Skírnir - 01.09.2001, Blaðsíða 85

SKÍRNIR
UM BERSERKI
349
Heimildaskrd
Allegro, John M. 1970. Tbe Sacred Mushroom & the Cross. New York.
Ammirati, Joseph F. 1985. Poisonous Mushrooms of Canada. Markham, Ontario
og Minneapolis.
Árni Böðvarsson. 1983. íslensk orðabók handa skólum og almenningi. Reykjavík.
Ásgeir Blöndal Magnússon. 1989. íslensk orðsifjabók. Reykjavík.
Barlaams ok Josaphats saga. 1981. Utg. Magnus Rindal. Norrone tekster nr. 4.
Osló.
Bianchi, Antonio. „Personal Experience with Amanita muscaria."
http://shroomery.org/amanita. php?doc_l# chempharm.
Björn Halldórsson. 1783. Gras=nytiar eda Gagn þat, sem hverr buandi madr getr
haft af þeim ósánum villi=jurtum, sem vaxa í land=eign hanns. Kaupmanna-
höfn.
—. 1814. Lexicon Islandico-Latino-Danicum Biömonis Haldorsonii, II. Kaup-
mannahöfn.
Blómstrvallasaga. 1855. Ed. Theodorus Möbius. Lipsiæ.
Blaney, Benjamin. 1972. The Berserkr: His Origin and Development in Old Norse
Literature. Doktorsritgerð, University of Colorado.
Boberg, Inger M. 1966. Motif-Index of Early Icelandic Literature. Bibliotheca
Arnamagnæana, vol. XXVII. Kaupmannahöfn.
Breen, Gerard. 1999. The Berserkr in Old Norse and Icelandic Literature. A Dis-
sertation submitted for the degree of Doctor of Philosophy. Óbirt ritgerð í
eigu enskudeildar University of Cambridge.
Davis, Daniel P. og Saralyn R. Williams. 1999. „Amanita Muscaria.“ Joumal of
Emergency Medicine 17(4):739.
Davidson, H. R. 1976. The Viking Road to Byzantium. Lundúnum.
Dehmer, Heinz. 1927. Primitives Erzáhlungsgut in den Islendinga-Sögur. Leipzig.
Dillmann, Frangois-Xavier. 1986. Les magiciens dans l’Islande anáenne. Études
sur la représentation de la magie islandaise et de ses agents dans les sources
littéraires norroises. Thése pour l’obtention du Doctorat d’État és Lettres,
Université de Caen.
—. 1992. „Seiður og Shamanismi í íslendingasögum." Skáldskaparmál 2:20-33.
Edda Snorra Sturlusonar. 1924. Útg. Kommissionen for det Arnamagnæanske
Legat. Kaupmannahöfn og Kristjaníu.
Eddadigte, I—II. 1971. Útg. Jón Helgason. Nordisk filologi. Osló, Stokkhólmi og
Kaupmannahöfn.
Eggert Ólafsson. 1774. Stutt aprip ur Lachanologia eda Mat=urta=Bok, fyrrum
Vice=Lagmannsins hr. Eggerts Olafs Sonar um Gard=Yrkiu aa Islandi. Kaup-
mannahöfn.
—. Ferðabók Eggerts Ólafssonar og Bjarna Pálssonar II. 1974. Reykjavík.
Egils saga. 1978. Die Saga von Egil Skalla-Grimsson. Útg. Kurt Schier. Saga
Bibliothek der altnordischen Literatur. Dússeldorf og Köln.
Einar Ól. Sveinsson. 1964. „Viktors saga ok Blávus. Sources and characteristics."
Viktors saga ok Blávus. Útg. Jónas Kristjánsson. Reykjavík: cix-ccxii.
Fabing, Howard D., M.D. 1956. „On going berserk: a neurochemical inquiry.“
The American Journal of Psychiatry 113:409-415.