Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.01.2017, Blaðsíða 15

Var ekki erfitt að segja alltaf frá þegar til-
raunirnar mistókust?
„Jú, rosalega erfitt. Undir það síðasta gat ég
bara ekki talað um þetta. Sagði bara, þetta
gekk ekki og ég bið ykkur að ræða þetta ekki
við okkur. Mér fannst næstum því farið að
vera skammarlegt að segja frá þessu. Og við
veltum því fyrir okkur að segja ekki neitt en
mér fannst skilningurinn og stuðningurinn svo
dýrmætur. Ég er kannski svo opinská mann-
eskja, mér fannst þetta aldrei neitt feimnis-
mál. Það á ekki að vera feimnismál að fólk vilji
eignast börn. Það er eitt af því sem flestir vilja
í lífinu.“
Þegar loks óléttan tókst sagði Ásthildur öll-
um sem vildu heyra. „Ég var svo glöð að mér
fannst eiginlega nauðsynlegt að setja frétta-
tilkynningu í New York Times,“ segir hún í
gríni.
Ásthildur segist að vonum hafa verið kvíðin
og hrædd á meðgöngu að eitthvað gæti komið
fyrir. Þar sem meðgangan var skilgreind sem
áhættumeðganga valdi Ásthildur að barnið
yrði tekið með keisara og var sett dagsetning
22. nóvember.
„Mér leið vel og var rosalega spennt, fékk
nokkrar þvagfærasýkingar sem drógu aðeins
af mér, en annars leið mér vel.“
Litla Lilja er á leiðinni
Þau segjast ekki hafa ætlað að vita kyn barns-
ins fyrir fram en Ásthildur þóttist hafa séð á
blaði hjá ljósmóðurinni í einni skoðun að von
væri á dreng. „Við ætluðum ekki að kíkja í
pakkann,“ segir Hafþór.
„Ég taldi mig hafa séð það á blaði en það var
mikill misskilningur, það var bara kyn föður!“
segir hún og hlær. „Svo fórum við í sónar,
aftur, og Sigga litla systir mín kom með en
Haffi var úti á sjó. Og við förum að tala um litla
strákinn, litla kútinn. Og þá segir ljósmóðirin,
„fenguði að vita kynið síðast?“ Ég svaraði að
ég hefði séð það. Hún sagði þá, „það veit eng-
inn kynið nema ég og ég skrifaði það hvergi“.
Þá spurði hún hvort ég vildi vita kynið og ég
játaði því. Þá fengum við að vita að það væri
stelpa. Og við vorum ofsalega glaðar. Mig
langaði í stelpu. Ég sendi Haffa skilaboð að
litla Lilja væri á leiðinni.“
Safnaði barnafötum í tuttugu ár
Ásthildur á sér dálítið einkennilegt áhugamál,
en hún safnar barnafötum og hefur gert í tutt-
ugu ár. „Ég þóttist vera að kaupa til að gefa,“
segir hún brosandi.
„Þú þóttist ekkert því það mátti ekki fæðast
barn í Vesturbyggð án þess að þú gæfir því
föt,“ segir Hafþór.
Ásthildur viðurkennir að hafa átt fullar
skúffur af barnafötum sem hún segir ekki hafa
farið úr tísku þótt árin hafi liðið. „Ég keypti
náttúrulega svo fínt að þetta er klassík!“ segir
hún og skellihlær.
Blaðamaður beinir spurningu til Hafþórs.
Fékkstu að kíkja ofan í þessar skúffur strax
þegar þið kynntust til að komast að þessari
sérkennilegu söfnunaráráttu?
„Nei, en svo á einhverjum tímapunkti eftir
að við kynntumst sá ég þetta og spurði hana
hvað hún væri að gera með öll þessi barnaföt.
Henni finnst ekkert leiðinlegt að versla,“ segir
hann og brosir.
Ásthildur segir að hún hafi átt lager til að
gefa en hins vegar keyptu þau ekkert nýtt í
skúffurnar þegar von var á Lilju. „Við erum
dálítið gamaldags og þorðum ekki að gera
neitt klárt,“ segir Ásthildur.
„Ég er mjög hjátrúarfullur,“ bætir Hafþór
við, en þau hjón keyptu einungis skiptiborð og
barnavagn. „Svo er notuð fjölskylduvagga og
hún fékk ekki að koma í hús fyrr en barnið var
fætt og komið heim,“ segir hún.
Fötin voru að sjálfsögðu til í skúffunum en
pössuðu engan veginn á Lilju, sem kom fyrr í
heiminn en búist var við. „Ég var úti um allan
bæ eftir að hún var fædd að leita að fyrirbura-
fötum,“ segir Hafþór.
Ofboðslega vond hugmynd
Það sem átti síðan eftir að gerast í aðdraganda
fæðingar litlu dömunnar var ekki hægt að sjá
fyrir, frekar en annað í lífinu. Ásthildi leið
ágætlega á meðgöngu sem fyrr segir og ákvað
í lok ágúst að fara til Svíþjóðar, en þá voru enn
tæpir þrír mánuðir í fæðinguna.
„Ég var að fara á námskeið hjá sveitar-
stjórnarmönnum í viku, þaðan á vinabæjarmót
í Noregi og þaðan til Þrándheims að skoða
fiskeldisbæi. Þetta var samtals hálfsmánaðar
ferðalag en þarna er ég gengin sex mánuði
rúma. Eftir á að hyggja var þetta alveg ofsa-
lega vond hugmynd. En ég fékk grænt ljós frá
lækni og ljósmóður,“ segir Ásthildur, en ekki
voru allir sáttir. „Mömmu fannst þetta ekki
skynsamlegt og vinkona mín, hún Ólöf Nordal,
var ekki sátt við þetta. Hún hótaði að taka af
mér vegabréfið. Þeim fannst þetta vond hug-
mynd og öllum öðrum nema mér. Þær voru of-
boðslega ósáttar við þetta. En þvermóðskan í
mér var mikil, og mér leið svo vel að ég upplifði
að ég gæti allt. „Ofurkonusyndrómið“. Ég ætl-
aði ekki að láta óléttu stoppa mig. Þannig að ég
fór út og þurfti fljótlega að fara á sýklalyf
vegna blöðrubólgu. Og þegar ég var komin til
Noregs var ég ofboðslega þreytt. Ég hringdi í
Haffa og bað hann um að koma. Í staðinn fyrir
að koma heim bað ég hann að koma út, sem
hann gerði. Svo kom ég heim úr ferðinni og
hélt áfram að vinna og var með fyrirvaraverki,
ofboðslega þreytt og leið bara ömurlega illa.
Ég fór suður í skoðun og þar setur ljósmóðirin
mér stólinn fyrir dyrnar. Segir mér að hætta
að vinna. Að þetta sé ekki gott, ég sé orðin allt
of þreytt,“ útskýrir Ásthildur.
„Þá gerist það að tengdamamma deyr. Ég
fer aftur vestur til að vera hjá Haffa og mæti
auðvitað í vinnuna. Ég ætlaði ekki að hætta að
vinna, það var svo margt sem ég átti eftir að
gera, forseti Íslands var að koma í heimsókn
og eftir var fjárhagsáætlunargerð og margt
að undirbúa áður en ég færi í fæðingarorlof.
Svo að morgni 29. september vakna ég með
gríðarlegan hausverk,“ segir Ásthildur, sem
hafði varla fest svefn um nóttina fyrir höf-
uðkvölum. „Ég var komin með óskaplega mik-
inn bjúg,“ segir hún og taldi Hafþór að hún
væri komin með meðgöngueitrun; hann
þekkti einkennin.
Jarðarför og innlögn sama daginn
„Mamma hafði fengið meðgöngueitrun þrisvar
sinnum þannig að við vissum að það var ákveð-
in hætta á því að ég fengi eitrunina líka því
þetta er ættgengt. Ég tikkaði í öll boxin; aldur,
glasafrjóvgun og ættarsaga. Bjúgurinn lagðist
eins og hella yfir mig. Ég var byrjuð að þyngj-
ast mjög mikið; það var bara bjúgurinn. Við
mældum blóðþrýstinginn og hann var orðinn
Morgunblaðið/Ásdís
Draumabarnið Lilja Hafþórsdóttir fæddist 5. októ-
ber 2016. Hún var aðeins 7 merkur og 42 senti-
metrar en braggaðist fljótt. Í dag hefur hún tvöfald-
að þyngd sína og hefur náð eðlilegri fæðingarþyngd.
Fötin í skúffum Ásthildar koma nú sjálfsagt í góðar
þarfir, en hún hefur safnað barnafötum í tuttugu ár.
8.1. 2017 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15