Morgunblaðið - 12.05.2018, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 12. MAÍ 2018
✝ Jóhanna Karls-dóttir fæddist í
Borg í Reykhóla-
sveit 10. apríl 1943.
Hún lést 25. apríl
2018 á Heilbrigðis-
stofnun Norður-
lands á Sauðárkróki.
Foreldrar hennar
eru Unnur Halldórs-
dóttir, f. 10. ágúst
1916, d. 17. janúar
2014, og Karl Árna-
son, f. 20. ágúst 1911, d. 5. nóv-
ember 2003, ábúendur á Kambi í
Reykhólasveit.
Systkin Hönnu eru sex, Sum-
arliði, f. 1938, d. 1942, Guðbjörg,
f. 1940, Sumarliði, f. 1945, Sig-
rún Dúna, f. 1947, Halldór, f.
1952, Björgvin, f. 1957.
2011. 2) Reynhildur, f. 18. maí
1978.
Hanna lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum á Bifröst 1961
og stúdentsprófi frá Fjölbrauta-
skóla Norðurlands vestra á
Sauðárkróki 1987. Árið eftir út-
skriftina frá Bifröst starfaði hún
í Malmö í Svíþjóð og næstu árin
vann hún ýmis skrifstofustörf í
Reykjavík og síðan við Bænda-
skólann á Hvanneyri. Frá 1984
til starfsloka 2013 var hún
skólafulltrúi Fjölbrautaskóla
Norðurlands vestra á Sauðár-
króki. Hún settist ekki alveg í
helgan stein, heldur vann að
skinnaverkun með Kalla síðustu
árin. Hanna söng í kirkjukórum
Hvanneyrar og Sauðárkróks í
rúm 40 ár, hún var virk í þjóð-
dönsum í Reykjavík, Borgarfirði
og Skagafirði og sjálfboðaliði í
Rauða krossinum stóran hluta
ævinnar.
Jóhanna verður jarðsungin
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 12.
maí 2018, klukkan 14.
Hanna giftist
Karli Bjarnasyni
30. desember
1967. Hann er
fæddur 28. júlí
1945 í Asparvík á
Ströndum. For-
eldrar hans eru
Bjarni Jónsson, f.
2. september 1908,
d. 10. janúar 1990,
og Laufey Val-
geirsdóttir, f. 19.
ágúst 1917, d. 6. febrúar 2007,
ábúendur í Bjarnarhöfn í Helga-
fellssveit.
Börn Hönnu og Kalla eru tvö:
1) Grétar, f. 30. apríl 1972,
eiginkona hans er Annika No-
ack, f. 1. júní 1981, og dóttir
þeirra Jóhanna María, f. 15. maí
„enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.“
(Bjarni Jónsson frá Gröf)
Mamma fékk að velja sér
óskalag á afmælinu sínu um
daginn og stuttu eftir andlát
hennar heyrði ég sama lag
sungið tvisvar. Ég ætla að skilja
það sem svo að mamma hafi
verið að senda okkur skilaboð:
„Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!“
(Jóhannes úr Kötlum)
Grétar.
Kær mágkona, vinur og svil-
kona, Jóhanna Karlsdóttir, verð-
ur borin til grafar í dag. Hennar
er nú sárt saknað. Hanna og
Kalli bróðir voru afar samrýnd
og miklir félagar. Áttu þau áttu
eina fésbókarsíðu saman og hún
hét auðvitað „Hanna og Kalli“.
Hanna féll strax vel inn í
stórfjölskylduna í Bjarnarhöfn
enda uppalin hinum megin við
Breiðafjörðinn á Kambi í Reyk-
hólasveit og þekkti allt til bú-
setu og vinnu við þær aðstæður.
Hún kunni vel að taka til hendi,
gat brugðið sér á grásleppuveið-
ar, farið í lunda, málað kirkju-
garðsgirðinguna sem var
skylduverk hjá tengdapabban-
um.
Við fjögur veltum fyrir okkur
á sínum tíma að búa öll saman í
Bjarnarhöfn. Skurðir voru
grafnir og mýrar plægðar. Kalli
og Hanna vildu reisa sitt nýbýli
á Engjahólminum en við Ingi-
björg ætluðum að reisa okkar
nýbýli á Brúarholtinu.
Já, það var svo sannarlega
spáð og spekúlerað. Að sjálf-
sögðu tekur lífið nýjar vending-
ar. Hanna og Kalli fluttu að
Hvanneyri, Kalli sem bústjóri
og Hanna sem fjármálastjóri
skólans. Var þá oft komið við,
jafnvel gist á leið til og frá
Reykjavík. Tíu árum síðar lágu
leiðir aftur saman og nú í
Skagafirði.
Kalli varð framleiðslustjóri
hjá Loðskinni og Hanna ritari
Fjölbrautaskóla Norðurlands
vestra. Við fluttum að Hólum í
Hjaltadal, Signý systir og
Hjálmar á Sauðárkrók og Val-
geir bróðir að Hólum. Það var
einstaklega notalegt samfélag,
Hanna var mjög hlý og gestris-
in, afar söngvin og kunni reið-
innar býsn af lögum og textum.
Hanna var alltaf til í sönginn,
hvort heldur var í rútu með fé-
lagi búfræðikandídata, í
skemmtiferð eða á hátíðum í
góðra vina hópi. Ótal minningar
frá slíkum stundum rifjast upp
og vekja gleði og þakklæti.
Hanna hafði mjög ríka rétt-
lætiskennd og var ákveðin í
skoðunum sem hún kom hisp-
urslaust á framfæri. Hún var
virk og einlæg í hinni pólitískri
baráttu og var stuðningur
Hönnu og hvatning hennar ein-
læg. Við hugsum með þakklæti
til starfs hennar, vináttu og
góðra stunda á þeim vettvangi.
Hann var mjög kvik í hreyf-
ingum, hafði afar gaman af
dansi og var lipur og létt á dans-
gólfinu. Þau Hanna og Kalli
voru gjarna fyrst í dansinn og
leiddu félagana inn í hringiðu og
gleði dansgólfsins. Þannig mun-
um við áfram sjá Hönnu í hug-
anum, leikandi eins og fis í fang-
inu á Kalla sínum sem hún
náttúrlega stýrði. Það var alltaf
gleði í kringum Hönnu og hún
vinamörg.
Þau Grétar og Reynhildur
syrgja nú góða móður. Okkur
verður sérstaklega hugsað til
tengdadótturinnar Anniku og
ömmustelpunnar Jóhönnu Mar-
íu sem var dýrmætur auga-
steinn ömmu sinnar. Missir og
sorg litlu Hönnu Maju er mikil
og þá er gott að geta ræktað og
gefið stöðugt líf góðum minn-
ingum. Það vitum við að þú,
Kalli, systkinin og tengdadótt-
irin munuð gera með Hönnu
Maju því nógu er þar af að taka.
Við fjölskyldan þökkum
Hönnu fyrir allar góðu stund-
irnar sem hún gaf okkur. Ljúfar
minningar eru huggun og við
horfum til þeirra með hlýju og
þakklæti.
Elsku Kalli, Grétar, Reyn-
hildur, Annika og Jóhanna
María, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð og blessuð veri
ykkur lifandi minning um góða
eiginkonu, móður, tengda-
mömmu og ömmu.
Guð blessi minningu Jóhönnu
Karlsdóttur.
Ingibjörg Sólveig Kolka og
Jón Bjarnason.
Dag nokkurn fyrir rúmum 50
árum meðan ég var enn í for-
eldrahúsum sagði mamma mér
frá því að von væri á stúlku í
heimsókn sem Kalli bróðir minn
væri eitthvað að spekúlera í. Við
vorum bæði spennt að kynnast
henni. En það komu tvær ungar
konur og við vissum ekki hvor
væri stúlkan hans Kalla. Brátt
komumst við að því og að hún
héti Jóhanna, kölluð Hanna.
Stuttu eftir þessi fyrstu kynni
var sýnd mynd í sjónvarpinu frá
óbyggðaferð og þar var Hanna
hlaupandi í bröttum skriðum
eins og þær væru stofugólf. Við
sáum strax að hér var sann-
kölluð kjarnakona á ferð sem
okkur leist vel á. Ekki leið á
löngu þar til Hanna varð ein af
heimilisfólkinu í Bjarnarhöfn.
Hún gekk í öll störf sem til féllu
á stóru heimili og búi að
ógleymdum sjávarnytjum eins
og grásleppuveiði. Sannkallaður
víkingur til allra starfa.
Hanna og Kalli giftu sig við
fallega athöfn í Bjarnarhafnar-
kirkju 30. desember 1967. Sam-
búð þeirra einkenndist af inni-
legri ást og hlýju. Heimili þeirra
stóð alltaf opið fyrir vini og
vandamenn.
Á sorgarstundu lýsti Hanna
upp tilveru fjölskyldu okkar er
dóttirin Reynhildur fæddist
sama dag og Reynir bróðir okk-
ar lést fyrir réttum 40 árum.
Hanna hafði yndi af söng og
var lengi í kór Sauðárkróks-
kirkju. Hún var einnig vel virk í
fjöldasöng við hvers konar sam-
komur. Hún kunni mörg lög og
kvæði. Hún var góður félagi,
vinur og ljós í lífi allra sem
kynntust henni.
Hanna var góður dansari og
kunni vel gömlu dansana sem og
þjóðdansa og var hún virkur fé-
lagi í þjóðdansafélagi í Borg-
arfirði meðan fjölskyldan bjó á
Hvanneyri. Þessir hæfileikar
nýttust svo í Skagafirði er
Hanna og Kalli voru fengin til
að setja upp álfadanssýningar
sem voru haldnar um áramót.
Fyrst voru þessar sýningar í
Varmahlíð, bæði á íþróttavelli
og í samkomuhúsinu Miðgarði
og síðar var sýnt á fleiri stöðum.
Þessar sýningar voru vinsælar
og vel sóttar. Jafnframt voru
nokkrar þjóðdansasýningar að
sumri til.
Hanna og Kalli unnu m.a. við
sútun skinna, en Kalli er lærður
sútari og vann lengi við gæru-
sútun. Þau unnu með margs
konar skinn af stórum og
smáum dýrum bæði fyrir ein-
staklinga, fyrirtæki og sig sjálf.
Þar má nefna ísbjarnarskinn,
hákarlaskráp, kanínur og allt
þar á milli. Þau vildu gjarnan
hafa eitthvað til að rísla við.
Skinnin fóru í margs konar not
til skrauts, til uppstoppunar eða
jafnvel sem efni í veiðiflugur.
Hanna kom úr stórum og
samheldnum systkinahóp. Sam-
staða systkinanna kom vel í ljós
í veikindum hennar þegar þau
heimsóttu hana á sjúkrabeð og
veittu henni og fjölskyldunni
styrk með nálægð sinni.
Hanna var með ákveðnar og
róttækar skoðanir á flestum
málefnum og lét þær óspart í
ljósi. Hún var hreinskiptin í öll-
um samskiptum og lék enginn
vafi á áliti hennar.
Við fjölskyldan þökkum
Hönnu fyrir allar góðar sam-
verustundir og vottum Kalla,
Grétari, Anniku, Hönnu Maríu
og Reynhildi og öðru venslafólki
okkar innilegustu samúð.
Valgeir, Ingibjörg Elsa og
Sigurður Reynir.
„Sæl Hjartagullið mitt“,
svona byrjuðu ævinlega símtölin
frá Hönnu frænku. Hanna
frænka mín er stóra systir
pabba en mér fannst hún alltaf
eiga heima svo langt í burtu
þegar ég var yngri. Fyrst þegar
ég man eftir mér bjó hún á
Hvanneyri, svo í Danmörku og
loks á Sauðárkróki en allir þess-
ir staðir eru langt í burtu frá
Kambi eða það fannst mér alla-
vega þá. Mér finnst því að ég
hafi fyrst kynnst Hönnu frænku
minni almennilega þegar ég
flutti á Sauðárkrók feimin, tví-
tug stelpa, en þá tóku Hanna og
Kalli mig undir sinn verndar-
væng og leyfðu mér að búa hjá
sér í Víðihlíðinni fyrstu mán-
uðina, sem var ómetanlegt fyrir
mig sem þekkti engan á staðn-
um. Við Hanna áttum margar
góðar stundir saman við eldhús-
borðið í Víðihlíðinni á þessum
tíma, og reyndar oft eftir það,
þar sem við unnum þau verkefni
sem til féllu á hverjum tíma, t.d.
líma á dollur, stimpla á miða eða
eitthvað annað sem þurfti að
gera. Á meðan við vorum að
dunda okkur við verkin spjöll-
uðum við saman um heima og
geima og fannst mér þessar
stundir okkar ákaflega skemmti-
legar. Mest hafði ég samt gam-
an af að heyra hana rifja upp
gamla tíma úr fallegu sveitinni
okkar og stundum, ef ég var
heppin, sagði hún mér sögur af
ömmu og afa og systkinum sín-
um. Hanna kynnti mig líka fyrir
kirkjukórnum þar sem við sung-
um saman í nokkur ár. Hanna
frænka og fjölskyldan í Víðihlíð
15 voru einu ættingjar mínir á
Sauðárkróki í mörg ár, en það
var líka alveg nóg því ef mig
vantaði einhverja aðstoð þá gat
ég treyst á að Hanna frænka
var tilbúin að aðstoða mig, hvort
sem það var að passa börnin
mín eða redda mér á annan
hátt. Margar góðar stundir höf-
um við fjölskyldan átt með
Hönnu og Kalla í gegnum árin
en mig langar sérstaklega að
nefna hina árlegu piparköku-
húsagerð sem ég veit að margir
minnast með ást og hlýju.
Elsku Hanna mín, hjartans
þakkir fyrir allar þær gleði-
stundir sem við höfum átt sam-
an og allt sem þú hefur gefið
mér.
Góða nótt, Hjartagullið.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Dýpstu samúðarkveðjur frá
mér til Kalla, Reynhildar, Grét-
ars, Anniku og Hönnu Maju.
Unnur Ólöf.
Sumarnótt
Ein í auðum dali
áin niðar gegnum víðimó,
hægur sunnansvali
silfurdöggvar hverja tó;
sofa hjarðir, sefur ló
svífur þoka í skriðum
læðist grá með loðna skó
lágt í rauðum skriðum.
(Snorri Hjartarson)
Henni Hönnu hefði ekki þótt
leiðinlegt að vera úti um slíka
sumarnótt. Hún hefði glaðst yfir
gróandanum og þokunni sem
döggvaði jörðina. Hún hafði
sterkar taugar til landsins og
var, þrátt fyrir áratuga langa
dvöl í kaupstað, alltaf sama
sveitastelpan sem kom til
Reykjavíkur, kynntist krökkun-
um sem dvöldu langdvölum á
Njálsgötunni og náði í hann
Kalla sinn. Við kynntumst henni
þar forðum daga þegar við vor-
um öll ung og kát og áttum
framtíðina fyrir okkur. Njálsgat-
an var allt að því félagsheimili
þar sem Kalli og systur hans,
Rúna og Signý, og Guðmundur
Steindórsson bjuggu. Strákarnir
voru búfræðingar frá Hvanneyri
en voru í Reykjavík í svokallaðri
undirbúningsdeild fyrir fram-
haldsnám í búvísindum. Þeim
fylgdu aðrir strákar úr deildinni
og stelpur litu þar inn og úr
þessum hópi urðu nokkur hjóna-
bönd.
Á Njálsgötunni var oft glatt á
hjalla og svo sannarlega tekist á
um ýmis málefni, s.s. skoðanir í
pólitík innanlands sem utan
ásamt með ýmsum málefnum
tengdum landbúnaði. Þar var
ekki komið að tómum kofunum
hjá Hönnu sem var mælsk, rök-
föst og þekkti vel til málefna.
Oft hafði hún andmælendur
Jóhanna
Karlsdóttir
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞÓRHALLUR ÞRASTAR JÓNSSON
verkfræðingur,
áður til heimilis á Kópavogsbraut 111,
Kópavogi,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði sunnudaginn 29. apríl.
Steinunn Bækkeskov Douglas Hanahan
Sólveig Þórhallsdóttir Lárus Einarsson
Björn Þrastar Þórhallsson Heiðrún Hákonardóttir
Ella Þórhallsdóttir Pjetur G. Hjaltason
Sigríður Þórhallsdóttir Guðbjörn Samsonarson
Páll Guðjón Þórhallsson Ásdís Gíslason
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUNNAR EGILSON,
fyrrv. flugumferðarstjóri og bóndi,
Grund 2, Eyjafjarðarsveit,
lést í faðmi fjölskyldunnar á Sjúkrahúsinu á
Akureyri sunnudaginn 6. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Auður Birna Egilson
Þorsteinn Egilson
Bryndís Egilson Stefán Sch. Árnason
Kjartan Steinarr Egilson
Snæfríð Egilson Ivan Falck-Petersen
Agla Egilson Jónas Kristjánsson
barna- og barnabarnabörn
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
INGIBJÖRG KARLSDÓTTIR,
Inba Kalla,
áður til heimilis að Selvogsgötu 13,
Hafnarfirði,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á dvarlarheimilinu Hrafnistu í
Hafnarfirði miðvikudaginn 9. maí. Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurbjörg Hilmarsdóttir Guðmundur Björnsson
Sigrún Hilmarsdóttir Kristján Hringsson
Jónas Hilmarsson Ágústa Ragnarsdóttir
Guðríður Hilmarsdóttir Gunnar Ólafur Eyriksson
Ágústa Guðný Hilmarsdóttir Valur Helgason
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURÐUR BJÖRGÚLFSSON
arkitekt,
Suðurgötu 33, Reykjavík,
varð bráðkvaddur á heimili sínu
þriðjudaginn 6. maí.
Telma Ingibjörg Sigurðardóttir
Björgúlfur Kristófer Sigurðsson
Ívar Örn Lárusson
Helen Ívarsdóttir
Arna Karen Ívarsdóttir
Ástkæri faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR HJÁLMARSSON
rafvirkjameistari
andaðist miðvikudaginn 9. maí á hjartadeild
Landspítalans. Útför hans verður frá
Víðistaðakirkju fimmtudaginn 17. maí
klukkan 13.
Steinunn Halldórsdóttir Einar Steingrímsson
Sigmar J. Halldórsson Sóley Björgvinsdóttir
Hjálmar Halldórsson
Rún Halldórsdóttir
Páll Halldórsson Stella Óladóttir
Örn Halldórsson Ingibjörg B. Sigurðardóttir
og barnabörn