Svava - 01.11.1903, Blaðsíða 44

190
fram og affcur uni gólfið, eins og hnnn vœri genginn
frd vitjnu, Alfred lagði hönd sína á öx) sjóliðsforingjans
og mælti:
„Var ekki faðir minn saklaus?’
,,Saklaus!’ endurtók gamli aðalsmaðurinn, reis úr
sæti síuu en hneig niður aftur á stóljnn. „Mér gat
aldrei dnttið í hug, að slíkt svikasamsæri gæti átt sér
stað. En eiuhver ógeðslegur skuggi hékk yivr þes3u
voðalega máli, sem endaði með lííláti míns bozta viuar.
Alt virtist sanna, að hann væri sekur, og eg varð að
trúa því að haun hefði gjört sig sekan um drottinsvik.
En þó var mér ómögulegt að sætta mig við dómúrskurð-
inn. Saklaus! — Ó, guð minn! — Sir John sak-
laus! —
Rétt í þessu stansaði dr. Holland, rauk að borðinu
Og hrifsaði bréfið í liöud sér, er Sir John hafði ritað
franska umboðsrnanuinum.
„ ,Eg er Enylendiugur!' ” las hann upphátt. „Ef
þetta er ekki líkt gamla mauninura. ,Það svar œtti að
vera ijður nójJ' Ó, þú, Sir John ! ,En velii þér fram-
ar máls á þestu svívirðilecja atnði, skal eij senda yður
fullnœgjandi svar með púðri og kúlnadrifuj’ Ef þetta
er ekki snildarlega sagt! ,Með djúpri fyrirlitningu, er
sg yðar óvinur — JOHN LANDFORD,. Hann hofir
verið 6nklaus, Sir William!”