Morgunblaðið - Sunnudagur - 01.07.2018, Blaðsíða 29

unum þarna úti; það er mikið hart
undir fæti sem gerir gönguna svolít-
ið einhæfa.“
Hvíld í þögninni
Hópurinn gekk að meðaltali um tutt-
ugu til tuttugu og fimm kílómetra á
dag og gisti á gistiheimilum á leið-
inni. „Við byrjuðum
hvern dag á að vakna
klukkan sjö og pakka
saman dótinu okkar.
Eftir morgunmat tók-
um við svo upphitun
úti.“
Ásta Guðrún segir
hópinn hafa fengið
heilafóður á hverjum
degi. „Einn fararstjór-
anna var Elínborg
Sturludóttir, verðandi dómkirkju-
prestur, og eftir upphitun gaf hún
okkur innlögn í daginn. Síðan geng-
um við fyrsta partinn, um fimm kíló-
metra, í þögn. Stundum báðum við
m.a.s. um að ganga aðeins lengur í
þögninni, því okkur fannst það gera
okkur svo gott og vera góð hvíld.
Þetta var einstök upplifun; að vera
svona einn með hugsunum sínum, og
í þessu dásamlega umhverfi. Auðvit-
að getur það samt líka verið rosaleg-
ur tilfinningarússíbani því maður er
kannski að hugsa um hluti sem eru
ekkert endilega ánægjulegir eða þá
að maður er að hugsa um eitthvað
gleðilegt.“
Tók þetta þá ekki á, bæði andlega
og líkamlega?
„Vissulega gerði það það. Þetta er
líkamlega erfitt sem ýtir undir and-
legu upplifunina. Það er samt gott að
reyna stundum á sig; finna að maður
er sterkari en maður heldur. Það
virkar svolítið brjálað að ganga þrjú
hundruð kílómetra en svo er það
ekkert mál því maður tekur bara eitt
skref í einu. Jú, það tekur einhvern
tíma en það er alveg yfirstíganlegt.“
Ásta hlær þegar
hún segist bera
ómælda virðingu fyrir
fótunum á sér eftir
ferðina. „Það er svo
merkilegt að það er
ekkert mál að ganga
langt á einum degi.
En þegar maður þarf
að leggja af stað
klukkan níu næsta
morgun og svo aftur
og aftur og aftur, þá getur þetta ver-
ið erfitt. Og blöðrur og fótamein eru
óhjákvæmilegur fylgikvilli.“
Vegurinn eins og lífið sjálft
Á svona göngu verður farangurinn
að vera í lágmarki og Ásta segir að
einfaldleikinn sé ef til vill ein ástæða
fyrir vinsældum göngunnar. „Það er
samhljómur á milli þess að vera píla-
grímur og mínimalisti. Maður verð-
ur að ferðast létt og hafa hlutina ein-
falda.“ Hún nefnir sem dæmi að flest
kvöldin hafi hópurinn borðað á stöð-
um með svokölluðum pílagrímamat-
seðli, þar sem valið stóð á milli
tveggja rétta hið mesta.
„Eitt kvöldið, þegar við höfðum
átt hvíldardag, borðuðum við á veit-
ingastað þar sem var matseðill með
miklu úrvali og þá lenti maður bara í
vandræðum með að velja á milli. Það
var líka mikil hvíld í því að þurfa
ekki alltaf að vera að taka einhverjar
ákvarðanir.“
Ásta segist hafa fengið margt út
úr ferðinni. „Jakobsvegurinn er auð-
vitað svolítið þannig að maður er
alltaf að heimfæra eitthvað upp á
hann og heimfæra veginn upp á eitt-
hvað annað. Það er erfitt að villast á
veginum, það er allt rosalega vel
merkt. En ef maður hélt að maður
væri kominn af leið þá þurfti maður
bara að stoppa og líta í kringum sig
og þá náði maður aftur áttum. Mér
finnst þetta svolítið eins og lífið
sjálft: Ef þú veist ekki hvert þú átt
að fara, staldraðu þá bara aðeins við
og horfðu í kringum þig. Það er
merki þarna einhvers staðar, þótt þú
sjáir það ekki alveg strax.“
Ásta Guðrún segir það hafa verið
ákveðið öryggi að fara með hóp, þótt
hún hafi engan þekkt nema Ástu,
vinkonu sína, og Þórhöllu Andrés-
dóttur, sem var einn fararstjóranna.
„Hópurinn samanstóð af þvílíkum
viskubrunnum og klárum og
skemmtilegum konum,“ segir hún
og neitar þegar blaðamaður spyr
hvort mýtuna að konur séu konum
verstar hafi ekkert borið á góma.
„Nei, það var bara akkúrat öfugt.
Hver einasta kona var tilbúin að
hjálpa ef eitthvað var. Það var bara
nákvæmlega ekkert drama og ekk-
ert sem kom upp á.“
Ásta segist lengi hafa gengið með
það að í maganum að fara Jakobs-
veginn og að hún sé byrjuð að skipu-
leggja næstu ferð þangað, enda ekki
búin að ná takmarkinu og ganga alla
leið til Santiago de Compostela. „Ég
hugsa að við eiginmaðurinn förum
þá saman. Ég er að hugsa um að
leggja það líka til við hann, ég veit
reyndar ekkert hvað hann mun
segja við því,“ segir Ásta og hlær,
„að við göngum í þögn til hádegis.“
Á leiðinni frá Obanos að Estella
blasti þorpið Cirauqui við.
’Ef þú veist ekkihvert þú átt aðfara, staldraðu þábara aðeins við og
horfðu í kringum
þig. Það er merki
þarna einhvers
staðar […]
Síðasta dagleiðin og
borgin Burgos nálgast.
1.7. 2018 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29
Voltaren Gel er bæði verkjastilland
og bólgueyðandi
Vöðva eða liðverkir?
Voltaren 11,6 mg/g hlaup. Inniheldur díklófenaktvíetýlamín. Staðbundnir bólgukvillar. Lesið
Leitið til læknis eða lyfjafræðings sé þörf á frekari upplýsingum um áhættu og aukaverkanir. Sjá nánari upplýsingar um lyfið á www.serlyfjaskra.is.
i
va dlega upplýsingar á umbúðum .
15%
afslátturaf 100g og 150gVoltaren Gel
Þótt ekki fáist lengur sjálfkrafa
syndaaflausn þegar til Santiago
de Compostela er komið, eins
og áður tíðkaðist, hefur dóm-
kirkjan þar veitt viðurkenningu
þegar á leiðarenda er komið.
Viðkomandi þarf þá að fram-
vísa svokölluðu pílagrímsbréfi
með stimplum frá öllum við-
komustöðum eftir að hafa
gengið eða riðið á asna eða
hesti síðustu hundrað kíló-
metra leiðarinnar, eða hjólað
síðustu tvö hundruð kílómetr-
ana. Hann þarf svo að lýsa því
yfir að förin hafi verið farin í
trúarlegum eða andlegum til-
gangi.
Stimplum er safnað í pílagrímsbréfið á leið til Santiago de Compostela.
PÍLAGRÍMSBRÉF
Syndaaflausn að lokum
Hér aðstoðar ein úr hópnum,
Svava Magnúsdóttir, unga konu
sem hafði meitt sig á fæti.