Morgunblaðið - 19.01.2018, Síða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JANÚAR 2018
✝ Helena Kol-beinsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 24. júní 1980.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 4. janúar
2018.
Foreldar hennar
eru Kolbeinn
Steinbergsson
vélamaður, fæddur
26. nóvember
1953, og Erla Kristjana Ólafs-
dóttir húsmóðir, fædd 24.
nóvember 1954.
Systkini Helenu eru 1) Sig-
geir Kolbeinsson, fæddur 30.
desember 1972, maki María
Harðardóttir, fædd 25. mars
1972. Börn þeirra eru a) Reb-
ekka Rún, unnusti hennar er
Bergur Vilhjálmsson, b) Aníta
Ýr og c) Atli Kol-
beinn. 2) Berglind
Kolbeinsdóttir,
fædd 25. maí 1978,
maki Eiríkur
Bjarki Jóhannes-
son, fæddur 7.
ágúst 1984. Barn
Berglindar er
Kristófer Leó
Smárason.
Helena ólst upp
í Reykjavík. Hún
lauk grunnskólaprófi frá
Árbæjarskóla. Hún starfaði við
ýmis störf, meðal annars við
ræstingar, á leikskóla, frí-
stundaheimili og við umönn-
unarstörf.
Útför Helenu fer fram frá
Seljakirkju í dag, 19. janúar
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
Elsku Helena.
Þegar við kveðjum þig í dag er
okkur harmur og sársauki í huga
og hjarta.
Ekki datt okkur í hug er þú
fórst i aðgerð í febrúar 2017 að
þessar yrðu afleiðingarnar, að lífi
þínu lyki langt fyrir aldur fram.
Eftir standa minningar um
gleði þína og létta lund. Þú varst
alltaf tilbúin að rétta hjálparhönd
við hvað sem var. Í minningu okk-
ar er mynd af stelpu sem hafði
engan áhuga á dúkkum eða kjól-
um heldur fjarstýrðum bílum og
mótorhjólum. Gaman þótti þér að
tuskast við bróður þinn og systk-
inabörn. Einnig allar heimsókn-
irnar til systur þinnar í Grinda-
vík. Hjá þér var ekkert mál að
príla upp og niður ljósastaura,
svo varstu liðtæk í fótbolta og
gafst strákunum ekkert eftir í
þeim efnum. Ekki stóð á því,
elsku dóttir, að hjálpa mömmu og
pabba með heimilisstörfin og gott
var að koma heim úr vinnu við
ilmandi matarlykt og hreinlætis-
lykt. Bíllinn þinn bar þess merki,
var alltaf hreinn, glansandi og vel
við haldið.
Nú ertu komin á góðan stað og
sársaukinn horfinn. Við hittumst
aftur, elsku Helena okkar, þegar
okkar tími er kominn.
Kominn út úr mesta myrkrinu.
Vann mig út úr eigin sjálfheldu.
En ef að út af ber
og ef ég byrja að barma mér
þá minni ég mig á það
sem mamma sagði mér.
(Páll Óskar)
Minning þín lifir,
Elskum þig endalaust,
mamma og pabbi.
Elsku litla systir mín.
Hefði aldrei trúað að árið 2018
byrjaði á því að ég þyrfti að
kveðja þig. Sorgin, sársaukinn og
söknuðurinn gagntekur mig og
hver dagur er erfiðari án þín.
Þetta er allt svo ósanngjarnt og
ég skil þetta ekki ennþá en ég
trúi að þér líði betur núna og sért
loks laus við allar þínar kvalir.
Við áttum sérstakt systrasam-
band, ekki aðeins að vera tengdar
sem systur heldur sem bestu vin-
konur og gátum alltaf stólað á
hvor aðra. Mér efst í huga er að
við gátum grínast og hrekkt hvor
aðra sama hvað og hlegið enda-
laust að þeim uppátækjum sem
okkur datt í hug.
Veiða síli í Elliðaárdal sem
krakkar, búa til tjald úr sófapull-
unum og sofa þar inni, spila á
Nintendo og útilegurnar sem
voru ansi margar sem börn en
fleiri góðar minningar á eldri ár-
um eins og sjómannahelgarnar
og hrekkjavaka, Gay Pride og þú
mættir alltaf fyrst sama hvað.
Þú varst minn klettur líkt og
ég var þinn klettur. Ég tók hlut-
verk mitt sem stóra systir þín al-
varlega og gerði mitt besta til að
passa sem allra best upp á þig.
Tilhugsunin að geta ekki tekið
upp símann og hringt í þig og tal-
að við þig nístir mig að innan.
Ég mun alltaf minnast allra
góðu stundanna okkar og geyma
þær minningar í hjarta mér.
Ekkert í heiminum mun geta
fyllt skarðið sem þú skilur eftir
þig og hjartað mitt grætur af sorg
og söknuði. Núna þarf ég læra á
lífið upp á nýtt án þín, akkúrat
núna er sú tilhugsun óbærileg og
ég veit ekki hvernig ég á að geta
það.
Svo segir bros þitt, besta systir mín.
Nú beinist aftur kveðja mín til þín,
og brennheitt höfuð hneigi ég í tárum,
mín hjartans vina frá svo mörgum
árum.
Um regni grátnar grundir sig grúfir
nóttin hljóð,
með grárri skímu bráðum fer að
morgna.
Mér finnst ég vera að syngja mitt
seinasta ljóð
og sálar minnar lindir vera að þorna.
Ég veit, þú hefðir sagt mér að herða
huga minn.
Ég hugga mig sem best til að gera
vilja þinn.
Ég geymi hvert þitt bros í minning
minni.
Ég man og skal ei gleyma samvist þinni.
Ég vildi ég gæti fléttað þér fagran
minniskrans.
En fyrir augun skyggja heitu tárin.
Svo vertu sæl, mín systir! Í faðmi
fannklædds lands.
Þú frið nú átt. Við minninguna –
og sárin.
(Hannes Hafstein)
Elska þig svo mikið, og var svo
endalaust stolt af þér.
Þín systir
Berglind.
Elsku Helena okkar.
Nú kveðjum við þig í bili, en
það er erfitt er að horfast í augu
við að þú sért farin. Við yljum
okkur við allar yndislegu minn-
ingarnar um skemmtilegu og
góðu stundirnar okkar saman.
Markmaðurinn minn úr garð-
inum í Seiðakvíslinni þar sem við
vorum ósigrandi teymi hefur lagt
hanskana á hilluna allt of
snemma, en við tökum leik síðar,
það er alveg klárt mál.
Það var alltaf stutt í stríðnina
og grínið hjá þér.
Þú átt risastóran stað í hjarta
Rebekku, Anítu og Atla því þú
komst ansi oft við hjá okkur og
tókst þau í helgardekur með allri
þinni ást og væntumþykju.
Þú vildir öllum vel og allt fyrir
alla gera.
Þú varst þú sjálf og við gleym-
um þér aldrei.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Sjáumst síðar, „You’ll Never
Walk Alone“ elsku engill.
Þinn bróðir og mágkona,
Siggeir og María.
Ég horfi í gegnum gluggann,
á grafhljóðri vetrarnóttu,
og leit eina litla stjörnu,
þar lengst úti í blárri nóttu.
Hún skein með svo blíðum
bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
(Magnús Ásgeirsson)
Í gegnum sorgina, mætar
minningar fljóta fram, sem ylja
og lýsa hug og hjörtu þeirra, sem
fengu, að njóta samveru og nær-
veru litríkrar ljúfu, sem kvaddi
þetta jarðlíf svo óvænt og skjótt í
blóma lífsins. Helena Kolbeins-
og Erludóttir. Hún snerti líf svo
ótal margra, svo litrík og ljúf,
smá en kná, vinur vina, dýraelsk,
með sterka réttlætiskennd, kær-
leiksríkt hjarta og stóran faðm.
Feimin, fyndin, björt og blíð.
Stríðin, hress, hláturmild og
hreinskilin. Enda elskuð af öllum
sem hana þekktu.
En nú er komið að kveðju-
stund, svo sárt , svo erfitt, en þó
svo gott, að finna þakklæti og ást
í hug og hjarta fyrir að hafa feng-
ið þennan tíma, þessi litríku lífs-
ins lærdómsár með litlu stjörn-
unni/englinum okkar bjarta.
Minning þín, elsku Helena, er
ljós í lífi okkar.
Sálarsól þín, nú geisla sendir,
sem í hjörtum okkar lendir.
Amma Sigríður,
Sigrún, Sigmundur
Ólafur, Jóhanna og
fjölskyldur.
Elsku frænka, mikið ofsalega
er lífið skrítið og ósanngjarnt.
Finnst svo skrítið að sitja hér og
skrifa minningagrein um eitt af
frændsystkinunum, það að þú
skulir vera farin er eitthvað svo
óraunverulegt en sem betur fer á
ég margar og góðar minningar
um þig og þær hverfa aldrei. Til
dæmis þegar ég finn lyktina af
Cool Water ilminum, held alveg
örugglega að það hafi verið eina
lyktin sem þú notaðir. Þú áttir
líka nokkur pör af Buffaló-skóm
og áttir alveg örugglega eina
upprunalega parið eftir á land-
inu. Þegar þú komst börnunum
mínum, Elvu Lísu og Hafsteini, á
óvart með því að ferðast til Mal-
lorca og eyða þar með okkur
sumarfríinu og það ekki bara
einu sinni heldur tvisvar, við gát-
um endalaust rifjað upp
skemmtilegar uppákomur sem
gerðust þar og hlegið okkur
máttlausar að sögum eins og af
henni Polítu, þegar plastbáturinn
sprakk í sundlauginni með ykkur
öll þrjú í honum og þegar „laugh“
varð að „left“ (algjör einkahúm-
or). Ein er samt dýrmætust allra
minninga og hún er að þegar að
Hafsteinn sonur minn greindist
alvarlega veikur sem barn vorum
við inni á Landspítalanum meira
og minna í eitt ár, þú komst nán-
ast hvern einasta dag og styttir
okkur stundir með nærveru
þinni. Eftir þetta tímabil varð til
svo yndislegt og gott vinasam-
band á milli ykkar Hafsteins.
Þrettán ára aldursmunur ykkar
skipti engu máli, það varð bara
sterkara og nánara fyrir vikið.
Elsku frænka, hvíldu í friði. Ég
veit að amma hefur tekið á móti
þér og passar þig, það er gott að
hugsa til þess.
Elsku Erla frænka, Kolli, Sig-
geir, Mæja, Berglind, Eiki og
fjölskyldur, ég sendi ykkur mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Elska þig,
þín stóra frænka,
Vordís.
Helena
Kolbeinsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Helenu Kolbeins-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
✝ IngigerðurGuðmunds-
dóttir fæddist að
Blesastöðum á
Skeiðum 1. febrúar
1921. Hún lést á
Landspítalanum
12. janúar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Kristín
Jónsdóttir, f. 16.
maí 1886, d. 2.
september 1971, og
Guðmundur Magnússon, f. 11.
maí 1887, d. 20. október 1972.
Þau eignuðust 15 börn. Auk
þess átti Guðmundur dótturina
Laufeyju, f. 20. mars 1920.
Systkini Ingigerðar eru: Jón, f.
14. mars 1911, d. 26. febrúar
2003, Magnús, f. 17. september
1912, d. 29. júní 1997, Hermann,
f 23. ágúst 1913, d. 18. október
1980, Guðrún, f. 17. desember
1914, d. 22. mars 1997, Elín, f.
10. janúar 1916, d. 20. október
2013, Helga, f. 17. maí 1917,
Þorbjörg f. 1. júlí 1918, d. 6.
október 2016, Magnea, f. 20. júlí
1919, d. 9. janúar 2000, stúlka, f.
dóttur er Birna Málmfríður.
Börn Guðmundar og Bryndísar
Ottósdóttur eru Ingigerður,
Edda, Rannveig Ása og Magnús
Ari. Barnabörnin eru sex. Börn
Ástu eru Eydís Þuríður og Unn-
ur Aðalheiður. 4) Magni Þór, f.
1960, maki Fjóla Halldórsdóttir.
Börn þeirra eru Fanney, Sindri,
Þórdís og Magni Mar og barna-
börnin eru fjögur.
Ingigerður ólst upp að Blesa-
stöðum á Skeiðum og gekk í
barnaskóla að Húsatóftum og
Brautarholti á Skeiðum. Seinna
gekk hún í Húsmæðraskólann í
Hveragerði. Vann eftir það á
saumastofu á Selfossi. Hún bjó
ásamt systrum sínum í Reykja-
vík og starfaði þá við fatasaum.
Ingigerður og Geir hófu bú-
skap í Vesturbæ Reykjavíkur
þar til þau fluttu til Raufar-
hafnar og bjuggu þar til ársins
1966 er þau fluttu til Reykjavík-
ur. Ingigerður var húsmóðir og
vann jafnframt ýmis störf utan
heimilis. Hún hafði yndi af söng
og söng hin síðari ár með kór
eldri borgara. Hún var virk í
ýmsu félagsstarfi og hafði yndi
af að sinna fjölskyldu sinni.
Síðustu árin bjó Ingigerður
að Goðheimum 22 í Reykjavík.
Útför Ingigerðar fer fram frá
Langholtskirkju í dag, 19. jan-
úar 2018, klukkan 13.
10. febrúar 1922,
lést í fæðingu, Ósk-
ar, f. 1. júlí 1923, d.
1924, Svanlaug, f.
8. júlí 1924, d. 14.
apríl 2007, Ingi-
björg, f. 2. septem-
ber 1925, Hrefna, f.
5. júlí 1927, og Ósk-
ar, f. 5. maí 1929, d.
21. september
2013.
Ingigerður gift-
ist 4. mars 1949 eftirlifandi
eiginmanni sínum, Geir Ágústs-
syni húsasmíðameistara, f. 17.
september 1926 á Raufarhöfn.
Synir þeirra eru: 1) Ágúst, f.
1949, í sambúð með Ingibjörgu
Sigurðardóttur. Börn Ágústar
og Karenar Eberhardtsdóttur
eru Geir, Ómar og Svava og
barnabörnin eru sex. 2) Ingi
Örn, f. 1951, maki Soffía Stein-
unn Sigurðardóttir. Börn þeirra
eru Inga Björk, Rebekka og
Þröstur og barnabörnin eru sjö.
3) Guðmundur, f. 1957, í sambúð
með Ástu Snorradóttur. Barn
Guðmundar og Hildar Hilmars-
Elsku Inga mín.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka þér.
Þinn kærleikur í verki var
gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum
er fengu að kynnast þér
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Takk fyrir allt og allt, Inga
mín.
Ég veit að þér líður betur
núna og ert svo miklu betri, eins
og þú sagðir svo oft sjálf.
Sjáumst síðar.
Þín tengdadóttir
Fjóla.
Mér er það ljúft að minnast
tengdamóður minnar í nokkrum
orðum, enda er þakklæti það sem
mér er efst í huga á þessari
kveðjustund. Þakklæti fyrir það
af hafa fengið að njóta hennar
nærveru svona lengi, þakklæti
fyrir það hversu vel hún sinnti
fjölskyldunni og fyrir það hversu
vel hún tók mér og mínum dætr-
um þegar við komum inn í fjöl-
skylduna. Hún sinnti sínu fólki af
miklum kærleik, gætti þess vel
að gera öllum jafnt undir höfði en
á sama tíma lagði hún sig eftir
því að láta hverjum og einum
finnast hann einstakur. Í fari
hennar var þakklæti líka ráðandi,
hún var þakklát sínu fólki, það
var helst að henni fyndist of mik-
ið gert og fyrir sér haft. Annað
sem ég mun minnast Ingu fyrir
er glaðværð. Hún lét gleðina vera
í fyrirrúmi í öllum samskiptum.
Hún fór hratt yfir með bros á
vör. Hún var óstöðvandi. Hún
nýtti sinn tíma í þessu lífi til hins
ýtrasta og er fyrirmynd. Það er
erfitt að kveðja þó á sama tíma sé
ekki hægt annað en að þakka
langa og góða ævi. Hún skilur
eftir sig óendanlega mikið af góð-
um minningum sem við munum
öll geta sótt í. Þannig er hún í
raun og veru ekki farin frá okk-
ur.
Ásta Snorradóttir.
Elsku amma.
Mikið sem mér finnst ég hepp-
in að hafa fengið að hafa þig svo
lengi í lífi mínu. Þú varst alltaf til
staðar, alltaf í sambandi. Það
gerðir þú nefnilega svo vel, að
rækta sambandið við fjölskyld-
una. Þú varst mér svo mikil fyr-
irmynd. Ég veit vel að lífið getur
ekki alltaf hafa verið þér auðvelt
en aldrei sá ég aðra hlið á þér en
jákvæðni og létta lund. Þú ert
mín sönnun þess að það eru eig-
inleikar sem fleyta manni langt.
Fyrir því þarf ég engar vísinda-
legar sannanir. Alltaf ef ég var
spurð að því hvernig þú hefðir
það gat ég sagt: „Amma, hún er
ótrúleg!“ Alltaf að! Öll fötin sem
þú saumaðir á okkur barnabörn-
in, hvernig fórstu að þessu?
Stundum þegar ég fer um eins og
stormsveipur fæ ég að heyra að
nú sé ég eins og amma Inga. Þá
brosi ég og fyllist stolti því það er
sko ekki leiðum að líkjast. Þegar
ég labba úti fer ég oft hratt um.
Ef einhver hefur orð á því segi ég
alltaf: „Já, ég hef þetta frá ömmu
minni!“ Fyrir nokkrum árum
ákvað ég að læra listina að baka
flatkökur eins og amma Inga. Ég
gerði mitt besta til að fylgjast
með þér og skrifa niður en þetta
gerðist allt mjög hratt, eins og
við var að búast. Uppskriftin
inniheldur mikið af orðinu sirka,
enda fórstu ekki eftir neinni upp-
skrift. Ég hef reynt að leika þetta
eftir, ekki með svo góðum ár-
angri en ég er viss um að það
mun takast betur næst. Takk fyr-
ir allt, elsku amma mín!
Birna Málmfríður
Guðmundsdóttir.
Elsku hjartans amma mín.
Þegar ég lít til baka er ég full
þakklætis. Þakka fyrir allar
minningarnar, símtölin okkar,
bíltúrana, spjallið um allt milli
himins og jarðar og alla kossana.
Mest er ég þakklát fyrir hvað þú
hefur verið mér góð amma og hve
góð langamma þú ert fyrir börn-
in mín. Hlýjan sem fylgdi faðm-
inum þínum og öll ástin sem þú
hefur gefið okkur munum við
geyma í hjartanu okkar.
Þegar við barnabörnin vorum
lítil voru Goðheimarnir staður
hlýju og við ávallt velkomin til
ykkar. Við fengum að gista hjá
ykkur og þá oft mörg saman.
Alltaf var pláss fyrir barnabörnin
sem vildu gista og það var oft
mikið fjör. Við fengum pening til
að fara í Álfheima-ísbúð. Fórum í
Húsdýragarðinn og grúskuðum í
bílskúrnum hjá afa.
Á jóladag síðan ég man eftir
mér höfum við dansað í kringum
jólatréð, fengið jólasvein í heim-
sókn og sungið Heims um ból.
Það verður tómlegt næstu jól
þegar það vantar þig.
Eins og við töluðum svo oft um
förum við á stað þar sem við hitt-
umst öll aftur. Nú ertu komin
þangað. Komin til Jennýjar Lilju,
litlu stelpunnar okkar. Það er
gott að vita að hún bíður í hlýja
faðminum þínum þar til ég kem
til ykkar. Knúsaðu hana og
kysstu frá mér.
Ég elska þig, amma mín. Við
sjáumst síðar.
Þín
Rebekka.
Ingigerður
Guðmundsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku langamma.
Takk fyrir frábæra
stund á meðan þú varst á
lífi. Þú varst góð langamma
og varst með frábærar
veislur og ég elskaði að
koma í heimsókn til þín því
þú varst alltaf búin að baka
eitthvað gott. Takk fyrir
lopapeysurnar, ullarsokk-
ana, vettlingana og teppið
sem þú prjónaðir fyrir mig.
Vonandi hittirðu Jenný
Lilju á himnum eða systur
þína.
Þín,
Júlía Klara.
„Sumir deyja meira en
aðrir.
Eða er rangt að taka
þannig til orða? Samt virð-
ast sumir deyja meira en
aðrir. Það er að vísu með
ýmsum hætti, en í öllum til-
fellum verður dauði þeirra
órjúfanlegur hluti af tilveru
þinni. Sem skuggi, söknuð-
ur, angurværð, samvisku-
bit …“
(Jón Kalman Stefánsson,
Saga Ástu bls. 174)
Takk fyrir 44 ára sam-
fylgd
Þín tengdadóttir,
Soffía.
 Fleiri minningargreinar
um Ingigerði Guðmunds-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar