Skírnir - 01.09.2011, Qupperneq 201

SKÍRNIR
GUÐIR OG GIRND
431
stendur steinsnar frá bláturninum hans Ágústs Strindberg. Út um
gluggann getur að líta setningar úr verkum hans greyptar í gang-
stéttina. Þarna hafði ég örsmátt herbergi til umráða í fimm daga,
vopnuð tússpenna og rauðri bók að skrifa í. Ég ætlaði að yrkja
ljóðabálk um goðsöguna um Gerði Gymisdóttur og Frey Njarðar-
son en ég vissi auðvitað ekki hvernig það færi. Ég hafði aldrei áður
sagt samfellda sögu í ljóði og var ekki viss um hvort ljóðstíllinn
minn hentaði. Um tíma hafði ég velt því fyrir mér hvort ég ætti frek-
ar að skrifa smásögu eða nóvellu um þessa goðsögu og var þá hugsað
til Penelópukvibu kanadíska höfundarins Margaretar Atwood. Bóka-
útgáfan Bjartur gaf hana út árið 2005 í þýðingu Sigrúnar Á. Eiríks-
dóttur. Þar skrifar Margaret um grísku goðsöguna um Penelópu og
Ódysseif með sínum hætti og gerir það vel.
En tvær aðrar bækur voru mér líka ofarlega í huga, Tarkovskijs
heste eftir Danann Piu Tafdrup, ljóðabók sem kom út árið 2006, og
síðast en ekki síst hina bráðfögru og sáru Minningahók Vigdísar
Grímsdóttur sem kom út árið 1990. Báðar fjalla þessar ljóðabækur
um andlát feðra skáldanna og eru feikivel heppnaðar.
Dagarnir sem ég dvaldi í Stokkhólmi voru býsna viðburðaríkir
í íslenskri sögu og ég fór ekki varhluta af því. Sænskumælandi Breti
hafði yfirumsjón með rithöfundahúsinu og þar sem ég reyndi að
sökkva mér ofan í tilfinningalíf Gerðar Gymisdóttur tóku örlög ís-
lenska efnahagsundursins að leita mjög á manninn. I hvert skipti
sem ég kom út úr herberginu mínu stökk hann fram með dóms-
dagsspár á vörum um íslenska banka. Sænskir fjölmiðlar voru ekki
að skafa utan af því. En ég var komin til Stokkhólms til að yrkja um
svo miklu dramatískari atburði að ég nennti ekki að hlusta eftir
þessum voðafréttum. Að lokum sá maðurinn ekki lengur tilganginn
í því að sitja fyrir mér og brá á nýtt ráð. Einn daginn þegar ég kom
fram í dagstofuna beið mín vandlega sneidd úrklippa úr sænsku
dagblaði. Þar stóð eitthvað á þá leið að von bráðar myndi öll ís-
lenska þjóðin horfa heljar til.
Og það mátti svo sem vel vera en jötunheimar kölluðu og efnið
reyndist mér jafndrjúgt og mig hafði grunað. Ég komst að því þarna
í Stokkhólmi að knappi ljóðstíllinn sem ég hafði tamið mér hentaði
goðsögninni vel. Ljóðið streymdi fram. Sumum myndum var vissu-