Morgunblaðið - 14.05.2018, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MAÍ 2018
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi
BALDVIN EINARSSON
Fróðengi 1,
lengst af Bláskógum 6
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 8. maí.
Útför hans fer fram frá Seljakirkju
fimmtudaginn 17. maí klukkan 11.
Sigurveig Haraldsdóttir
Einar Baldvinsson Aðalheiður Jónsdóttir
Jón Heiðar Baldvinsson Jóhanna Sturlaugsdóttir
Gunnar Baldvinsson Björg Sigurðardóttir
Eyrún Baldvinsdóttir Stefán Jóhannsson
barnabörn og barnabarnabörn
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Valdi var okkar fyrsta barna-
barn og það er ákaflega dapurt
að við skulum sitja hér og reyna
að koma saman einhverri minn-
ingargrein um hann. Þetta ætti
að vera öfugt. Á þeim tíma þegar
Valdi var lítill snerist líf okkar
mikið um hesta á Jafnaskarði.
Valdimar Snær
Stefánsson
✝ ValdimarSnær Stef-
ánsson fæddist á
Akranesi 14. nóv-
ember 1993. Hann
lést 2. maí 2018.
Foreldrar hans eru
Stefán Örn Valdi-
marsson og Guð-
laug Ósk Gísladótt-
ir og bróðir hans er
Gísli Freyr
Stefánsson.
Útför hans fer fram frá
Lindakirkju mánudaginn 14.
maí klukkan 13:00.
Það átti nú heldur
betur að venja Valda
við hestamennsk-
una. Hann sýndi því
ekkert sérlega mik-
inn áhuga. Eitt sinn
fór hann þó með afa
sínum skógræktar-
hringinn. Þeir voru
á leið niður Hreða-
vatnsbrekkuna þeg-
ar Valdi bað afa sinn
um að stoppa í miðri
brekku. Þegar afi spurði undr-
andi af hverju hann vildi það,
svaraði hann því til að hann vildi
fara af baki og leika sér. Þetta
litla dæmi sýnir að það var margt
skemmtilegra en að hossast á
hestbaki. Áhugi Valda beindist
meira að bókum og alls konar
grúski. Þegar hann náði ung-
lingsaldri fór hann að eyða meiri
tíma inni á skrifstofu langafa síns
þar sem hægt var að finna ýmiss
konar bækur um heimspekileg
málefni og trúarbrögð. Valdi
heimsótti okkur oft og fannst
gott að geta komið og farið eins
og honum hentaði.
Elsku Valdi okkar, farðu í friði
og megi allar góðar vættir
vernda þig.
Amma Þórfríður
og afi Gísli.
Það er margt undarlegt í þess-
ari veröld. Valdimar Snær, eða
Valdi frændi, hefur kvatt þennan
heim. Eftir sitjum við og klípum
okkur í handleggina. Er þetta
raunverulega að gerast? Í gegn-
um samveruna síðustu daga
hrannast upp svipmyndir frá
liðnum tíma, minningabrot sem
tengja okkur órjúfanlegum bönd-
um en er samt svo erfitt að setja í
orð.
Það er stórt hlutverk að vera
móðursystir. Valdi kom í heiminn
14. nóvember 1993. Lítill sólar-
geisli. Fallegt bros, sposkur á
svip, spurul augu. Ég passaði
hann stundum, alltof sjaldan
þegar ég hugsa til baka.
Valdi vafði mér strax um fing-
ur sér. Ein kvöldstund er mér
sérlega minnisstæð. Hann var
tveggja ára. Foreldrar hans
skruppu í bíó og ég átti að passa
litla snáðann. Mér var sagt að
gefa honum einn pela og setja
hann svo í háttinn. Hann vildi
„bara aðeins“ hlusta á Björk,
lagið It’s oh so quiet. Hann hafði
mikið dálæti á því lagi. Ég gat að
sjálfsögðu ekki neitað. Þegar
lagið byrjaði setti hann litla vísi-
fingurinn þvert yfir munninn og
hvíslaði „uss“ með þar til gerð-
um tilþrifum. Þegar takturinn í
laginu magnaðist varð allt vit-
laust. Hann dansaði trylltan
dans um allt gólf, hringsnerist
um sjálfan sig og datt um koll
skellihlæjandi. Það varð ekki
aftur snúið. Fimm pelum seinna
og svona tuttugu mínútum áður
en foreldrar hans komu heim féll
loksins ró yfir hann og hann
steinsofnaði. Ég var ekki beðin
um að passa aftur í miðri viku.
Síðan líður tíminn. Barnahóp-
urinn í stórfjölskyldunni stækk-
aði. Valdimar varð bæði stóri
bróðir og stóri frændi. Hann tók
hlutverkið hátíðlega, passaði upp
á litla fólkið, hélt utan um þau og
sýndi þeim og því sem þau voru
að gera áhuga.
Síðasta sumar áttum við stór-
fjölskyldan góða stund saman á
Jafnaskarði, staðnum okkar sem
var Valda svo kær. Hann var ný-
kominn af listviðburðinum
LungA á Seyðisfirði, uppfullur af
orku og heimspekilegum vanga-
veltum. Á heitum degi við hylinn
í Jafnaskarðsskógi sýndi Valdi
litlu frændsystkinum sínum
hversu mikið heljarmenni hann
var. Hann gekk á höndum og fór
heljarstökk án nokkurra vand-
kvæða. Krakkarnir horfðu heill-
uð á hann og þegar þau spurðu
hvernig hann gæti þetta svaraði
hann því til að „ef maður ætlaði
sér eitthvað, þá þyrfti maður að
æfa sig smá á hverjum degi“.
Elsku Gulla, Stebbi og Gísli.
Valdi var einstakur og skilur eft-
ir sig stórt skarð. Um leið og ég
og fjölskylda mín vottum fjöl-
skyldunni samúð og þökkum all-
ar þær minningar sem við eigum
um Valda þá langar mig að enda
þessi skrif á nokkrum orðum sem
komu til mín þegar ég settist nið-
ur til að skrifa þessa minning-
argrein.
Umhyggjusamur. Hlýr.
Þétt faðmlag.
Fróðleiksþyrstur,
í stöðugri leit að tilgangi lífsins.
Ákveðinn, stundum svolítið þver.
Vildir gera hlutina á þinn hátt.
Ég þekki þessa eiginleika í fólkinu
okkar.
Við búum öll í þér
minning þín lifir áfram með okkur.
Karen Rut Gísladóttir.
„Valdi … Valdi … VALDI!“
kallar mamma þín, stöðugar
áhyggjur, þú ert kominn upp í
hillu, tré, ferð út á brún eða eitt-
hvað annað, allavega búinn að
koma þér í einhverjar ógöngur.
Umhyggjan ykkar á milli er al-
gerlega ólýsanleg. Síðasta sumar
hringdir þú og spurðir hvaða gjöf
þið bræður gætuð gefið foreldr-
um ykkar þegar þau kæmu heim
frá útlöndum. Þú sagðir að þú
vissir að pabbi elskaði að fá gott
viskí en hvaða fallegu gjöf getum
við gefið mömmu spurðir þú.
Hvort heldur sem það var uppi
á Jafnaskarði eða fyrir vestan
var alltaf gaman og fjör í kring-
um þig. Að tuskast og tætast var
með því skemmtilegra sem þú
gerðir og varst alltaf allra manna
kátastur. Árin liðu og þú ákvaðst
að massa þig upp og urðu þá
glímurnar heldur þyngri en alltaf
var það jafn gaman.
Vildir öllum svo vel, elsku þú.
Manngæskan mikil, heimspekin
heiðruð, gleðin góð, dæmdir ekki,
sveikst engan og laugst ekki al-
varlega. Það fór stundum mikið
fyrir þér, talaðir hátt, varst eins
og naut þegar þú borðaðir, eins
og ljón þegar þú öskraðir en sálin
eins og lóan á vorin.
Reiknijafnan verður erfiðari
án þín en við fengum að þekkja
þig, umgangast þig og elska þig.
Þú verður og ert alltaf hjá okkur
og ávallt hluti af heildinni.
Söknum þín, elsku frændi, og
forréttindi að hafa kynnst þér.
Elskum þig alltaf og þú verður
alltaf hjá okkur.
Guðbjörg Brá Gísladóttir
(Gauja) og Oddur Sigurðsson.
Elsku Valdi. Ég sakna þín
strax svo mikið. Þú varst leiftr-
andi. Þrusukraftur.
Já.
Þú náðir allavega að sannfæra
mig um að koma með minn eigin
bikar í partíið. Enginn var og er
eins og þú varst, þú varst alvöru.
Það var alltaf áhugavert og gam-
an að umgangast þig. Ég elskaði
drifkraftinn, ég elskaði fjörið, ég
elskaði samræðurnar og ástúðina
sem þú gafst mér og öllum þínum
nánustu. Það var aldrei snitti af
einhverri dellu í þér, þú mátt
eiga það.
Við áttum svo góðar stundir
saman: við fluttum út saman, við
fundum stelpurnar saman, við
fundum andskotans ævintýrið
saman. Þú varst rammgöldrótt-
ur, elskan mín. Mig langar að
leyfa mér að vera væminn og
skrifa um allt sem ætti alltaf
bara að fara á milli okkar tveggja
á einhverjum bar í Berlín þegar
allir eru löngu sofnaðir. En ég
held því í mér þangað til næst,
örugglega ekki í Berlín.
Mig langar svo mikið til að
segja þér svo margt, það er svo
mikið sem við áttum eftir að tala
um, allt þetta drasl um ókúltur-
ískar geðshræringar og norna-
veiðar. Það sem bjagar mig er að
þú sért farinn og ég get ekki náð
í þig. En ég get ekki gert neitt í
því. Ég vildi svo innilega að ég
væri galdramaður, og þá sérstak-
lega núna, þá myndi ég svo sann-
arlega galdra í þig lífið. Ég elska
þig, Valdi.
Mér datt aldrei í hug að sú
yrði stundin að ég þyrfti að
kveðja þig, og að vissu leyti þá
mun ég aldrei kveðja þig, þú lifir
með mér, vinur, alltaf. Svo lengi
sem ég lifi, eða hef vit, þá mun ég
muna eftir þér og því sem þú
kenndir mér.
Þetta er sárt, mig hefur aldrei
verkjað jafn mikið á ævinni. En
sársaukinn fær ekki að gleypa
hamingjuna og fegurðina sem þú
varst og ert. Ég mun halda fast í
þig, Valdi, og ég mun aldrei
sleppa. En söknuðurinn gerir út
af við mig, hann vill mig niður
með nefið fullt af hori og augun
blóðsprengd.
Ég meina.
Við hvern á ég að tala þegar
mig langar í andlegan stuðning í
mínu bullblæti. Ég meina hver er
til staðar annar en þú þegar kem-
ur að svona löguðu, ég græt mig í
svefn. Það var hægt að tala við
þig um allt. Trúnaðardálkur er
andstyggðarorð, þú varst með-
leigjandi: aldrei yfir eða undir.
Minningarnar veita mér styrk:
ég minnist þess enn þann daginn
í dag að reyna vakna með þér áð-
ur en við fórum að vinna – al-
vöruatvinna og reyna staðfast-
lega – að taka skák, sem við
gerðum kannski svona sam-
kvæmt áætlun þrisvar sinnum.
Ég sakna þess að ræða við þig
í ofsa um það sem Hakim Bey
skrifaði, eins og framtíðar seið-
karlar. Ég sakna þess að fá hug-
myndir eins og að tálga spýtur,
búa til spjót og reyna að veiða
kanínur, bara til að spara pening.
Ég sakna að rölta göturnar og
drekka volgan Slots með þér. Ég
sakna að elda gúllas fyrir skvís-
urnar og hlusta á Þursaflokkinn.
✝ Unnur Bene-diktsdóttir
fæddist á Patreks-
firði 24. nóvember
1923. Hún lést 26.
apríl 2018 á Dval-
arheimilinu Lundi
á Hellu. Foreldrar
hennar voru hjónin
Benedikt S. Bene-
diktsson, kaup-
maður á Hellis-
sandi, f. 26. nóv.
1890, d. 2. des. 1973, og kona
hans Geirþrúður Kristjáns-
dóttir, f. 26. okt. 1889, d. 24.
mars 1958. Bræður Unnar voru
Sveinbjörn símstöðvarstjóri og
útgerðarmaður, f. 6. okt. 1918,
d. 26. jan. 2006, og Halldór vöru-
bifreiðarstjóri, f. 6. maí 1920, d.
27. okt. 1993.
Unnur stundaði nám í barna-
og unglingaskólanum á Hellis-
sandi þar sem hún ólst upp. Að
því loknu lauk hún námi úr
Kvenna- og Húsmæðraskóla
Reykjavíkur.
Unnur giftist 4. feb. 1946
Eggerti Benedikt Sigurmunds-
syni skipstjóra, f. 27. jan. 1920 á
Reykjavík. 4) Unnsteinn Borgar
rafvirki, f. 28. okt. 1951 á Hellis-
sandi, hann var giftur Steinunni
Gísladóttur og eiga þau þrjú
börn og sjö barnabörn. Hann
var síðan giftur Dagnýju Karls-
dóttur og eiga þau fimm börn og
sjö barnabörn. Unnsteinn er nú í
sambúð með Vilhelmínu Roys-
dóttur og búa þau í Noregi. 5)
Ásgeir húsasmiður, f. 13. júní
1955 á Hellissandi, hann er gift-
ur Brynhildi Valdórsdóttur og
eiga þau þrjú börn og búa á Sel-
fossi. 6) Ari verslunarstjóri, f.
17. sept. 1959 á Hellissandi,
hann var giftur Jennýju Jónu
Sveinsdóttur og eiga þau fjögur
börn og sex barnabörn. Ari er
giftur Ragnari H. Blöndal og
búa þeir í Reykjavík.
Unnur sinnti alltaf fyrst og
fremst störfum húsmóður á
heimili þar sem fyrirvinnan var
oft langdvölum að sinna sínum
störfum til sjós. Hún fór eftir að
synirnir fóru að tínast að heim-
an að sinna ýmsum störfum,
m.a. hænsnabúskap í Ölfusinu
og föndurkennslu við Dvalar-
heimilið Ás þar í bæ og síðar í
verslun við Náttúrulækninga-
hælið í Hveragerði. Unnur var
handavinnukona mikil og lék
allt í höndum hennar.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, mánudag-
inn 14. maí, kl. 13.
Breiðumýri í
Reykjadal, sonur
Sigurmundar Sig-
urðssonar læknis
og Kristjönu Önnu
Eggertsdóttur.
Unnur og Eggert
bjuggu fyrst í
Reykjavík, síðan í
Bolungarvík, á
Hellissandi, í Kópa-
vogi, í Ölfusi, í
Hveragerði og að
lokum á Selfossi þar sem Eggert
andaðist 5. mars 2004.
Unnur og Eggert eignuðust
sex syni og eru þeir: 1) Benedikt
Geir, f. 26. mars 1945 á Hellis-
sandi, hann dó af slysförum á
fimm ára afmælisdegi sínum, 26.
mars 1950. 2) Sigurður Kolbeinn
húsasmiður, f. 20. feb. 1949 í
Reykjavík, hann er giftur Jór-
unni Sigurðardóttur og eiga þau
þrjú börn og níu barnabörn, þau
hafa lengi búið í Danmörku. 3)
Benedikt Geir húsasmiður, f. 15.
mars 1950 í Reykjavík, hann var
giftur Önnu Maríu Jónsdóttur
og eiga þau þrjú börn og fjögur
barnabörn, Benedikt býr í
Elsku amma Unnur.
Það er furðulegt að hugsa til
þess að þú sért farin frá okkur
eftir öll þessi ár. Við systur er-
um sammála um að það hafi ver-
ið forréttindi að hafa átt þig að
sem langömmu.
Ef við lítum til baka eru svo
ótal margar minningar um þig.
Ef við hugsum um hvað minnir
okkur á þig koma nokkur atriði
upp í hugann.
Heitt súkkulaði, smákökur og
hnallþórur einkenndu jóladag
hjá þér. Það verður skrítið að
hugsa til þess að kíkja ekki í
kaffi hjá þér á jóladag þetta ár-
ið, elsku amma, en það var hefð
hjá okkur fjölskyldunni sem
okkur þótti öllum vænt um.
Skrautlegir skartgripir, litríkar
blússur, bleikt og fallegt bað-
herbergi og setningin „þú ert
dugleg stúlka“. Allt þetta minnir
okkur systur á þig. Það var lík-
lega enginn í heiminum jafn
stoltur af okkur og þú þegar við
útskrifuðumst sem stúdentar.
Þú varst dugleg að minna okkur
á það að þú værir stolt af okkur
og að við værum duglegar ungar
konur. Það var eitt af því sem
var hægt að stóla á alveg fram
að síðustu heimsókn okkar til
þín á Hellu.
Þú varst tilbúin að fara, við
vitum það, en það er samt alltaf
erfitt að kveðja. Þú varst búin að
lifa langa og viðburðaríka ævi og
ganga í gegnum góða og slæma
tíma.
Dagný tók viðtal við þig þegar
hún var í FSU og þar sagðir þú
meðal annars frá menntaskóla-
göngu þinni, ástinni og barns-
missi. Það er okkur systrum af-
ar dýrmætt að hafa fengið að
fræðast um uppruna þinn og
eiga þessa minningu um þig.
Okkur langar að enda þetta með
því að vitna í orð þín um lífið úr
þessu viðtali:
„Æ lífið getur verið svo köfl-
ótt. Heiðarleiki, kærleikur,
hreinskilni og trúin eru þau leið-
arljós sem við eigum að láta
leiða okkur til betra lífs.“
Takk fyrir allt, elsku amma
Unnur. Við munum sakna þín.
Þínar langömmustelpur,
Lilja Björg og Dagný Rún
Gísladætur.
Komið er að kveðjustund.
Nú hefur Unnur amma eins
og ég kalla hana kvatt þessa
jarðvist 94 ára að aldri.
Ég kom inn í líf Unnar þegar
við Gísli, hennar elsta barna-
barn, fórum að vera saman fyrir
u.þ.b. 24 árum. Okkur varð strax
vel til vina.
Unnur var hörkukona, hún
var húsmóðir á sínu heimili,
sinnti heimili og garði svo mikill
sómi var að. Hún var hagsýn og
útsjónarsöm. Það var aðdáunar-
vert að sjá hvernig hún lagaði
fatnað sem farinn var að slitna,
t.d. átti hún peysu sem hún hafði
heklað blúndu framan á erm-
arnar á þegar þær voru farnar
að láta á sjá. Fötin voru nýtt þar
til ekkert var eftir af þeim.
Mættum við taka okkur það til
fyrirmyndar.
Unnur var trú sinni sannfær-
ingu, því sem maður lofar stend-
ur maður við. Áfengi hafði hún
aldrei drukkið og var fanatísk á
það. Henni fannst algjör vitleysa
að bjóða upp á áfengi í veislum.
Sjálfstæðisflokkurinn var
hennar flokkur, honum var hún
trú fram í rauðan dauðann. Við
höfum oft hlegið að því þegar
amma Unnur var í öngum sínum
yfir því að þekktur sjálfstæð-
ismaður sem þá var í framboði í
sveitarstjórnarkosningum var
tekinn fullur undir stýri, þá
sagði sú gamla: „Þurftu þeir
endilega að taka hann það eru
alltaf einhverjir aðrir að keyra
fullir.“
Unnur átti langa ævi að baki,
hafði hún því frá mörgu að
segja. Kvenna- og húsmæðra-
skólaárin talaði hún oft um. Í öll-
um veislum tók hún stolt fram
silfurtertuhnífinn sem hún fékk í
verðlaun fyrir góðan árangur í
stærðfræði í Kvennó.
Unnur var stolt, virðuleg
kona.
Hún var ótrúlega dugleg að
bjarga sér. Hún keyrði um göt-
urnar eins og herforingi til 93
ára aldurs. Eitt sinn þegar hún
var 92 ára og hafði nærri lent í
óhappi í umferðinni sagði hún
við mig: „Vandamálið í umferð-
inni er þessir gömlu karlar sem
selja litlu bílana sína og kaupa
sér jeppa sem þeir ráða ekkert
við.“ Þessir gömlu karlar voru
svona 20-30 árum yngri en hún.
Flestallar veislur hjá okkur
mætti gamla í, uppstríluð og fín í
útskriftir og fermingar. Meira
að segja fertugsafmæli okkar
hjóna þó svo að boðið væri upp á
áfengi. Hún benti mér á að
áfengislaust partí væri málið.
Ég hélt mínu striki og hún
skemmti sér konunglega.
Alltaf vildi hún líta vel út,
eyrnalokkar og varalitur var
nánast staðalbúnaður hjá þeirri
gömlu. Ófá eru þau skiptin sem
ég setti í hana rúllur. Rúllunum
varð að rúlla upp eftir kúnst-
arinnar reglum svo hárið yrði
nógu fínt.
Ákveðin var hún og föst fyrir,
við vorum svo sannarlega ekki
alltaf sammála. Þegar hún lær-
brotnaði fyrir tveimur árum
hringdi Binna í mig og bað mig
að fara í bæinn og reyna að tala
um fyrir þeirri gömlu því hún
neitaði að skrifa undir pappíra
svo hægt væri að gera aðgerð á
fætinum. Ég reyndi allt til að fá
undirskrift. Henni varð ekki
haggað. Eftir ströggl um tíma
hækkaði ég róminn og skamm-
aði þá gömlu aðeins, þá leit hún
á mig og sagði: „Hvaða pappíra
ertu að tala um, af hverju sagðir
þú það ekki strax, auðvitað
skrifa ég undir þetta.“ Svona
snéri hún flestu sér í hag ef hún
mögulega gat.
Ég veit að núna er hún komin
til sinna manna uppi hjá Guði
sem hún þráði orðið mjög að
hitta.
Hvíldu í friði, mín kæra.
Þín,
Guðbjörg.
Frænka mín, Unnur Bene-
diktsdóttir, er kvödd í dag. Sam-
skipti okkar spanna yfir sjö ára-
tugi eða allt frá því er ég
barnung kom á Hellissand. Átti
ég síðan eftir að dvelja þar öll
mín bernskusumur. Unnur var
tveggja ára þegar foreldrar
hennar settust að á Sandi en
Unnur
Benediktsdóttir