Morgunblaðið - 16.03.2018, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. MARS 2018
Í dag kveðjum við
hinstu kveðju
Ágústu Katrínu Þór-
jónsdóttur.
Ágústa (Gústa) er
ein af þessum konum sem hefur
litað líf mitt frá því ég man eftir
mér, hún giftist föðurbróður mín-
um Ottó og má segja að ég hafi
þekkt hana allt mitt líf. Samgang-
ur var nokkuð mikill þrátt fyrir að
við byggjum í Stykkishólmi og
þau í Reykjavík, yfirleitt gistum
við hjá þeim í Reykjavik og þau
hjá okkur í Stykkishólmi. Þó var
það nú svo að það var í mörg hús
að venda því pabbi átti nú tíu
systkini og helmingurinn var í
Reykjavík og hinn í Stykkishólmi
og allir tilbúnir að bjóða gistingu.
Ottó og pabbi voru nær hvor
öðrum í aldri þannig að þeir voru
og eru miklir vinir. Á heimili
þeirra Gústu og Ottós var mjög
gott að koma og alltaf var maður
velkominn, þar var allt svo snyrti-
legt og flott og mér fannst Gústa
oft með svo flottar lausnir og
praktískar í smávægilegum hlut-
um eins og t.d. handryksugan og
næturljósin (sá þá hluti fyrst hjá
henni ), hún var fljót að tileinka
sér þær græjur svo eitthvað sé
nefnt. Einnig var hún mikið fyrir
að breyta og færa til húsgögn og
dót en það lífgaði bara upp á heim-
ilið.
Á sumrin komu þau að minnsta
kosti einu sinni ef ekki oftar í
Stykkishólm og dvöldu þá hjá
okkur, þá voru farnar ein, stund-
um fleiri, tjaldútilegur, Gústa og
Ottó alltaf með allt til alls. Gústa
og mamma náðu alltaf vel saman
og þegar Gústa kom í heimsókn til
okkar á sumrin fóru þær einnig í
að breyta til á okkar heimili sem
var nú bara sniðugt. Þegar ég var
svo um tvítugt hleypti ég heim-
Ágústa Katrín
Þórjónsdóttir
✝ Ágústa KatrínÞórjónsdóttir
fæddist 20. febrúar
1932. Hún lést 20.
febrúar 2018.
Útför Ágústu fór
fram 2. mars 2018.
draganum og flutti í
höfuðborgina í iðn-
nám, þá voru Gústa
og Ottó sko betri en
enginn. Gústa sá um
að þvo þvottinn fyrir
mig og fékk ég hann
aldrei til baka nema
samanbrotinn, allt
slétt og fellt og auð-
vitað gáfu þau mér
að borða ef því var
að skipta og lánuðu
mér alls konar heimilisdót og þar
fram eftir götunum. Fyrir það er
ég afar þakklátur. En allt hefur
sinn tíma og hennar tími er kom-
in. Hún kvaddi á afmælisdegi sín-
um þann 20. febrúar sl. Elsku
Ottó frænda, Þórjóni og fjöl-
skyldu, Hjördísi, Þóri og fjöl-
skyldu sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Elvar Þór Steinarsson.
Hún Gústa hans Ottós frænda
var flott kona, einstakur snyrti-
pinni og skemmtileg. Þegar ég var
yngri kallaði ég hana Ágústu
Katrínu í Vouge-sokkabuxum.
Hvers vegna man ég nú ekki en
sennilegast hefur það verið vegna
þess að hún var oft í svoleiðis
sokkabuxum og mér fannst það
flott og þessi tegund vinsæl á
þessum tíma.
Barnæska mín er mikið tengd
þeim Ottó og Gústu, þar sem ég
bjó úti á landi og þau í Reykjavík í
Völvufellinu þá var iðulega komið
við hjá þeim í bæjarferðum og oft-
ast gist. Að koma á heimili þeirra
var einstaklega gaman, Gústa
hafði gaman af að eiga falleg hús-
gögn og hluti og færa til og
breyta. Græna plusssettið með
kögrinu er eitthvað sem gleymist
seint. Það var svo fallega grænt
og það var í betri stofunni, ég var
viss um að svona sett væri bara til
hjá kóngafólki. Það var alltaf allt
svo hreint og hvergi rykkorn að
sjá. Baðherbergið var eins og lítið
ævintýraland með allskonar
skrauti, ilmvötnum og brúsum
með sápum og sjampói.
Gústa vann um tíma hjá Rolf
Johansen & co og ég fékk einu
sinni að fara með henni í vinnuna.
Þar sá hún um að halda öllu
hreinu og gefa starfsfólkinu kaffi.
En þar fékk hún líka allar pruf-
urnar og fallegu litlu ilmvatns-
glösin og vínflöskurnar sem hún
hafði svo upp á punt. Það var sko
ekkert smá fyrir litla landsbyggð-
ardömu á fá að fara á svona flottan
vinnustað. Gústa átti líka alltaf
eitthvað gott með kaffinu heima í
Völvufellinu og oft gott kex.
Stundum fórum við saman í
ferðalög og þá voru Ottó og Gústa
í gula hústjaldinu sínu sem þótti
þá frekar mikið móðins. En Gústa
var alltaf móðins með nýlagt hár,
smart klædd og snyrtileg. En hún
ferðaðist ekki létt hún Gústa, það
fylgdi henni mikill farangur,
margar töskur sem Ottó bar inn
og alltaf spennandi að sjá hvað
kom upp úr þeim, flott föt og alls
konar krem og sápur. Hún átti sko
krem og fatnað fyrir hverja
klukkustund. Það skipti ekki máli
hvort um útilegu eða annars kon-
ar ferðir var að ræða, hún var allt-
af með allt til alls í farangrinum.
Gústa passaði líka vel upp á
hlutina sína, allt sem sett var í
geymsluna var haganlega pakkað
inn og vel geymt, hver hlutur átti
sinn stað.
Hún var skemmtilegur per-
sónuleiki hún Gústa mín og vildi
allt fyrir litla skottu gera. Það var
stutt í húmorinn og fíflaganginn
þegar allir voru upp á sitt besta og
oft mikið hlegið.
Gústa var eins og fram hefur
komið annálaður snyrtipinni, oftar
en ekki með tuskuna á lofti. Sama
hvort það var á hennar eigin heim-
ili eða annars staðar. Ég mun
minnast hennar hlæjandi í Hag-
kaupsslopp með skuplu yfir
hárinu að þurrka af eða færa til
græna plusssettið í betri stofunni.
Elsku Ottó frænda, Hjördísi og
fjölskyldu, Þórjóni og fjölskyldu
sendi ég og stelpurnar mínar inni-
legar samúðarkveðjur.
Minningin um Ágústu Katrínu í
Vouge-sokkabuxum lifir.
Jenný Steinarsdóttir.
Nú kveð ég góða frænku mína,
hana Gústu. Það geri ég með
söknuði, eins og við öll sem hana
þekktum.
Gústu hef ég þekkt allt mitt líf.
Hún og Ottó hafa fylgt okkur í
fjölskyldunni alla tíð með einum
eða öðrum hætti og hafa verið
órjúfanlegur hluti af henni. Gott
fólk, alveg í gegn.
Hluta af minni æsku eyddi ég
hjá Gústu og Ottó í Völvufellinu.
Ekki bara í jólaboðum fjölskyld-
unnar, afmælum og slíku, heldur
miklu oftar.
Gústa var íhald í þeim skilningi
að hjá henni var allt í föstum
skorðum, að minnsta kosti í heim-
ilishaldinu. Það breyttist aldrei.
Hjá henni var alltaf morgunmat-
ur, heitur hádegisverður, upp á
gamla móðinn, hvern einasta dag,
kvöldmatur og svo kvöldkaffi. Allt
á réttum tíma. Alveg eins og það
var hjá móður hennar, ömmu
minni í Ólafsvík, að minnsta kosti í
minningunni. Gústa var kattþrifin
og fór betur í hornin, eins og sagt
var, en flestir.
Mestum tíma eyddum við
Gústa saman þegar ég var á öðru
ári í lagadeildinni í háskólanum.
Gústa leyfði mér að lesa undir
prófin í kyrrðinni heima hjá sér og
Ottó. Á þeim tíma var ég hjá þeim
hjónum öllum stundum. Nærver-
an við þau hafði bæði góð áhrif á
mig og námsárangurinn. Verri þó
á vaxtarlagið því Gústa bar í mig
kaffi og randalínur á meðan á
próflestrinum stóð. Fyrir aðstoð
þeirra og þá aðstöðu sem þau
veittu mér verð ég henni og Ottó
ævinlega þakklátur.
Ég er ekki viss um að lífsskoð-
anir okkar Gústu í stjórnmálum
hafi alltaf farið saman. En mér
fannst hún alltaf styðja mig alveg
frá því að ég fór fyrst að skipta
mér af stjórnmálum. Ottó gerði
það líka, þó að nokkur gjá hafi
verið milli skoðana okkar tveggja.
En þau studdu alltaf við bakið á
mér. Fyrir það verð ég þeim alltaf
þakklátur.
En nú kveðjum við Gústu,
mikla sómakonu á alla lund.
Hennar verður alltaf minnst með
hlýju og þakklæti.
Ottó votta ég mína dýpstu sam-
úð við fráfall Gústu. Þórjóni, Hjör-
dísi og Þóri ekki síður og fjöl-
skyldunni allri, systkinum og
barnabörnum.
Guð blessi hana Gústu frænku
mína.
Sigurður Kári
Kristjánsson.
✝ Sólveig HelgaBjörgúlfsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 26. ágúst 1925.
Hún lést á hjúkr-
unardeild Fjórð-
ungssjúkrahúss
Austurlands í Nes-
kaupstað 10. mars
2018.
Foreldrar Sól-
veigar Helgu voru
Ólöf M. Guðmunds-
dóttir, f. 1897, d. 1986, og Björg-
úlfur Gunnlaugsson, f. 1895, d.
1963.
Systkini hinnar látnu voru
Soffía, f. 1921, d. 2016. Anna, f.
1922, d. 2017. Guðmundur, f.
1924. d. 1986.
Maki Sólveigar Helgu var
Halldór S. Haralds-
son, f. 1921, d. 2004.
Börn þeirra hjóna
eru Haraldur Þór, f.
1948, ókvæntur. Sig-
rún, f. 1952. Maki
Ágúst Ármann Þor-
láksson, d. 2011.
Björgúlfur, f. 1956.
Maki Halla Hösk-
uldsdóttir, f. 1960.
Sólveig Helga
vann ýmis störf, s.s
afgreiðslustörf við Kaupfélagið
Fram, Félagsheimilið Egilsbúð
og að síðustu við eldhús Fjórð-
ungssjúkrahússins í Neskaup-
stað.
Útför Sólveigar Helgu fer
fram frá Norðfjarðarkirkju í
dag, 16. mars 2018, klukkan 14.
Okkur langar í nokkrum orðum
að minnast móðursystur minnar
Sólveigar Helgu Björgúlfsdóttur,
en hún andaðist í hárri elli 11.
mars sl. á hjúkrunarheimili
Sjúkrahúss Neskaupstaðar.
Ég man eftir Helgu móðursyst-
ur minni frá því ég man eftir mér,
kannski svona fjögurra til fimm
ára. Hún Helga var svo mikill
partur af lífinu ásamt Halldóri
manninum sínum og hinni móður-
systurinni Soffíu og manninum
hennar, Jóhannesi. Þessir voru
hinir þrír öruggu punktar í tilver-
unni hjá litlum dreng, afi og amma
ásamt fjölskyldum Helgu og
Soffíu. Á uppvaxtarárunum bjó ég
alltaf í Miðstrætinu og eins var
með Helgu og Halldór, hún bara
hinum megin við götuna og Soffía í
næstu götu, á Þiljuvöllum.
Ýmsir fastir puntar í tilveru
þessara fjölskyldna voru sláturtíð-
in, rabarbaraupptakan og berja-
ferðirnar og ekki síst jól og ára-
mót. Matarboðannan dag jóla og á
gamlárskvöld. Mikið spilað og allt-
af „rúbertuvist“ hjá Helgu og
Halldóri á gamlárskvöld og „þá
var oft slegið í borð“. Eftir að ég
eltist og var að hluta til fluttur
suður kom ég af og til austur í
vinnu og bjó þá oftast hjá Helgu.
Aldrei heyrði ég að henni fyndist
erfitt að hafa aukamann á heim-
ilinu sem auk þess vann illa lykt-
andi vaktavinnu í bræðslunni, hún
tók mér sem einu af börnunum.
Eftir að ég var kominn með
fasta punta í tilveruna fyrir sunn-
an, konu og börn, Helga flutt úr
Miðstrætinu í Starmýrina kom ég
oft austur með mína fjölskyldu og
bjó þá oftar en ekki hjá Helgu,
stundum hjá Soffíu en oftar hjá
Helgu.
Allar áttu þær systur, Soffía,
Anna (móðir mín) og Helga það
sameiginlegt að verða mjög aldr-
aðar. Soffía og Anna 95 ára og
hefði Helga orðið 93 í ágúst nk.
Einn bróður áttu þær, Guðmund,
en hann lést fyrir allmörgum ár-
um.
Samskipti okkar við þessa fjöl-
skyldu hafa í gegnum árin verið
mikil og eigum við þeim miklar
þakkir.
Biðjum við góðan Guð að
vernda og blessa börn og barna-
börn Helgu.
Úlfar Hermannsson,
Sigrún Rut Eyjólfsdóttir.
Sólveig Helga
Björgúlfsdóttir
Þá er hún elsku
amma mín loksins
búin að fá hvíldina
sína, amma mín með hlýlega bros-
ið sitt og góða skapið. Hún náði
ótrúlega háum aldri, heilu 101 ári,
en hún var orðin lúin undir það
síðasta.
Amma mín, eða amma Stigó
eins og við kölluðum hana, bjó í
Stigahlíðinni í húsi sem afi minn
byggði og voru nýflutt þar inn
þegar ég byrjaði að muna eftir
mér. Þar bjuggu þau og var mikið
um gestagang og sérstaklega vor-
um við stórfjölskyldan mikið hjá
þeim. Amma mín var heimavinn-
andi kona og tók t.d. aldrei bílpróf.
Það fannst henni algjör óþarfi, al-
veg nóg að afi væri með próf.
Mín skólaganga byrjaði í Ísaks-
skóla þar sem ég og Rikki frændi
tókum strætó í skólann á morgn-
ana. Eftir skóla gekk ég áleiðis
heim til ömmu og hún mætti mér
áður en ég fór yfir Miklubrautina
og passaði að ég færi nú örugglega
ekki einn yfir hana.
Ég minnist hennar best þar
sem hún er heima í Stigahlíðinni
að elda heitan mat í hádeginu fyrir
afa sem kom heim þá, borðaði og
Katrín Jóhanna
Gísladóttir
✝ Katrín Jó-hanna Gísla-
dóttir fæddist 19.
janúar 1917. Hún
lést 10. febrúar
2018.
Útför Katrínar
fór fram 23. febr-
úar 2018.
lagði sig með Þjóð-
viljann yfir höfðinu
og af henni að búa til
eitthvert góðgæti
eins og uppáhaldið
mitt, lagköku.
Hún amma mín
naut þess að spila á
spil, við spiluðum
mikið spilið þjóf sem
snýst um það að
maður á að reyna að
stela spilum af mót-
spilaranum. Þetta spiluðum við á
næstum því hverjum einasta degi
eftir að ég kom heim úr skóla og
líka eftir að ég varð eldri. Ég man
hvað ég var ótrúlega sigursæll í
þessum spilum en eftir smá um-
hugsun, þegar ég varð eldri, þá
áttaði ég mig á því hver hafði
stjórnað sigrunum í þessum spil-
um okkar ömmu, en þetta var svo
innilega hún amma mín sem brosti
sínu hlýlega brosi og vildi allt fyrir
aðra gera.
Hún amma mín var trúrækin
kona og dugleg að kenna barna-
börnunum bænir og passaði upp á
að við færum örugglega með bæn-
irnar áður en við færum að sofa.
Síðustu árin voru ömmu nokk-
uð erfið þar sem hún var orðin há-
öldruð en nokkuð ern framan af og
ekkert vantaði upp á góða skapið
en líkaminn var farinn að gefa sig.
Elsku amma mín, takk fyrir
samveruna og fyrir að vera svona
góð við mig.
Ég mun sakna þín.
Jóhann Þorsteinn
Hilmarsson.
Nú kveð ég Dísu
systur mína, en hún
var yngst af okkur
sex systkinum. Það
má segja að hún hafi verið sam-
nefnari okkar, því hvar sem við
komum saman var hún duglegust
við að rifja upp hinar ýmsu minn-
ingar úr lífshlaupinu og segja
skemmtilega frá. Og alltaf var hún
duglegust við að halda utan um
fjölskylduna.
Dísa var fædd 1954 í Meðal-
heimi á Ásum í Austur-Húna-
vatnssýslu. Árið 1958 flutti fjöl-
skyldan suður í Garðabæ og bjó
þar til ársins 1964 en þá var aftur
flutt norður, en þá að Þórorm-
stungu í Vatnsdal og foreldrar
okkar bjuggu þar í tólf ár.
Mamma vildi að Dísa færi í
Kvennaskólann á Blönduósi þar
sem hún hafði verið á sínum yngri
árum. En Dísa vildi fara í Hús-
mæðraskólann á Laugalandi í
Eyjafirði og fór þangað. Eftir það
kom hún bara sem gestur að Þór-
ormstungu, því samhliða náminu á
Laugalandi hljóp hún uppi bónda-
son á Landrover-jeppa, já þannig
Vigdís Eiríka
Helgadóttir
✝ Vigdís EiríkaHelgadóttir
fæddist 21. ágúst
1954. Hún lést 16.
febrúar 2018.
Útför Vigdísar
fór fram 23. febr-
úar 2018.
náði hún í hann Bróa
sinn. Þau bjuggu
fyrstu árin á Akur-
eyri en byggðu sér
síðan íbúðarhús á
Þórustöðum 7 í
Eyjafjarðarsveit á
æskuheimili Bróa og
fóru í félagsbúskap í
kartöflurækt með
foreldrum Bróa og
störfuðu við það alla
tíð samhliða annarri
vinnu. Við Dísa höfðum stundum
rætt um að gaman væri að fara í
jeppaferð yfir hálendið, sumarið
2011 létum við verða af því, kom-
um saman og gistum í sumarbú-
stað í Borgarfirði ásamt fjölskyld-
um okkar. Daginn eftir fórum við í
blíðskaparveðri upp hjá Kal-
mannstungu og inn á Arnarvatns-
heiði, Víðidalstunguheiði, Gríms-
tunguheiði og niður í Vatnsdal.
Við fengum fallega fjalla- og jökla-
sýn í þessari ferð. Ég hafði farið
þessa leið frá Grímstungu í Vatns-
dal og suður í Húsafell nokkrum
árum áður ásamt Eggerti móður-
bróður okkar og var því nokkuð
kunnugur á þessum slóðum. Á
leiðinni yfir Stórasand, þar sem
við vorum að laga veginn með
skóflu, já vegurinn var mjög stór-
grýttur, sá ég að Dísa horfði á veg-
leysuna og nýju „sjöuna“ sína
(Land Cruiser-inn); já henni þótti
vegurinn ekki hæfa nýja bílnum,
hún sá malbikið í hillingum. En
þegar við ókum niður með Álku-
skálarárgili og horfðum yfir
Vatnsdalinn, æskuslóðir okkar og
forfeðranna, voru allir komnir
með ferðabrosið á ný. Við fórum
síðan í sumarbústaðinn Áslund,
þar sem við grilluðum okkur
kvöldverð og ekki leiddist Dísu að
skála fyrir Bróa sínum meðan
hann grillaði fyrir hana læris-
sneiðarnar.
Dísa rifjaði upp margar sögur
frá því hún var í Þórormstungu,
og einnig frá gamla skólanum sín-
um á móhellunni, sem nú er búið
að breyta í sumarhús en þessir
staðir sjást mjög vel frá Áslundi.
Á meðan við vorum að borða
„skála“ lýstist himinninn allt í einu
upp og það myndaðist tvöfaldur
regnbogi með Vatnsdalsfjall í bak-
sýn, já veðurguðinn tók á móti
okkur með þessari fallegu sýn að
lita himininn með þessum litríku
ljósbogum.
Dísa skildi sjöuna sína eftir hjá
Bróa en ég held að hún svífi nú um
himingeiminn á rauðri Teslu.
En nú geymi ég Dísu í
skemmtilegum minningum frá
liðnum tíma.
Bróa, Maggý, Ögga, Jóni Helga
og fjölskyldum þeirra votta ég
mína dýpstu samúð.
Lárus Helgason.
Blómaræktandinn, garðáhuga-
konan, kartöfluræktandinn,
stríðnispúkinn. Konan sem var
svo stór í hugsun, Dísa á Þóru-
stöðum, hefur sofnað inn í ljósið.
Mér er þungt um hjartarætur
núna, þegar skrifa þarf um bestu
og einu vinkonu mína, hana Dísu.
Okkar samfylgd varaði í 40 ár, við
áttum börnin okkar á svipuðum
tíma og var hún alltaf rauði þráð-
urinn í lífi mínu og minna barna.
Alltaf svo fín og mikil reisn yfir
henni. Lífsgleðin í fyrirrúmi. Allt
blómstraði í höndunum á henni og
garðurinn hennar er eins og
danskur herragarður og er mik-
inn kærleik þar að finna. Hún var
aldrei aðgerðalaus og stóð að bú-
rekstrinum ásamt manni sínum
með miklum myndarbrag. Stutt
er síðan hún lauk við að prjóna af-
ar fallegan skírnarkjól á nýjasta
afkomandann.
Fjölskyldan hennar var henni
ævinlega efst í huga og ber heimili
hennar þess skýrt merki.
Djúp og varanleg vinátta
er dýrmætari
en veraldlegar viðurkenningar,
og allt heimsins gull og silfur.
Henni þarf ekki endilega alltaf
að fylgja svo mörg orð
heldur gagnkvæmt traust
og raunveruleg umhyggja.
Kærleikur,
sem ekki yfirgefur.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Bestasta mín, það er með mikl-
um trega sem ég kveð þig en ég
þakka af öllu hjarta samfylgdina
öll þessi ár og ég veit, að við mun-
um drekka saman sérríið sem við
ætluðum að njóta saman á elli-
heimilinu, orðnar gamlar konur.
Elsku Helgi, Margrét, Örlygur,
Jón Helgi og fjölskyldur, minning-
in um dásamlegu Vigdísi mun lifa
um ókomin ár í hjörtum okkar
allra.
Vinkona að eilífu.
Valgerður S. Skjaldardóttir.