þessum öldung
frekaii athygli.
„Alfred’, hrópaði maðuriun aftur,
„Nafn mitt er þ.ið', svaraði Alfred.
„Komdu til mín’.
„Til hvers V
„Eg þarf að tala við þig um atriði, sem þig varðar
miklu’.
„Eg þekki þig ekki'.
„Það gjörir engau mismun. Fylgdu mér, og þú
munt hafa áslæðu til að vera mér þakldátur’.
Alfred hikaði. Hann mundi ekki eftir að hafa