Breiðfirðingur - 01.04.1943, Qupperneq 33

breiðfirðingur
31
leggja það í vana sinn að líta inn til hans, eftir upp-
þvottinn niðri við, og rabba við hann.
Deplóttur kjóll, yfir bvelfdum, litlum brjóstum, og
rökkrið eins og gagnsær hjúpur, sem eykur á þrá hjart-
ans. Hún situr á rúminu lians, liann á stól við horð-
kríli undir glugganum og liorfir á hana. Tal þeirra
hljóðnað. Ekkert framar, sem rýfur þögn liússins. Hjónin
hafa lagt sig fyrir. Vetrarmaðurinn úti við. Börnin uppi
í hrekkum með sleðana sína.
Og stúlkan hallar sér að höfðalaginu með liönd und-
ir kinn.
Legðu fæturna upp í, segir hann, og láttu fara vel
um þig.
Tunglið, tunglið taktu mig, og herðu mig upp til
skýja, segir hún og horfir út um gluggann, á mánann
yfir dalnum.
Hann langar til að setjast á stokkinn fyrir framan
hana, en — hann þorir það ekki. Kannski hún móðg-
ist af því. Kannski hún verði hrædd. Kannski hún rjúki
þá bara á dyr og hætti að láta sjá sig.
Þar situr hún móðir mín og' kembir ull nýja, segir
hann.
Sankti María gaf mér kind, segir liún.
Var það ekki sauður? spyr liann.
Og í vor eignast kindin mín lamb, segir liún og bros-
ir framan í tunglið.
En ef hann settist nú á stokkinn? Ætli hún brygð-
ist nokkuð illa við? 0, ætli það? Svona ung og hraust-
leg stúlka, liún hlýtur að hafa gaman af dálitlu ástar-
æfintýri i rökkrinu. Hún lilýtur, eins og' aðrar stúlkur,
að eiga sér drauma um riddara. Hún hlýtur að meina
eitthvað með því að liggja uppi i rúminu hans og horfa
á tunglið, i stað þess að sitja niðri i eldliúsi og stoppa
í sokka. — 0, skrattann ætli hún meini. Hún er vís til
að setja í sig hund.
Að lilusta á hið væra hjal, sem minnir á þyt sumar-