Skírnir - 01.09.2001, Blaðsíða 317

SKÍRNIR
PERSÓNUR OG LEIKENDUR
581
liggur að baki átökunum. En með því að fylgja þeim vísbendingum sem
gefnar eru virðist óhætt að draga þá ályktun að vandinn í samskiptum
mæðgnanna snerti framar öðru einhvern atburð sem tengist föðurnum.
Fáar sem engar beinar vísbendingar er þó um að ræða. Á einum stað er
móðirin að útskýra fyrir sviðsstjóra24 hegðun dóttur sinnar:
Hún hefur verið svona alveg frá því að faðir hennar ... Frá því að hann
... Eiginmaður minn. Eiginmaður minn ... (hlær) ... ef hægt er að
kalla hann því nafni ... Hann var ekki mjög ... þú skilur ... (Lítur
flóttalega til Ungu leikkonunnar.) Við héldum áfram lengi á eftir, ég
og dóttir mín, en það var ekki það sama ... svo við ákváðum að hætta
og við höfum aldrei séð eftir því... trúðu mér ... þetta var allt komið
í eitthvert óefni ... þú skilur ... Hvers vegna horfirðu svona á mig?
Það er eins og þú haldir að ... eins og þig gruni eitthvað ... Hvað ertu
eiginlega að hugsa ... Þú heldur þó ekki að ég hafi ... Æ, hvað er ég
að eyða orðum á svona lamb eins og þig ... (40-41)
Hér verðum við að geta í eyðurnar og möguleikarnir eru margir. Ef til vill
dó faðirinn eða yfirgaf þær mæðgur, eða kannski er um eitthvað allt ann-
að að ræða. Óvarlegt finnst mér að álykta að móðirin hafi myrt föðurinn,
a.m.k. er fátt í textanum sem bendir til þess. Kannski mætti álykta að fað-
irinn hafi látist í bílslysi sem móðirin ber ábyrgð á, eða hér gæti einfald-
lega verið um skilnað foreldranna að ræða, framhjáhald móðurinnar eða
svik af einhverju tagi, en ekkert af þessu þarf þó að vera rétt. Þó er gefið
í skyn að móðirin hafi verið óánægð í hjónabandinu (sbr. orð hennar hér
að ofan: „ef hægt er að kalla hann því nafni") og fram kemur að eiginmað-
urinn hafi verið afbrýðisamur og bannað henni að dansa við aðra menn,
þótt hann kærði sig ekki um að dansa sjálfur (23). Jafnvel getur verið að
dóttirin sé einfaldlega að ímynda sér að móðirin sé sek, hver svo sem sekt
hennar kann að vera að hennar mati. Móðirin finnur oft fyrir ásökun í
orðum og viðmóti dóttur sinnar og reynir að snúast til varnar: „Það er
eins og ég hafi framið glæp. Ég kannast ekki við það, að hafa framið
nokkurn glæp... Ég veit ekki til þess að ég hafi gert nokkurn skapaðan
hlut af mér...“ (27). (Sjá einnig bls. 17 og 65-66.)
Hvort sem móðirin er sek um einhvern glæp eða ekki er ljóst að dóttir-
in hefur verið tengd föður sínum sterkum böndum. Móðirin talar um
hversu lík hún sé föðurnum: „... það [er] annars makalaust hvað konur
geta líkst feðrum sínum mikið án þess að vera karlmenn sjálfar ...“ (42).
Éinnig er gefið í skyn að foreldrarnir hafi háð baráttu um ást dótturinn-
24 Sviðsstjórinn er eina persóna leikritsins fyrir utan mæðgurnar. Hann kemur
fyrir bæði á sviðinu og á tjaldinu. Ef fylgt er þeirri hugmynd að mæðgurnar séu
staddar á einhvers konar sjúkrastofnun (á sviðinu) þá væri auðvelt að ímynda
sér hann sem starfsmann eða gæslumann.