Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.01.2017, Blaðsíða 16

VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.1. 2017
nokkuð hár og hafði hækkað töluvert og við
vissum að það var eitthvað að gerast,“ segir
Ásthildur.
Þennan sama dag var móðir Hafþórs jörðuð.
„Ég spyr Ásthildi hvort hún treysti sér í
jarðarförina og hún segist gera það,“ segir
hann. „Svo komu mamma, pabbi og Elínborg
systir mín til að fara í jarðarförina og sögðu við
mig, „jæja, þú kemur með okkur suður, þú
þarft að leggjast inn á meðgöngudeildina“.
Grunur þeirra var staðfestur af frænda Haffa
sem er læknir og konu hans sem er hjúkr-
unarfræðingur, en þau komu í heimsókn fyrir
jarðarförina. Mér fannst þetta allt hin mesta
firra,“ segir Ásthildur, sem hlýddi þeim samt
sem áður. „Ég var lögð inn um nóttina og fékk
ekkert að fara aftur út,“ segir Ásthildur, sem
var þarna enn sannfærð að það væri ekkert að
sér. „Mér fannst ég vera að eyða peningum
heilbrigðiskerfisins og mér fannst þetta allt fá-
ránlegt. Ég lá uppi í rúmi og skrifaði kynningu
því ég ætlaði að fara heim og taka á móti for-
setanum 3. október og standa mína plikt. Svo
áttaði ég mig á að ég væri ekki að fara neitt, en
mér fannst ég vera fullkomlega ómissandi og
að ég væri ekki búin að gera það sem ég átti
eftir að klára,“ segir hún. „En háþrýstingur er
einungis læknaður með leiðindum og mér var
skipað að liggja fyrir á meðgöngudeildinni!“
Á öðru hundraði frá Patreksfirði
Ásthildur fékk sterasprautur til að örva
lungnaþroska barnsins og þau hjónin fengu að
skoða vökudeildina. Hún segist samt ekki hafa
verið tilbúin að horfast í augu við það að hún
væri að fara að eignast barnið, en ljóst var
þarna að Lilja myndi fæðast innan hálfs mán-
aðar, töluvert fyrir tímann. Læknarnir gerðu
allt sem í þeirra valdi stóð til að halda blóð-
þrýstingi niðri og fresta fæðingu eins lengi og
unnt var. Allt virtist með kyrrum kjörum og
útlit fyrir nokkurra vikna spítalalegu. Í sam-
ráði við lækna ákvað Hafþór að fara vestur í
nokkra daga vegna vinnu.
Daginn eftir, 5. október, hringdi Ásthildur í
hann og sagði að það drægi til tíðinda og væri
jafnvel von á barninu fyrr en haldið var. „Ég
pakkaði niður í tösku til að verða klár,“ segir
Hafþór, sem hafði ekki áhyggjur enda einungis
3½ tíma í burtu. Hann hugðist leggja af stað í
bæinn um kvöldið. Þá fékk hann símtal þar sem
honum var tjáð að það ætti að taka barnið með
keisara þetta sama kvöld klukkan níu. „Ég henti
öllu frá mér og brunaði suður,“ segir hann.
Ásthildur lýsir ástandi síðustu daga fyrir
fæðingu. „Það sem var búið að gerast þarna
dagana á undan var að ég sat í rúminu eins og
Greta Garbo með sólgleraugu, ég var svo ljós-
fælin. En það er eitt af einkennunum. Ég var
líka svo andstutt og með brjóstsviða. Svo kom
ljósmóðirin til mín og sagði strax, „heyrðu
elskan mín, nú er eitthvað að gerast“. Hún sá
það strax, ég var útblásin, bjúgur alls staðar,
meira að segja á augnlokum, eyrum, og í
framan,“ segir hún.
„Það er svo mikil hætta á krömpum með
meðgöngueitrun. Þeim geta fylgt heila-
skemmdir og jafnvel andlát barns eða móður,“
útskýrir Hafþór og þegar hér var komið var
eina ráðið að ná barninu út.
„Þetta er dauðans alvara. Mér hrakaði með
hverri mínútu,“ segir Ásthildur, sem man
gloppótt eftir þessu öllu saman.
„Ég var þarna á eins miklum hraða og bíll
og vegir leyfðu frá Patreksfirði á þessum tíma-
punkti,“ segir Hafþór. Stuttu síðar varð ljóst
að hann myndi ekki ná í bæinn í tæka tíð.
Þegar Hafþór var kominn rétt framhjá
Búðardal fékk hann símtal frá konu sinni, sem
talaði með drafandi röddu. „Haffi minn, til
hamingju með dóttur þína. Lilja litla er á leið-
inni upp á vökudeild og ég upp á gjörgæslu. Til
hamingju, elskan mín.“ Ég fór bara út í kant
og grét,“ segir Hafþór.
Minningin fær hann til að tárast og okkur
með. Í heiminn var komin lítil heilbrigð stúlka,
Lilja, fædd átta vikum fyrir tímann, 7 merkur
og 42 sentímetrar. Hún var strax spræk og það
amaði ekkert að henni en móðirin lá hins vegar
fárveik.
Sá hljómsveit á vökudeildinni
Ásthildur fékk ekki að hafa eiginmanninn hjá
sér í fæðingunni en yngri systir Ásthildar, Sig-
ríður, var með henni á spítalanum og Jóna
Pálsdóttir, vinkona móður hennar, var við-
stödd fæðinguna. „Ég var hrædd og grét og
saknaði Haffa svo mikið, en svo hugsaði ég,
þetta verður allt í lagi. Ég fann að ég bar djúpt
traust til læknanna og hjúkrunarfólksins,“
segir hún og bætir við að þau séu gríðarlega
þakklát fyrir einstakt atlæti bæði á meðgöngu-
og sængurlegudeildinni og vökudeildinni.
Hafþór, sem var kominn suður stuttu síðar,
var hræddur um líf konu sinnar. „Ég hafði
aldrei áhyggjur af Lilju litlu, ég hafði bara
áhyggjur af Ásthildi. Hún var í lífshættu á
gjörgæslu í tæpa þrjá sólarhringa og það var
vakað yfir henni,“ segir hann.
Dagarnir á gjörgæslu eru í móðu hjá Ást-
hildi. „Ég sá ofsjónir og heyrði ofheyrnir. En
ég man að einn læknirinn sagði að ég hefði ver-
ið með heila- og lungnabjúg og þau höfðu
áhyggjur af blóðtappa í lungum, “ segir Ást-
hildur. „Ég trúi því eiginlega ekki enn,“ segir
Ásthildur og er greinilega enn að melta þessa
lífsreynslu.
„Þegar ég fór að sjá Lilju í fyrsta skipti hélt
ég að það hefði komið hljómsveit með mér inn
á vökudeildina en ég var með svo miklar of-
skynjanir, “ segir Ásthildur, sem fór þangað
með heyrnaról fyrir eyrum og leppa fyrir aug-
um því hún þoldi svo illa birtu.
„Mér fannst þetta allt mjög fyndið og ég
hafði mikinn húmor fyrir aðstæðum mínum,“
segir hún. „Fólkið í kring hafði ekki alveg
sama húmor fyrir þeim!“
Þau hjón rifja upp daginn. Greinilegt er að
Ásthildur er að heyra sumt í fyrsta sinn. Hún
verður hissa á að muna ekki allt.
„Ástin mín, þú varst svo veik.“
Ásthildur lá á spítala í rúmar tvær vikur og
dvaldi síðar hjá Lilju á vökudeildinni. Lilja var
aðeins nokkra daga í hitakassa og braggaðist
vel.
Ásthildur var að vonum alsæl með dótt-
urina, sem beðið hafði verið eftir í fjögur ár.
„Ég var alveg í skýjunum. Þetta var rosa-
Morgunblaðið/Ásdís
Ásthildur er í skýjunum yfir dótt-
urinni og viðurkennir að hún væri
alveg til í að gefa Lilju lítið systkin
einn daginn, ef mögulegt er.
’ Fólk hélt að við værum klikk-uð. Hvað ætla þau að veralengi að reyna? Foreldrar mínirog systkini stóðu auðvitað við
bakið á okkur en hugsuðu auðvit-
að, hvað ætla þau eiginlega að
leggja mikið á sig til að koma
barni í heiminn? Og við vorum
tilbúin að leggja allt í sölurnar.