Ljósið - 15.05.1917, Blaðsíða 45

LJÓSIÐ
43
Sönn er þessi sögnin mín.
Sést nú dómur þyngri.
Menn þeir hrúga hús í sín
hégómlegu glingri!
Þeir aldrei verða ánægðir
í höll finni sinni.
Frómir, svangir, fáklæddir
fá ei skjól þar inni!
Ráðherrarnir fara flatt,
þótt feli gamlan skolla,
setja fínan silkihatt
á sina heiðnu kolla.
Menn, sem búa í hárri höll,
hýsa’ ei vilja snauða, —
þeirra fúnar auðlegð öll,
er þeir hreppa dauða.
Nú við störf í Valdavík
vefjast örbirgð lýðir,
þegar valdstjórn, villu’ af rik,
verkalýðinn hýðir.
I Reykjavík ég bannlög brýt.
Bróðir veit það Knútur.
Guðsnáð ég þó góða hlýt,
geng ei niðurlútur!
Borgarstjóri’ á lipra lund;
leit á dans með konum.
Ég nægt vin fékk um næturstund
við nefið rétt á honum!
Ég ei þunga byrði ber,
bergi’ á kærleikslindum.