Morgunblaðið - 12.01.2018, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. JANÚAR 2018
✝ Haukur ÞórBergmann
fæddist á sjúkra-
húsinu í Keflavík
28. október 1959.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík
29. desember
2017.
Haukur var son-
ur hjólanna Hauks
S. Bergmann, skip-
stjóra frá Fuglavík
á Miðnesi, f. 22.5. 1932, d. 16.9.
2013, og Þóru Jónsdóttur
verslunarkonu frá Hvítanesi í
Kjós, f. 18.9. 1938.
Börn Hauks og Aðalheiðar eru:
1) Kristján Haukur, f. 1992
(andvana fæddur). 2) Halldóra
Rún, f. 1993. 3) Þóra Lilja, f.
1995. 4) Hekla Lind, f. 1999.
Haukur útskrifaðist frá Há-
skóla Íslands árið 1985 sem
tölvunarfræðingur og starfaði
sem slíkur, fyrst hjá Spari-
sjóðnum í Keflavík, þá hjá
Tölvumiðstöð sparisjóðanna
(TERIS) og síðan hjá Reikni-
stofu bankanna.
Haukur var frá unga aldri
öflugur skákmaður. Hann var
virkur félagi og keppnismaður
hjá Skákfélagi Keflavíkur (síð-
ar Skákfélag Reykjanesbæjar)
og var formaður félagsins um
skeið.
Útför Hauks verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag, 12. jan-
úar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Bróðir Hauks er
Sigurður Berg-
mann, f. 1961.
Haukur kvænt-
ist Aðalheiði Krist-
jánsdóttur, f. 12.2.
1963, frá Kópavogi
hinn 25.6. 1994.
Foreldrar hennar
eru Kristján Ebe-
nesarson, f. 20.5.
1924, d. 16.9. 2007,
og Halldóra Gísla-
dóttir, f. 31.3. 1926. Í fyrstu
bjuggu þau Haukur og Aðal-
heiður í Kópavogi en fluttu ár-
ið 1999 í Kögursel í Reykjavík.
Elsku pabbi okkar. Við erum
þér ævinlega þakklátar. Þakklát-
ar fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur.
Þakklátar fyrir hvað þú varst
alltaf stoltur af okkur. Þakklátar
fyrir nærveru þína. Þakklátar
fyrir kærleikann sem bjó í þínu
hjarta. Þakklátar fyrir þolinmæði
þína. Þakklátar fyrir fimmaurana
þína. Þakklátar fyrir hvað þú
varst góður eiginmaður, pabbi,
sonur, bróðir og vinur. Þakklátar
fyrir að minnast þess hversu mik-
ilvægt það er að meta lífið sem
við eigum.
Þrátt fyrir að nota öll falleg-
ustu orðin í tungumálinu okkar
getum við ekki lýst manninum
sem þú varst. Þú gafst okkur
ómetanlega gjöf, sem ekki er
hægt að setja verðmiða á. Við
munum ávallt minnast þess
hversu hógvær, einlægur og
hjálpsamur þú varst og lífsgleð-
ina sem bjó í hjarta þér. Þessa
gjöf munum við geyma í hjart-
anu, út allt lífið.
„Pabbi minn er besti pabbi í
öllum heiminum, hann er sterkari
en pabbi þinn!“ Flestir kannast
við þennan frasa og notaði ég
hann óspart á yngri árum, án
þess þó að rýna frekar í hann.
Í dag trúi ég honum, hjartað
hans var gert úr gulli. Hann var
besti pabbi í öllum heiminum.
Elsku pabbi okkar.
Þú fórst allt of fljótt
lífsgleðin dofnaði
og fyrr en varði varð allt hljótt.
Við munum ávallt sakna þín
minning þín mun lifa í hjörtum okkar.
(Halldóra Rún Bergmann)
Með sár í hjarta
ég vakna hvern dag.
Bíð eftir að hann kalli
en það er ekkert svar.
Pabbi minn,
ég mun alltaf sakna þín.
Betri pabba er ekki hægt að finna.
Við söknum þín.
(Þóra Lilja Bergmann)
Orð fá ekki lýst hversu mikið
ég mun sakna þín.
Í litla puttanum þínum
var meiri góðmennska
en í öllum líkamanum hjá flestu fólki.
Þú munt ávallt lifa í hjarta mínu
og minningu.
(Hekla Lind Bergmann)
Við kveðjum þig frá okkar
dýpstu hjartarótum.
Þínar dætur,
Halldóra Rún, Þóra Lilja og
Hekla Lind.
Elsku bróðir. Ekki óraði mig
fyrir því fyrir örfáum dögum að
þessi staða gæti komið upp. Þú,
stálhraustur maðurinn, fallinn
frá. Þú sem varst bara eins og þú
átt að þér að vera í boðinu hjá
mömmu á jóladag, hress og léttur
í lund eins og alltaf. Þú varst allt-
af stóri bróðir minn. Ekki bara á
uppvaxtarárum okkar heldur út
allt lífið.
Alltaf gat ég leitað til þín og þú
alltaf reiðubúinn að miðla og leið-
beina. Mér er erfitt að taka út
einhverjar tilteknar minningar
og festa á blað en þær hellast yfir
mig og þá aðallega æskuminning-
ar frá Faxabrautinni í Keflavík
og þú þar í hlutverki rólega
hæverska stóra bróðurins að
hemja og leiðbeina þeim yngri
þegar einhver galsinn og gaura-
gangurinn var við það að fara úr
böndunum.
Þegar við síðan uxum úr grasi
og stofnuðum okkar fjölskyldur
var eftir sem áður alltaf hægt að
leita til þín með hvaða erindi sem
var. Þín er sárt saknað hér af
okkur Sollu og strákunum en
bjartar minningar lifa. Elsku
mamma, Heiða, Dóra, Þóra og
Hekla. Ég vona að þið finnið þann
styrk sem þarf til að fara í gegn-
um sorgina og sársaukann á
þessum erfiða tíma.
Sigurður Bergmann.
„Dáinn, horfinn!“ – Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En eg veit, að látinn lifir.
Það er huggun harmi gegn.
(JH)
Haukur Bergmann er dáinn.
Langt fyrir aldur fram. Það er
ótrúlegt og yfirþyrmandi. Hvað
getur maður sagt í slíkum að-
stæðum?
Haukur var vinnufélagi okkar
um árabil, vel látinn, elskulegur
samstarfsmaður. Yfirvegun, ró-
lyndi, skarpar gáfur, stálminni,
nákvæmni, hjálpsemi og þolin-
mæði voru hans persónuein-
kenni. Jafnframt ákafa og áhuga
á keppnisíþróttum, fótbolta, golfi
og skák.
Yfirbragð Hauks var vinsam-
legt og velviljað. Hann skipti
varla skapi svo teljandi væri, en
brosti hlýlega og hló að ýmissi
fyndni, þótt hann væri oft alvar-
legur í bragði og að því er virtist
niðursokkinn í þönkum sínum.
Hvað myndi maður segja við
Hauk núna, ef þess væri kostur?
„Elsku Haukur! Takk fyrir
samveruna. Minningin um þig
mun lifa meðal okkar og í hverju
einu hjarta.
Þú auðgaðir líf okkar með
nærveru þinni. Traustið sem við
fundum til þín bætti líf okkar og
gerði vinnustað okkar betri.“
Við vottum fjölskyldu Hauks
innilega samúð og biðjum henni
blessunar á erfiðum tímum.
Fyrir hönd vinnufélaga hjá
Reiknistofu bankanna,
Baldur Pálsson.
Haukur Þór
Bergmann
✝ Soffía Bjarna-dóttir fæddist í
Reykjavík 8.
nóvember 1924.
Hún lést á
hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni
31. desember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Dýrfinna
Oddfriðsdóttir, f.
2. ágúst 1895, d.
28. júlí 1985, og
Bjarni Guðmundsson, f. 6.
febrúar 1891, d. 28. febrúar
1971. Hálfsystkini Soffíu voru
Guðrún Hrefna Sveinsdóttir
Pedersen, f. 15. júní 1915, d.
13. júlí 2001, og Egill Bjarna-
son, f. 20. febrúar 1915, d. 7.
mars 1993. Enn fremur átti
Soffía tvo albræður sem báðir
hlutu nafnið Kristinn Magnús
en þeir dóu báðir á unga aldri.
Eiginmaður Soffíu var Jó-
hann Magnús Kjartansson, f. 5.
febrúar 1921, d. 29. apríl 1991.
Foreldrar hans voru Ingibjörg
Jóhannsdóttir, f. 17. júlí 1878,
d. 1. maí 1971, og Kjartan
Finnbogason, f. 26. ágúst 1870,
hannsdóttir, f. 28. febrúar
1964, maki Richard Ólafur
Briem, börn Önnu Sigríðar og
Richards eru Ólafur Friðrik
Briem og Kolbrún Eva Briem,
börn Richards af fyrra hjóna-
bandi eru Birgir Andri Briem,
maki Harpa Guðnadóttir, og
eiga þau fjórar dætur, Dagrún
Briem, maki Guðjón Gústafs-
son og eiga þau þrjú börn,
Unnur Helga Briem, maki Jó-
hann Einarsson. Barnabarna-
börn Soffíu eru fimm talsins.
Soffía ólst upp í miðborg
Reykjavíkur þar sem hún gekk
í skóla og vann við ýmis skrif-
stofustörf. Hún giftist Jóhanni
6. ágúst 1949 og þau bjuggu
alla sína tíð í Bústaðahverfinu
í Reykjavík. Síðustu tvo ára-
tugina bjó Soffía í námunda
við sínar æskuslóðir í miðborg-
inni. Þegar Soffía var ekki að
sinna heimili og börnum lagði
hún stund á myndlist auk þess
að vera áhugasöm um íþróttir
og alla menningu. Hún starfaði
síðar á Listasafni Íslands við
Fríkirkjuveg, frá opnun þess
árið 1987 til starfsloka.
Útför Soffíu fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík, í
dag, 12. janúar 2018, klukkan
13.
d. 1. apríl 1931.
Börn Soffíu og
Jóhanns eru 1)
Ingibjörg Jóhanns-
dóttir, f. 31. októ-
ber 1949, d. 11.
febrúar 2011,
maki Þórir Gunn-
arsson, börn Ingi-
bjargar og Þóris
eru Gunnar Egill
Þórisson, maki
Bríet Þorsteins-
dóttir, og Soffía Rut Þóris-
dóttir, maki Þorsteinn Már
Þorsteinsson. 2) Kjartan O. Jó-
hannsson, f. 30. júní 1954,
maki Björk Jónsdóttir, börn
Kjartans og Bjarkar eru Ragn-
heiður Erna Kjartansdóttir og
Jóhann Magnús Kjartansson,
maki Trine Vaarbo Berglund.
3) Jóhann Egill Jóhannsson, f.
23. ágúst 1961, maki Sigrún
Erla Sigurðardóttir, synir Eg-
ils frá fyrra hjónabandi eru
Sigtryggur Egilsson og Arnór
Kári Egilsson, synir Egils og
Sigrúnar Erlu eru Sigurður
Orri Egilsson og Kjartan Úlfur
Egilsson. 4) Anna Sigríður Jó-
Stjörnurnar glitruðu á heiðum
himninum og tunglbirtan lýsti
upp kvöldhúmið. Þegar mamma
kvaddi okkur á gamlársdagskvöld
tóku stjörnur og tungl á móti
henni og báru hana með ljósinu
þangað sem allt gott lifir. Mamma
valdi fallegan dag til að kveðja
okkur og minnast um alla tíð.
Við kveðjum mömmu með
söknuði en fyrst og fremst með
þakklæti og kærleika fyrir að fá
að deila lífinu með henni svona
lengi og safna ógrynni ljúfra
minninga sem nú streyma fram
ein af annarri.
Minningin um mömmu er líka
minningin um bestu vinkonuna
sem ég deildi með innstu hugsun-
um, vonum og draumum. Draum-
arnir hurfu aldrei frá mömmu og
framtíðarsýnin hvarf henni aldrei.
Það var ekki hún ein sem bjó í
hennar sýn. Börnin og barna-
börnin skipuðu þar stóran sess, en
líka samfélagið allt, sem hún hafði
alltaf skoðanir á að mætti bæta og
fegra. Fegurð í sínum víðasta
skilningi var einmitt stór hluti af
hennar lífssýn. Þegar ég hugsa til
alls þess sem mamma var, kenndi
mér og mótaði mig, þá eru þrjú
hugtök sem sameina það allt; feg-
urð, hjartagæska og glaðværð.
Mamma sá fegurðina í öllu.
Hún kenndi mér að horfa á um-
hverfið og sjá fegurðina í nátt-
úrunni og formum borgarinnar.
Hún kenndi mér að njóta tónlistar
og taka eftir fegurð hljómanna og
mýkt strengjanna.
Hún kenndi mér að njóta ritaðs
máls og ljóða og taka eftir leynd-
um sannleika á milli línanna, einn-
ig að horfa á myndlist sem faglega
samsett myndverk og sinfóníu lit-
brigða og líka sem huglæga feg-
urð mótaða af listamanninum.
Mínar fyrstu minningar með
mömmu tengjast söng og ljóðum,
þar sem við syngjum hvert ætt-
jarðarljóðið á fætur öðru við eld-
hússtörfin. Litla stelpan hennar
hélt líka ekki alveg lagi í byrjun
og það skyldi hún gera sitt til að
laga. Mamma gekk til allra verka
af einlægni og alúð og hún leið
ekki neitt hálfkák við hlutina eins
og hún orðaði það. Hún hafði líka
mikið keppnisskap sem Knatt-
spyrnufélagið Fram fékk að njóta
alla tíð. Handboltinn var hennar
grein og hún lagði metnað sinn í
að kenna börnum og barnabörn-
um að grípa bolta. Hún fylgdist
líka vel með fótboltanum bæði þar
sem barnabörnin sparka og ís-
lenska landsliðinu. Mér er minn-
isstætt þegar við horfðum saman
á Ísland vinna Austurríki á EM í
París. Það var sannkölluð gleði og
stolt sem braust fram hjá mömmu
og hún söng með „áfram Ísla-
and“.
Þær eru óteljandi minningarn-
ar um hamingjustundir, heim-
spekilegar samræður og ekki síð-
ur grín og glens. Mamma leitaði
gleðistunda og naut þeirra með
sínum samferðamönnum. Maður
skyldi ekki dvelja lengi við leiði-
gjarnar hugsanir. „Æi, segðu mér
nú eitthvað skemmtilegt,“ sagði
hún þá.
Síðustu stundir mömmu voru
líka gleðistundir. Hún hélt jól með
okkur fjölskyldunni og naut hátíð-
leikans og samverunnar. Kraftur
hennar til þátttöku í samkvæmum
hafði dvínað síðustu mánuði en
síðustu dropana nýtti hún í það
sem gaf henni mesta gleði. Sam-
veru með börnum og barnabörn-
um. Kærleiki og þakklæti fyllir
hugann þegar ég hugsa til
mömmu, fyrir allt sem hún hefur
gefið okkur öll okkar ár. Hún lifir í
minningum okkar og ljós hennar
mun halda áfram að lýsa okkur
skært um ókomna tíð. Guð blessi
þig, elsku mamma.
Sjáið, hvar sólin hún hnígur,
svífur að kvöldhúmið rótt;
brosir hún blítt, er hún sígur,
blundar senn foldarheims drótt.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Anna Sigríður Jóhannsdóttir.
Mig langar að minnast og
þakka fyrir elsku Soffíu tengda-
móður mína sem fékk hvíldina að
kvöldi gamlárskvölds á Hjúkrun-
arheimilinu Sóltúni. Þakklæti fyr-
ir einstaklega góða samleið. Það
er undur að vera ærleg mann-
eskja og ekki alltaf sjálfgefið, heil-
steypt og ærleg en það var hún
Soffa mín. Hún var stolt, jákvæð,
ákveðin og hrífandi, hreinskiptin
og heiðarleg.
Soffa tók mér ákaflega vel frá
fyrstu stundu og var alla tíð mikið
í mun að hjónaband okkar Dadda
væri gott og hamingjuríkt. Heim-
ili þeirra Jóa var hennar stolt og
yndi, hreint og fallegt og hverjum
hlut snúið reglulega og strokið af
alúð. Soffa var mjög næm og list-
ræn, myndlistin var hennar mesta
tómstundaánægja um áraraðir
enda lærði hún myndlist í nokkur
ár í Myndlistaskólanum í Reykja-
vík. Við ræddum oft upplifanir
hennar af þessum námskeiðum,
ég unga stúlkan sem var á kafi í
söngnum hafði takmarkaða þekk-
ingu á myndlist en hreifst þó alltaf
með og sá hvað þetta nærði hana.
Það var henni mikil eftirsjá að
þurfa að hætta að mála vegna
meiðsla sem hún varð fyrir á báð-
um handleggjum.
Hún vann síðar meir á Lista-
safni Íslands þar sem hún naut sín
vel. Börnin voru hennar stolt og
seinna meir barnabörnin sem hún
fylgdist mikið með enda átti hún
góð tengsl við ungviðið. Þegar
börnin okkar Dadda voru ung í
pössun í Hólmgarðinum gat hún
oft látið þau gleyma sér við að
mála eða teikna og gerði gjarnan
skemmtilegan leik úr pirringi eða
gráti og allt gleymdist. Við áttum
oft góðar samræður um bækur,
sönglífinu sýndi hún mikinn
áhuga sótti flesta tónleika sem ég
söng á og hvatti mig áfram.
Soffu fannst skipta miklu máli
að fara vel með sína heilsu, hún
lagði alltaf ríka áherslu á að of-
keyra sig ekki enda hugsaði hún
alltaf mjög vel um eigin heilsu.
„Prýði hverrar konu er að hugsa
vel um hárið, andlit og hendurnar
var hennar mottó! Í nokkur ár
fórum við Soffa alltaf saman í
„ondúleringu“ á eftir var annað
hvort farið á kaffihús og pöntuð
góð rjómakaka, helst með líkkjör
eða komið við í bakarí og ég sett-
ist inn í kaffi hjá henni þar sem
rætt var um heima og geima. Ég
dáðist að myndunum hennar og
hún jós reglulega hrósinu á mig í
söngnum.
Hún hafði alltaf gaman af því
þegar ég kom í heimsókn, bað mig
að segja frá einhverju skemmti-
legu, það er svo upplyftandi að fá
þig í heimsókn, sagði hún svo þeg-
ar ég fór.
Það var henni mikill ánægju-
tími að fylgjast með meðgöngu
fyrsta barnabarns okkar Dadda,
hans Viktors Bjarka, og síðar
annars barnabarns okkar, hennar
Veru. Hún naut mikið heimsókna
Viktors þessa síðustu mánuði sem
hún lifði.
Andlitið á henni lýstist upp
þegar Viktor kom með mömmu
sinni í heimsókn og settist í kjöltu
langömmu. Að fá að fylgjast með
nýjum afkomendum var henni
mesta og besta gleðiefni.
Hver minning dýrmæt perla, að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki er gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Björk Jónsdóttir.
Soffía Bjarnadóttir
Tíminn var
naumur, fótatakið
nálgaðist og ég
heyrði ömmu tipla
um gólfin niðri. Hvar átti ég að
pota mér, undir rúm, undir sófa,
inn í skáp eða kannski bak við
gardínuna? Afi var kominn heim í
hádegismat, ég heyrði hvernig
amma sagði honum í gátum að
eitthvað hlyti nú að vera týnt ein-
hvers staðar. Afi tók strax þátt í
leiknum og fór að leita að mér.
Þær eru ófáar minningarnar sem
ég á af Skeiðarvoginum hjá
ömmu og afa. Það var vel hlúð að
manni hjá þeim, alltaf passað upp
á að nóg færi í magann og þegar
ég var búin að bursta tennurnar
var ég látin blása framan í afa,
þannig fann hann hvort tann-
krem hafði verið notað eður ei,
hann sagði mér líka að nota hita-
veituvatnið því það væri svo flú-
orríkt, á eftir fylgdi amma til að
sjá til þess að mér væri almenni-
lega vafið inn í silkimjúk rúmföt-
in og fislétta dúnsængina. Ég er
svo rík að hafa átt þau að.
Afi var Víkingur mikill. Hann
byrjaði knattspyrnuferilinn í
strákafélaginu Valbirninum í
vesturbæ Reykjavíkur. Valbirn-
ingar urðu Víkingar og að skipta
um lið mátti líkja við landráð og
því var afi Víkingur fram á síð-
asta dag. Hann átti glæstan
knattspyrnuferil, sat í stjórnum
og nefndum og safnaði fé til upp-
byggingar starfseminni. Ástríða
hans á boltanum tók sinn toll frá
Gunnlaugur
Lárusson
✝ GunnlaugurLárusson
fæddist 10. apríl
1923. Hann lést 24.
desember 2017.
Útför Gunnlaugs
fór fram 8. janúar
2018.
fjölskyldunni og
sagði hann mér oft
frá því að hann hefði
nú ekki séð börnin
sín eins mikið og
hann hefði viljað.
Honum fannst hann
hafa misst af þeim á
uppvaxtarárunum,
það var eftirsjá í
röddinni. Hann
sagði eitt sinn í við-
tali sem tekið var
við hann: „Auðvitað fór ógnar-
mikill tími í þetta en Víkingur
skipti mig alltaf svo miklu máli og
áhuginn var mikill. Nú þegar við
horfum yfir glæsilegt svæði fé-
lagsins í Víkinni hlýtur maður í
það minnsta að geta leyft sér að
hugsa upphátt: Við puðuðum þá
hreint ekki til einskis! Það má
með sanni segja að félagið okkar
hafi risið úr öskustó og orðið stór-
veldi. Við gömlu Víkingarnir er-
um bæði stoltir og glaðir og
sjáum að ekki var til einskis bar-
ist forðum.“ Ég veit að fjölskyld-
an hefur alltaf verið afar stolt af
öllu sem hann afrekaði á ferl-
inum.
Vinátta okkar er mér afar dýr-
mæt og er ég ósköp þakklát fyrir
öll þau tæpu 40 ár sem við feng-
um að vera saman en afi hefði
orðið 95 ára í apríl á þessu ári.
Það verður skrýtið að sleppa
heimsóknum á Hrafnistu og hafa
engan sem strýkur manni um
handarbakið og segir manni hvað
maður hafi alltaf verið „skemmti-
leg lítil dúkka“.
Ég kveð þig vinur minn, þú
varst minn gullmoli.
… að heilsast og kveðjast.
Það er lífsins saga.
(Páll Árdal)
Þín dótturdóttir,
Hrafnhildur Telma.