Morgunblaðið - 18.02.2017, Síða 39

Hálfdán var sjálfmenntaður að
mestu, en þó miklu meira en það.
Hann var ákaflega vel lesinn, eins
og allt heimilisfólkið á Kvískerj-
um. Þegar gestir komu í nætur-
gistingu var ætíð farið í stóran
bókaskáp heimilisins og teknar
fram bækur fyrir gestinn og lagð-
ar á náttborðið. Ekki var gert ráð
fyrir að menn gengju til hvílu án
þess að líta í bók. Afrek Hálfdáns
á sviði náttúruvísinda eru þekkt
langt út fyrir landsteinana.
Ég naut þeirrar gæfu að dvelj-
ast mörg sumur á barnsaldri á
Kvískerjum og fátt hefur gert
mér betra af því sem uppvaxtar-
árin buðu upp á. Hálfdán tók mig
með sér í ferðir upp á jökul að
rannsaka skordýr og jurtir. Af
honum lærði ég latnesk nöfn og
hvernig átti að meðhöndla við-
kvæm skordýr svo hægt væri að
rannsaka þau og geyma. Ég átti
og á enn, gripi sem Hálfdán gaf
mér – en megnið af safni þeirra
er nú farið frá Kvískerjum á ýmis
söfn. Ógleymanleg eru haust-
kvöldin á Kvískerjum, þegar stór
ljóskastari var festur á húsvegg-
inn og svo biðum við með háfana
eftir að dimmdi þegar litskrúðug
fiðrildi leituðu í ljósið. Þá veidd-
um við þau í háfana og settum svo
í krukkur eftir kúnstarinnar
reglum undir handleiðslu Hálf-
dáns. Með okkur í þessum verk-
um var uppeldissystir þeirra,
Finnbjörg, sem var þroskaheft.
Það er til marks um mannkosti
systkinanna að hafa tekið hana að
sér á þeim tíma, þegar slíkir ein-
staklingar voru víða óvelkomnir.
Heimilislífið á Kvískerjum var
afar sérstakt, virðing og um-
hyggja fyrir náttúrunni og fyrir
öllum sem þarna dvöldu mótaði
andrúmsloftið og viðfangsefnin.
Hálfdán var sannarlega djúp-
menntaður maður þrátt fyrir ein-
angrun og fjarlægðir. Hlýr og
kíminn í tilsvörum, hógvær og
brosmildur. Þó að hann væri ekki
aðalsmiðurinn á heimilinu eða
viðgerðarmaðurinn, þá var hann
mjög flinkur við allar vélar, hand-
laginn og útsjónarsamur. Hann
var mannblendinn umfram flest
systkina sinna og ógleymanlegar
eru póstferðir og ferðir með
ferðamenn og erlenda vísinda-
menn um sandana, austur í Suð-
ursveit og suður alla leið á
Klaustur. Guðbjartur bróðir
minn, sem var á eftir mér á Kví-
skerjum, minnist skemmtilegra
ferða með Hálfdáni um sveitirnar
á einhverjum af þeim margvís-
legu farartækjum sem voru til á
Kvískerjum. Við Baddi bæði
sendum skyldmennum Kví-
skerjasystkinanna samúðar-
kveðjur og biðjum fyrir minningu
öðlingsins Hálfdáns
Þórunn Sigurðardóttir.
Þegar ég hugsa til Kvískerja-
heimilisins kemur ósjálfrátt upp í
hugann virðing og væntumþykja.
Þeim kafla er lokið sem hófst
þegar Björn Pálsson afabróðir
minn flutti frá Svínafelli að Kví-
skerjum 1901 til að hefja þar bú-
skap á föðurleifð móður sinnar og
létta á mannmörgu heimilinu í
Austurbænum. Á Kvískerjum
voru veiðimöguleikar hlunnindi
jarðarinnar, auðvelt að ná í silung
og sel en erfitt með heyskapar-
lönd vegna vatnagangs. Þrjár
systur Björns bjuggu þar með
honum fyrstu árin en 1905 giftist
hann Þrúði Aradóttur frá Fagur-
hólsmýri. Börnin komu eitt af
öðru, urðu fulltíða fólk og fjöl-
skyldan bjó við hefðbundinn bú-
skap. Björn keypti jarðarpart á
Fagurhólsmýri og fékk þar með
slægjulönd til að bæta upp túna-
vöntun á Kvískerjum. Það þýddi
fjarbúð heyvinnufólksins með at-
hvarfi í Efribæ og aðstöðu í
heimasmíðuðu hjólhýsi sem kall-
að var engjahúsið. Það var stað-
sett við Salthöfðann þar sem
engjalöndin voru. Ævintýraleg
lausn.
Auk búskapar blómstraði
menning og vísindaiðkun á heim-
ilinu og með virkri félagsmála-
þátttöku í samfélaginu. Sjálfs-
menntun nýttist systkinunum vel
ásamt þekkingaröflun víðar er
þau sóttu fræðslu og atvinnu ann-
að. Hálfdán var t.d. eitt ár í Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni, var
oft á vertíð og vann það sem til
féll í heimabyggð.
Margir nutu gestrisni á Kví-
skerjum. Þeir sem áttu leið um
Breiðamerkursand fengu oft
fylgd yfir óbrúaðar Fjallsá og
Jökulsá. Hálfdán var yngstur
systkinanna og sá mikið um
þessa þjónustu síðasta tímabilið
fyrir brúargerð. Þar nýttust
vörubíll Hálfdáns, bátur með
mótor og einnig heimasmíðaður
fleki til að ferja ökutæki og vörur
yfir Jökulsá. Snjósleði dugði vel á
vetrin. Hálfdán vann svo við brú-
arsmíðina við þessar jökulár. Eft-
ir það mun hafa létt verulega á
gestaþjónustu heimilisins.
Hálfdán var einstakt ljúf-
menni. Afar bóngóður og fé-
lagslyndur meðal sveitunga
sinna, s.s. í ungmennafélaginu,
kirkjukórnum eða sem vinnu-
félagi í stóru og smáu. Hann var
góðlátlega glettinn, ekki síst með
börnum og áreiðanlega hefur
uppeldissystirin með downs-heil-
kenni notið góðs af nærgætni
hans og léttleika.
Ég minnist góðra stunda úr
skólastarfinu þar sem Hálfdán
miðlaði fróðleik með því að lána
bækur og gögn og var auðfenginn
í skoðunarferðir ef hann vissi um
eitthvað sérstakt, s.s. hvalreka og
íshelli.
Óþekktir fuglar og fiðrildi sem
sveitungarnir fundu fengu grein-
ingu hjá Hálfdáni en smæstu
skordýrin sáu færri, öfugt við
hann sem virtist finna á sér hvar
pöddulíf leyndist, jafnvel undir
steini þar sem hann fór um, rétt
eins og hann hefði þriðja augað.
Alltaf með glas í vasanum til að
grípa smádýr. Fréttir af flæk-
ingsfuglum kostuðu hann yfir-
leitt ekki leit, hann gekk venju-
lega að þeim. Hálfdán var vel að
því kominn að vera sæmdur hinni
íslensku fálkaorðu.
Saga þessarar fjölskyldu nær
yfir eina öld og 12 árum betur.
Skin og skúrir hafa komið við á
Kvískerjum en yfir heimilinu var
ákveðin reisn sem Öræfingar og
þeir sem til þekktu litu upp til.
Nú hefur Hálfdán kvatt, síðastur.
Þökk sé þeim öllum fyrir sinn
hlut í sögu sveitarinnar.
Pálína Þorsteinsdóttir.
Í dag er borinn til grafar vinur
minn Hálfdán á Kvískerjum.
Leiðir okkar lágu snemma saman
enda nágrannar þó að heill
Breiðamerkursandur væri á milli
okkar. Ég fékk snemma áhuga á
náttúrunni og var Hálfdán
óþreytandi á að fræða mig um
hvað eina sem viðkom nátt-
úrunni. Fyrsta vísindaferð okkar
var í júní 1976 og þá lá leiðin inn í
Staðarfjall í Suðursveit. Hann
var þá tilbúinn að taka mig, þá 13
ára gutta, með sér. Aðaltilgangur
þessarar ferðar var að skoða
skófir og fléttur en þessi ferð var
sú fyrsta af mörgum þeim sem
við fórum saman í gegnum tíðina.
Hálfdán var ávallt tilbúinn að
koma með mér ef frést hafði af
flækingsfugli einhvers staðar á
landinu. Í eitt skipti kom ég í
Kvísker og spurði hann hvort
hann væri ekki til í bíltúr að
skoða kolstork sem hafði sést úti
á Rangárvöllum, jú hann var til í
það, dreif sig og tók sig til og svo
var lagt að stað. Þegar við vorum
komnir út í sveit þá spurði hann
hvert við værum að fara – hug-
urinn var svo mikill að komast af
stað í upphafi að hann hafði ekki
gefið sér tíma til að spyrja að því.
Við fórum í ferðir út fyrir land-
steinana, bæði til Svíþjóðar og
Danmerkur, sem báðir höfðu
bæði gagn og gaman af. Eftir að
hann var komin á Skjólgarð voru
farnar ferðir inn í Einarslund og
út í Ósland.
Já, hann Hálfdán er fallinn frá
en eftir eru óteljandi góðar
stundir, hvort sem við vorum á
ferðalögum að skoða fugla, í eld-
húsinu á Kvískerjum þar sem oft
var farið yfir hvaða fuglategund
við myndum sjá eftir næstu suð-
austanátt, hvað kæmi úr fiðrild-
agildrunni í næstu tæmingu eða
hvað mörg hvít krækiber myndu
verða á runnanum næsta sumar.
Hálfdán er farinn á æðra tilveru-
stig og athugar náttúruna þar en
suðaustanáttin kemur aftur og
færir okkur fugla og fiðrildi sem
gleðja augað.
Þinn vinur
Björn Gísli Arnarson.
Öræfin eiga engan sinn líka.
Þar er náttúran síkvik og óvíða er
leikur náttúruaflanna jafn stór-
brotinn. Jöklar ganga fram eða
hörfa, lón verða til og stöðuvötn
fyllast, ár breyta um farveg, nýtt
land klæðist gróðri. Þar eru
óþrjótandi viðfangsefni fyrir þá
sem njóta þess að kanna fjöl-
breytni, fegurð og ráðgátur í líf-
ríki jarðar. Í þessu umhverfi ólst
Hálfdán Björnsson upp og það
mótaði hann sem náttúruunn-
anda og náttúrufræðing.
Fyrir tæpum 20 árum, sumar-
ið 1998, hófum við rannsóknir á
landnámi og þróun gróðurs á
Skeiðarársandi. Það var mikið
lán fyrir okkar að eiga Hálfdán
að, ávallt var hann reiðubúinn að
deila með okkur þekkingu sinni
og reynslu. Við minnumst með
gleði gönguferða um Morsárdal,
Breiðamerkursand og Skeiðarár-
sand. Þá var ekki síður gaman að
heimsækja Hálfdán að Kvískerj-
um, ganga með honum um landið,
skoða glitrósina og lyngbúann og
spá í sögu sandanna miklu sem
ramma Öræfasveitina inn. Okkur
er minnisstætt þegar við vorum
að undirbúa gagnasöfnun í júní
2009 og ætluðum að hitta Hálf-
dán en hann var ekki heima. Svo
áttuðum við okkur á því að það
var 17. júní, – líklega væri Hálf-
dán í kökuveislu einhvers staðar í
sveitinni. Um kvöldið kom hins
vegar í ljós að Hálfdán hafði eytt
þjóðhátíðardeginum í að skrá
plöntur, hlaupandi upp og niður
hið snarbratta og hömrum
prýdda Hafrafell milli Skafta-
fellsjökuls og Svínafellsjökuls. Þá
var hann kominn á níræðisaldur.
Hálfdán var léttur í spori og létt-
ur í bragði. Hann bar skaftfellsk-
um uppruna sínum vitni í talanda,
hæversku og varfærni í ályktun-
um. Hálfdán var einstaklega at-
hugull og næmur, hann lifði allur
með umhverfi sínu og í því. Gleði
hins sanna náttúruunnanda birt-
ist í hvert skipti sem sagði frá.
Hálfdán var yngstur níu systk-
ina á Kvískerjum. Þegar þau
fæddust var Ísland enn rótgróið
bændasamfélag og í Öræfasveit
höfðu búskaparhættir lítt breyst
til nútímahorfs. Kvískerjabræður
voru fulltrúar hinnar fornu ís-
lensku bændamenningar eins og
hún reis hvað hæst. Menn sem
vegna aðstæðna og efnaleysis
gátu ekki lagt fyrir sig langskóla-
nám en menntuðu sig sjálfir
heima fyrir. Þar ræktuðu þeir
sinn vísindagarð, sína akademíu,
hvenær sem tóm gafst frá bú-
störfum. Allir voru þeir knúnir
áfram af þekkingarleit, hinni
sönnu vísindalegu hvöt. Hálfdán
kveður nú, síðastur Kvískerja-
systkinanna, og að leiðarlokum
þökkum við honum fyrir sam-
fylgdina.
Kristín Svavarsdóttir,
Landgræðslu ríkisins, og
Þóra Ellen Þórhallsdóttir,
Háskóla Íslands.
Við fjallavötnin fagurblá
er friður, tign og ró.
Í flötinn mæna fjöllin há
með fannir, klappir, skóg.
Þar líða álftir langt í geim
með ljúfum söngvaklið,
og lindir ótal ljóða glatt
í ljósrar nætur frið.
(Hulda)
Kæri frændi, hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Þín frænka,
Guðný Svavarsdóttir.
MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 2017
Mig langar með
örfáum orðum að
minnast Ólafar
Nordal.
Ég kynntist henni fyrst
þegar hún og systir mín voru
vinkonur og skólasystur í MR.
Ólöf gaf sér þá stundum tíma
til að spjalla við mig þó að ég
væri nokkuð yngri en þær. Ég
man eftir einu samtali þar sem
hún sagði mér að maður yrði
að hafa fyrir öllu sem væri
einhvers virði í lífinu.
Þetta heilræði rifjaðist upp
fyrir mér nokkrum árum síðar
en þá lágu leiðir okkar saman
á ný þegar ég hóf mín fyrstu
hjúskaparár. Þá fékk ég að
njóta vinskapar hennar og
Tomma.
Tryggð og væntumþykja
þeirra var fordæmalaus og
það var ljóst að þau mátu vini
sína mikils. Ólöf tók mér þá
einstaklega vel þegar ég kom
ný inn í samgróinn og þéttan
vinahóp úr MR.
Í heimsókn til þeirra hjóna í
Íþöku var búið að undirbúa
það að gestirnir væru í þeirra
rúmi og þau sjálf í stofunni.
Ekkert annað kom til greina.
Þegar synir okkar fæddust
var gleði þeirra einlæg yfir
þessum nýju einstaklingum
sem bættust í hópinn. Það
hlýjar mér um hjartarætur að
rifja upp þennan tíma og vin-
skapinn sem ég átti við þau
þá.
Það sem stendur upp úr
fyrir mér er að Ólöf vissi hvað
skipti hana mestu máli, fjöl-
skyldan og vinirnir. Enda
vinamörg og samrýmd fjöl-
skylda sem stóð að baki henni
alla tíð.
Minningar mínar af Ólöfu
eru allar góðar og ég vil þakka
fyrir að hafa fengið að kynn-
ast henni. Ég vona að hún hafi
vitað að ég hugsaði ævinlega
hlýtt til hennar og kunni ætíð
að meta vinskap hennar.
Elsku Tommi, Siggi, Jó-
hannes, Herdís og Dóra. Miss-
ir ykkar er mikill og hugur
minn er hjá ykkur á þessum
erfiðu tímum. Systrum og for-
eldrum Ólafar votta ég mína
dýpstu samúð. Minningin um
góða konu lifir.
Guðrún Jónsdóttir.
Kveðja frá
Lögmannafélagi Íslands
Ill var sú harmafregn að sú
mæta kona, Ólöf Nordal,
skyldi falla frá langt fyrir ald-
ur fram. Óvænt var fregnin
einnig, því þótt Ólöf hefði
glímt við veikindi undanfarin
ár, varð ekki á elju hennar í
störfum og myndugleika séð
að hún gengi ekki heil til
skógar.
Ólöf var skarpskyggn lög-
fræðingur og starfaði farsæl-
lega sem ráðherra dómsmála í
tvö ár. Þótt sá tími sé stuttur
kom hún miklu í verk og munu
lögmenn minnast hennar fyrir
hennar þátt í setningu nýrra
dómstólalaga og stofnun
landsréttar.
Tilraunir voru gerðar á átt-
unda áratugnum til að ráðast í
stofnun landsréttar en þær
fjöruðu út. Umræður um
nauðsyn þessa verkefnis hóf-
ust svo á nýjan leik fyrir á að
giska áratug og þegar Ólöf tók
sæti í ríkisstjórn í desember
2014 hafði ýmislegt verið gert
sem horfði í rétta átt.
Ólöf hafði óvenju skarpan
Ólöf Nordal
✝ Ólöf Nordalfæddist 3. des-
ember 1966. Hún
lést 8. febrúar
2017.
Útför Ólafar fór
fram 17. febrúar
2017.
lögfræðilegan
skilning á nauðsyn
þess að gera
stofnun landsrétt-
ar að átaksverk-
efni og ná þver-
pólitískri sátt um
hana. Þetta tókst
henni og hlaut
hún mikinn sóma
af. Nýju dómstóla-
lögin sem sam-
þykkt voru í júní
síðast liðnum má því kenna við
hana fremur en nokkurn ann-
an.
Stjórnmálamenn búa við lít-
ið starfsöryggi. Alltaf var því
óvíst að Ólöf yrði ráðherra
dómsmála þegar landsréttur
tæki til starfa um næstu ára-
mót. Flestir gerðu þó ráð fyrir
að hún yrði viðstödd hátíða-
höld af því tilefni og hún fengi
ásamt öðrum að njóta þess,
sem stjórnmálamenn njóta
sjaldan, að heyra hrós fyrir
sinn þátt í málinu.
Sviplegt fráfall hennar hef-
ur nú svipt lögmenn þeim
möguleika að koma hrósi okk-
ar til hennar á framfæri við
það tilefni. Við þurfum þess í
stað að láta sitja við þessi fá-
tæklegu orð í minningargrein.
Við vottum aðstandendum
hennar okkar innilegustu sam-
úð. Mikill má harmur þeirra
vera.
Reimar Pétursson,
formaður.
Fallin er til foldar kven-
skörungurinn Ólöf Nordal.
Mig langar að minnast þess-
arar einstöku konu og skrifa
um hana fáein orð. Ég kynnt-
ist Ólöfu rétt eftir aldamót og
vissi þá þegar að við myndum
verða góðar vinkonur. Hún og
fjölskylda hennar tóku mér
með opnum örmum og þótti
mér mjög vænt um þau frá
fyrstu kynnum.
Þótt ég sé af erlendu bergi
brotin, og átti fyrst um sinn
erfitt með að tjá mig á ís-
lensku, þá skipti það Ólöfu
engu máli og var það engin
hindrum í okkar vinskap. Hún
var vel að sér í mannlegum
samskiptum og var það minna
en ekkert mál fyrir okkur að
spjalla saman heillangan dag-
inn. Ólöf var bráðgreind, mikil
félagsvera og þreifst best
meðal fjölskyldu og vina. Hún
var ávallt miðpunktur athygl-
innar þar sem fólk kom saman
en sá jafnframt til þess að all-
ir aðrir kæmust að.
Öll þau skipti þegar Ólöfu
vantaði hjálparhönd hugsaði
ég mig aldrei tvisvar um. Ekki
var það þó svo að það væri
einungis ég sem hjálpaði henni
því hún hefur alla tíð auk þess
hjálpað mér. Ávallt þegar mig
vantaði hjálp eða góðar ráð-
leggingar vissi ég að hægt
væri að stóla á Ólöfu.
Hetjulegri baráttu Ólafar
við illvígan sjúkdóm er nú lok-
ið og hún komin á annað til-
verustig þar sem ég veit að
hún mun loks hvílast. Þó svo
að seinustu vikur hafi verið
erfiðar þá var það aðdáunar-
vert að sjá hversu sterk Ólöf
var og samheldin fjölskyldan
var að takast á við þessa erf-
iðu tíma.
Ég hef fylgst með börnum
Ólafar vaxa og dafna og í
gegnum þau mun minning
hennar ávallt lifa. Ég mun
áfram verða til staðar fyrir
Tómas og börnin hvenær sem
þau þurfa á mér að halda enda
hafa þau, líkt og Ólöf, alltaf
verið til staðar fyrir mig.
Ég minnist með hlýhug
allra tímanna okkar saman á
Laugarásveginum og mun ég
aldrei gleyma öllum hlátra-
sköllunum okkar um ókomna
tíð. Í minningunni mun Ólöf
ætíð vera sú stórglæsilega,
bráðgáfaða og skemmtilega
kona sem ég var svo heppin
að kynnast og fá að þekkja í
fjölmörg ár. Hennar skarð
verður erfitt að fylla í lífi
margra.
Því miður er kominn tími til
að kveðja þig, mín kæra vin-
kona, og það allt of snemma.
Takk fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman, elsku
Ólöf, og ég óska þér hinnar
bestu ferðar.
Þín vinkona,
Bunrom (Ey) Kaewmee.
Ég minnist Ólafar Nordal
með virðingu og hlýhug, trega
og brosi. Hún var leiftrandi
greind, fyndin og skemmtileg,
vel lesin, reynd og víðsýn, vel
gerð, hjartahlý og umfram allt
góð manneskja. Það var gott
að vera nálægt Ólöfu, þessari
stórglæsilegu konu. Við áttum
margar góðar stundir í Laga-
deild HÍ og líka eftir hana og
það var mikill fengur að Ólöfu
þegar hún kom inn í bankaráð
Seðlabanka Íslands og tók að
sér formennsku þess. Hún
setti sig vel inn í öll mál og
hafði þá góðu kosti til að bera
að hlusta ásamt því að vera
bæði ákveðin og mannasættir.
Veikindum sínum tók hún með
einstökum baráttuvilja og
æðruleysi. Það er mikill miss-
ir að Ólöfu fyrir land og þjóð
en missir fjölskyldunnar er
allra mestur. Ég votta Tóm-
asi, börnunum og fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Ingibjörg Ingvadóttir.
Kveðja frá stjórn Varðar,
fulltrúaráðs sjálfstæðis-
félaganna í Reykjavík
Það er með trega sem
stjórn Varðar kveður Ólöfu
Nordal, varaformann Sjálf-
stæðisflokksins, ráðherra og
leiðtoga Reykjavíkurkjör-
dæmis suður. Ekki einasta
var Ólöf glæsilegur fulltrúi
Sjálfstæðisflokksins á sviði
stjórnmálanna, heldur var hún
einnig úrræðagóð og mikil-
hæfur leiðtogi. Því fékk stjórn
Varðar að kynnast í kosning-
um og aðdraganda þeirra árin
2009 og 2016. Samvinna Varð-
ar við frambjóðendur, ekki
síst leiðtogana, á kosningaár-
um er mikil og krefjandi.
Stundir sem þessar eru gjarn-
an ögrandi, athygli almenn-
ings og fjölmiðla á mönnum
og málefnum er mikil, og
ólgusjór stjórnmálanna í
brennidepli. Þá nýtist fátt
betur en sterk bein stjórn-
málamannanna, rétt eins og
Ólöf Nordal hafði til að bera.
Það var stjórn Varðar mikill
fengur að undirbúa kosningar
með Ólöfu, njóta góðra ráða
hennar, sem og umhyggju fyr-
ir starfsfólki og sjálfboðalið-
um sem annast öll hin ótelj-
andi verkefni og smáatriði
sem fylgja kosningum. Þá
studdi Ólöf Vörð í öllum verk-
efnum, og skoraðist ekki und-
an skyldum sínum í garð
Varðar. Veikindi Ólafar, sem
hún hafði áður tekist á við,
urðu öllum ljós í aðdraganda
kosninganna í október 2016.
Um leið og þau voru okkur
öllum áhyggjuefni var bar-
áttuandi Ólafar enn meiri inn-
blástur og hvatning til góðra
verka. Andi Ólafar, og minn-
ing, verður það áfram. Eig-
inmanni, börnum, ættingjum
og ástvinum Ólafar vottum við
okkar dýpstu samúð, um leið
og við óskum þeim huggunar
á komandi tímum.
Fyrir hönd stjórnar Varðar,
Gísli Kr. Björnsson.