Feykir - 26.11.2015, Blaðsíða 10

2 01 51 0
Sigurfinnur er fæddur og
uppalinn á Daðastöðum á
Reykjaströnd í Skagafirði.
Í ævisögu hans, Háspenna
lífshætta, sem sveitungi hans,
Árni Gunnarsson, skrásetti
og gefin var út árið 1999,
kemur fram að ein af hans
fyrstu endurminningum teng-
ist skotveiði: „Ég sé mann
ganga fyrir ofan túnið heima
á Daðastöðum og sveigja í átt
niður á sjónum. Ég spyr pabba
hvaða maður þetta sé og hann
segir mér að þetta sé Magnús í
Hólkoti. Ég sé að upp fyrir aðra
öxlina stendur einhvers konar
prik og spyr hvað þetta sé.
Hann segir að þetta muni vera
byssa og Magnús sé líkleg á leið
suður í Drangsvík til að kíkja
eftir einhverju til að skjóta.“
Þarna telur Sigurfinnur sig
hafa verið um eða innan við fimm ára aldur og það leið ekki á löngu þar til hann var farinn
að handleika skotvopn sjálfur.
Á fjórtánda ári fór hann í sína
fyrstu ferð til rjúpna ásamt Páli
bróður sínum og tíndi upp fyrir
hann, gegn því að fá að skjóta
einu skoti á dag. Árið eftir fór
hann sjálfur til rjúpna. Síðan eru
veiðiferðirnar orðnar 1307 á 70
árum, ef undan eru skilin þau
tvö ár sem rjúpan var friðuð, og
Sigurfinnur er enn að.
Ekkert gaman lengur
Veiðifélagarnir eru orðnir
margir og minnist Sigurfinn-
ur sérstaklega á Ellert Aðal-
steinsson, sem hefur farið
margar ferðir með honum í
gegnum tíðina. Á nýafstöðnu
veiðitímabili fóru þeir austur
á land ásamt góðum félögum,
en það var í fyrsta sinn sem
Sigurfinnur fór þangað til veiða.
Hann segist oftast hafa farið í
Tindastól: „Það er minn staður,
ég þekki hann orðið út og inn,
hverja einustu þúfu. Þetta
er fallegt fjall, sérstaklega að
austanverðu,“ segir Sigurfinnur.
Hann hefur haldið dagbók yfir
allar rjúpnaveiðiferðirnar og á
þær allar, nema frá 1956-1960,
en þær glötuðust. Alls hefur
hann veitt hátt í 18 þúsund
rjúpur, flestar á einu ári 1965 en
Á 1307 rjúpna-
veiðiferðir að baki
VIÐTAL
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
Sigurfinnur Jónsson
hefur gengið til rjúpna síðan 1944
Sigurfinnur Jónsson á
Sauðárkróki er titlaður
veiðimaður í símaskránni og
líklega eru fáir sem bera þann titil með meiri sóma,
enda hefur hann gengið til rjúpna á hverju ári síðan
1944. Allan tímann hefur hann haldið veiðidagbækur
sem er einstakt á landsvísu, ef ekki heimsvísu. Hann
lætur það ekki aftra sér þó hann hafi misst aðra
höndina í vinnuslysi fyrir rúmum 40 árum og sé nú
orðinn hálfníræður. Og að sjálfsögðu eru rjúpur í
jólamatinn hjá Sigurfinni.
þá féllu 1000 í 35 ferðum. „Þá
hætti ég að skjóta, þetta var ekki
gaman lengur. En á tímabili,
þegar ég var ekkert annað að
gera, fór ég og var nærri mánuð
í þessu. Það sem ég veiddi var
allt selt suður í verslanir, en
ég hafði bara ekkert gaman af
þessu þegar þetta var orðið of
mikið og of auðvelt, maður var
kannski að taka 40 til 60 rjúpur
á dag. Það var orðið erfitt þegar
var kannski tveggja tíma gangur
í bílinn.“
„Ég var alltaf að vinna líka
og notaði sumarfríið mitt í
þetta, hálfan mánuð og þegar
ég meiddi mig var ég frá eitt
haust,“ rifjar Sigurfinnur upp.
Hann segist verða mjög var
við að rjúpunni hafi fækkað.
„Hún hefur minnkað svakalega
mikið. Hún hefur aldrei náð sér
upp, það voru alltaf sveiflur í
henni áður, á tíu ára fresti kom
hún alltaf upp. En núna er hún
hætt að koma upp, hún er alltaf í
lágmarki. Það er spurning hvað
á að skjóta mikið af henni, mér
finnst þetta alltof mikið orðið.“
Sigurfinnur segist lítið sem
ekkert hafa legið á greni og
tófur hafi hann aðeins skotið ef
þær hafi orðið á vegi hans. Hins
vegar geri hann nokkuð af því
að skjóta svartbak. Aðspurður
um hvort nóg sé af honum segir
hann að það sé aldrei nóg af
neinu. Sigurfinnur hefur líka
farið til Póllands og skotið m.a.
rauðref, rádýr og villisvín þar.
Eins og nærri má geta er
þessi mikli veiðimaður alinn
upp við rjúpur í jólamatinn.
„Þær voru matreiddar með
gamla laginu, mér finnst það
langbest. Þær voru heilsteiktar,
ekki skornar úr bringurnar
eins og þeir gera núna. Þær
voru lagðar í mjólk held ég, en
annars hefur konan mín alltaf
gert þetta.“

Fálkaungann greip Sigurfinnur með sér á uppleið úr sigi en skilaði honum svo aftur.
Sigurfinnur fór á rjúpnaveiðar í Axarfirði í október sl. ásamt Ellert Aðalsteinssyni, Elmari
Erni Jónssyni og Stefáni Örlygssyni. MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
Við gamla bæinn á Daðastöðum um 1940. Fremri röð frá vinstri: Friðvin, Halldór, Sig-
urfinnur og Páll. Aftari röð: Sigfríður Jóhannsdóttir, Jón Jónsson og hálfbróðir Sigfríðar,
Bjarni Jónsson..
Jólin í vinnunni :
Herdís Sigurðardóttir, Brekkukoti í Blönduhlíð
Eldar fyrir gesti í Áskaffi
á aðfangadagskvöld
Herdís Sigurðardóttir í
Brekkukoti í Blönduhlíð
er rekstrarstjóri Áskaffis í
Glaumbæ. Herdís tók upp
á þeirri nýjung um jólin í
fyrra að hafa Áskaffi opið
á aðfangadagskvöld og
bjóða upp á hefðbundinn
jólamatseðil, sem nokkrir
heimamenn og ferðamenn
UMSJÓN
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
nýttu sér. Þetta var fyrsta
aðfangadagskvöldið sem
Herdís var bundin við vinnu
og aðspurð segir hún að það
hafi verið „aldeilis frábært.“

„Ég bauð upp á hátíðarmat eins
og hjá ömmu og borðaði með
gestum sem mættu í Áskaffi
á aðfangadagskvöld. Sigríður
systir mín var með mér í fyrra
og verður á aðfangadagskvöld
í Áskaffi, mér til aðstoðar. Hún
mun segja gestum frá jólahaldi
liðinna tíma, hefðum og
undirbúningi jóla hér áður fyrr.
Sjálf hef ég oft verið ein á jólum
og finnst það notalegt. Eins hef
ég verið í foreldrahúsum og hjá
systkinum á jólum og notið
þess.
Fyrir mér er alltaf ómissandi
jólahefð að fara á jólatónleika
Skagfirska kammerkórsins.
Ein eftirminnilegustu jólin mín
voru fyrir u.þ.b. 30 árum þegar
fór ég til Ástralíu ásamt Gígju
systir minni og Siggu frænku
minni. Við lögðum af stað á
annan dag jóla. Það var mikill
tilhlökkun að komast í sólina
og hitann í Ástralíu. Þar var
hásumar, maurar og allskonar
skordýr útum allt sem ég hafði
aldrei áður séð, ansi langt
frá því að vera 10° frost og
kafsnjór eins og daginn sem við
komum aftur heim. En ég naut
þess að vera í jólasólbaði, hitta
frændsystkini mín sem bjuggu,
og búa þar enn, og ferðast um
Ástralíu sem er stórkostleg!
Svo urðum við strandaglópar
á heimleiðinni og ég veit ekki
hvað og hvað, algjörlega
ógleymanleg ferð. “