Morgunblaðið - 14.06.2018, Page 57

væri til alls góðs. Það var eftir
honum að draga það að kveðja
þetta líf þar til 4.6. þó það hafi
ekki átt að vera möguleiki. Þar
fyrir utan umvafði stóra fjöl-
skyldan hans hann og hvert
annað við banabeðið hans. Það
væri nú annaðhvort að flýta sér
í burtu frá því. En nú er hann
farinn og lífið verður öðruvísi
þegar kynslóð krakkanna er
orðin gamla fólkið og reynir að
fá það unga til að hlusta á sögur
af dugnaði, úthaldi og visku for-
eldra okkar sem ekki eru lengur
til frásagnar.
Ingibjörg Kristleifsdóttir.
Fyrsta minning um Jón Berg-
þórsson:
Það var síðla sumars, tveir
„kallar“ komu með Þorvalds-
staðabóndanum inn í kaffi.
Húsfreyja ekki heima svo
„kaupan“ varð að standa sig.
Þessir gestir voru frændurnir
Jón Bergþórsson frá Fljóts-
tungu og Páll Jónsson frá
Bjarnastöðum. Búfræðingar frá
Hvanneyri.
Þetta voru bara nokkuð fal-
legir og skemmtilegir frændur!
Ekkert okkar vissi þá að við,
ásamt kennslukonunni Kristínu
Njarðvík yrðum sannir vinir alla
okkar ævi.
Við vissum ekki að 28. maí
yrði trúlofunardagur Jóns og
Kristínar og brúðkaupsdagur
okkar Páls.
Við vissum ekki þá, að Jón
hringdi alltaf þennan dag til
okkar, meðan hann gat.
Við vissum ekki að barna-
fjöldinn yrði sá sami hjá báðum.
Við vissum heldur ekki að
Bergþór Jónsson yrði uppá-
haldsnemandi Páls og að Jón
okkar færi að vinna hjá Jóni
frænda sinum á sendibílastöð-
inni.
Það lán að hafa átt samleið
með með þeim og börnunum
þeirra verður aldrei fullþakkað.
Vinátta við Fljótstungufólkið
hófst þegar Þorvaldsstaða-
„kaupan“ var send yfir að
Fljótstungu til að sækja mjólk.
Þá kom Kristín húsfreyja
með „emelerað“ mál sem mjólk-
að var í og rétti henni, úr vasa
stóru köflóttu svuntunnar dró
hún „randalínu“ eða kleinu.
Þetta gleymist aldrei, frekar en
sú vinátta sem Fljótstungufólkið
hefur sýnt þessari aðkomu-
stúlku öll þessi ár.
Þau voru bæði trygg og hug-
ulsöm Jón og Kittý og margar
gleðistundir áttum við með þeim
og börnunum okkar.
Það var stutt á milli heimila
okkar meðan börnin voru ung
og þá var margt brallað.
Þeir frændur töluðu mest um
gamla daga, Hvanneyringana,
skólabræður sína, sem héldu
hópinn meðan þeir gátu.
En við vorum báðar með
ólæknandi prjóna- og sauma-
dellu, enda var aðallesefnið
Burda og ýmis prjóna blöð. Jú,
og heilmikill doðrantur um
barnauppeldi sem við tókum
mjög alvarlega, svona öðru
hvoru.
Seinna skelltum við okkur í
nám og nutum þess líka.
Margar ferðirnar fórum við í
Hvítársíðuna.
Man vel hvað Jón afi á
Bjarnastöðum ljómaði þegar
Jón kom í heimsókn.
Og hvað Ragnheiður frá Kols-
stöðum var sjálfsagður hluti af
fjölskyldunni.
Það er sárt að kveðja vini
sína og velgjörðarmenn.
Það er þakkarvert að hafa
notið þeirrar gæfu að fá að vera
samferða einstaklega góðu fólki
langa ævi.
Innilegar samúðarkveðjur til
ykkar allra, stóra fjölskylda.
Veit að þið berið mannkosti
foreldra ykkar.
Sendi Gyðu, Páli og systk-
inabörnum Jóns innilegar sam-
úðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing góðra hjóna.
Edda María Magnúsdóttir.
MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. JÚNÍ 2018
Hið stóra sam-
hengi hlutanna
blasti skýrlega við
Jóni föðurbróður mínum á ný-
legum fundi okkar: Á uppvaxt-
arárum hans í sveitinni þurfti að
skera mó og flytja til kyndingar.
Þau störf féllu honum í skaut
ungum, sem og að hlaða upp
mónum við gafl Hvítárbakka-
hússins, þann er sneri að svefn-
skálum. Á vindasömum þurr-
viðrismorgnum vaknaði frændi
jafnan með vit og lungu full af
móryki. Og ekki var heyrykið
skárra er við tók í hlöðunni.
Frændi var tengdur við önd-
unarvél og orðinn blár á vanga
er hér var komið sögu. Engu að
síður með blik í auga og glað-
beittur eins og hann átti að sér
að vera. Og taldi ekki eftir sér
þá, fremur en endranær, að
miðla bróðursyni sínum af þeirri
víðfeðmu þekkingu sem hann
bjó yfir um ættartré okkar og
fjölskyldusögur margháttaðar.
Við þetta var gjarnan dvalið á
fundum okkar sem urðu tíðari
er fram liðu stundir. Lungun
höfðu jú fellt bróður hans, föður
minn, fyrir alllöngu, svo ekki
var hann lengur til frásagnar
um margt það úr fjölskyldu-
ranni sem svo dýrmætt reynist
að geta deilt með afkomendun-
um.
Nú við leiðarlok rifjast upp
fjölmargar minningar um okkar
glaðlynda og síbrosandi stór-
frænda, m.a. vaskleikinn við
heyskapinn, mjaltastörfin, sauð-
burðinn, kartöfluuppskeruna,
fóðurblöndunina og við skrif-
borðið þar sem huga þurfti að
uppgjörum og launagreiðslum.
Starf Hvítárbakkabóndans var
fjölþætt og krefjandi, því hann
axlaði í senn ábyrgð sem fjöl-
skyldufaðir og bóndi á stóru búi
Jón Guðmundsson
✝ Jón Guðmunds-son fæddist 9.
febrúar 1928 á
Hvítárbakka í Bæj-
arsveit í Borgar-
firði. Hann lést 25.
maí 2018.
Útför Jóns fór
fram 8. júní 2018.
og sem hreppstjóri
í fjölmennum
Andakílshreppi um
árabil. Þá reyndist
hann liðtækur
dýralæknir ef mikið
lá við og einstak-
lega hjálplegur öll-
um er til hans leit-
uðu.
Hann náði tíræð-
isaldri nú í ársbyrj-
un, en slíkt er ekki
sjálfgefið þegar afkomendur
Björns Kortssonar eru annars
vegar. Langlífi frænda má vafa-
lítið þakka lundarfarinu, því
glaðlega og afslappaða viðhorfi
til lífsins sem einkenndi hann
alla tíð. Fyrst og fremst ber þó
að líta til mikillar farsældar í
einkalífi, einstaklega ljúfrar eig-
inkonu, Bjargar Jónsdóttur,
barna og barnabarna, hverra
ástríkis og félagsskapar hann
naut til hinsta dags.
Ættarhöfðinginn á Hvítár-
bakka sem nú er genginn á vit
feðra sinna og mæðra, lifði vel
og lengi, dáður og elskaður af
öllum sem honum kynntust.
Við sameinumst í hluttekn-
ingu allra þeirra sem nú syrgja
mikinn og ástsælan öðling, full-
viss um að leið Jóns Guðmunds-
sonar frá Hvítárbakka mun
áfram liggja til ljóssins – hér
eftir sem hingað til.
Jakob Frímann Magnússon.
Sposkur var hann á svipinn
þegar svo átti við og stutt í hlát-
ur. Hann var með hávaxnari
mönnum, grannur alla tíð og
þegar ég kynntist honum fyrir
rúmri hálfri öld, örlítið hokinn,
væntanlega vegna þrálátra bak-
verkja sem hömluðu honum ým-
islegt af því sem hugur hans
stóð til. Hann hafði glaðlegt yf-
irbragð og hlýja viðkynningu,
vel að sér um flesta hluti og
glöggur. Hann var fenginn til
trúnaðarstarfa í héraði, var
hreppsstjóri Andakílshrepps og
í ýmsum stjórnum, m.a. formað-
ur Skógræktarfélags Borgfirð-
inga svo eitthvað sé nefnt. Hann
hafði áhuga á stjórnmálum og
þjóðmálum og flutti mál sitt
vandað og glöggt. Hann hefði
vafalaust orðið góður fulltrúi
héraðsins á Alþingi, hefði leið
hans legið í þá áttina. Hvítár-
bakkaheimilið var menningar-
setur í Bæjarsveitinni, þar var
gestkvæmt. Ragnheiður móðir
Jóns, Björg kona hans og hann
sjálfur, voru höfðingjar heim að
sækja. Ég hygg að hlýhugur
hafi einkennt alla þá er fjöl-
skyldunni kynntust og engan
óvildarmann hafi þar verið að
finna. Þegar ég kynntist Hvít-
árbakkafjölskyldunni var ný-
lega aflagður hefðbundinn bú-
skapur sem þar hafði verið,
stórt kúabú og fjárbú.
Ýmislegt var gert til að hafa
afkomu, m.a. rekin fóðurblanda,
húsnæði leigt út og fleira. En
þessu lauk og fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur. Ég átti því láni
að fagna að búa á Hvítárbakka
ásamt fjölskyldu minni um
skeið, í húsi Ragnheiðar móður
Jóns sem stendur nær Hvítá en
hús Jóns og fjölskyldu hans. Við
áttum góða daga á Hvítárbakka.
Er ég þakklátur fyrir að hafa
kynnst þessari góðu fjölskyldu.
Mér finnst viðeigandi að hafa
hér niðurlagsorð Jakobs Jóns-
sonar heitins á Varmalæk, þeg-
ar hann yrkir um foreldra Jóns
á Hvítárbakka, tvö síðustu er-
indin eru á þessa leið:
Vort líf er einna líkast andartaki,
við leggjum okkar smáa fleyi í vör.
Á sömu stund er ævin öll að baki,
og enn er lagt af stað í nýja för.
Enginn veit hvert liggja okkar leiðir
að lokum, þegar héðan okkur ber.
En allir vegir geta orðið greiðir
góðum manni, hver sem stefnan er.
Ég þakka Jóni samveru-
stundir og bið fjölskyldu hans
Guðs blessunar.
Ófeigur Gestsson.
Alltaf tilhlökkun á hverju vori
að fá Jón Guðmundsson frá
Hvítárbakka í heimsókn er hann
var prófdómari á Hvanneyri.
Með okkur hjónum og honum
tókst ævarandi vinátta er aldrei
slitnaði þó leiðir skildu.
Skemmtileg góðlátleg kímni
einkenndi Jón, aldrei lagði hann
illt til nokkurs manns.
Við Jón áttum ófá samtölin í
síma eftir að leiðir skildu. Þjóð-
málin leyst – stofnaðar ríkis-
stjórnir, vandamál landbúnaðar
og sjávarútvegs krufin til
mergjar – jafnvel heimsmálin
bar á góma – þar sem friður
ríkti þjóða í milli. Alltaf fylgdu
með skemmtilegar kímnisögur
frá Jóni með spakmælum í
bland.
Björg og Jón voru höfðingjar
heim að sækja, veitingar Bjarg-
ar ógleymanlegar, veittar af
mikilli rausn – bæði skemmtileg
og ræðin.
Ljóðlínur Jónasar Hallgríms-
sonar eiga vel við minningu Jóns
á Hvítárbakka:
Hvað er svo glatt sem góðra vina
fundur
þá gleðin skín á vonarhýrri brá?
eins og á vori laufi skrýðist lundur
lifnar og glæðist hugarkætin þá;
og meðan þrúgna gullnu tárin glóa
og guðaveigar lífga sálaryl,
þá er það víst, að bestu blómin gróa
í brjóstum sem að geta fundið til.
Innilegar samúðarkveðjur til
Bjargar og fjölskyldu.
Sigríður Laufey
Einarsdóttir.
„Hér sé Guð“ heyri ég ekki
lengur frá þér.
Núna ertu kominn til hvílu og
því hvað ég á eftir að sakna þín
get ég ekki lýst.
Okkar fyrstu kynni voru
spaugileg eftir á, en ég er þakk-
lát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér og fá að hafa þig í kring-
um mig bæði í vinnunni minni,
heima hjá mér og ferðum okkar.
Fróður varstu og víðlesinn og
fékk ég að heyra margar sögur
hjá þér.
Við vorum ekki alltaf sam-
mála en einhvern veginn náðum
við alltaf saman því þú varst
með eindæmum mikill prakkari
og það var bara ekki hægt að
vera á móti þér. Hreinskilinn og
þrjóskur varstu og það var bara
gott, ekki geta allir verið eins
sem betur fer. En Trelleborg er
komin og áttir þú mjög mikinn
þátt í því máli og eins og áður
vorum við ekki alveg sammála
því en það kom samt.
Takk elsku Jón fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir Rauða kross-
inn á Seyðisfirði og okkur hin
sem sitjum eftir.
Ég ætla nú að steikja fisk í
raspi eins og ég var búin að lofa
að elda handa þér næst þegar þú
kæmir í mat til mín.
Nú kveð ég þig í hinsta sinn
með táraflóðið niður á kinn ef
ekki lengra.
Elsku fjölskylda. Við Nonni
vottum ykkur innilega samúð.
Þrúður Halla
Guðmannsdóttir.
Hvítárbakki í Borgarfirði var
á tuttugustu öldinni eins og aka-
demía fyrir börn og unglinga.
Engin tala er til yfir Hvítár-
bakkabörnin en þau voru mörg
og þar hlutu þau alla þá mennt-
un sem ekki fékkst í öðrum
menntastofnunum og sú mennt-
un nýttist alla ævi.
Einn af merkustu prófessor-
um þessa fræðaseturs, Jón á
Hvítárbakka, hefur nú kvatt og
lagt upp í sína síðustu ferð og
minningarnar hrannast upp.
Hann var afbragðskennari,
hár og grannur, eilítið álútur,
ævinlega með bros á vör og
stríðnisglampa í augunum. Hon-
um tókst að gera öll störf
skemmtileg og ekkert var svo
ómerkilegt að ekki þyrfti að
kenna mönnum réttu handtökin.
Aldrei voru heimspekilegar
umræður langt undan og til að
undirstrika þær var ekki úr vegi
að tóna örlítið undir með und-
urfallegri rödd, enda hefði Jón
bóndi getað orðið afbragðs
prestur og það voru fleiri starfs-
stéttir sem misstu af hæfileikum
hans t.d. læknar, kokkar og
„viðgerðarmenn“ af öllum gerð-
um.
Þegar hugurinn reikar til
baka, er það þó fyrst og fremst
þakklæti og virðing fyrir þess-
um glaðlynda öðlingi sem fyllir
hugann og maður heyrir ósjálf-
rátt hláturshneggið sem var svo
smitandi – hafðu þökk fyrir allt,
Jón Guðmundsson – góða ferð.
Lovísa, Þórunn og Ásgeir,
Hans Unnþór og Þorgeir.
Guðmundur ætt-
fræðingur var eng-
um líkur nema
sjálfum sér, tók
frekar keldu en krók, harður af
sér í dagsins önn, óvílinn með
öllu, eldklár og fylginn sér og
sérvitur í besta lagi; neftób-
akskarl og kvað nokkuð í nef.
Honum lá hátt rómur og sagði
skoðun sína umbúðalaust og
galt þess oft; líklega var hann
stundum óþarflega opinskár og
vissulega langrækinn úr hófi.
Gamli tíminn rann honum í blóð
og merg í uppeldinu – þótt
hann fæddist í Keflavík. Full-
yrða má að hann var umdeildur
maður og ekki allra. Hann
barðist við það aldéfli heimsins
sem hann sá birtast skýrast í
meðferðarúrræðum samtaka á
borð við SÁÁ o.fl. Hann taldi
það manndóm að neyta vímu-
efna; lagði stundum niður vinnu
í nokkra daga til þess að sinna
því áhugamáli sínu og kom svo
tvíefldur aftur til starfa, kvaðst
vera endurnærður. Guðmundur
rakst alls ekki í hóp, hann var
Guðmundur Sig-
urður Jóhannsson
✝ GuðmundurSigurður Jó-
hannsson fæddist
15. júlí 1958. Hann
varð bráðkvaddur
27. maí 2018.
Útför hans fór
fram 8. júní 2018.
einfari en alls ekki
heimóttarlegur,
vann mikið að næt-
urlagi meðan aðrir
spókuðu sig í
draumi; hann var
jarðbundinn. Það
var jafnan hress-
andi og ánægjulegt
að heilsa upp á
kappann þegar sól
var í hádegisstað.
Ekki lá hann á
skoðunum sínum.
Guðmundur var í fremstu
röð ættfræðinga, ef ekki í far-
arbroddi þeirra, þaulkunnugur
heimildum og nákvæmur í með-
ferð þeirra, varpaði fram lík-
indum með varúð, stálminnug-
ur, prýðilega máli farinn og vel
að sér um gömul hugtök sem
ýmsir hafa hnotið um þegar
þeir skrifa um gamla bænda-
samfélagið. Ég las yfir nokkur
bókarhandrit fyrir hann og
dáðist að því samræmi og þeirri
samkvæmni sem hann skipaði
fræðum sínum í; sáralítið þurfti
að hrófla við því sem hann
hafði gengið frá til prentunar.
Hann skrifaði einkar sérstaka
og persónulega rithönd þar
sem allt stendur eins og stafur
á bók, engin leið er að lesa
rangt í málið. Margoft leitaði
ég í smiðju hans og fékk jafnan
greið svör og ítarleg; hann var
fræðabróðir hinn besti. Guðný
Klara var augasteinninn hans,
einkadóttirin. Það glaðnaði
jafnan yfir honum þegar hana
bara á góma og hann bar hag
hennar ríkt fyrir brjósti; hann
var stoltur faðir.
Henni og öðrum ástvinum
sendi ég samúðarkveðju. Guð-
mundur ættfræðingur setti svip
á samtíð sína um leið og hann
gerði fólki skilmerkilega grein
fyrir lífi genginna kynslóða á
landinu, basli þeirra eða bú-
sæld. Fari hann nú blessaður.
Sölvi Sveinsson.
Sérhver draumur lifir aðeins eina
nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan
skjótt
hverju orði fylgir þögn og þögnin
hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli
stund
skaltu eiga við það mikilvægan
fund
því að tár sem þerrað burt
aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu fjötra
enginn flýr
enginn frá hans löngu glímu
aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
því fegurðin í henni býr.
(Bragi Valdimar Skúlason)
Gróa, Guðný, Fríða
og fjölskyldur.
Ástkær faðir okkar og afi,
ERLING R. GUÐMUNDSSON
sjómaður frá Sauðárkróki,
lést á Hrafnistu í Reykjavík föstudaginn
8. júní.
Erla Gígja Erlingsdóttir
Guðmundur Andrés Erlingsson
og barnabörn
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GRÉTAR ÓLAFSSON,
tæknifræðingur,
Víðilundi, Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð
föstudaginn 8. júní.
Jarðarförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Helga Jónsdóttir
Jón Sævar Grétarsson
Ólafur Grétarsson Jenný Guðmundsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Eiginmaður minn,
JÓN ÖRN GISSURARSON,
Suðurgötu 29, Sandgerði,
lést á heilbrigðisstofnun Suðurnesja 6. júní.
Útförin fer fram frá Hafnarfjarðarkirkju
15. júní klukkan 13.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Brynhildur Nanna Guðmundsdóttir