Stjarnan - 01.03.1919, Síða 21

STJABNAN.
21
\
myiidum lenda í Liverpool snemma
næsta morgun. Um nóttina yfirgáfu
lierskipin oss, af því að þau héldu að
við værum kornnir úr allri hættu. Sök-
um lasleika svaf eg mjög lítið þá nótt.
Eg fór á fætur til að sjá hvað tímanum
liði og sá að klukkan var orðin fjögur.
Eg fór upp í rekkjuna aftur í þeirri von
að geta hvíit mig dálítið áður en vér
kæmum inn á höfnina. En eftir tíu
mínútur heyrði eg voðalega sprengingu,
og yér vissum öll að neðansjávarbátur
hefði skotið á oss og að skipið væri nú
daiiðadæmt.
Eg gleymdi öllum lasleika og rauk
inn í káetuna, lagi björgunarhringa urn
konu mína og börn og kom þeirn upp á
næsta þilfar, þar sem björgunarbátur-
inn beið vor. Eg tók seinast yfir-
frakka og fyigdi þeim. pegar eg fór
út úr káetunni slokknuðu rafmagns-
ijósin og skipið flatti til bakborða.
pegar eg kom að stiganum hitti eg
mann, sem var orðinn brjálaður af
liræðslu og reyndi að halda mér föstum.
Eg reyndi með þeim litlu kröftum, sem
eg hafði að komast hina réttu leið, en
hann hélt mér föstum og reyndi að yfir-
buga mig. Eg reyndi að standa upp-
réttur þangað til að tveir menn frá
björgunarbátnum komu mér til hjálp-
ar. Skömmu seinna var eg búin að fá
sæti í bátnum. pað var glaða tungls-
ljós og þegar eg leit út yfir hafið kom
eg auga á annað skot frá neðansjávar-
bátnum. Eg fylgdi því með augunum
og var það eins og' eldur, sem kæmi upp
úr sjávardjúpinu. Skotið hitti fyrst
björgunarbát fullan af fólki, og þar-
næst lenti það í skipinu á stjórnborða.
pað hefir að líkindum verið tveir neð-
ansjávarbátar, af því að fyrra skotið
lenti öðru megin og seinna skotið hinu
megin með örstuttu millibili. Skipið
fór nú að fletja til stjórnborða, og þeg-
ar báturinn var látinn síga ofan í- sjó-
inn, sá eg liið mikla sldp eins og hang-
andi ýfir oss, og virtist hættan vera
mikil.
Oss hepnaðist að koma bátnum 30
fet frá skipinu, en hinn mikli ósjór
færði hann að skipinu aftur. Og skip-
ið sökk svo fljótt að það þrýsti borð-
stokk bátsins undir vatnið. Yér reynd-
um í annað sinn að komast í burtu frá
skipinu, en allar tilraunir vorar voru
árangurslausar. Reiðinn frá annári
siglunni vafðist kringum bátipji. Fyr-
ir aftan oss var bátur, sem strompurinn
hvolfdi í því að hann hvarf í hafið. í
bátnum voru fjórar konur og margir
karlmenn. Alt þetta fólk círuknaði.
Ein konan féll útbyrðis frá þeim bát,
sem vér vorum í. Hún var vafalaust
dregin út af einum þeirra kaðla, sem
héngu frá siglunnk Samt sem áður
varð einn af þessum köðlum oss til
björgunar. Vér toguðum í kaðalinn
af öllum kröftum til að komast í burtu
frá skipinu, sem nú var óðum að
sökkva. Og’ þegar vér sleptum kaðl-
inum vorum vér komnir að siglutoppn-
um, sem hvarf í hafið og þá var vegur
greiddur. Hinn mikli ósjór færði oss
í burtu frá vettvangi þessa hryðju-
verks. Eg leit á úrið og sá að aðeins
22 mínútur voru liðnar frá því að
fyrra skotið lenti í skipinu og þangað
til að það hvarf fyrir fult og’ alt. En
þessi tími hafði verið. eins og margar
ldukkustundir.
Konan mín sat niðri í bátnum og
drengir mínir voru stafnbúar undir
gæzlu einnar hjúkrunarkonunnar. pað
var svo mikið vatn í bátnum að það tók
konunni minni upp undir brjóst. Vér
vorum öll berliöfðuð og’ berfætt. Yngsti
drengurinn okkar, sem er fjögra ára,
bað um leyfi til að þakka Guði fyrir
frelsunina frá druknun. Meðan hann