Stjarnan - 01.03.1919, Síða 12

12
STJAKNAN.
a'ð kirkjan megi verða að heppilegri
samsteypu, heldur að söfnuður hans
'niegi verða eitt, svo að heimurinn megi
trúa. Samvizkusamir menn gefa vafa-
laust gaum að þessum orðum Krists.
peir munu sjá að hann er að biðja unr
•eining en ekki um samsteypu.
Vilji ekki þeir, sem trúa Guðs orði og
leggja stund á að kynnast því, athuga
•eftirfy]gjandi orð Esajasar spámanns:
-‘því svo sagði Drottinn til mín, um
leið og hann tók í hönd mér, og varaði
DÆMDUR SEM MORÐINGI.
Átti hann það skilið?
“Fangi, sem nú stendur fyrir dóm-
stólnum, hefir þú nokkuð fram að bera
á móti því, að dauðadómur verði upp-
kveðinn yfir þér?”
Hátíðleg kyrð féll yfir hinn troðfulla
•dómssal. Hinn mikli fjöldi beið eftir
svari fangans upp á spurningu dómar-
ans.
Hinn veglegi dómari beið í allri ró.
Hvergi nokkursstaðar í salnum heyrð-
ist hvísl og hin óttalega þögn hvíldi
eins og þung’t farg yfir því öllu. Alt í
einu sáu þeir fangann hreyfa sig. Hann
lyfti höfðiiju, krefti hnefana og blóðið
streymdi upp í hið föla og áhyggju-
fulla andlit. Iíann .reis á fætur, og
með lágri en skýrri rödd sagði hann:
“Eg hefi, herra dómari! pér hafið
komið með spurninguna og eg ætla nú
að biðja yður um hinn seinasta greiða
í þessu lífi, og hann er að þér grípið
ekki fram í fyrir mér þangað til að eg'
lýk máli mínu.
“Eg stend fyrir þessum dómstóli
mig við því, að ganga sama veg og
þetta fólk gengur; hann sagði: ‘pér
skuluð ekki kalla samband (samsteypu)
alt það sem þetta fólk kallar samband.
og ekki óttast það, sem það óttast, og
engu kvíða. Drottinn alsherjar, hann
veri yður heilagur! Óttist hann!
Hræðist hann!” Es. 8: 11-13.
Vér eigum ekki að vera ánægðir rneð
samsteypu þegar Guð heimtar eining.
Vér eigum ekki að vera ánægðir með
minna en það, sem Jesús biður um.
sekur um að hafa myrt konu mína af
ásettu ráði. Sannir vottar hafa borið
vitnisburð um að eg var slæpingi,
drykkjumaður og mesti aumingi, að eg
Ivom seint lieim eitt lcvöldið og skaut
þá konu, sem eg hafði svarið að elska,
vernda og sjá fyrir. Og þó eg hafi
enga endurminmngu um að liafa framið
þetta hryðjuverk, liefi eg engan rétt til
að kvarta undan, eða fordæma þann úr-
skurð, er þessir 12 góðu menn, sem
hafa verið í dómnefndinni, hafa gefið;
því að úrskurður þeirra er í samræmi
við vitnaleiðsluna.
“En sé það dómstólnum þóknanlegt,
þá ætla eg að sýna fram á að eg er eklti
sá eini, sem er sekur um morð konu
minnar. ’ ’
pessi skelfilega frásögn hafði hina
mestu hugaræsingu í för með sér. Dóm-
arinn hallaði sér upp að borðinu. Lög-
lögfræðingarnir sneru sér við og litu
framan í fangann. Meðlimir dóm-
nefndarinnar lioifðu hver á annan í
mestu undrun. Fanginn þagði fáein
augnablik og syo hélt hann áfram með
liinni sömu skýru og ákveðnu rödd:

=Bindindi og heilbrigðb