Morgunblaðið - 12.01.2018, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
✝ Áslaug Brynj-ólfsdóttir
fæddist á Akureyri
13. nóvember
1932. Hún lést á
Landspítalanum
31. desember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Guðrún Rósinkars-
dóttir húsmóðir, f.
1905 á Kjarna,
Arnarneshreppi, d.
1983, og Brynjólfur Sigtryggs-
son, kennari og bóndi lengst af
í Krossanesi, f. 1895 í Skriðu,
Hörgárdal, d. 1962. Áslaug var
næstyngst systkinanna sjö frá
Krossanesi; systir hennar, Sig-
rún fv. fulltrúi á skrifstofu
heimspekideildar Háskóla Ís-
lands, f. 1928, lifir systkini sín,
en látin eru: Ragnheiður tal-
símakona, f. 1923, d. 1947; Þor-
gerður húsmóðir í Noregi, f.
1925, d. 1996; Ari eðlisfræð-
ingur í Bandaríkjunum, f. 1926,
d. 2013; Sigurður Óli kennari
og bæjarfulltrúi á Akureyri, f.
1929, d. 1984; og Helga lækna-
ritari, f. 1935, d. 2015.
Áslaug giftist Guðmundi E.
Sigvaldasyni, f. 1932, d. 2004,
jarðfræðingi árið 1953. Þau
skildu. Áslaug og Guðmundur
eignuðust fjögur börn. Þau
eru: 1) Ragnheiður eðlisfræð-
ingur, f. 1954. Hún giftist Sig-
urði Inga Halldórssyni lögfræð-
ingi, f. 1952. Þau skildu. Hún
giftist Jóni Karlssyni lækni, f.
1953. Þau skildu. Jón og Ragn-
heiður eignuðust dæturnar Ás-
laugu Láru, f. 1978, og Birgittu
Sif, f. 1981. Ragnheiður er gift
Daniel Friedan, f. 1948, eðlis-
fræðingi og eiga þau soninn
Benjamín Kára, f. 1992. 2)
Birgir dósent, f. 1956. Sam-
frá MA árið 1952, cand. phil.
frá HÍ 1953 og var síðan við
nám og húsmóðurstörf í Þýska-
landi til 1959 og Bandaríkj-
unum til ársins 1961. Þegar
heim var komið starfaði Áslaug
sem stundakennari við Voga-
skóla og var síðan fram-
kvæmdastjóri Bóksölu stúdenta
í HÍ til ársins 1968. Hún tók
kennarapróf frá KÍ 1971 og
sérkennslupróf 1986. Þá lauk
hún mastersprófi í uppeldis- og
kennslufræðum, en sérsvið
hennar var samband heimilis
og skóla. Áslaug var kennari
við Fossvogsskóla 1972 og yf-
irkennari frá 1973-82, þar af
settur skólastjóri um skeið.
Árið 1982 var Áslaug skipuð
fræðslustjóri í Reykjavík og
var það til 1996. Hún varð svo
umboðsmaður foreldra og
skóla á Fræðslumiðstöð
Reykjavíkur til ársins 2001. Þá
settist hún í stjórn Áslands-
skóla og var skólastjóri þar
2001-2002.
Áslaug fékk fálkaorðu fyrir
störf sín að fræðslumálum árið
1997.
Áslaug var um lengri eða
skemmri tíma í stjórn Fræðslu-
myndasafns ríkisins, Ríkis-
útgáfu námsbóka, Stéttarfélags
grunnskólakennara, Félags
skólastjóra og yfirkennara,
Kvenréttindafélags Íslands og
Bandalags kvenna í Reykjavík
og sat í Menntamálaráði og
Fræðsluráði Reykjavíkur. Hún
var virk í starfi Framsóknar-
flokksins, sat þar í miðstjórn
og átti oft sæti á framboðs-
listum. Enn fremur var Áslaug
félagi í Alfa-deild alþjóða-
samtakanna Delta Kappa
Gamma og var formaður Alfa-
deildar 1986-88. Síðan var hún
formaður landssambands DKG
2001-2003. Vorið 2017 fékk
hún heiðursviðurkenningu frá
samtökunum.
Útför Áslaugar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, 12.
janúar 2018, klukkan 13.
býliskona Birgis
var Rut Petersen,
f. 1958, og eiga
þau Gunnar Erni,
f. 1987, og Iðunni
Dóru, f. 1992.
Birgir og Rut slitu
samvistum. Eigin-
kona Birgis er
Ingibjörg Elías-
dóttir, f. 1968, lög-
fræðingur. Börn
hennar og stjúp-
börn Birgis eru Elías Árni, f.
1995, Arnhildur Guðrún, f.
1998, og Iðunn Arna, f. 2000.
3) Gunnar Bragi, framkvæmda-
stjóri í Noregi, f. 1960. Gunnar
kvæntist Halldóru Grétars-
dóttur hjúkrunarfræðingi, f.
1962. Þau skildu. Gunnar og
Halldóra eiga dæturnar Dóru,
f. 1981, Áslaugu, f. 1989, og
Hildi, f. 1994. Gunnar er
kvæntur Ullu Uhrskov næring-
arfræðingi, f. 1963. 4) Guðrún
Bryndís barna- og unglinga-
geðlæknir, f. 1963. Guðrún
giftist Jóni Gauta Guðlaugssyni
kennara, f. 1961. Þau skildu.
Guðrún og Jón eiga börnin Sig-
rúnu Elfu, f. 1987, og Brynjólf
Gauta, f. 1990. Eiginmaður
Guðrúnar er Kristján Matthías-
son hljóðfæraleikari, f. 1961,
og börn hans og stjúpbörn
Guðrúnar eru Stefán, f. 1982,
Ingunn Erla, f. 1994, og Matt-
hías Már, f. 1997.
Seinni maður Áslaugar var
Jóhann Gíslason lögfræðingur,
f. 1928, d. 2004. Þau hófu sam-
búð árið 1984 og bjuggu í
Kvistalandi 16 í Reykjavík.
Börn Jóhanns og stjúpbörn Ás-
laugar eru: Jóhann, f. 1961,
Sigríður, f. 1963, og Þuríður, f.
1968.
Áslaug lauk stúdentsprófi
Ef lýsa ætti ömmu minni og
nöfnu í einu orði er ég nokkuð viss
um að hægt væri að sammælast
um orðið einstök. Persónutöfrar
hennar í sambland við drifkraft,
hvatningu og hlýju er einstök
blanda sem ég mun hugsa til og
sakna á hverjum degi.
Að eiga ömmu sem nöfnu gerir
það að verkum að sjálfkrafa verð-
ur hún manneskja sem maður lít-
ur upp til og vill líkjast. Í mínu til-
viki má segja að ég hafi verið
einstaklega heppin með nöfnu en
amma varð mjög fljótt mín helsta
fyrirmynd og mun alltaf vera. Af-
rek ömmu eru ótal mörg og miklu
stærri þegar horft er til þess að í
hennar tíð þótti alls ekki sjálfsagt
að konur menntuðu sig eða hlytu
starfsframa. Tala nú heldur ekki
um sem fjögurra barna mæður.
Amma var einnig mikill kven-
skörungur og beitti sér fyrir jafn-
réttismálum í mörg ár sem var þá
engan veginn jafn algengt og það
er í dag. Hefur hún hlotið margar
viðurkenningar fyrir störf sín og
veit ég að áhrifa hennar hefur
víða gætt.
Alla tíð hefur amma Áslaug
verið stór hluti af lífi mínu og þeg-
ar ég hugsa til baka átta ég mig
sífellt meira á því hversu þýðing-
armikil og dýrmæt hún hefur ver-
ið. Ljúfsárar minningar spretta
upp í kollinum og erfitt er að
hugsa til þess að hún sé ekki leng-
ur hluti af lífi manns.
Amma var alltaf stuðnings-
maður númer eitt og hafði trú á
manni í einu og öllu. Þegar ég var
tíu ára bauð amma mér með sér,
afa Jóhanni og Helgu frænku í
hringferð um landið. Við eyddum
viku á Stöðvarfirði þar sem
briddskvöld voru fyrst og fremst
á dagskrá og var ég notuð sem
fjórði maður. Amma náði á hverju
kvöldi að telja mér trú um að ég
ætti framtíðina fyrir mér í briddsi
og myndi komast í landsliðið hvað
úr hverju. Þessu trúði ég og lagði
mig fram á hverju einasta kvöldi.
Hvort eitthvað hafi verið til í
þessu skal ég ekki segja til um, að
öllum líkindum vildi hún bara
ekki missa fjórða manninn, en
þetta lýsir mjög vel sannfæring-
arkrafti hennar og hvernig hún
náði á sinn einstaka hátt að hvetja
mann til dáða og telja manni trú
um að allt væri hægt ef viljinn
væri fyrir hendi.
Amma var einnig mikil keppn-
ismanneskja, til merkis um það
svindlaði hún held ég alltaf í kapli.
Henni þótti heldur ekkert
skemmtilegra en þegar við tókum
hana með á handboltaleiki hjá
Hildi systur og lifði sig vel inn í
leikinn. Hún lét mikið í sér heyra
og hvatti sitt fólk til dáða með ein-
lægum hrópum: „Bravó Hildur!“
Á aðfangadag kíktum við syst-
ur til ömmu með pakka eins og við
höfum jafnan gert. Ólíkt fyrri ár-
um var hún ekki búin að opna eða
gægjast í neina pakka og var
nokkuð róleg fyrir kvöldinu. Eins
og vanalega spurði hún út í skóla-
mál og hvort ég væri ekki örugg-
lega á leiðinni í doktorsnám, eins
og ekkert væri sjálfsagðara; ég
gæti nú alveg eins gert það eins
og allt annað.
Fyrir þessa stuttu heimsókn
verð ég ævinlega þakklát sem og
síðustu dagana á spítalanum.
Elsku amma mín, þú munt allt-
af eiga risastóran stað í hjarta
mínu og mun ég sakna þín á
hverjum degi.
Þín nafna,
Áslaug Gunnarsdóttir.
Gamlársdagur var einstaklega
fallegur í ár, veðrið milt en kalt og
sólin lágt á lofti. Reykjavík skart-
aði sínu fegursta. Áramótin fram
undan. Þá um miðjan dag ákvað
amma mín Áslaug að kveðja
þennan heim. Henni líkt að velja
daginn vel. Fallegur og líflegur
dagur með flugeldum og veislu-
höldum. Dagurinn lýsir henni
bara býsna vel. Svona var amma.
Falleg, kraftmikil, lífsglöð og ein-
staklega hláturmild. Amma var
einstök kona á svo margan hátt.
Hún var næstyngst í sjö systkina
hópi, alin upp í Krossanesi. For-
eldrar hennar vildu að börnin
gengju menntaveginn sem og
amma gerði. Lýsingar hennar á
því hvernig hún óð snjóinn á vet-
urna, langa leið frá Krossanesi til
að komast í skólann uppi á
Brekku á Akureyri, voru tákn-
rænar fyrir þær sakir hvað hún
þurfti að leggja á sig til að öðlast
menntun. Það var ekki sjálfgefið
á þessum tímum að konur færu
þessa leið. Amma lagði alla tíð
mikla áherslu á að við menntuð-
um okkur og píanóið hennar bar
þess merki. Hún var svo stolt af
fólkinu sínu að myndir af öllum
börnum og barnabörnum með
hvítan koll stóðu á píanóinu og,
eftir því sem þeim fjölgaði, á
veggnum í kring. Einhvers konar
stúdentsmyndaaltari. Það var
best að vera í miðjunni á píanóinu
og myndirnar færðust stundum
til, svona eftir því hver var í heim-
sókn. Okkur krökkunum fannst
þetta fyndið enda fer fólk ýmsar
leiðir í námi í dag en þetta skipti
ömmu miklu máli.
Ég hef tvisvar verið svo lánsöm
að fá að búa hjá ömmu, síðast
þegar ég var um tvítugt. Þá sát-
um við amma og afi oft löngum
stundum í reykfylltri stofunni og
spjölluðum um menn og málefni.
Afi færði okkur sérrítár. Alltaf
var horft á fréttirnar og þá kom
amma með sveskjugraut með
rjómablandi og afi gaf okkur
ömmu svo fylltan brjóstsykur eða
brenni. Amma tók alltaf á móti
manni fagnandi og hafði einstakt
lag á að telja hverjum og einum
trú um að hann væri í uppáhaldi.
Hún sauð spaghetti þar til það
leystist upp en eldaði hrygg og
læri eins og ömmur gera best.
Æviskeið ömmu er fyrir marg-
ar sakir svo áhugavert. Hún synti
á móti straumnum, hún braut nið-
ur glerveggi og lét hrútskýringar
ekki á sig fá. Hún var staðföst,
trúði á einstaklingsmiðað nám og
að öll börn ættu að fá að njóta sín
óháð kyni, getu og áhuga. Amma
ferðaðist um heiminn með börnin
sín, til framandi landa, sá um
heimakennslu fyrir þau og varð
svo einstæð fjögurra barna móðir
með allt of marga bolta á lofti um
skeið. Allt þetta í samfélagi sem
var um svo margt ólíkt því sem
við þekkjum í dag. Ég held því
fram að hún hafi verið ein af þess-
um konum sem ruddu brautina
fyrir okkur hinar sem á eftir
komu. Braut niður staðalímyndir
og hefðbundin viðmið og gildi
samfélagsins. Fyrir það er ég
henni þakklát. Hún var fyrir-
mynd.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson)
Dóra Gunnarsdóttir.
Áslaug móðursystir okkar læt-
ur eftir sig dýrmætar minningar.
Hún var skemmtileg kona, vel
gefin og glæsileg. Hvar sem hún
kom fylgdi ávallt mikil gleði og
hlátur. Hún og móðir okkar Sig-
rún höfðu náið og gott samband
alla ævi. Þær voru báðar dugleg-
ar, vel menntaðar og áttu mörg
börn. Báðar höfðu brennandi
áhuga á uppeldis- og menntamál-
um og báru velferð barna sinna
mjög fyrir brjósti. Áslaug starfaði
við kennslu stærstan hluta starfs-
ævi sinnar, varð skólastjóri og
síðan fræðslustjóri í Reykjavík.
Mamma var fjórum árum eldri
en Áslaug. Þegar Áslaug tók
gagnfræðapróf tók hún ekki ann-
að í mál en að fara í menntaskóla.
Það þótti ekkert sjálfsagt á þeim
árum, en hún hafði sitt fram. Það
æxlaðist þannig að mamma, sem
hafði tekið sama próf fjórum ár-
um áður, fór með henni. Þær voru
því samstíga allan menntaskól-
ann og urðu stúdentar saman.
Þær giftu sig líka á sama degi
ásamt bróður sínum, Sigurði Óla.
Þá var haldin matarveisla í
Krossanesi og fóru brúðarpörin
þrjú svo öll saman í brúðkaups-
ferð í Mývatnssveit.
Áslaug og Guðmundur eignuð-
ust fjögur börn. Þau bjuggu í
Þýskalandi þegar Ragnheiður og
Birgir fæddust og Gunnar fædd-
ist í Bandaríkjunum. Áslaug sá
um heimilið og börnin. Þá kom
sér vel að hafa góða skólagöngu,
áhuga á menntun og metnað fyrir
hönd barna sinna. Árið 1967-68
bjó fjölskyldan í El Salvador og
þá voru börnin á aldrinum 4-14
ára. Þann tíma hélt Áslaug skóla
fyrir öll börnin sín á heimilinu, og
fylgdi íslenska kerfinu, þar sem
ekki þótti öruggt að setja þau í
skóla þar úti.
Áslaug hafði alltaf brennandi
áhuga á því sem maður var að
gera, spurði og var dugleg að
hrósa og gefa af sér. Hún var líka
alltaf einstaklega glæsileg og vel
til höfð, keypti fallegar gjafir
handa okkur og bauð okkur oft
heim. Hún kom líka oft í Skóla-
gerði og þau Jóhann, seinni mað-
ur hennar, spiluðu gjarnan brids
við foreldra okkar og var mikill
metnaður þar. Áslaug var líka
hagmælt og orti tækifærisvísur
þegar á þurfti að halda.
Þær systur þrjár, Áslaug,
mamma og Helga, voru nánar og
umgengust mikið, ekki síst eftir
að þær voru allar orðnar ekkjur.
Þær voru með leikhúsmiða sam-
an, fóru á tónleika, hittust og töl-
uðu saman daglega. Andlát Helgu
í janúar 2015 var þeim Áslaugu og
mömmu mikill harmur.
Fyrir hönd barna Sigrúnar og
Jóns Erlings vottum við mömmu,
börnum Áslaugar og aðstandend-
um öllum okkar dýpstu samúð.
Þorgerður Jónsdóttir og
Guðrún Ragnheiður
Jónsdóttir.
Áslaug móðursystir mín og
besta frænka er fallin frá. Hún
hefur alltaf verið mér mjög kær.
Hún er fyrirmynd mín og ég hef
svo oft staldrað við og minnt mig
á góð ráð, hlý orð og hvatningu
frá henni.
Það var svo gaman að fylgjast
með Áslaugu frænku. Krafturinn
og eljan, óbilandi trúin á sjálfa sig
og aðra, skemmtilegheitin, for-
dómaleysið, léttleikinn og lífs-
gleðin. Hún var líka alltaf svo sæt
og flott og hafði svo gaman af því
að vekja eftirtekt.
Minningar um Áslaugu eru
endalaust góðar. Hún lét ekkert
sér óviðkomandi og hafði einstak-
an hæfileika til að gefa af sér,
sinna, hjálpa, redda og fram-
kvæma.
Það var alltaf fjör og mikið í
gangi þegar Áslaug kom í heim-
sókn eða þegar við fórum til henn-
ar. Heitar umræður um lífið, til-
veruna og pólitíkina. Það var
kitlandi skemmtilegt fyrir okkur
börnin að heyra fullorðna fólkið
rífast og rökræða hátt og mikið
en kveðjast alltaf sem bestu vinir.
Ég var 10 ára þegar ég fór með
Áslaugu að skoða Fossvogsskóla
þar sem hún kenndi. Hún talaði
um börnin og verkefnin sem þau
höfðu unnið á svo metnaðarfullan
og uppbyggilegan hátt að það var
unun á að hlusta. Þetta var ómet-
anleg upplifun. Áhuginn á
kennslu og kennsluaðferðum, á
nýjungum, straumum og stefnum
og jafnframt virðingin fyrir göml-
um og góðum aðferðum ein-
kenndu eldmóð hennar. Ég er
kennari í dag og afskaplega þakk-
lát fyrir að eiga þessar minningar
um Áslaugu, þær veita styrk og
gleði.
Elsku Agga, Biggi, Gunni,
Guðrún og fjölskyldur, missir
ykkar er mikill en minningin um
Áslaugu lifir.
Guðrún Eyþórsdóttir.
Áslaug Brynjólfsdóttir,
móðursystir mín, var glæsileg
kona sem tekið var eftir hvar sem
hún kom, eldklár, lífleg og
skemmtileg, en umfram allt góð-
viljuð, hlý og heilsteypt mann-
eskja. Áslaug hafði unun af
félagsmálum og var eindregin
framsóknarkona í besta skilningi
þess orðs. Hún var gríðarlega
vinmörg enda kom hún víða við á
litríkum starfsferli, meðlimur í
ótal félagasamtökum og alls stað-
ar vel kynnt. Hún átti auðvelt
með að koma fyrir sig orði og gat
kastað fram smellnum tækifæris-
vísum sem lífguðu upp á stemn-
inguna á fundum og mannfögn-
uðum.
Ræturnar lágu á æskuheimil-
inu í Ytra-Krossanesi við Eyja-
fjörð. Áslaug var næstyngst í hópi
sjö samheldinna systkina, en
yngst var Helga, móðir mín, sem
lést í ársbyrjun 2015. Sigrún, sem
verður níræð á þessu ári, lifir ein
eftir. Faðir þeirra var Brynjólfur
Sigtryggsson, bóndi og kennari,
tungumálagarpur og gleðimaður.
Móðir þeirra, Guðrún Rósinkars-
dóttir, var í föðurætt úr Æðey á
Ísafjarðardjúpi. Hún var annáluð
fyrir dugnað og eftir lát Brynjólfs
stóð hún áfram fyrir myndarbúi í
Krossanesi allt til dauðadags árið
1983, með aðstoð Sigurðar Óla,
sonar síns. Guðrún, amma mín,
þótti talnaglögg með afbrigðum
og frægt varð að hún hjálpaði
börnum sínum með menntaskóla-
stærðfræðina. Öll voru systkinin
góðum gáfum gædd og auk son-
anna luku þrjár dætranna stúd-
entsprófi, sem var ekki sjálfsagt
með bændadætur á þeim tíma.
Áslaug hélt áfram að mennta sig
og lauk kennaraprófi og masters-
prófi í uppeldis- og kennslufræð-
um. Hún varð kennari, yfirkenn-
ari, skólastjóri, fræðslustjóri í
Reykjavík og loks umboðsmaður
foreldra og skóla, auk þess sem
hún gegndi margvíslegum öðrum
störfum. Á árum áður dvaldist
hún með fjölskyldu sinni á er-
lendri grund, í Þýskalandi,
Bandaríkjunum og Mið-Ameríku.
Hún lét sig ekki muna um að
halda heimaskóla fyrir börnin sín
í El Salvador enda búa þau aug-
sýnilega öll að góðu atlæti í upp-
vextinum. Ragnheiður varð fyrst
íslenskra kvenna til að ljúka dokt-
orsprófi í eðlisfræði, Birgir er
landsþekktur fréttaskýrandi og
háskólakennari á Akureyri,
Gunnar stýrir fiskeldi í Noregi og
Guðrún Bryndís er yfirlæknir á
geðdeild BUGL.
Ég á margar góðar minningar
um Áslaugu frænku mína, sér-
staklega um fallegt og náið sam-
band hennar við mömmu. Syst-
urnar þrjár, Sigrún, Áslaug og
Helga, töluðu saman daglega og
hittust oft. Á síðari árum heim-
sóttu þær Ara, bróður sinn, og
Margréti, konu hans, iðulega til
Bandaríkjanna og ferðuðust með
þeim, m.a. til Kaliforníu, Flórída
og Havaí.
Áslaug frænka lét sér ekki
bara annt um sína eigin kjarna-
fjölskyldu heldur líka aðra ætt-
ingja og var fús að hjálpa með
ráðum og dáð öllum sem til henn-
ar leituðu. Ég heyrði síðast í
henni skömmu fyrir jól þegar hún
bauð okkur fjölskyldunni í stóra
jólaveislu sem hún hugðist halda.
Það hefði verið dásamlegt að fá að
vera með henni þar en við verðum
að sætta okkur við að af því gat
ekki orðið.
Það er sannkallaður sjónar-
sviptir að Áslaugu Brynjólfsdótt-
ur en við yljum okkur við minn-
inguna um þessa miklu
öndvegiskonu.
Þórhallur Eyþórsson.
Áslaug Brynjólfsdóttir hefur
kvatt þessa jarðvist eftir erfið
veikindi. Áslaug kom til starfa við
Fossvogsskóla 1972 þegar skól-
inn hafði starfað í eitt ár. Foss-
vogsskóli var tilraunaskóli hvað
varðaði nýjungar í breyttum
kennsluháttum. Árið 1973 var
stofnað embætti yfirkennara,
sem nú heitir aðstoðarskólastjóri,
og var Áslaug ráðin í það starf og
gegndi því þar til hún var skipuð
fræðslustjóri Reykjavíkur 1982.
Skólaárið 1974-75 stýrði hún
Fossvogsskóla meðan ég var í
námsleyfi erlendis. Fræðslu-
stjórastarfinu gegndi hún til 1996
þegar fræðslustjóra embættin
voru flutt frá ríki til sveitarfélag-
anna. Hún var farsæl í því vanda-
sama starf.
Áslaug átti sem að líkum lætur
stóran þátt í uppbyggingu Foss-
vogsskóla. Hún var strax mjög
áhugasöm um þær breytingar
sem þar voru á ferðinni og var
dugleg að sækja sér framhalds-
menntun, m.a. í Englandi, og
dvaldi þar við nám við opinn skóla
í Oxfordshire. Hún var dugleg að
sækja margháttuð námskeið
bæði heima og erlendis. Áslaug
var dugleg í öllu sem hún tók að
sér varðandi skólann og hafði
mikinn metnað fyrir skólans
hönd. Á þessum árum eyddu
kennarar miklum tíma í vinnu við
skólann utan kennslustunda og
var hún enginn eftirbátur ann-
arra í því. Hún gat verið nokkuð
stjórnsöm á stundum ef henni
fannst ekki rétt staðið að málum.
Hún bjó yfir góðri málakunnáttu
sem kom sér vel, því Fossvogs-
skóli hafði töluverð samskipti við
skóla erlendis. Með þessum fáu
minningarorðum eru henni færð-
ar þakkir fyrir óeigingjarnt starf í
þágu skólans.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til barna hennar og fjöl-
skyldna þeirra.
Kári Arnórsson.
Sorgarfregn. Áslaug
Brynjólfsdóttir, sú yndislega
kona, kvaddi þennan heim síðast-
liðið gamlárskvöld. Ég er innilega
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast henni, slíka mannkosti
sem hún bar með sér. Hún var
traustur vinur og af fundi með
henni fóru allir upplýstari, bjart-
sýnni og ánægðir með sig. Hún
hafði þessi áhrif á fólk, bæði vitur
og mannelsk, brá hinu betra
fremur en hinu verra. Áslaug var
glæsileg og einstök hæfileika-
kona, vakti aðdáun hvar sem hún
fór, enda sópaði að henni. Sem
dæmi um fjölhæfni hennar má
Áslaug
Brynjólfsdóttir