Ljósið - 15.05.1917, Síða 62

60
LJÓSIÐ
Skuggar hverfa. Skýrist sjón.
Skakt mál grafast hlýtur.
Drottins náð þér nægi, Jón!
Náð hans aldrei þrýtur.
Rétt ei fellur mál i mar,
menn þótt jörð á krjúpi.
Vígja þig á Valdimar,
vinur guðs, á Núpi.
Eg er þinn trúfastur vinur.
II
Guðfræðingur, Haraldur Níelsson!
fíg skil ekki, hvers vegna þú, þjóðkirkjuprestur, og
Einar Kvaran eruð að þessu »spíritista«-fálmi, sem reynsl-
an er búin að margsanna að truflar þá lifandi guðstrú,
að Jesús hafi verið sendur öllum heimi til blessunar
sem ljós það, er lýsa átti heiðingjum og Gyðingum og
leiða átti þá til lífernisbetrunar.
Heimurinn, sem vér lifum í, betrast ekki af bókstafs-
trú. Ritningin, full af heiðnum skáldskap og kynjasög-
um, getur aldrei orðið frelsari mannkynsins. Sárfáir
menn eru svo blindtrúaðir, að þeir trúi kraftaverkasög-
um gamla testamentisins. Líkg geta fáir með frjálsum
anda trúað öllu nýja testamenti voru.
Biblíuguðfræðin er döguð uppi eins og tröll, er urðu
að steindröngum i þjóðsögnum vorum.
Að þekkja sannan guð án þess að þekkja og elska
sanna manninn frá Nazaret — það tel ég ómögulegt.
Hann einn hafði orð eilífa lífsins, og hann einn var
sönn fyrirmynd, talsmaður allra dygða. Þó hrintu Gyð-
ingar, lærðir kennimenn almennings, þessari guðdóm-
legu hetju. Með lygi og svikum tókst æðsta prestinum
Ivaífasi að ráða mikla mannvininn af dögum. Spámað-
urinn Jesús hræddist ekki mennina, sem líkamann
deyddu, því að hann vissi, að sálin, andinn og orðið,
er hann færði heiminum, var ódauðlegt. Andi Messíasar