Dagblaðið Vísir - DV - 08.09.2017, Side 25

„Fallegar, brothættar manneskjur
með mismikið þol fyrir
umhverfi sínu“
Ég hef pælt svolítið í því af hverju sumir eldast vel
en aðrir ekki. Hvaða
galdur býr að baki?
Sumir borða
sandkökur upp á dag
og drekka vel af áfengi
en verða samt 96 ára.
Sitja heima hjá sér með
kýrskýran koll og ráða krossgátur
með gufuna í botni. Rífa kjaft.
Aðrir hrökkva upp af um
miðjan aldur, þrátt fyrir
að hafa „tekið út sykur og
hveiti“ og fylgt leiðbein-
ingum helstu lífsstílsráðu-
nauta af stakri samvisku-
semi.
Hvað veldur?
Ég ákvað að leita ekki
langt yfir skammt, horfði
í kringum mig og velti því fyrir
mér hvað elsta og hressasta fólkið
í kringum mig ætti sameiginlegt.
Svarið var ekki lengi að koma.
REGLUSEMI!
Og þá á ég ekki við reglusemi í
hefðbundinni merkingu orðsins,
altso bindindi, heldur reglusemi
á öllum sviðum hversdagslífsins.
Rútínu. Festu.
Winston Churchill var gott
dæmi um mann sem vissi hvað
klukkan sló þegar kom að góðum
lifnaðarháttum. Hann vaknaði
kl 7.30 alla morgna, borðaði
morgunmatinn í rúminu, las blöð-
in og stússaðist fram að hádegi.
Klukkan 13.00 fékk hann sér fyrsta
kampavínsglas dagsins með há-
degismatnum. Klukkan 17.00 fékk
hann sér viskí, púaði vindil og tók
svo lúr fram að kvöldmat. Hann
málaði líka myndir, dundaði sér
við garðyrkju og elskaði og virti
konuna sína, hana Klementínu.
Var með þetta allt á tæru og
kenndi fólkinu í landinu að halda
ró sinni og halda áfram, eða eins
og hann orðaði það: „Keep calm
and carry on“. Churchill lést
níræður að aldri árið 1965.
Elísabet Bretadrottning hefur
svipaðan takt. Hún vaknar alltaf
klukkan 8.30, fær sér gin og
dubonnet eftir kvöldmat og slekk-
ur ljósið á miðnætti. Hún er 91 árs.
Niðurstaðan: Lútherskur
meinlætalifnaður með tilheyrandi
samviskubiti er ekki lykillinn
að löngu lífi. Hreint ekki. Það er
endurtekningin og festan sem
heldur okkur sprækum. Tólf ára
dóttir mín orðaði þetta reyndar
afar vel þegar við ræddum málið
um daginn: „Líkamanum líður
langbest í rútínu og ef honum
líður vel þá er líklegra að sálinni
líði líka vel, þótt hún þurfi ekki
eins mikla rútínu,“ sagði sú stutta.
Einfaldara verður það ekki.
Þannig að ég segi bara skál í
sérrí og sandköku krakkar mínir
og ekki fara of seint að sofa.
Góða helgi!
Margrét Hugrún Gústavsdóttir
Kampavín í hádeginu og sandkökur á kvöldin
Lútherskur meinlætalifnaður með tilheyrandi
samviskubiti er alls ekki lykillinn að löngu lífi. Það er
endurtekningin og festan sem heldur okkur sprækum.
Leikkonan og ljósmyndarinn Laufey Elíasdóttir
virðir fyrir sér tregann í andlitum þekktra Íslendinga