Morgunblaðið - 05.12.2017, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. DESEMBER 2017
Í dag verður
Eyjólfur móður-
bróðir minn borinn
til grafar suður á
Útskálum. Hann var yngstur
bræðranna en þriðji yngsti í
stórum systkinahópi. Þrjár
systur lifa bróður sinn, tvær á
Íslandi, Ingibjörg og Ingibjörg
Anna, en Svava býr í Kaliforn-
íu.
Eyjólfur var sérstaklega
myndarlegur og huggulegur
maður, hávaxinn, hægur í fasi,
ekki margorður en með afar
góða návist. Hann var innfædd-
ur Garðbúi, bjó þar nær alla
ævi og vildi hvergi annars stað-
ar vera.
Fermingarárið mitt var ég í
skóla í Garðinum og bjó hjá
móðurbræðrum mínum, Magn-
úsi og hans fjölskyldu og
Mumma. Ég gerðist líka heima-
gangur í Laufási hjá Helgu og
Eyjólfi. Þangað var gott að
koma, elstu börnin þeirra á líku
reki og ég, lífleg og skemmti-
leg.
Eyjólfur og Helga voru afar
samhent hjón. Það þurfti mik-
inn dugnað og elju að koma öll-
um stóra hópnum þeirra til
manns en það tókst þeim með
miklum ágætum. Hópurinn
þeirra er myndarlegur, vel gef-
inn og vel gerður og afkom-
endafjöldinn er býsna stór.
Milli mömmu og Eyjólfs var
Eyjólfur Gíslason
✝ Eyjólfur Gísla-son fæddist 28.
apríl 1934. Hann
lést 21. nóvember
2017.
Útför Eyjólfs fór
fram 29. nóvember
2017.
alltaf fallegur
strengur og hann
gerði systur sinni
þann skemmtilega
greiða að senda
henni stundum
hvítan skeljasand
úr Garðfjöru alla
leið austur á firði.
Skeljasandurinn
prýddi blómabeðin
á Kolfreyjustað.
Hann gerði þeim
marga fleiri greiða foreldrum
mínum og taldi það ekki eftir
sér.
Ég hef haft það fyrir sið að
skreppa reglulega suður í Garð
og Sandgerði til að kíkja á móð-
urfólkið mitt. Það var alltaf
gott að koma í Laufás til Eyj-
ólfs og Helgu og seinna í Kríul-
andið, gott að setjast við eld-
húsborðið og spjalla um allt
milli himins og jarðar.
Fyrir rúmu ári fór ég
móðursystkinarúnt einu sinni
sem oftar og í það skipti bauð
Ingibjörg Anna okkur þremur í
kaffi, mér, Eyjólfi og Ingu í
Sandgerði. Við áttum saman
notalegt síðdegi og ég á mjög
fallega mynd af þeim systkin-
unum sem ég tók þá.
Síðustu mánuði ævinnar
dvaldi Eyjólfur á Nesvöllum og
þangað heimsótti ég hann um
miðjan október. Ég dvaldi hjá
honum góða stund og þegar við
kvöddumst lofaði ég að koma
fljótlega aftur. Af þeirri heim-
sókn verður ekki en nú fylgi ég
honum síðasta spölinn.
Helgu, börnum þeirra, öðr-
um afkomendum og ástvinum
votta ég innilega samúð. Minn-
ing um einstaklega góðan mann
lifir.
Veri hann Eyjólfur frændi
minn með fallegu móbrúnu aug-
un kært kvaddur og hafi hann
þökk fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning hans.
Ingibjörg Þorgerður.
Nú, þegar ísköld norðanáttin
skellur dögum saman á land við
ystu strönd og flasir, syngur
hástöfum í ljóskeri Lýðveldis-
vitans á Garðskaga. Í léttúð
prísa Garðmenn sig sæla yfir
skjólinu sem vitinn veitir lág-
reistri byggðinni sem stendur á
gjöfulum sverði upp af vörum
við ströndina við fengsæl fiski-
mið. Eyjólfur Gíslason var fjög-
urra ára þegar hann fékk skjól
hjá fósturfjölskyldu sinni í
Presthúsum en hann var tólfta
barn foreldra sinna, en móðirin
lést af barnsförum fjórtánda
barnsins. Eyji var aðeins
tveggja ára þegar hann fékk
storminn í fangið og systkina-
hópurinn dreifðist á heimilin í
nágrenninu þegar faðirinn
veiktist af berklum og fór á
Vífilsstaði næstu 20 árin. Sem
barn kynntist hann þakklætinu,
heiðarleikanum og trúnni á Guð
almáttugan sem voru undir-
stöður að lífi hans til lokadags.
Þessar þrjár stoðir voru grunn-
urinn að lífi þessa sterka og
trúaða manns sem ól allan sinn
aldur og fjölskyldu sinnar í
Garðinum. Hann var stoltur af
uppruna sínum, elskaði Garðinn
og allt sem honum tengdist.
Eyji og Helga eignuðust átta
börn, fjölskyldan býr að
reynslu föður síns og þau
standa vörð hvert um annað.
Mikilvægust er heilsteypt fjöl-
skylda, en ólíkt foreldrum sín-
um hefur honum auðnast að sjá
börnin sín vaxa úr grasi úr
þeirri frjósömu mold sem þau
öll tilheyra. Eyjólfur er stolt
síns uppruna og gekk í svita
sinnar sveitar lífsleið Garð-
mannsins. Vann í fiski frá unga
aldri, stundaði sjómennsku á
aflaskipum, ók vörubílum, vann
á Vellinum og tók á móti Frank
Sinatra. Margverðlaunaður
heiðursfélagi fyrir afrek sín á
sviði knattspyrnunnar hjá Víði
og atvinnurekendum sínum
þegar hann bjargaði skrúfuþotu
Loftleiða frá stórtjóni. Já, hann
var gæfumaður sem reis af vell-
inum eins og Garðskagavitinn
og veitti mörgum skjól. Við
Sigga vorum meðal þeirra sem
nutu þess að vera í skjóli hans
og Helgu frá fyrsta degi í Garð-
inum. Vorum sem hluti af fjöl-
skyldunni og þeir eru ófáir
morgnarnir síðustu átta árin
sem við höfum notið þess að
mæta í morgunkaffi í Kríuland-
inu. Þangað koma börnin,
barnabörnin og við fósturbörn-
in og ekki var plássið alltaf
mikið þegar 10-15 manns
mættu í hlaðborð á laugardags-
morgni. En þessi stóri armur
kærleikans sem bjó á þessu
heimili tók á móti öllum og
þessi ótrúlega fjölskyldustemn-
ing er óborganleg fyrir uppeld-
ið og stórt hjartað tók enda-
laust við. Nú er stóllinn hans
auður þar sem hann sat og
brosti af gleði eins og tungl í
fyllingu. Eyji gladdist að sjá
niðja sína njóta þess að eiga
mömmu og pabba, afa og
ömmu, nokkuð sem hann fór á
mis við í sínu lífi. Eyjólfur var
ekki margmáll, sjúkdómurinn
sótti á og samskiptin voru
meira bros og hlýtt augnaráð.
Líkaminn var búinn og dauðinn
var líkn sem hann þráði að lok-
um. Eftir situr minningin um
skjólið frá leiðarvita sem bar
okkur að kærleika lífsins við
eldhúsborðið í Kríulandinu. Þar
leiddu hjónin fjölskylduna sam-
✝ Stefán Krist-jánsson frá
Lambeyri í Tálkna-
firði fæddist 21.
maí 1944 í Hafn-
arfirði. Hann varð
bráðkvaddur 14.
nóvember 2017.
Foreldar hans
voru Kristján
Hannesson frá
Keflavík og Marsi-
bil Jónsdóttir frá
Sauðárkróki. Systkini hans eru
Anna Jóna Kristjánsdóttir, fædd
1943, búsett í Hafnarfirði,
Hannes Krist-
jánsson, fæddur
1946, búsettur á
Tálknafirði, og
Svanur Krist-
jánsson, fæddur
1965, búsettur á
Hólmavík.
Fjölskyldan flutti
til Tálknafjarðar
þegar Stefán var á
níunda ári og bjó
hann þar til dauða-
dags.
Útförin fór fram í kyrrþey að
ósk hins látna.
Vorið 1984 kynntist ég Stefáni
Kristjánssyni. Ég fór til Tálkna-
fjarðar að vinna í frystihúsinu en
þar þekkti ég engan. Fyrsta dag-
inn í mötuneyti frystihússins ákvað
ég að setjast við borð hjá feðgum
frá Lambeyri. Þetta voru þeir
Kristján Hannesson og Stefán
sonur hans. Þeir tóku mér ansi vel,
skildu ekkert í stelpukjána að vilja
sitja hjá þeim. Eftir þennan fyrsta
dag settist ég alltaf þarna. Stefán
var áhugaverður kall fannst mér,
hann talaði ekki um sömu hluti og
aðrir heldur sagði sögur af fram-
andi slóðum, ræddi um andatrú,
sálnaflakk, önnur tilvistarstig og
ýmis trúarbrögð. Sumarið 1987 fór
ég aftur vestur að vinna í frysti-
húsinu. Enn voru þessir tveir við
sama borð, nema nú var bróðir
Stefáns, Svanur þar líka. Það var
auðvelt að taka upp þráðinn við
þessa feðga frá Lambeyri og hef
ég alla tíð síðan skilgreint þá sem
vini mína. Ekki datt mér í hug þá
að þögli og feimni bróðirinn yrði
síðar maðurinn minn og Stefán
mágur minn, en svona geta þræðir
lífsins spunnist. Ég kom iðulega
við hjá Stefáni ef ég átti leið vestur.
Þá stóð ekki á spjallinu hjá okkur,
kaffi í könnu og sögur af ýmsu,
þessa heims og annars. Stefán var
óforbetranlegur safnari og sankaði
að sér alls konar hlutum, sumt til
eigin nota en annað til að forða því
frá glatkistunni. Hann gaf ýmsa
hluti frá sér sem hann hafði fundið,
ef einhver hafði gagn eða gaman af
þeim. Eitt sinn kom ég klyfjuð frá
honum þar sem hann gaf mér m.a.
forláta þvottarullu og afl í eld-
smiðju. Þá sagði hann mér kankvís
að hann væri svona „góði hirðir-
inn“ og hirti hluti svo þeir færu
ekki forgörðum. Þetta fannst mér
skemmtilegur orðaleikur, en Stef-
án hafði gott vald á málinu og lék
sér gjarnan með orðabrandara.
Seinna þegar ég réð mig sem
verslunarstjóra í „Nytjamarkað
Sorpu og líknarfélaganna“ var eitt
af því fyrsta sem ég gerði að
breyta nafninu, ég var nefnilega
með gott nafn sem hæfði starfsem-
inni afar vel: Góði hirðirinn. Ég
sendi Stefáni boðskort á opnun
breyttrar búðar með hinu fína
nafni sem komið var frá honum.
Stefán kom oft í Góða hirðinn með-
an ég vann þar, ekki þó til að versla
en stundum til að færa okkur eitt-
hvað að selja og fá kaffibolla og
spjall. Þótt árin liðu og ég hitti
hann ekki nema endrum og eins þá
var alltaf eins að sækja hann heim
eða hitta. Seinna þegar við Svanur
fórum að búa saman hitti ég Stefán
oft enda Svanur í miklu uppáhaldi
hjá honum. Hann kom oft við hjá
okkur á leiðinni eitthvað, enda
mikið á ferðinni út um allar trissur.
Stefán var bæði hagur og hug-
myndaríkur og framkvæmdi
margar frumlegar og framúr-
stefnulegar hugmyndir og síðustu
árin smíðaði hann báta úr blikki
sem hann ýmist seldi eða gaf og
eru þeir víða til. Stefán var áhuga-
maður um andleg málefni, las mik-
ið, ferðaðist víða og þekkti marga.
Það var ánægjulegt að kynnast
honum og þó að hann væri skrítin
skrúfa eins og stundum er sagt og
ekki allra, þá hef ég bara gott af
honum að segja. Ég þakka góð
kynni, kæri Stefán, og vona að þú
sért kominn í löndin og heimana
sem þú talaðir svo oft um.
Ásta Þórisdóttir.
Þegar birtan þverr og dagarnir
verða styttri minnir það mig ávallt
á það hversu hverfult þetta líf okk-
ar er. Gangur þess er jú alltaf sá
sami á endanum, leiðin okkar allra
er sú sama.
Ég ólst upp á Vestfjörðunum og
kynntist þar aragrúa af allskonar
fólki í gegnum tíðina og er mjög
þakklátur fyrir það að hafa fengið
að kynnast þér. Okkar vinasam-
band var flekklaust og án allra skil-
yrða, en skemmtilegastar þóttu
mér sögurnar þínar af því þegar þú
sagðir mér sögur af sjálfum þér og
hversu vel þér hefði tekist að ljúga
ákveðna aðila á svæðinu fulla af
einhverri firru. Þetta er húmor
sem ég kann að meta.
Það er jú a.m.k. hjá sumum okk-
ar Vestfirðinganna svoleiðis að það
þyki hálfgert sport að fara frjáls-
lega með sannleikann, sérstaklega
ef það kemur fólk á svæðið sem
ekki veit hvað snýr upp né niður,
sérstaklega fólk að sunnan.
Það er óhætt að segja það Stef-
án minn að þú hafir hvorki ráðist á
garðinn þar sem hann er lægstur í
lífinu, né heldur farið troðnar slóð-
ir. Einkenni þitt var að vera sjálf-
stæður og samkvæmur þinni sann-
færingu. Einhverjir samferða-
menn okkar hafa eflaust gert grín
að þér og hvernig þú ákvaðst að lifa
þínu lífi. Þeir hafa sennilega ekki
þroska til þess að meta það sem
heitir fjölbreytileiki mannfélagsins
og þú varst einn af þeim sem gáfu
því lit. Margir sem hæddu þig gera
hið gagnstæða, þ.e. að draga úr lit-
rófi þess.
Minnisstæðar eru mér allar
heimsóknirnar til þín, allt á rúi og
stúi og alltaf verið að skapa eitthvað
úr hlutum sem margt fólk taldi
ónýtt. En það er einmitt munurinn
á því að vera þúsundþjalasmiður
eins og þú varst og svo hinum, en
hinir gátu ekki nýtt hlutina líkt og
þú gerðir. Smíða utanborðsmótor
úr sláttuvél, búa til báta, hálsmen
og hvað eina sem hugurinn girnist.
Hæfileikar þínir voru einstakir.
Ég hafði gaman af þér sem per-
sónu, hversu rólegur þú varst og yf-
irvegaður og áttum við það sameig-
inlegt að geta spjallað um lífið og
tilveruna svo klukkustundum
skipti. Pælingar þínar voru á allt
öðru plani en hjá fólki sem ég um-
gengst venjulega og því einstaklega
gaman að hlusta á þig. Vinátta okk-
ar var mér ómetanleg.
Minnisstæðust er mér þó heim-
sóknin þegar ég kom með vini mína,
Patrick, Frank, Daniel og Andrei.
Þeir voru, eins og við sögðum þér,
allir fæddir Austur-Þjóðverjar og
þeir voru þeir fyrstu frá gamla
Austur-Þýskalandi sem fengu að
prufukeyra eina fjórhjóladrifna
Trabantinn sem vitað er um. Á ég
myndir af þessu og þetta er eitt-
hvað sem hvorki ég né þeir eigum
eftir að gleyma nokkurn tímann.
Við fráfall þitt sendum við öllum
aðstandendum þínum okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ég kveð þig saknaðarkveðjum,
þú mikli þúsundþjalasmiður, takk
fyrir allt.
Ljós í vorum hjörtum hér,
hugljúft í minningunni.
Ljósið fagurt færi þér,
frið í eilífðinni.
(ÍÖH)
Ívar Örn Hauksson og synir,
Patrick Hoffeins, Andrei Hoy-
er, Daniel Otto, Frank.
Stefán
Kristjánsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓN JÓNSSON
rafvirki,
Birtingakvísl 28,
lést 16. nóvember á sjúkrahúsi í
Kristiansand í Noregi. Útförin fer fram frá
Akraneskirkju föstudaginn 8. desember
klukkan 13.
Guðbjörg Elísdóttir
Margrét Jónsdóttir Eik Heine Eik
Unnur Aðalheiður Jónsdóttir Jón Ásgeir Valsson
Elísa Jónsdóttir Þorsteinn Hreinsson
Karen Eva, Marcus Heine, Gabriella Sól, Kristofer Erik,
Aría Ósk, Aron Jón
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
vináttu, samúð og hlýhug vegna andláts
konu minnar, móður, tengdamóður,
stjúpmóður, ömmu og langömmu,
HELGU JÓHANNSDÓTTUR
sjúkraliða,
Hrafnabjörgum 1
Akureyri.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki skurðdeildar FSA
fyrir góða og kærleiksríka umönnun Helgu.
Viggó Benediktsson
Karen Grétarsdóttir
Unnar Eiríksson
Kolbrún Eiríksdóttir
Jóhann Eiríksson
Jórunn Viggósdóttir
María Viggósdóttir
Svava Viggósdóttir
Bryndís Viggósdóttir
Benedikt Viggósson
makar, börn, barnabörn og langömmubörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR SIGURÐSSON
bifvélavirki,
Bogahlíð 2,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimili Grundar
Reykjavík miðvikudaginn 22. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna. Hjartans
þakkir færum við starfsfólki Grundar fyrir góða umönnun.
Þóra Þórarinsdóttir
Hrefna
Kristveig
Guðrún Þóra
Soffía Alice
Það eru liðin
æðimörg ár síðan
við Þórunn vorum
saman í Menntaskólanum í
Reykjavík. Einmitt á þeim ár-
um þegar allt var svo nýtt þá
bundumst við traustum vina-
böndum. Þórunn var ættuð úr
Borgarfirði, alin upp í Reyk-
holtsdal. Hún kom í MR úr
Menntaskólanum við Laugar-
vatn en ég ólst upp í Vest-
urbænum í Reykjavík.
Ég minnist góðra samveru-
stunda á skólaárum okkar. Við
urðum stúdentar vorið 1951.
Mamma Þórunnar kom í bæinn
af því tilefni og gladdist með
fjölskyldu minni heima á Ægis-
götu. Á menntaskólaárunum
kynntist Þórunn Snæbirni
Jónssyni, ungum og glæsileg-
Þórunn Margrét
Andrésdóttir Kjerúlf
✝ Þórunn Mar-grét Andr-
ésdóttir Kjerúlf
fæddist 10. október
1930. Hún lést 11.
nóvember 2017.
Útför Þórunnar
fór fram 22. nóv-
ember 2017.
um pilti. Hann út-
skrifaðist úr Sam-
vinnuskólanum og
leiðir þeirra lágu
saman eftir þetta.
Fyrstu árin bjuggu
þau með fjölskyldu
Snæbjörns í Hlíð-
unum. Seinna lá
leið þeirra norður
að Mývatni þar
sem Snæbjörn
fékk yfirmanns-
stöðu við kísilgúrverksmiðjuna.
Þar leið fjölskyldunni vel og
þau hjónin eignuðust þrjú
myndarbörn, tvær stúlkur og
einn dreng. Svo sorglega vildi
til að Snæbjörn lést á besta
aldri árið 1974 og í kjölfar þess
flutti Þórunn suður ásamt syni
sínum.
Þórunn sendi mér fallegt
þakkarbréf nú fyrir nokkrum
árum. Ég ætlaði mér að svara
bréfinu en kom því ekki í fram-
kvæmd og þess vegna vildi ég
minnast hennar með þessum
orðum.
Minningin um Þórunni Kjer-
úlf lifir.
Sigrún Magnúsdóttir.