Morgunblaðið - 19.01.2018, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JANÚAR 2018
✝ Marel JóhannJónsson fædd-
ist í Reykjavík 17.
febrúar 1931. Hann
andaðist á Land-
spítala í Fossvogi
12. janúar 2017.
Foreldrar Mar-
els voru Kristjana
Rannveig Eyjólfs-
dóttir, f. 23.9. 1892
á Bjalla í Landsveit,
d. 13.5. 1973, og
John Peter Kristian Johansen, f.
25.5. 1878 í Ibestad í Noregi, d.
12.7. 1948. Systir Marels er
Kristín J. Kinsey, f. 31.8. 1924 í
Reykjavík. Hún býr í Bandaríkj-
unum.
Eftirlifandi eiginkona Marels
er Ragna Guðmundsdóttir,
hjúkrunarfr., f. 5.3. 1938 á Pat-
reksfirði. Foreldrar hennar
voru Guðmundur Kr. Krist-
jánsson, f. 20.7. 1900, d. 22.8.
1959, og Ingveldur Gísladóttir,
f. 4.4. 1904, d. 21.2. 2005.
Marel og Ragna giftu sig 1959
og eignuðust fjögur börn:
1) Jóhann Kristinn, f. 19.1.
1959, giftur Eydísi Helgad., f.
21.11. 1966. Börn: a) Ösp, f.
1986, gift Magnúsi Hallgrímss.,
f. 1978. Börn: Margrét, f. 2009,
Álfheiður, f. 2011, og Jóhann
b) Hákon Þór, f. 1990, sambýlis-
kona Sandra Ýr Andrésd., f.
1988, c) Ingólfur, f. 1994, sam-
býliskona Eyrún Stefánsd., f.
1995. Barn; Sóllilja Karen, f.
2017. 4) Bergsveinn, f. 23.3.
1970, kvæntur Rósu Björgu
Ólad., f. 15.3. 1972. Börn: Jakob
Óli, f. 2000, og Fanney Birna, f.
2003.
Fyrir átti Marel dótturina
Sigrúnu Jónu, f. 30.4. 1954, gift
Tryggva Gunnarssyni, f. 23.9.
1949. Börn: Ásgeir, f. 1978, og
Dagný, f. 1982.
Marel ólst upp í Reykjavík.
Hann lærði prentiðn í Iðnskól-
anum. Að námi loknu hélt hann
til Bandaríkjanna þar sem hann
starfaði í eitt ár. Eftir það starf-
aði hann í Prentsmiðjunni Eddu
við að prenta Tímann o.fl. Einn-
ig keyrði hann fyrir Bæjarleiðir.
Síðar stofnaði hann sína eigin
prentsmiðju sem hann starf-
rækti í fjölda ára. Þaðan lá leið-
in í Félagsprentsmiðjuna þar
sem hann starfaði í nokkur ár.
Seinustu árin snéri hann sér að
því að byggja hús í Grímsnesi
ásamt því að sinna uppgerð á
gömlum bílum.
Marel og Ragna hófu sinn bú-
skap á Sogavegi í Reykjavík þar
sem þau bjuggu til ársins 1969.
Þaðan lá leiðin í Kópavog þar
sem þau bjuggu í um 20 ár. Síð-
ast bjuggu þau í Garðabæ.
Útförin fer fram frá Vídal-
ínskirkju, Garðabæ, í dag, 19.
janúar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Helgi, f. 2016, b)
Egill, f. 1988, sam-
býliskona Katrín
Þorvaldsd., f. 1988.
Þeirra dóttir er
Ronja, f. 2015, c)
Elma, f. 1992, sam-
býlismaður Ævar
Eyfjörð Sigurðss.,
f. 1989. Þeirra dótt-
ir er Birna Eyfjörð,
f. 2017. Fyrir á Æv-
ar soninn Stíg, f.
2012, d) Ari, f. 1996, sambýlis-
kona Margrét Helga Stein-
dórsd., f. 1996. 2) Rannveig
Inga, f. 28.3. 1960, gift Baldvin
Ómari Magnúss., f. 4.10. 1957.
Börn: a) Björk, f. 1978, gift
Borgþóri Grétarss., f. 1977.
Þeirra börn eru Margrét Eva, f.
2005, Bríet Lív, f. 2009, og Sonja
Dís, f. 2017. b) Marel Jóhann, f.
1980, kvæntur Margréti Krist-
jánsdóttur, f. 1982. Börn: Mark-
ús, f. 2007, Lúkas, f. 2009, og
Baldvin, f. 2016. c) Gísli Páll, f.
1988. d) Birna Kristín, f. 1990,
sambýlismaður Hrannar Steinn
Gunnarsson f. 1987. 3) Íris, f.
5.7. 1961, gift Árna Ingólfss., f.
15.5. 1961. Börn: a) Ragna Sif, f.
1986, gift Elvari Steini Þor-
valdss., f. 1985. Börn: Íris Anna,
f. 2014, og Bjarki Rúnar, f. 2017.
Elsku pabbi minn, nú ertu far-
inn og hvíldinni feginn eftir erfið
veikindi síðustu misserin. Von-
andi ertu á góðum stað núna, þar
sem þú getur lesið, farið í fjall-
göngur og hjólað en allt þetta var
því miður frá þér tekið síðustu
árin þín. Þú elskaðir að vera úti í
náttúrunni, hvort sem það var í
þínum ótalmörgu fjallaferðum á
húsbílnum með mömmu og
ykkar góðu ferðafélögum eða
bara á göngu í heimahögum.
Einnig var hjólið ómissandi hluti
af þér á meðan heilsa og þrek
leyfðu. Þú hafðir líka gaman af
að ferðast erlendis einkum til
Bandaríkjanna sem þú hafðir
sérstakar taugar til frá því þú
varst þar sem ungur maður.
Alla tíð varstu fyrst og fremst
maður fjölskyldunnar. Alltaf til
staðar fyrir okkur börnin þín,
kletturinn sem var hægt að leita
til með alla skapaða hluti. Vel les-
inn og hægt að fletta upp í þér
eins og alfræðiorðabók. Þú tókst
alltaf bækurnar þínar fram yfir
sjónvarpið, sem var hinn mesti
friðarspillir í þínum augum.
Ótal sögur sagðir þú okkur af
uppvextinum í Reykjavík stríðs-
áranna þar sem margt var brall-
að innan um hermenn, fyrst
breska og síðar bandaríska.
Þetta voru dásemdartímar í þín-
um huga.
Þú og mamma voruð ótrúlega
dugleg að ferðast með okkur
krakkana. Yndislegar minningar
á ég um ferðalög í Willys-jeppa á
rykugum vegaslóðum um
ósnortna fjallasali, saxbauti í dós
hitaður á primus og Prins Polo í
eftirrétt. Vestfjarðaferðirnar
okkar voru líka ógleymanlegar
og alltaf var sól og blíða. Seinna
nutu barnabörnin þess líka að
ferðast með ykkur um óbyggðir
landsins.
Þín verður sárt saknað en við
varðveitum allar góðu minning-
arnar. Takk fyrir allt og allt,
pabbi minn.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Rannveig.
Í dag kveðjum við tengdaföður
minn Marel Jóhann Jónsson.
Marel kynntist ég er við
Rannveig fórum að vera saman
árið 1977 og náðum við strax vel
saman. Marel var mikill náttúru-
maður og naut útivistar og nátt-
úruskoðunar. Á ferðalögum inn-
anlands var Marel svo
sannarlega á heimavelli, kunni
Ferðafélagsbækurnar utan að og
þekkti alla gamla vegaslóða þó
þeir væru hvergi á korti. Við fór-
um einnig með þeim nokkrar
ferðir erlendis og voru þær ekki
síður ánægjulegar.
Marel var mikill fjölskyldu-
maður og voru þau Ragna dugleg
við að bjóða fjölskyldunni í mat.
Þau voru ávallt höfðingjar heim
að sækja og enginn máltíð án eft-
irréttar. Þetta voru ljúfar sam-
verustundir þar sem margt var
skrafað og mun ég sakna þeirra.
Þó Marel væri mikill reglumaður
þá þótti honum alltaf gott að fá
sér eitt viskístaup fyrir matinn.
Tengdafaðir minn var dug-
legri en flestir við að byggja hús.
Einnig gerði hann upp gamla bíla
og hafði sérstakt dálæti á göml-
um Willys-jeppum og dráttarvél-
um. Þetta var hans líkamsrækt
og skildi hann ekkert í fólki sem
eyddi tíma í að hlaupa og puða í
æfingasölum í röndóttum göllum.
Hjá Marel var aldrei farið til-
búnu leiðina að hlutunum, hann
handgróf grunna, smíðaði glugga
og hlóð hleðsluveggi úr grjóti
sem hann hjó til með hamri og
meitli. Marel setti yfirleitt hljóð-
an er ég fór að tala um fótbolta
þó hann hefði auðveldlega getað
verið mjög hæfileikaríkur á því
sviði eins og flestum var augljóst
í þau skipti sem hann fór með
strákunum út á tún með bolta.
En er synir okkar fóru að ræða
við hann um bíla þá lifnaði hann
allur við en þar var ég ekki á
heimaslóðum. En áhugi okkar
fór vel saman þegar kom að Jo-
hnny Cash og gömlum bíómynd-
um.
Við hjónin eigum eftir að
sakna föður og tengdaföður en
vitum jafnframt að hann dvelst
nú á góðum stað, laus undan
þeim kvölum sem hrjáðu hann
síðustu vikur og mánuði lífs hans.
Guð blessi minningu Marels og
gefi Rögnu styrk í hennar sorg.
Baldvin Ómar Magnússon.
Mig langar að kveðja elskuleg-
an afa minn með nokkrum orðum
eða afa á Súlu eins og við köll-
uðum hann. Hann hefur nú kvatt
okkur eftir erfið veikindi sem
hafa án efa reynst honum þung-
bær en alltaf bar hann sig svo
vel, kvartaði ekki og setti upp
kaskeitið (derhúfuna) fram á síð-
asta dag. Ég óska þess að hann
sé nú kominn á betri stað og sé
ég hann fyrir mér sitjandi við
lækjarsprænu einhvers staðar á
fjöllum í vagninum sínum með
kaffibrúsa og súkkulaði.
Afi var myndarlegur maður,
hávaxinn, sterkur, og grannur
enda var hann mikill prinsipp-
maður í mat og drykk og ávallt
regla á matartímum sem hvergi
var hvikað frá. Stundum fannst
manni nóg um reglusemina og
brosti með honum að þessu en
sannarlega mætti taka sér hann
til fyrirmyndar í þessu. Hann var
alltaf svo hraustur, gekk og hjól-
aði og hugsaði vel um sig.
Í æsku gat ég ávallt leitað á
heimili ömmu og afa enda bjuggu
þau oftast í næsta húsi, eitthvað
sem var ómetanlegt að búa við.
Þar var manni ætíð mætt af hlýju
og til þeirra var gott að koma.
Þegar mann bar að garði var
ryksugan iðulega á fullu, mottur
úti á svölum, eitthvað að malla í
eldhúsinu og afi í bílskúrnum.
Þar gat maður yfirleitt gengið að
afa vísum, að stússast í bílunum
sínum og angaði smurolíulyktin
út á götu. Oftast mætti maður
honum í bílskúrsdyrunum að
þurrka af sér smurolíuna eða of-
an í húddinu þar sem hann heils-
aði manni glaður. Stóra skrif-
borðið settist maður stundum við
og kíkti með honum í bók eða
skoðaði heiminn gegnum stækk-
unargler. Húsið á Álfhólsvegin-
um var heill heimur af ævin-
týrum, lóðin eins og
skemmtigarður og skúrinn og
húsið risa geimar. Á fallegum
sumardögum gat maður leikið
sér þarna langt fram eftir kvöldi.
Afi hafði alltaf áhuga á að vita
hvað við vorum að fást við sem
krakkar, spurði frétta úr skóla
og tómstundum og oftar en ekki
laumaði hann að manni einum
eða tveimur seðlum úr brjóstvas-
anum til að gera eitthvað
skemmtilegt.
Árin liðu en alltaf hafði afi
áhuga á að spjalla um það sem
maður var að fást við. Hann hafði
gaman af að telja upp „flugurn-
ar“ sínar eins og hann kallaði
langafabörnin. Stelpurnar voru
ávallt glaðar að hitta hann, Mar-
gréti Evu kallaði hann „skauta-
drottningu“ og alltaf sagði hann
við Bríeti Lív „hver er nú þetta,
er þetta hún Bryndís“ og svo
hlógu þau dátt enda vissi hann
vel hvað hún heitir. Sonju Dís
náði hann því miður ekki að hitta
en hann heyrði af henni og hafði
á orði hvort nafnið Svarta Dís
myndi ekki hæfa henni vel. Úr
varð að þetta reyndist ekki fjarri
lagi hjá honum.
Það er margs að minnast þeg-
ar horft er til baka, margar góðar
stundir og minningar að ylja sér
við. Það var gaman að spjalla við
afa um gamla daga og ævintýri
enda nóg af sögum og þá sér í
lagi um miðbæ Reykjavíkur en
hann átti sögur um hvert einasta
hús og sund í bænum held ég.
Þvílíkur fjársjóður. Ég vildi að
ég hefði skrifað niður eitthvað af
þessum sögum en minningin um
góðar samverustundir verður vel
geymd í hjartanu.
Takk fyrir samfylgdina, afi
minn, og hafðu það sem allra best
hinum megin.
Þar til næst.
Björk.
Elsku afi. Það var sárt að fá
þær fréttir að þú værir fallinn
frá. Einhvern veginn hélt ég að
þú myndir vera hjá okkur aðeins
lengur, jafnvel þó ég vissi að nú
væri þetta að verða búið. Þú ert
vonandi kominn á þann stað í dag
þar sem þú getur gert allt það
sem þú elskaðir að gera. Þú varst
alltaf svo duglegur og hafðir mik-
ið fyrir stafni. Hvort sem það var
að hreyfa þig, gera upp bíla eða
byggja hús í sveitinni allt fram á
lokadag.
Þegar ég hugsa til baka eru
minningarnar margar og allar
svo góðar. Við gerðum margt
saman þegar ég var yngri og eru
mér minnisstæðastar þær útileg-
ur sem ég fór í með ykkur ömmu
á húsbílnum, það var alltaf æv-
intýri. Matarboðin á Súlunni
voru ófá og alltaf hafðir þú frá
einhverju skemmtilegu að segja.
Þú hafðir gert svo mikið og áttir
þar af leiðandi mikið af sögum.
Allt frá því þú varst ungur
drengur að leika þér í kringum
herinn á Íslandi. Fékkst að sitja
á pallbílunum hjá bandarísku
hermönnunum rúntandi um
Reykjavík og fékkst hjá þeim
sælgæti. Eins og þú sagðir sjálf-
ur frá þá var allt flæðandi í alls
konar varningi og munaðarvör-
um hjá Könunum. Ætli þessi
mikli Ameríkuáhugi hafi ekki
kviknað hjá þér þá!
Eftir að ég gerðist flugfreyja
fannst okkur gaman að spjalla
saman um flugið. Þú hafðir mik-
inn áhuga á flugheiminum og
gast sagt mér margar sögur flug-
inu tengdar og hvernig það var
nú þegar þú ferðaðist fyrst til
Ameríku í kringum 1950. Þú
varst einstakur maður og ég mun
ávallt minnast ljúfra samveru-
stunda með þér og geyma allar
þær góðu minningar sem ég á um
þig.
Birna Kristín.
Ættarhöfðinginn er fallinn frá
og genginn inn í „fljótshlíð eilífð-
arinnar“. Þá rifjast upp örfár
gamlar og nýrri minningar hon-
um tengdar.
Þegar ég var sjö ára keypti
faðir minn sinn fyrsta traktor og
kom þá enginn annar en Malli til
greina til að kenna honum á tæk-
ið og skömmu síðar varð ég líka
alfær ökumaður. Ætli ég hafi
ekki verið um níu ára þegar Malli
eignaðist sína fyrstu bifreið, sem
var gamall klumpslegur sjúkra-
bíll. Þetta var fyrsti bíllinn sem
ég fékk að keyra. Seinna eign-
aðist Malli jeppa sem hann ók
með mikilli gleði. Og þvínæst
drossíu, en ég mátti ekki káfa á
lakki hennar nema þvo mér fyrst
um hendurnar, líkt og þegar ég
leyfi mönnum með óhreinar
hendur ekki að snerta bækur í
mínu húsi. Þegar Malli fór á böll
á Hellu, þá hafði bíll þessi mikið
aðdráttarafl fyrir glæsikonur
neðan úr Landeyjum.
Malli hafði mikinn áhuga á
óbyggðaferðum, líkt og höfðu
haft forfeður hans á Galtalæk.
1952 fór hann í mikla ferð með
Guðmundi Jónassyni þar sem ek-
ið var á trukkrútum yfir
Tungnaá á Hófsvaði og yfir
Köldukvísl hjá Illugaveri. Og
hvað ég best man um Gæsavötn
til Herðubreiðarlinda. U.þ.b.
tveimur árum síðar fór hann í
mikinn leiðangur ásamt Mansa
vini sínum. Hann fékk Land-
bændurna Eyjólf og Hibba til
aksturs inn í Landmannalaugar.
Þaðan gengu þeir um Jökuldal-
ina og Eldgjá niður í Skaftár-
tungu. Sú saga gekk í Reykjavík
að á þeirri leið hefðu þeir orðið að
vaða yfir sandbleytuá. Malli
„tveggja hæða“ maðurinn hefði
komist yfir, en Mansi, sem var
eitthvað styttri í báða enda, stóð
fastur í sandbleytunni. Það
bjargaðist þegar Malli rétti hon-
um stafendann og dró hann upp á
bakkann. Í þá tíð trúði ég öllum
svona sögum bókstaflega, og
þessi frásögn varð ekki til að
minnka hrifningu mína á þessum
frænda mínum.
Löngu seinna áttum við Malli
eftir að ferðast saman víða um
óbyggðir Íslands. Í upphafi var
Ragna kona Malla ekki mjög
áhugasöm um aksturshristing á
hrauni og grjóti, en það átti held-
ur betur eftir að breytast. Áður
en Malli hætti að geta keyrt
vegna sjóndepru hafði Ragna oft
sest undir stýri og gerðist mikill
óbyggðaakstursforkur. (Mættu
fleiri hjón taka sér það til eft-
irbreytni.) Það „toppaði“ hún
með því að aka á stórum ferða-
trukk einbíla og án leiðsagnar,
með þau að innri endanum á
Langasjó, við rætur Vatnajökuls.
Þar eru margir villutroðningar.
Alltaf var það ánægjulegt og
oft minnisstætt, að bjóða Malla
til málsverðar. Einu sinni var hér
fullt hús af fólki á „öðrum í
þorrablóti“ og ætlaði ég að hafa
kjúkling; léttmeti í hádeginu.
Malli kvaðst ekki éta hænsni og
setti ég því bjúgu í pottinn. Að
máltíð lokinni sást að bæði hross-
bjúgun höfðu verið étin upp til
agna, en nóg var eftir af þessum
velmatreidda gæðakjúklingi.
Um margt líktist Malli hinum
gömlu Galtalækjar- og Reyni-
fellsmönnum, forfeðrum sínum,
sem álitu orðheldni og vinnusemi
mikils virði. Þeir – eins og Malli –
sáu fólki sínu vel farborða og
margir þeirra sköpuðu sér eignir
langt umfram nauðsynlegar
þarfir. Þessir eiginleikar eru það
ættsterkir, að þeir eru nú mjög
ríkjandi í sumum afkomendum
hans.
Gunnar Guðmundsson.
Marel Jóhann
Jónsson
Elsku Svala.
Því miður hef ég
verið í of mikilli af-
neitun um að þú værir farin. Ég
er bara engan veginn sátt við að
þessi staða sé komin upp. En veg-
ir guðs eru órannsakanlegir.
Hvers vegna að taka þig, þessa
Svala Þorbjörg
Birgisdóttir
✝ Svala ÞorbjörgBirgisdóttir
fæddist 19. sept-
ember 1950. Hún
lést 25. desember
2017. Útför Svölu
fór fram frá Linda-
kirkju 11. janúar
2018.
lífsglöðu vinkonu í
burtu frá okkur öll-
um? Við fáum
örugglega ekki svar
við því. Það er svo
margt sem ég er
ekki sátt við sem
Guð gerir, því mið-
ur.
En við áttum
okkar góðu stundir
saman, þú og ég,
Ragna, þú og ég og
við Mjöll, þú og ég. Við sungum
úr okkur lungun, þegar við vor-
um að hittast, Mjöll, þú og ég …
Zabatak verður alltaf okkar
uppáhald.
Það var svo gott að koma til
þín á Borgó, þegar þú tókst í
höndina á mér og sagðir: Kolla,
vinkona … þá vissi ég að þú vissir
af mér hjá þér.
Þegar við Mjöll, þú og ég, hitt-
umst á Borgó, þá tókum við
stundum lagið allar saman, Mjöll
sótti tónlistina í símann og lagði
símann við eyrað á þér, þá brostir
þú og glampinn kom í augun á
þér.
Elsku vinkona, það veit sá sem
allt veit, að ég gæti sagt svo
margt fallegt um þig og okkar
vináttu, en ég ætla að geyma það
og segja þér það þegar við hitt-
umst í Sólarlandinu.
Elsku Erla mín, ég finn svo til í
hjartanu með þér.
Systkinum Svölu og öðrum að-
standendum votta ég mína
dýpstu samúð.
Ykkar,
Kolbrún Jónsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Minningargreinar
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
ÞORVALDUR SNÆBJÖRNSSON
rafvirkjameistari,
Brekatúni 2, Akureyri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri fimmtu-
daginn 11. janúar.
Jarðsungið verður frá Akureyrarkirkju mánudaginn 22. janúar
klukkan 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Hollvinasamtök
Sjúkrahússins á Akureyri.
Guðrún Margrét Kristjánsdóttir
Margrét Þorvaldsdóttir Pétur Björnsson
Snæbjörn Þorvaldsson Björk Guðmundsdóttir
Kristján Þorvaldsson Kristín Þórsdóttir
Sverrir Þorvaldsson Aðalheiður Guðjónsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn