Dagblaðið Vísir - DV - 08.09.2017, Blaðsíða 31

Laugardaginn 9. september, klukkan þrjú síðdegis, munu áhugasamir bóka-
ormar leggja upp í gönguferð frá
Borgarbókasafninu í Grófinni.
Gengið verður um söguslóðir
skáldsögunnar Tímaþjófurinn eftir
Steinunni Sigurðardóttur, en þessi
margverðlaunaða bók, sem kom
út árið 1986, er löngu orðin sígild
ástarsaga og um leið eftirlæti ótal
bókmenntaunnenda.
Í vor var svo leikritið Tíma-
þjófurinn, í uppsetningu Unu
Þorleifsdóttur, sett á fjalir Þjóð-
leikhússins en þar fer Nína Dögg
Filippusdóttir með hlutverk
aðalpersónunnar. Verkið fer aftur í
sýningu nú í haust.
Sagan um Tímaþjófinn segir frá
Öldu Oddsdóttur Ívarsen, tungu-
málakennara við Menntaskólann í
Reykjavík. Alda, sem er þrjátíu og
sjö ára þegar sagan hefst, býr við
Sörlaskjólið í Vesturbænum. Hún
er einhleyp, barnlaus og ægilega
vel ættuð. Alda upplifir sig sem
sem hefðarkött og tálkvendi í senn.
Frjálsa og óháða en eiginlega of
veraldarvana og fína fyrir litla
Ísland, of fína fyrir flesta karlmenn,
mögulega aðeins of fína fyrir lífið
sjálft. Svo gerist það, að sjálfhverf-
ur og narsissískur heimur Öldu
Ívarsen umturnast þegar 100 daga
ástarsambandi hennar við giftan
kennara í skólanum lýkur, án þess
að hún sjálf eigi frumkvæði að því.
Margrét Hugrún Gústavsdóttir
kom að máli við þær Steinunni Sig-
urðardóttur rithöfund, Nínu Dögg
Filippusdóttur leikkonu og Sunnu
Dís Másdóttur, verkefnastjóra
Borgarbókasafnsins, en allar
munu þær taka þátt í bókmennta-
göngunni á laugardaginn.
Við byrjum á því að pæla í þrá-
hyggjunni. Kallar höfnun kannski
alltaf á þráhyggju eða er hún
einfaldlega fylgifiskur ástarinnar og
ástríðunnar?
„Höfnun og óttinn við hana er
einn af grunntónum tilverunnar.
Þér er hafnað í upphafi og ýtt úr
móðurskauti. Svo tekur við runa af
alls konar höfnun, sem endar á því
að lífið hafnar þér endanlega. Það
væri því ekki skrýtið þótt óttinn við
höfnun og það að upplifa höfnun
væri uppspretta þráhyggju. En
ég held ekki að það þurfi höfnun
til þess að ást verði að þráhyggju.
Kannski er ástin einmitt alltaf
einhvers konar þráhyggja. Því ekki
það?“ spyr rithöfundurinn Steinunn
og bætir við að kannski hafi þrá-
hyggjan verið það besta sem á daga
Öldu hafi drifið. „Þetta getur auð-
vitað kostað sitt. Að minnsta kosti
kostaði það Öldu. Ég er samt ekki
viss um að hún hefði viljað hafa það
öðruvísi. Hvað sem það kostaði.“
Aðspurð hvort hún hafi ein-
hvern tímann verið í svokölluðu
ástarsambandi sem stal frá henni
tíma segist Steinunn ekki muna
eftir slíku:
„Öllum tíma til ástar er vel
varið. Þrátt fyrir titilinn á skáld-
sögunni minni þá finnst mér, ef við
höldum okkur við ástarsambönd,
að einu tímaþjófarnir séu þar sem
engin er ástin raunverulega.“
Það jafnast ekkert á við að tærast upp
af óendurgoldinni ást
Sunna Dís segist hafa fengið sinn
skammt af óendurgoldinni ást á
menntaskólaárunum en það hafi
engu að síður haft ákveðna sköpun
í för með sér.
Gagntekin, altekin,
heltekin, tekin af
Tímaþjófinum
Sunna Dís, Steinunn Sigurðar
og Nína Dögg svara áleitnum
spurningum um ást, þráhyggju og
ættarsnobb.
„Það jafnast
ekkert á við
að tærast upp af
óendurgoldinni ást
á unglingsárum. Um
hvað á ung kona
annars að skrifa
hræðileg ljóð?
M
yn
d
B
ry
ja