Morgunblaðið - 27.04.2018, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2018
✝ Eyþór Karls-son fæddist á
Akureyri 29. sept-
ember 1950. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 13. apr-
íl 2018.
Hann var elsti
sonur hjónanna
Karls Jóhanns-
sonar, f. í Hovi í
Suðurey í Fær-
eyjum 21. nóv-
ember 1924, og Jóhönnu Birg-
ittu Magnúsdóttur, f. í Vogi,
Suðurey í Færeyjum 25. apríl
1932, d. 26. júní 1986. Bræður
Eyþórs eru Reynir H. Karlsson,
f. 5. september 1954, og Heimir
H. Karlsson, f. 28. ágúst 1965.
11. nóvember 1972 kvæntist
Eyþór Ragnheiði Antonsdóttur,
f. 7. desember 1952. Foreldrar
hennar voru Anton Kristinn
Jónsson, f. í Bolungarvík 8.
1999; Adam Þór Eyþórsson, f.
5. ágúst 1985, sonur hans er
Hermann Þór Hovgaard, f.
2010.
Eyþór ólst upp á Eyrinni á
Akureyri. Hann stundaði sjó-
mennsku frá 1969 til 1997, alla
tíð hjá Útgerðarfélagi Akureyr-
inga utan einnar vertíðar í
Vestmannaeyjum, árið sem
gaus. Hann var lengst af kokk-
ur á Svalbaki EA-302 en flutti
sig yfir á Sólbak EA-307 og var
þar síðustu árin á sjó.
Þegar í land var komið starf-
aði Eyþór á Hótel Akureyri um
hríð og síðan hjá Endurvinnsl-
unni óslitið til 2014, þegar hann
lét af störfum vegna heilsu-
brests. Hann tók virkan þátt í
verkalýðsbaráttunni með Ein-
ingu-Iðju og hlaut gullmerki fé-
lagsins fyrir störf í þágu þess.
Hann starfaði einnig í Lions-
klúbbi Akureyrar í tvo áratugi
og gegndi þar öllum embættum.
Útför Eyþórs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 27. apríl
2018, klukkan 13.30.
september 1924, d.
23. október 2006,
og Ragnheiður
Aðalgunnur Krist-
insdóttir, f. 23. apr-
íl 1929 á Foss-
völlum í Hlíðar-
hreppi í N-Múla-
sýslu.
Börn Eyþórs og
Ragnheiðar eru
Anton Kristinn
Stefánsson, f. 28.
október 1970, eiginkona hans
er Bryndís Björk Reynisdóttir,
f. 5. apríl 1977, synir þeirra eru
Oliver Darri, f. 2006, og Viktor
Freyr, f. 2008; Eva Birgitta Ey-
þórsdóttir, f. 28. september
1972, eiginmaður hennar er
Matti Ósvald Stefánsson, f. 21.
júní 1966, börn þeirra eru Eva
María Mattadóttir, f. 1991, Jó-
hann Birgir Ingvarsson, f. 1994,
og Oddný Sól Mattadóttir, f.
Elsku pabbi minn.
Ég á erfitt með að trúa að nú
sért þú farinn. Minningarnar
streyma sem aldrei fyrr. Þú og
ég; að redda kosti fyrir skipið, að
rölta um bæinn, mín litla hendi í
þinni traustu. Sjómaður varstu
en fyrst og fremst góður pabbi.
Ég man þegar þú sagðir að þrátt
fyrir að þú værir mikið í burtu
vildir þú frekar leyfa mér að
kaupa bók við og við en nammi.
Ég var ánægð með það. Þú áttir
auðvelt með að sjá það jákvæða í
öllu.
Þegar við ræddum muninn á
því að vera lágvaxin eða hávaxin
var útskýringin einföld: „Það er
gott að vera lágvaxin, þér verður
þá ekki illt í bakinu, margur er
knár þótt hann sé smár.“ Við
ræddum freknur, sem ég átti nóg
af, útskýringin var einföld og
hitti beint í mark: „Freknur eru
hraustleikamerki!“, ég varð stolt
af freknunum. Mér fannst ég loð-
in eins og lítið apabarn og að
sjálfsögðu var það jákvætt: „Þú
verður rík.“ Það var einstakt að
upplifa hvernig þér tókst að gera
allt svo einfalt og skýrt, sjá kosti í
stað galla.
Þegar þú hættir á sjónum var
ég flutt að heiman. Alla tíð hef ég
þó fundið hve miklu það skipti þig
að mér og mínum liði vel. Þú
fylgdist með barnabörnunum,
skólagöngunni, íþróttunum, og
fannst mikið til þeirra koma.
Hlátur þinn ómar innra með
mér við að rifja upp minningarn-
ar. Þú varst grallari. Hverjum
dettur í hug að binda saman
sokkabuxur barnsins síns... og
bíða svo átekta? Eða binda hnút á
sængina innan í sængurverinu og
hlæja óstjórnlega? Jú, grallarinn
þú. Ég man eftir því að hafa feng-
ið að fara með þér heilan túr á
sjó, 10 ára gömul. Í minningunni
var sólskin allan tímann. Minn-
ingin um að sigla inn fjörðinn í
sumarsól, á heimleið, er með
þeim mögnuðustu sem ég hef
upplifað. Nokkuð sem ég mun
aldrei gleyma. Minningin um þig
fyrir framan sjónvarpið; að hlæja
yfir Tomma og Jenna eða keppn-
isskapið yfir íþróttunum. Þar
hafðir þú sterkar skoðanir á dóm-
urum og þjálfurum... já, og tærn-
ar á fullu, svo mikill var ákafinn.
Fyrir um átta árum, þegar þú
veiktist fyrst, sátum við saman á
hverjum degi í langan tíma og
ræddum heima og geima. Þú
varst staðráðinn í að komast á
fætur á ný, sem og þú gerðir af
þvílíkum krafti og elju. Ég veit
ekki hversu oft þú sýndir lækn-
um fram á það sem þá óraði ekki
fyrir. Þegar við fengum fréttir
um að ástandið væri harla slæmt
spýttir þú í lófana og sýndir þeim
hið gagnstæða. En þar er komin
lýsingin á þér; ákveðinn, þrjósk-
ur (og mátt vera það, þú skilur
þetta) staðfastur, traustur og
hlýr, forvitinn og dugandi. Elsku
pabbi minn sem gast nánast allt.
Ég er svo þakklát fyrir þig, þú
hefur kennt mér svo ótal margt.
Að lokum neyddist þú til að gefa
eftir, að mínu mati ekki sann-
gjarnt enda varstu ekki tilbúinn,
en ég hugga mig við að minning-
arnar lifa og fyrir þær er ég
þakklát. Ég er líka þakklát fyrir
að geta verið hjá þér síðustu vik-
urnar, geta haldið í höndina þína
og fá að kveðja þig. Elsku, elsku
pabbi minn, takk fyrir allt og allt,
ég held áfram að spjalla við þig
og hlakka til þegar við hittumst
að nýju.
Endalaus ást frá uppáhalds-
dóttur þinni,
Eva Birgitta.
Góður, ljúfur og skemmtilegur
maður er farinn frá okkur allt of
snemma.
Ég trúi því ekki þegar ég rita
þessi orð að ég sé að kveðja hann
Eyþór tengdapabba. Ég á erfitt
með að trúa að svona lifandi og
áhugasamur maður sé ekki leng-
ur hér með okkur. Það hefur lík-
lega vantað eitthvert fjör og
framkvæmdir þarna hinum meg-
in hjá fólkinu hans sem farið er á
undan.
Ég kynntist honum fyrir um
20 árum þegar ég kynntist dóttur
hans. Það var ekki auðvelt verk-
efni að ætla sér að ganga í augun
á snót sem átti pabba sem var
sjómaður, hörkutól, góður kokk-
ur og með mynd af akkeri á fram-
handleggnum. Hann reyndist
hinn mesti öðlingur og náðum við
fljótlega vel saman. Orðin sem
einkenndu hann fyrir mér voru
strákslegur prakkari og vand-
virkni.
Eyþór var mjög áhugasamur
um marga hluti og var einstak-
lega gaman að sitja með honum
og spjalla um hin ýmsu málefni.
Ég lærði mikið af honum og þá
kannski mest um hvernig hann
vandaði til allra verka sem hann
tók sér fyrir hendur, kannaði og
undirbjó alla hluti mjög vel og
hve vel hann fór með allt sem
hann átti eða sá um. Hann sagði
stundum sjálfur að hann væri
sérvitur, en hann hafði alltaf góð
rök fyrir því sem honum fannst
um málefni eða fyrir því sem
hann gerði. Ég var fljótur að átta
mig á maður gat treyst því sem
hann sagði um hluti. Hvort sem
það sneri að því að kaupa sér nýja
tölvu, nýjan bíl eða umræða um
nýjustu varahluti í vélum Form-
úlu 1 kappakstursbílana var hann
búinn að vinna vinnuna sína og
rannsaka í þaula hvað væri í raun
best.
Hann var einnig án nokkurs
vafa mesti prakkari sem ég hef
kynnst á ævinni. Sögurnar sem
hann sagði okkur af sér og strák-
unum, bæði í Lundargötunni á
Akureyri og í Færeyjum hjá
ömmu sinni og afa, eru nokkuð
sem við sem eftir erum munum
ylja okkur við um ókomna tíð.
Hann hló stundum svo mikið þeg-
ar hann sagði mér frá viðbrögð-
unum þegar prakkarastrikin
uppgötvuðust að hann átti erfitt
með að koma þessu frá sér. Það
er auðvelt að kalla fram hláturinn
hans í huganum. Það var heldur
ekkert leiðinlegt að vera svo
heppinn að þiggja það sem kom
af grillinu hjá honum.
Hann var enginn meðalmaður
þar, afreksmaður við grillið er
nærri lagi. Fyrir utan að vera
eina manneskjan sem ég þekki
með orðið grilli í netfanginu sínu
er ógleymanleg sagan af því þeg-
ar tengdamamma vaknaði um
miðja nótt, degi áður en ég og
Eva komum norður með krakk-
ana í heimsókn, við hljóðin í Ey-
þóri þar sem hann stóð fáklædd-
ur í eldhúsinu við að marinera rif
sem hann ætlaði að grilla fyrir
fjölskylduna kvöldið á eftir.
Skemmst er frá því að segja að
rifin fengu hæstu einkunn.
Hann var nákvæmnismaður í
öllu sem hann gerði og fjölskyld-
an naut góðs af því. Það skein í
gegn um margt sem hann gerði
hvað honum var umhugað um alla
sína.
Hann var ekki bara maður sem
ég kallaði tengdapabba, hann
varð mér góður vinur sem mér
fannst alltaf gaman að vera í
kringum.
Ég kveð þig með söknuði,
minn kæri Eyþór, og veit það svo
vel að ég er betri maður fyrir að
hafa kynnst þér.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Matti Ósvald Stefánsson.
Enginn vill lenda í þeim að-
stæðum að sjá á eftir kærum
syni, bróður, frænda og mági en
allt þetta var Eyþór Karlsson
okkur fjölskyldunni í Kringlu-
mýri 1. En þegar áföll dynja yfir
er mikilvægt að reyna að koma
auga á ljósið í myrkrinu, láta hug-
ann reika og ylja sér við góðar
minningar.
Það fór ekki fram hjá þeim
sem til þekktu hve nánir og góðir
vinir þeir bræður Reynir og Ey-
þór voru. „Sæll bróðir“ sagði
hann alltaf þegar þeir hittust,
sem var nánast á hverjum degi.
„Hvernig er það, eigum við ekki
að fara að borða siginn fisk og
spik?“ eða „hvenær eigum við að
hafa skerpukjötið?“ en matur var
eitt af sameiginlegum áhugamál-
um bræðranna, ferðalög annað af
mörgum.
Við Eyþór vorum sérstakir
vinir. Ef ég varð vör við jeppann
fyrir utan húsið stökk ég um leið
niður til að spjalla við frænda,
þótt tilgangur hans með heim-
sókninni væri að heimsækja aldr-
aðan föður. Ég átti auðvelt með
að ná athygli frændans því við
áttum sameiginlegt áhugamál,
dýr og velferð þeirra. Einnig
höfðum við gaman af því að stríða
hvort öðru, undir góðlátlegum
formerkjum þó. Í einu af mörgum
ferðalögum fjölskyldnanna
tveggja vorum við stödd úti í
Danmörku. Ég hafði fundið
snigla og vildi ólm ná þeim út úr
skel sinni.
Ég vissi ekki betur og notaði
til þess prik, sem ég potaði í
sniglana. Eyþór var snöggur til
að leiðbeina frænku sinni, sagði
henni að sniglar væru nú við-
kvæm dýr og þetta myndi valda
þeim kvölum. Það sem eftir lifði
ferðar var Eyþór áfram áhuga-
samur um sniglaræktina – sem
átti sér stað í tómu smjörboxi.
Í rúm þrjátíu ár hafa fjölskyld-
urnar hist fyrir hver jól til þess
að skera og steikja laufabrauð.
Það verður tómlegt við borðið nú
þegar stórt skarð hefur verið
höggvið í hópinn. Rúsínurnar í
jólaglögginu verða jafnmargar
og áður, en sögurnar og brand-
ararnir færri.
Við trúum því að þrátt fyrir að
missirinn sé mikill og söknuður-
inn sár verði þakklætið fyrir að
hafa átt Eyþór að sorginni yfir-
sterkari.
Fyrir hönd fjölskyldunnar í
Kringlumýri 1,
Katrín Vinther Reynisdóttir.
Eyþór Karlsson
✝ Björn Júlíussonfæddist á Ing-
unnarstöðum í
Geiradal 29. sept-
ember 1924. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Ási í
Hveragerði 16. apr-
íl 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Júlíus
Björnsson, f. 28. júlí
1889, d. 24. des
1977, bóndi á Ingunnarstöðum
og Garpsdal í Geiradal, og kona
hans Haflína Ingibjörg Guðjóns-
dóttir húsmóðir, f. 16. maí 1897,
d. 5. júlí 1968. Systir hans er
Sigríður, f. 19. okt. 1928.
Á þriðja ári fluttist Björn með
foreldrum sínum að Garpsdal og
ólst þar upp fram undir tvítugt
er hann fór til starfa og náms í
Reykjavík. Björn lærði rafvirkj-
un og hóf störf hjá Rafmagns-
veitu Reykjavíkur 1953 við El-
liðaárvirkjun og var þar fram á
sumar 1954 en var þá beðinn að
fara austur að Sogi og leysa þar
af í mánuð. Þessi mánuður varð
að 40 árum því að Björn vann
við Sogsvirkjanirnar, Írafoss,
Ljósafoss og Steingrímsstöð, frá
1954-1994 er hann lét af störfum
vegna aldurs.
Konu sinni, Aðalheiði Huldu
Björnsdóttur, f. 13.
júní 1916, d. 20.
ágúst 1995, kynnt-
ist Björn á Írafossi
og giftu þau sig ár-
ið 1956. Þau bjuggu
á Írafossi fram í
ágúst 1994 er þau
fluttu á Selfoss.
Dóttir þeirra er
Ingibjörg Erla, f.
16. janúar 1957.
Fyrir átti Aðal-
heiður soninn Sigurð Þorvalds-
son, f. 26. des. 1939, d. 12. feb.
2010.
Björn var í ýmsum fé-
lagsstörfum, meðal annars
starfaði hann með skátunum í
þónokkur ár. Var formaður Fé-
lags rafvirkjanema síðasta
skólaárið og fulltrúi í Iðnnema-
samtökunum. Fyrsti formaður
Félags rafiðnaðarmanna á
Suðurlandi frá 1970-1977 og var
því sjálfkrafa í miðstjórn Raf-
iðnaðarsambandsins, við kjara-
samningsgerð o.fl. Frá 1974-
1990 í Hreppsnefnd Gríms-
neshrepps og frá 1977-1990 í
byggingarnefnd sama hrepps.
Söng lengi með kór eldri borg-
ara á Selfossi.
Útför Björns fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 27. apríl 2018,
klukkan 13.
Í dag kveð ég elsku yndislega
pabba minn. Hann var gull af
manni, góðhjartaður, hjálpsam-
ur, fróður og klár og alltaf stutt í
húmorinn.
Hann var náttúrubarn og
sveitamaður í sér enda fæddur og
alinn upp í sveit. Hann kunni best
við sig úti í náttúrunni og naut
þess að hlusta á fuglana syngja
og skoða blómin. Hann þekkti
hvern einasta fugl sem hann
heyrði í og fjöldann allan af blóm-
um og öðrum gróðri.
Pabbi átti fjölmörg áhugamál,
meðal annars tónlist og bækur.
Hann hafði hlakkað mikið til að
geta eytt nær öllum tíma sínum í
að lesa bækur og fræðast þegar
hann hætti að vinna, en það fór á
annan veg þegar sjónin gaf sig.
Þess í stað hafði hann unun af að
dunda sér í garðinum sínum og
hlusta á tónlist.
Eitt af aðaláhugamálum pabba
var að taka ljósmyndir og gerði
hann það eins lengi og hann gat.
Frá því ég var barn höfum við
ferðast mikið og ég man ekki eftir
honum öðruvísi en með 2-3
myndavélar og ljósmæli hang-
andi um hálsinn í öllum ferðum
okkar. Takandi myndir af öllu
sem fyrir augu bar, ekki síst fjöll-
um, fossum og blómum.
Við höfum átt yndislegan tíma
saman og ég sakna hans óend-
anlega mikið. Hann var stoð mín
og styrkur og besti vinur. Alltaf
var hann tilbúinn að rétta öllum
hjálparhönd og greiðviknari
manneskju þekki ég ekki. Ég á
eftir dásamlegar minningar um
góðan, ljúfan og hjartahlýjan
mann sem átti til ómælda þolin-
mæði.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Erla.
Björn Júlíusson
Kær vinur, Örn
Pálsson, er farinn.
Við kynntumst í
Vestmannaeyjum
þegar hann kom
þangað og dvaldi
hjá Önnu móðursystur sinni á
Boðaslóðinni, en hús hennar stóð
gegnt húsi föðursystur minnar
Jóhönnu sem ég heimsótti oft.
Ég minnist þess hve mér þótti
Örn alltaf vera lifandi og
skemmtilegur strákur, áræðinn
og um margt uppátektasamur.
Við áttum góða tíma saman í Eyj-
um, lékum okkur óttalausir, m.a.
fleyttum við bátum í fjöruborðinu
og vorum þá skipstjórarnir og
höfðum háleitar skoðanir á því
hvað farsæll skipstjóri þyrfti að
hafa til brunns að bera og hvern-
ig hann ætti að bera sig að. Við
vorum einnig sammála um að
lykillinn að farsæld var góð
áhöfn. Við Örn vorum nánast
jafngamlir, aðeins sex dagar á
milli okkar. Einnig áttum við
sameiginlega þá erfiðu reynslu
að missa feður okkar þegar við
vorum 11 ára, feður sem voru
góðir menn og við litum mjög upp
Örn Pálsson
✝ Örn Pálssonfæddist 11. des-
ember 1948. Hann
lést 2. apríl 2018.
Útför Arnar fór
fram 9. apríl 2018.
til. Fráfall þeirra
hafði að sjálfsögðu
mikil áhrif á líf okk-
ar og breytti í raun
öllu umhverfi okkar
og þeim áskorunum
í lífinu sem við
þurftum að takast á
við eftir það. Sú
breytta lífsmynd
hafði örugglega
mikil áhrif á Örn og
mótaði lífshlaup og
lífviðhorf hans þaðan í frá.
Seinna lágu leiðir okkar aftur
saman í Reykjavík, þá komnir
undir tvítugt, og vorum byrjaðir
að fara út að skemmta okkur.
Um það leyti kom Maggý til sög-
unnar og Örn og hún stigu dans-
inn saman. Það var alltaf gaman
að vera með þeim. Örn var glað-
vær, góður og heiðarlegur félagi.
Ég man vel eftir því þegar ég
kom fyrst á heimili hans í Langa-
gerði, hvað mér var vel tekið af
móður hans. Síðan liðu árin án
mikilla samskipta eins og gengur
þegar lengra var á milli okkar
hér eða erlendis. Fyrir rúmlega
tíu árum myndaðist á okkar góða
grunni aftur traust samband,
sem verið hefur samfellt síðan. Á
því tímabili þurfti Örn að takast á
við mikil og langvarandi veikindi
eftir að hann greindist með
nýrnabilun. Ég ætla þó ekki að
gera veikindi hans að frekara
umtalsefni, heldur miklu fremur
hvernig Örn og Maggý tókust á
við þau, en það var aðdáunarvert
að fylgjast með því hvernig þau
höndluðu lífið við þessar oft erf-
iðu aðstæður. Um vegferð vinar
míns síðustu samferðarár okkar
ætla ég að nota myndlíkingar úr
æsku okkar Arnar frá Eyjum.
Þegar veikindin herjuðu á, þá var
þar mætt ímynd hins góða skip-
stjóra úr fjöruborðinu í Vest-
mannaeyjum, einarður í lífsins
ólgusjó og með frábæra áhöfn,
áhöfn sem hann sannreyndi að
skipti öllu máli. Örn var skip-
stjórinn sem leiddi fleyið aftur og
aftur á svo ótrúlegan hátt í gegn-
um brim og boðaföll og náði alltaf
landi. Kominn heill í höfn fór
hann strax að huga að nýjum
áskorunum. Hans bjargfasta trú
var að það myndi lygna í veikind-
unum og að hann fengi gott leiði
til að sigla inn í fallegt ævikvöldið
með Maggý sinni. Það dúraði því
miður ekki heldur þurfti hann að
standa vaktina til hinstu stundar.
Hans ljúfa viðmót og fallega bros
var þó alltaf til staðar, hvað sem á
dundi, og yljaði öllum sem með
honum sigldu.
Kæri vinur, þá er þinni veg-
ferð lokið, og við Inga biðjum
Guð að blessa þig og fólkið þitt.
Allir sem til þekkja hafa dáðst að
samhug og dugnaði ykkar Mag-
gýjar. Kæri vinur! Í mínum huga
skilur þú eftir margar góðar
minningar og þakklæti. Það,
hvernig þú mættir því sem þú
þurftir að takast á við í lífinu,
sýndi vel að þú varst ekki venju-
legur maður, þú varst afreks-
maður.
Henry Þór.
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson