Dagblaðið Vísir - DV - 12.04.2016, Side 26

Vikublað 12.–14. apríl 201618 Fólk Viðtal
515 7900 | alskil@alskil.is | alskil.is
fólk á Facebook,“ segir Helgi og bros­
ir í kampinn.
Mjólkin var leynivopnið
Helgi vakti mikla athygli ytra fyrir þá
staðreynd að líkami hans var óvenju
fljótur að mynda bein. Ungur aldur
hans hjálpaði eflaust til en aðal­
ástæðan var leynivopn sem að faðir
hans bar í son sinn daglega. „Pabbi
keypti daglega ferska mjólk sem ég
drakk af áfergju. Ég held að það hafi
verið lykilatriðið sem og lýsið sem
pabbi kom með að heiman,“ segir
Helgi. Það var svo sannreynt þegar
feðgarnir tóku Ítala á fertugsaldri
undir sinn verndarvæng.
„Beinin mynduðust mjög hægt
í honum, það gerðist eiginlega ekki
neitt. Pabbi fór þá að kaupa auka­
skammt af mjólk handa honum
og píndi ofan í þennan vin okkar,“
segir Helgi. Árangurinn lét ekki á
sér standa og fljótlega fóru bein Ítal­
ans að vaxa og gróa. Þá einkenndi
matarskortur veruna í Kurgan. Erfitt
var að fá máltíðir á spítalanum og
þegar mat var að fá á annað borð þá
var hann gjörsamlega óætur að mati
Helga. „Pabbi lét sig stundum hafa
það. Hann fór hins vegar alla daga út í
bæ til þess að kaupa ætan mat handa
mér,“ segir Helgi.
Ofboðslegur kuldi í Síberíu
Dagarnir gátu verið langar og ein­
hæfir á spítalanum í Kurgan. Af­
þreying var lítil sem engin en Helgi
var í daglegri þjálfun og skoðunum
sem styttu honum stundir. „Náms­
bækurnar voru með í för og hug­
myndin var sú að læra þegar stund
gæfist milli stríða. Því miður var lítið
um það,“ segir Helgi og hristir bros­
andi kollinn. Hann náði þó góðum
tökum á rússneskunni og býr að því
enn þann dag í dag.
Ekkert símasamband var til Ís­
lands en feðgarnir skrifuðu af og
til bréf til þess að láta vita af sér.
Spítalinn var griðastaður þeirra feðga
en Helgi reyndi þó að komast út undir
bert loft eins oft og hægt var. „Það var
ofboðslegur kuldi þarna stóran hluta
ársins og það fór ekki vel í dreng með
brotin bein,“ segir Helgi.
Hann hélt sig að mestu innandyra
yfir mestu kuldaskeiðin en þegar sól
hækkaði á lofti þá varð ofboðslega
heitt í borginni. „Veðurfarið var ótrú­
lega öfgakennt þarna úti. Ég reyndi
að fara daglega út í göngutúr þegar
veðrið var gott. Ég var alltaf með bún­
að utan um þann útlim sem verið var
að lengja og það gerði mér stundum
erfitt fyrir varðandi hreyfingu. Sér­
staklega þegar lærleggirnir voru
lengdir,“ segir Helgi. Að hans sögn gat
hann þó byrjað að stíga í fótinn nán­
ast daginn eftir stóru aðgerðirnar sem
framkvæmdar voru. „Þrátt fyrir að
vera beinbrotinn þá studdi búnaður­
inn svo vel við þá útlimi sem verið var
að lengja,“ segir Helgi.
Brast í grát í Nauthólsvík
Helgi fór í þriðju og síðustu aðgerðina
árið 1989 þegar upphandleggirnir
voru lengdir. Sú aðgerð var auðveld
miðað við það sem á undan var geng­
ið. Vel hafði gengið að lengja fót­
leggina og þegar þarna var komið
sögu hafði Helgi því lengst um tæpa
fjörtíu sentimetra. Við upphaf fyrstu
aðgerðarinnar var hann 114 senti­
metrar á hæð en við lok annarrar að­
gerðarinnar var hann orðin 155 senti­
metrar. „Ég er núna 152 sentimetrar,
hef aðeins skroppið saman,“ segir
Helgi og skellihlær.
Eins og fyrr segir var draumur
Helga að geta sest undir stýri og hann
rættist dag einn í Nauthólsvík þegar
að faðir hans leyfði honum að prófa
að keyra bílinn þeirra í Nauthólsvík.
Helgi var þá nýkominn úr annarri að­
gerðinni og hafði tekið út nánast alla
hækkunina. „Um leið og ég keyrði
löturhægt af stað þá brotnaði ég gjör­
samlega saman og hágrét,“ segir Helgi
og horfir hálffeimnislega á blaða­
mann. Að upplifa árangur allra þeirra
óbærilegu kvala sem hann hafði þurft
að upplifa síðastliðin ár reyndist hon­
um um megn.
Draumurinn orðin að atvinnu
Það er við hæfi að Helgi starfar í dag
sem leigubílstjóri hjá Hreyfli og hefur
gert síðan um aldamótin. Drengur­
inn sem þráði að setjast undir stýri á
bifreið er atvinnubílstjóri. „Ég kann
alltaf vel við mig undir stýri og mér
líkar starfið vel,“ segir hann. Við­
skiptavinir séu kurteisir og komi vel
fram við hann en af og til komi upp
leiðinlegar uppákomur.
„Einu sinni vorum við tveir bíl­
stjórar pantaðir að húsi þar sem
gleðskapur var í gangi. Gestgjafinn
kom út, nokkuð vel við skál, og þegar
hann sá mig þá horfði hann á mig
með fyrir litningarsvip og sagði að
hann ætlaði ekki að stíga fæti upp
í bíl hjá mér,“ segir Helgi og viður­
kennir að þetta viðmót hafi komið
flatt upp á hann. Hann skrúfaði niður
rúðuna og sagði samstarfsfélaga sín­
um frá þessu og sá brást við með því
að segja húsráðandanum að þá tæki
hann hvorugan bílinn. „Svo keyrðum
við báðir í burtu. Ég var þakklátur fyr­
ir stuðninginn,“ segir Helgi.
Hann segist afar minnugur á and­
lit og löngu síðar hafi hann komið
að leigubílaröðinni niðri í miðbæ að
nóttu til. „Veðrið var slæmt og langt á
milli bíla. Ég þekkti þá manninn sem
beið fremstur í röðinni, þar var hús­
ráðandinn fyrr nefndi kominn. Hann
gerði sig líklegan til að opna dyrnar og
stíga inn en þá tilkynnti ég honum að
hann stigi ekki fæti inn í þennan bíl.
Hann tók því ekki vel en ég sagði á
móti að staðan væri 1­1,“ segir Helgi
kíminn en tekur fram að slíkar upp­
ákomur séu fáheyrðar undantekn­
ingar.
Baráttan við Bakkus
Eins og áður segir kynntist Helgi
brennivíni snemma á lífsleiðinni
og af illri nauðsyn. Samleið hans
og Bakkusar spannaði um þrjá­
tíu í ár og mestallan tímann hafði
hann stjórn á drykkjunni. „Ég
skemmti mér mikið þegar ég var
alkominn heim frá Kurgan og
missti nánast ekki úr helgi,“ seg­
ir hann. Upp úr 2010 hafi neyslan
hins vegar stóraukist. „Mér leið
illa andlega um það leyti og fór
að leita í flöskuna þegar ég kom
heim af vöktum. Fannst sjálf­
sagt að fá mér einn drykk til þess
að slaka á og líða betur,“ seg­
ir Helgi. Smám saman jókst neyslan
og svo rann upp fyrir Helga að hann
var orðinn dagdrykkju maður sem
þarfnaðist hjálpar.
„Mér leið skelfilega illa einn
daginn og sá að þetta gengi ekki
svona mikið lengur. Ég hringdi þá í
vin minn og sagðist þurfa hjálp. Fyrst
hélt hann að ég væri að spá í fjár­
mögnun á nýjum rallbíl en ég leið­
rétti það fljótt,“ segir Helgi og hlær.
Um leið og hann nefndi brennivínið
brást vinur hans fljótt við og hringdi
á Vog og þangað var Helgi mættur
daginn eftir og fór í rúmlega þriggja
vikna meðferð. „Hjá SÁÁ er unnið
stórkostlegt starf og mér var hjálp­
að að takast á við vandamálið. Ég
hef verið edrú síðan og er duglegur
að mæta á fundi. Ég hef eignast fjöl­
marga vini í þessu ferli sem mér þykir
afar vænt um,“ segir Helgi og kveðst
þakklátur fyrir að eiga marga góða að.
Hugsar til Kurgan
Hann segist reglulega hugsa til
Kurgan og þeirra ára sem hann
eyddi þar. Þrátt fyrir sársaukann sem
tengist staðnum og á köflum frum­
stæð skilyrði þá hugsi hann með mik­
illi hlýju til þessa tíma. „Ég hef ekki
farið þangað út síðan 1989 en mig
langar mikið til þess einn daginn,
enda eflaust margt breyst. Ég veit
að spítalinn er þarna enn og hann
hefur núna verið nefndur í höfuðið á
Ilizarov, vini mínum. Ætli ég setji ekki
fyrst stefnuna á að taka þátt í sterku
rallmóti og síðan endurnýja kynnin
við Síberíu,“ segir Helgi glaður í
bragði. n
„Þetta var gjör-
samlega óbæri-
legur sársauki og reglu-
lega öskraði ég og grét til
skiptis. Ég hélt á tímabili
að ég væri að deyja.
Hlýjar minningar
Helgi kveðst þakklátur
fyrir tímann í Kurgan og
minnist dvalarinnar með
hlýju þrátt fyrir erfiðar
stundir á köflum. Fjöl-
miðlar sýndu aðgerðun-
um mikinn áhuga og
Helgi varð þjóðþekktur.
MyND Sigtryggur Ari
Í spelkum Hér má sjá búnaðinn
sem Helgi var með um fæturna. Hann gat
stigið í fæturna strax eftir að beinin voru
brotin en átti erfitt með gang, sérstaklega
þegar lærleggirnir voru lengdir.