Morgunblaðið - Sunnudagur - 08.01.2017, Blaðsíða 14

mælti Penny með þvi að ég fengi hormóna,
stera og blóðvökva (LIT-meðferð) frá Haffa.
Allt gert til þess að líkaminn myndi ekki hafna
fósturvísinum. LIT-meðferð er mjög umdeild
innan læknisfræðinnar og er hvorki leyfð hér
né t.d. í Bandaríkjunum en hefur verið leyfð í
Bretlandi,“ útskýrir Ásthildur.
„Ég fékk engar aukaverkanir og við höfðum
engu að tapa, ég var tilbúin að gera allt. Þarna
fékk ég öll lyf og allt sem hægt var mögulega
að gera. En á þessum tímapunkti var ég eig-
inlega búin að missa alla von. Þegar ég ligg á
bekknum og er að jafna mig eftir uppsetn-
inguna segir Haffi við Penny, „þetta verður í
síðasta skipti sem hún reynir. Við erum ekki
tilbúin til að reyna aftur“. Þá segir Penny við
mig, „nei, þú ert ekki að hætta. Þú hættir
þessu ekki, þetta er fyrir lífstíð. Og þetta er
svo lítið og léttvægt í lífsbaráttunni að reyna
að eignast barn“. Í rauninni sagði hún mér að
hætta þessu væli. „Hættu að væla! Þú getur
orðið ófrísk og ég legg hús mitt að veði að þú
eignist barn. Og þú munt eignast barn á þessu
ári, ég lofa þér því!“ Og hún sat hjá mér í
klukkutíma og taldi í mig kjark. Því ég var bú-
in að missa kjarkinn og ég var búin að missa
trúna.“
„Vissi strax að ég væri ófrísk“
En samt hlýtur að hafa verið einhver lítil von
hjá ykkur fyrst þið voruð þarna?
„Já, já, og það er líka þrjóskan. Í okkur
báðum. Og þvermóðskan. Fólk hélt að við vær-
um klikkuð. Hvað ætla þau að vera lengi að
reyna? Foreldrar mínir og systkini stóðu auð-
vitað við bakið á okkur en hugsuðu auðvitað,
hvað ætla þau eiginlega að leggja mikið á sig
til að koma barni í heiminn? Og við vorum
tilbúin til að leggja allt í sölurnar. Við vorum
búin að skoða ættleiðingu og möguleikann á að
fá staðgöngumóður.“
Í þessari þriðju ferð til Grikklands, þegar
Ásthildur fékk blóðvökvann úr Haffa, auk ann-
arra lyfja og hormóna, gerðist loks krafta-
verkið. Þau fóru heim með vonina eina í far-
teskinu en í þetta sinn leið Ásthildi öðruvísi en
áður. „Ég vissi það að ég væri ófrísk. Ég bara
vissi það. Ég fann það á mér.“
Fannstu það líkamlega?
„Nei, ég fann það bara andlega. Ég labbaði
út í búð fimm dögum eftir að ég kom heim og
keypti óléttupróf og það kom jákvætt. Rúmum
hálfum mánuði seinna var það svo staðfest.“
Hvernig var tilfinningin?
„Tilfinningin var sú að ég þorði ekki að
gleðjast. Ég var rosalega hrædd. Og fyrstu
þrjá mánuðina var ég enn á lyfjum og ég var
alltaf hrædd um að þetta myndi ekki ganga.
Fyrstu þrjá mánuðina leið mér ekkert illa, ég
var náttúrulega snarvitlaus af steraáti og kol-
rugluð,“ segir hún og skellihlær.
Hafþór hefur þurft að sýna jafnaðargeð
þarna, og kannski í mörg ár á undan?
„Já, algerlega, það er bara svoleiðis. Og við
gerum grín að því. Að það hafi nú ýmislegt
gengið á,“ segir Ásthildur og er viss um að
þetta hafi styrkt þau bæði. „Hann er með mjög
mikið jafnaðargeð, stríðinn og traustur. Hann
stendur með sinni konu og er jafn þver og
þrjóskur og ég. Öðruvísi hefði þetta ekki
gengið. Hann studdi mig alltaf þegar ég vildi
fara aftur og aftur.“
Öfundsýki og sjálfsvorkunn
Ásthildur þekkir vel þá tilfinningu sem hellist
yfir þegar glasafrjóvgun ekki tekst. „Maður
finnur fyrir alls konar vondum tilfinningum
sem maður vonaðist til að finna aldrei. Þetta er
ofboðslega sárt, og maður verður öfundsjúkur
út í konur sem eiga mörg börn. Ég hélt ég gæti
ekki orðið öfundsjúk. Auðvitað reyndi maður
að samgleðjast en maður ræður ekki við þess-
ar tilfinningar. Ég var farin að vorkenna sjálfri
mér svo mikið, ég skildi ekki hvað ég hafði gert
af mér til að verðskulda þetta. Ég hef alltaf
verið svo mikil barnakerling og hélt alltaf að
ég myndi eignast fullt af börnum. Hélt ekki að
það yrði mitt hlutskipti að verða barnlausa
frænkan.“
Við ræðum um hversu erfitt það er að hafa
ekki stjórn á þessum málum í lífi sínu.
„Verandi stjórnsöm var þetta mjög mikið
persónulegt áfall fyrir mig!“ segir hún og
skellihlær.
Maginn svartur af marblettum
Glasafrjóvgun og öll sú meðferð sem henni
fylgir reynir á líkama konunnar en ekki síður á
sálina. „Í lyfjameðferðinni er fyrst bæling sem
er eins og að fara í tíðahvörf, svo er öllu „bú-
stað upp“ með hormónum til að framleiða egg.
Eftir það er farið í eggheimtu og uppsetningu
á fósturvísum nokkrum dögum síðar. Þetta er
svo ofboðslega mikið inngrip í líkamann. Sál-
arlega er það svo vonin um að eitthvað gerist,
mitt í allri þessari hormónagjöf og svo sorgin á
eftir þegar ekki tekst. Og svo aftur og aftur og
aftur,“ útskýrir Hafþór.
„Og ég var að gera þetta þrisvar, fjórum
sinnum á ári. Endalaus ferðalög suður í með-
ferðir og bið eftir niðurstöðum. Ég var með
mjög skilningsríka bæjarstjórn. Við ákváðum
það alveg frá upphafi að við skyldum vera mjög
opinská með þetta. Líka upp á skilning sam-
félagsins og stuðning í kringum okkur,“ segir
Ásthildur og segir að hún hafi viljað að fólk vissi
af hverju þau voru svona mikið í burtu. Það hafi
ekki verið til að leika sér. „Við vorum að reyna
að eignast barn, og þetta þurfti til.“
Eftir hverja glasafrjóvgun tekur við tveggja
vikna bið. Þá skýrist hvort tilraunin hafi tekist
eða mistekist. „Þá er þessi ofboðslega mikla
von og bjartsýni. Og ég er svo bjartsýn að
eðlisfari að ég hef alltaf trúað því að þetta
verði í lagi. Svo er maður á óhemju magni af
hormónum og sterum til að hafna ekki fóst-
urvísunum og blóðþynnandi lyfjum. Maginn af
mér var svartur af marblettum eftir spraut-
urnar lengi á eftir,“ segir Ásthildur. „Ég
sprautaði hana á hverjum einasta degi í gegn-
um meðferðirnar,“ segir Hafþór.
Ásthildur útskýrir að allur undirbúningur
taki tæpa tvo mánuði með tilheyrandi lyfjum og
sprautum. „Á undan reyndi ég að taka mig alltaf
í gegn og fór á alls konar vítamín- og jurtakúra,
tók mataræði í gegn, hætti að drekka kaffi og
gos, hætti að borða sykur og hveiti, hætti að
drekka áfengi. Það er bara allt reynt. Allt lífið
snýst um þetta og meðferðin er á heilanum á
manni. Á kvöldin var ég að leita að greinum og
rannsóknum á netinu til að leita að því hvað
gæti verið að mér. Af því að það fannst aldrei
neitt að mér. Læknirinn sagði við mig að líkleg-
ast væri ég orðin of gömul og eggin léleg, en ég
var 38 ára að byrja að reyna að eignast barn. Ég
trúði því ekki. Mamma var 44 ára þegar hún átti
barn. Ég var alltaf að spyrja en við fengum aldr-
ei nein svör. Svo síðasta árið, 2015, þegar við er-
um að reyna hérna heima, er ég algerlega á síð-
ustu metrunum andlega. Og við bæði, orðin
úrkúla vonar að þetta gangi. Þetta voru orðnar
allt of margar meðferðir,“ segir Ásthildur.
Færibandavinna hjá Art Medica
„Við vorum með gagnrýnar og áleitnar spurn-
ingar við þá í Art Medica. Við vorum búin að
lesa okkur mikið til og vorum ekki sátt en
treystum alltaf læknunum að þeir vissu best.
En eftir að fósturvísar sem við áttum eyðilögð-
ust hjá þeim misstum við allt traust til þeirra
endanlega,“ segir Hafþór.
„Við vorum mjög ósátt við þessa færibanda-
vinnu sem átti sér stað þarna. Eftir á að
hyggja áttum við að ýta eftir því að ég yrði
rannsökuð betur en ég treysti lækninum sem
ég hafði verið lengi hjá og taldi að þeir vissu
hvað væri best að gera,“ segir Ásthildur.
„Í gegnum allt ferlið sagði læknirinn okkar
að það væri allt í lagi með hana nema aldur,
þetta væri líklega óútskýrð ófrjósemi,“ segir
Hafþór.
„Galdrakonur“ í Grikklandi
Það var svo fyrir tilviljun að Hafþór frétti af
læknastofu í Grikklandi þegar hann var í Hong
Kong í heimsókn hjá vinum sínum. „Hulda Þór-
ey Garðarsdóttir, kona vinar míns, er ljósmóðir.
Hún fer að segja mér frá konu sem var að fara
að fæða en Hulda átti að taka á móti öðru barni
hennar. Hún hafði farið til „galdrakonunnar“
Pennyjar í Grikklandi og bendir okkur á Ser-
um-læknastöðina í Aþenu,“ segir Hafþór.
„Hulda Þórey og svilkona hennar, Kristrún
Lind Birgisdóttir, eru örlagavaldar í okkar lífi.
Í fyrsta lagi kynntu þær okkur tvö og í öðru
lagi kynntu þau okkur þetta fyrirtæki,“ segir
Ásthildur.
Á þessum tímapunkti höfðu hjónin engu að
tapa og vonin kviknaði á ný. Þau settu sig í
samband við fyrirtækið og flugu til Aþenu
stuttu seinna. Ásthildur var drifin í allsherjar-
skoðun.
„Hálftíma eftir að við vorum komin þar inn
var sagt: „Nei, þetta leg getur aldrei haldið
barni“,“ segir Hafþór að hafi verið sagt.
„Það kom í ljós að ég var með örvef og band-
vefsæxli inni í leginu, legið var fullt af dauðum
vef sem þurfti að fjarlægja,“ útskýrir Ást-
hildur. „Læknarnir á Serum sem skoðuðu mig
sögðu, „við lögum þetta bara strax“.“
„Þetta gekk svo fljótt fyrir sig að við komum
þarna inn eftir hádegi og það var pantaður tími
í aðgerð morguninn eftir,“ segir Hafþór.
Hvernig stendur á því að þú ert búin að fara
í tíu glasafrjóvganir hér heima og enginn bú-
inn að skoða almennilega í þér legið?
„Það er bara stórkostlega skrítið. Ég spurði
þá að þessu á sínum tíma og það var sagt að
það væri ekkert að leginu á mér. Það eina sem
var búið að gera var sónar og að fjarlægja eina
skollans blöðru af eggjaleiðaranum mínum,“
segir Ásthildur.
„Í Grikklandi fór ég síðan í legspeglun sem
var gerð í svæfingu. Þetta var gert á fínum
grískum einkaspítala,“ segir hún.
„Við vorum komin út sólarhring eftir að
við fórum fyrst þarna inn,“ segir Hafþór.
Eftir það fóru þau heim til Íslands og biðu
eftir að geta farið aftur út. Þau voru að vonum
ánægð að nú væri búið að laga það sem
hugsanlega skýrði barnleysið en
tilfinningarnar voru blendnar.
„Ég var bæði glaður og reiður. Glaður að
það væri von en brjálaður að þeir í Art Medica
hefðu ekki séð þetta og ekki rannsakað Ást-
hildi nægilega mikið. En þegar við erum búin
þarna úti er Art Medica hætt og skýringa því
illa hægt að leita,“ segir Hafþór.
Hættu að væla, þetta er fyrir lífstíð!
Mánuði síðar voru þau mætt aftur til Grikk-
lands, nú í uppsetningu. „Eggheimtan var búin
og frjóvgun og uppsetningin eftir. Þetta var
ellefta skiptið okkar og í fyrsta sinn sem við
sáum hækkun á þungunarhormónum (HCG),“
segir hann. „En þó ekki nógu mikið til að halda
áfram. En þá sagði hún Penny, eigandi Serum,
„flott, þá vitum við alla vega að þú getur orðið
ólétt“.“
Ásthildur grípur orðið. „Á þessum tíma
ákvað ég að taka mér frí frá vinnu og fór í veik-
indaleyfi. Ég var orðin svo úrkúla vonar. Og
þegar maður er orðinn það er maður tilbúinn
að ganga á endimörk læknisfræðinnar. Og
tilbúinn að gera hvað sem er.“
Þau segjast hreinlega hafa verið tilbúin að
prófa allt og hafna engum nýjum hugmyndum.
„Við flugum svo aftur út í mars, á boðunardegi
Maríu meyjar. Ég er mjög trúuð manneskja
og fannst þetta allt mjög táknrænt. Uppsetn-
ing á fósturvísum var síðan gerð á afmælisdegi
mömmu hans Haffa. Ég sagði við hann, ef
þetta verður stelpa á hún að heita Lilja, í
höfuðið á henni.“
„Í kjölfar uppsetningar á fósturvísunum
Litlir spariskór Lilju lágu úti í glugga.
’Í rauninni sagðihún mér að hættaþessu væli. „Hættu aðvæla! Þú getur orðið
ófrísk og ég legg hús
mitt að veði að þú
eignist barn. Og þú
munt eignast barn á
þessu ári, ég lofa þér
því!“ Og hún sat hjá
mér í klukkutíma og
taldi í mig kjark. Því
ég var búin að missa
kjarkinn og ég var bú-
in að missa trúna.
Hjónin fóru alls þrjár ferðir til Grikklands í leit
að hjálp, sem þau fengu þar.
Vegna meðgöngueitrunar var Ásthildur afar ljósfælin og
þurfti að nota sólgleraugu.
Lilja var nokkra daga í hitakassa enda fædd átta vikum fyrir tímann. Ásthildur hélt sig sjá þar hljóm-
sveit þegar hún heimsótti dóttur sína á vökudeildina, en hún sá ofsjónir og var með ofheyrnir.
VIÐTAL
14 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8.1. 2017