Morgunblaðið - 30.10.2018, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. OKTÓBER 2018
✝ Ólafur ÖrnIngimundarson
fæddist í Reykjavík
10. júlí 1946. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Hömrum
í Mosfellsbæ 21.
október 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Karól-
ína Ingibergs-
dóttir, f. 27. maí
1911, d. 28. nóvem-
ber 1966, og Ingimundur Ólafs-
son, f. 25. febrúar 1913, d. 24.
desember 2005. Bróðir hans
samfeðra er Böðvar, f. 24.
dætur hennar eru: Hrafnhildur
Helga, f. 2011, og Hólmfríður, f.
2013.
Ólafur Örn ólst upp í Reykja-
vík og lauk landsprófi frá Lang-
holtsskóla árið 1962. Hann lauk
námi í húsasmíði 19 ára gamall
og vann við smíðar í Reykjavík,
á Laugarvatni og víðar. Hann
flutti til Gautaborgar ásamt fjöl-
skyldu sinni og lauk þar námi í
byggingartæknifræði árið 1975.
Eftir það starfaði hann hjá Hús-
næðisstofnun ríkisins og var
byggingafulltrúi í Ölfusi, í
Ólafsvík og á Patreksfirði. Jafn-
framt var Ólafur sjálfstætt
starfandi hönnuður og starfaði
sem verktaki við smíðar á höf-
uðborgarsvæðinu, lengst af fyr-
ir Mótás og síðar Mót-X.
Útför Ólafs fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 30. október
2018, klukkan 15.
desember 1939.
Eiginkona Ólafs
var Hrafnhildur
Ólafsdóttir, f. 1945.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Lóa,
f. 18. febrúar 1966,
maki Sigurður
Rúnar Magnússon,
börn hennar eru:
Hlynur Freyr, f.
1992, Ingi Hrafn, f.
2004, og Lovísa
Guðrún, f. 2007. 2) Ingimundur,
f. 13. mars 1972, d. 4. júlí 1977.
3) Karólína, f. 28. maí 1978,
maki Guðbrandur Einarsson,
Nú hefur þú kvatt, pabbi
minn, og minningarbrot líða um
huga minn. Þú varst óhefð-
bundinn á margan hátt og oft
naut ég góðs af því. Upp í hug-
ann kemur samvera þegar ég
var 13 ára og í basli með eðl-
isfræðina.
Þú skynjaðir vanmátt minn
og breyttir stofunni í tilrauna-
stofu til að útskýra fallhraða
hluta. Mig minnir að mamma
hafi lyft brúnum en ég náði
prófinu.
Ferðir í Karnabæ þar sem
boðið var upp á fatayfirhaln-
ingu og máltíð á Matstofu
Austurbæjar þar sem við
gæddum okkur á kótelettum í
raspi.
Svo var haldið í bíltúr og
húsbyggingar skoðaðar sem
voru þitt helsta hugðarefni og
endalaust uppspretta umræðna
og vangaveltna.
Þú kenndir mér að elska dýr
og hestarnir voru okkar vett-
vangur.
Frelsið sem ég fékk í hesta-
mennskunni sem barn var
óendanlega mikið. Með þér
kynntist ég gæðingum, var
kennt að taka þá til kostanna
og að öll umhirða þeirra byggð-
ist á kærleika, sem hefur
reynst mér gott veganesti í
gegnum lífið.
Ég dáist að viðhorfi ykkar
mömmu þegar Ingimundur
bróðir dó af slysförum. Þú lagð-
ir áherslu á að þótt við ættum
um sárt að binda ætti gerand-
inn mun erfiðari stundir. Inn-
leggið var ómetanlegt þó að ég
skildi það ekki fyrr en ég varð
eldri. Þetta áfall hafði mikil
áhrif á fjölskylduna en í þá
daga var til siðs að bera harm
sinn í hljóði og það kunnuð þið.
Þegar frumburðurinn minn
leit dagsins ljós fórst þú á stúf-
ana og sóttir handa okkur flott-
asta barnarúmið í bænum. Ég
hafði valið annað rúm sem var
mun skynsamlegra, hvað varð-
aði stærð og verð, en eins og
þín var von og vísa tókst þú
það flottasta sem var í boði. Ör-
læti þitt og gjafmildi áttu sér
lítil takmörk.
Þú vaktir áhuga minn á upp-
græðslu og gróðri almennt með
iðjusemi þinni á landinu þínu,
Nýjabæ í Kjós, þar sem þú
breyttir flatlendi og móa í
gróðurvin á fáum árum. Þvílík
elja sem þú sýndir í þessu
verkefni sem nú er orðið að
sælureit. Ég furða mig enn á
því hvernig þú fórst að þessu.
Upp í huga minn kemur
minningin um þegar þú kenndir
mér hálffimmtugri á skíði.
Natnin, þolinmæðin og hvatn-
ingin var takmarkalaus þrátt
fyrir að ég væri stirð, völt og
lofthrædd. En þín afstaða var
alltaf að jákvæð hvatning væri
vænlegust til árangurs og fyrir
það er ég þér þakklát.
Þú greindist með illvígan
Lewy body heilabilunarsjúk-
dóm fyrir um fjórum árum. Ég
áttaði mig ekki á því hvað það
þýddi fyrr en sjúkdómurinn fór
að taka toll af þér. Fyrst hvarf
verkfærnin, svo kom málstolið,
orðin svifu um í huga þér en
þér tókst ekki að fanga þau.
Þetta var þér augljóslega þung-
bært og ágerðist eftir því sem á
leið.
Síðan fór að bera á stirðleika
og stífni sem gerði þér erfitt
fyrir. Undir það síðast var erf-
itt að heyra hvað þú sagðir og
skilin milli raunveruleikans og
þíns hugarheims voru æ óljós-
ari.
Upp koma margar fleiri góð-
ar og skemmtilegar minningar
sem ég ætla að geyma og ræða
við þig síðar þegar þú getur
komið hugsunum þínum í orð.
Ég trúi að nú sért þú sposkur,
eins og þér einum var lagið,
meðal ástvina sem hafa farið
undan þér og að Orri, hund-
urinn kæri, skottist glaður í
kringum þig.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Lóa.
Ólafur Örn
Ingimundarson
✝ SteingerðurJónsdóttir
fæddist í Húsanesi í
Breiðuvík 23.
september 1928.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
21. október 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Lárus-
son, bóndi í Húsa-
nesi, f. 24. nóvem-
ber 1871, d. 2.
febrúar 1959, og Sigríður Odd-
rún Jónsdóttir, f. 9. júlí 1887, d.
10. nóvember 1968.
Steingerður var eineggja tví-
buri, Steingerður og Björg voru
yngstar af níu systkinum, sjö
þeirra náðu nokkuð háum aldri.
Björg er eina eftirlifandi syst-
kini Steingerðar.
Steingerður giftist Sigtryggi
Sigtryggssyni, f. 19. júní 1928,
d. 26. mars 1974, þann 31.
desember 1968. Sigtryggur átti
einn son fyrir, Jón f. 7. desem-
ber 1948.
Steingerður og Sigtryggur
áttu saman tvær dætur, 1) Sig-
ríði Guðbjörgu, f.
24. mars 1968,
maki Pétur Pét-
ursson, börn: Sig-
tryggur Sveinn,
Pétur, Steingerður
Björk. Og 2)
Agnesi, f. 2. októ-
ber 1969, maki Sia-
mack Atiabi.
Steingerður bjó
með foreldum sín-
um á Húsanesi til
37 ára aldurs þá flutti hún til
Reykjavíkur og vann við ýmis
störf og stundaði nám í hús-
mæðraskólanum. Lengst af
vann Steingerður á hjúkrunar-
heimilinu Sólvangi í Hafnar-
firði.
Steingerður kynntist Sveini
Gunnlaugssyni, f. 17. ágúst
1938, hann á eina dóttur, Jenný
Jónu, f. 5. nóvember 1960, árið
1976 og þau bjuggu saman þar
til Steingerður lést.
Útför Steingerðar fer fram
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag, 30. október 2018, klukkan
13.
Steina, eins og Steingerður
Jónsdóttir, var allaf kölluð var ein-
eggja tvíburasystir mömmu. Í
erfðalegu tilliti voru þær því eins
en í okkar huga voru þær ólíkar.
Steina ólst upp í mikilli fátækt í
Húsanesi í Breiðuvík á Snæfells-
nesi ásamt systkinum sínum sem
öll eru nú fallin frá, nema Björg
móðir okkar. Afi hafði búið með
foreldrum sínum þar til þau dóu
og séð um þau ásamt systursyni
sínum. Hann fór slyppur og
snauður í vinnumennsku og
kynntist ömmu, 17 árum yngri
konu. Fyrst barnið, Kristjana,
fæddist þegar afi var 48 ára og
þær tvíburasystur, mamma og
Steina, fæddust síðastar, fyrir 90
árum. Alls voru systkinin níu,
fædd á níu árum frá. Tvö syst-
kinanna dóu í frumbernsku en sjö
komust á legg.
Afi og amma byrjuðu búskap
með tvær hendur tómar.
Fátæktarbasl varð þeirra hlut-
skipti, sem hafði mikil áhrif á
systkinin frá Húsanesi. Þau héldu
vel utan um sitt, vildu vinna fyrir
öllu sínu og standa upprétt upp úr
fátæktinni.
Steina var fram yfir þrítugt
heim og saman byggðu systkinin
foreldrum sínum nýtt hús árið
1952 og fluttust þá úr torfbænum.
Það urðu mikil tímamót þegar afi
og amma gátu flutt í mannsæm-
andi húsnæði með aðstoð barna
sinna og ekki efumst við um að
þau hafi verið stolt og ánægð með
fórnfýsi og hjálpsemi þeirra.
Steina flutti suður, giftist
Didda, Sigtryggi Sigtryggssyni,
og eignaðist þau tvær dætur. En
ógæfan reið yfir þegar Diddi
drukknaði aðeins 46 ára. Erfið-
leikarnir urðu því hlutskipti
Steinu ekki síður en foreldranna.
Hún kynntist síðar Sveini Gunn-
laugssyni sem lifir Steinu og varð
henni mikil stoð í lífinu.
Já, erfiðleikarnir höfðu mikil
áhrif á Steinu. Hún var skapbráð
eins og mörg systkina sinna og
sýndi oft á tíðum af sér mikla
hörku og var mikil baráttukona.
En hún var líka ljúf og góð og fann
til með þeim sem minna máttu.
Þær aðstæður þekkti hún vel úr
bernsku sinni þar sem jól voru
stundum haldin án nægs matar. Í
skólagöngu sinni máttu þær tví-
burasystur sitja örvhentar við
skrifborðið og skrifa með hægri
hendinni ella yrði sú vinstri bund-
in fyrir aftan bak.
Steina var reglulegur gestur á
bernskuheimili okkar en dvaldi þá
í Húsanesi hjá Jóa, bróður sínum.
Hún lá ekki á skoðunum sínum og
gerði athugasemdir við hvað eina
sem henni fannst. Hún gat verið
hrekkjótt og stríðin og var einkar
fljót að svara fyrir sig. Við systk-
inin vorum nokkru eldri en syst-
urnar, dætur Steinu. Við vorum
engir englar þegar við tókum okk-
ur til og hrekktum þær eða strídd-
um. En ef upp komst um okkur, þá
var Steinu að mæta. Þá var annað
hvort að vera fljótur að hlaupa eða
handsterkur við að halda hurðar-
húninum að herbergisdyrunum
svo Steina kæmist ekki inn til að
veita okkur viðeigandi refsingu.
Af reynslu sinni lagði Steina
mikið upp úr því að allir ættu
sama rétt og við skyldum um-
gangast alla jafnt og án fordóma.
Hún ferðaðist mikið með Svenna
og hafði mikla ánægju af að fræð-
ast, skilja heiminn og prófa nýtt.
Við vottum fjölskyldu Steinu
okkar dýpstu samúð.
Sigurgeir B. og
Jónína Kristgeirsbörn.
Steingerður
Jónsdóttir
✝ Þorsteinn Sig-urður Jafets-
son fæddist 31. júlí
1959. Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 14.
október 2018.
Foreldrar hans
voru Emma Þor-
steinsdóttir ljós-
móðir, f. 2.2. 1926,
d. 18.3. 2013, og
Jafet Sigurðsson
kennari, f. 1.5. 1934, d. 6.9. 2002.
Systur Þorsteins eru Indíana
Jafetsdóttir, f. 22.11. 1962, d.
22.10. 2001, og Ingibjörg Jafets-
dóttir, f. 3.7. 1960.
Af sambúð sinni
átti Þorsteinn son-
inn Jafet Þor-
steinsson, f. 29.12.
1988.
Þorsteinn starf-
aði mest sem sjó-
maður; fór sína
fyrstu sjóferð á
Garðari II frá
Ólafsvík. Síðan
menntaði hann sig
sem stýrimaður og
vann sem slíkur.
Útför Þorsteins fer fram frá
Garðakirkju í dag, 30. október
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
Ég man þegar við leigðum
spólur í heimabíó og borðuðum
popp yfir nýjustu hasarmynd-
unum.
Ég man eftir bíóferðunum og
göngutúrunum. Ég man eftir
því hvað ég saknaði þín mikið
þegar þú varst lengi út á sjó.
Ég man eftir veiðiferðunum
þar sem við veiddum ekki neitt
en skemmtum okkur samt. Ég
man hvernig þú varst til staðar
þegar ég þurfti á þér að halda.
Ég man eftir húmornum og
hvernig þú hélst í hann í gegn-
um veikindin.
Ég man þig, elsku pabbi.
Jafet Örn Þorsteinsson.
Einstakur! Það er það orð
sem mér finnst lýsa Steina
bróður best. Hann var hæglát-
ur, hlýr og góður en jarðbundin
maður.
Hann tók fljótlega þá
ákvörðun að mennta sig sem
stýrimaður og vann líka sem
kokkur.
Ég hef oft farið til hans í
matarboð og þvílíkur snilldar-
kokkur, allt var lagt svo vel á
borð.
Enda þegar ég var með
matarboð fékk Steini alltaf
hlutverk í eldhúsinu og skilaði
öllu vel á borð.
Svo get ég ekki gleymt því
hvað hann hafði mikla bíladellu,
alltaf á nýjum bíl og síðast
keypti hann sér nýjan bíl fyrir
svona fjórum mánuðum. Hann
ljómaði þegar hann var að sýna
mér bílinn, sem var blár og all-
ur leðurklæddur að innan.
Hann átti það til að ýta við
mér þegar ég var ekki á nýjum
bíl og gaf þar mjög góð ráð,
vonandi heldur hann því áfram.
Steini bróðir var AA-maður
síðustu 16 árin og stóð sig þar
með prýði og passaði sig að
setjast aldrei í dómarasæti, því
AA-menn sem hafa náð árangri
dæma sig oft hart sjálfir og
samfélagið stöðugt. En þeir
þurfa eins og annað fólk að lifa í
framtíð, þurfa knús og kossa.
Þeir finna líka til eins og aðrir
og þá þarf að verkjastilla. AA-
menn hafa mikla lífsreynslu sem
þeir hafa ekki alltaf óskað sér,
en skemmtilegra fólk er ekki til.
Við áttum oft góðar stundir
saman og gerðum grín að
skrautlegu lífi sem var í Ólafs-
vík.
Þegar við vorum bæði 14 ára
og unnum í Jafets búð hjá
pabba kom dag einn inn góður
maður vel við skál. Leit á okkur
þar sem við stóðum rétt hjá
pabba og sagði; hvað eru börnin
gömul?
Pabbi svarar „þau eru nú
bæði 14 ára“. Þá gellur í þeim
sem var vel við skál, ég vissi
það! Við vorum forvitin um
hvað hann vissi, horfði lengi á
okkur og hann sagði svo: „Ég
vissi að þau væru tvíburar.“
Pabbi hló lengi og reyndi að
útskýra af hverju við værum
jafn gömul, en þessi góði mað-
ur horfði aftur á okkur og náði
þessu ekki. Við hlógum lengi
að þessu atviki.
Það erfiðasta sem ég hef
gert var að kveðja þig, elsku
Steini, svo ótímabært andlát í
alla staði. Ég upplifði ofsareiði,
vanmátt og kramið hjarta. Af
hverju þurftir þú að fara svona
snemma hef ég spurt mig dag
og nótt en fæ ekkert svar.
Kannski er svarið hjá æðri
máttum eða Indu systur sem
þú sagðir um daginn að væri
hjá þér.
Það var þér svo mikið hjart-
ans mál að velja þér þinn stað
til að hvíla á og ræddir við okk-
ur mæðgur lengi. Ég var brot-
in og reyndi að standa mig og
spurði hvort þú vildir hvíla hjá
mömmu og pabba. Þá svaraðir
þú, með þínu fallega brosi og
svarta húmor sem ég elskaði
svo mikið, að það væri of þétt-
skipað þar.
Ég brosti við og reyndi að
fela tárin mín og hugsaði:
„Hvað geri ég án Steina bróð-
ur?“ Stórt sár mun myndast í
hjarta mínu sem ekki er hægt
að setja plástur á.
Elsku Steini, nú vona ég að
þú sért á betri stað, á flottum
sportbíl vel bónuðum og vel
tekið á móti þér á æðri stöðum.
Ég kveð þig með sorg í
hjarta, elsku bróðir minn, með
bæninni sem var þér svo kær.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það
sem ég fæ ekki breytt,
kjark til að breyta því
sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Kveðja,
Inga systir.
Ég man æskuárin í Ólafsvík
og hugsa reglulega til þeirra
með söknuði, ekki síst bekkjar-
systkina minna, þeirrar lit-
fögru flóru sem skreytti bæj-
arlífið nótt sem nýtan dag með
margvíslegum hætti. Ég man
Þorstein Sigurð Jafetsson,
sem hæglátan dugnaðarfork í
námi, gáfumanninn sem fór lít-
ið fyrir. Hann var ekki í mín-
um nánasta vinahópi en hann
er sannarlega eftirminnilegur.
Steini sagði fátt, hafði fágað
yfirbragð, var hnarreistur og
bar höfuðið hátt í orðsins
fyllstu merkingu. Það fór lítið
fyrir honum í leikfimi og úti á
fótboltavelli þar sem við
sparkfélagarnir vorum fyrir-
ferðarmiklir og það fór reynd-
ar lítið fyrir honum yfirleitt en
hann var eins og klettur í
bekknum, á sínum stað, hlut-
laus.
Ég man eftir úlpunni hans,
þeirri bláu með loðnum kraga,
og ég man verslun föður hans,
Jafets, í kjallaranum fyrir neð-
an kirkjuna. Ævintýrabúðin
þar sem gospillurnar fengust,
mjólkurpottur og Miranda.
Við Steinum rákust annað
slagið hvor á annan á förnum
vegi síðustu áratugi. Hann var
alltaf jafn stórstígur og tignar-
legur og leyndardómsfullt
bros lék um varirnar þegar
hann sagði fréttir af sjálfum
sér.
Þegar ég rifja upp samtölin
finnst mér eins og hann hafi
tekið sér ýmislegt fyrir hend-
ur en sjómennskan var það
sem heillaði augljóslega mest.
Fjórtán ára hefði ég giskað
á að hann hefði orðið prófess-
or í eðlisfræði eða stærðfræði
eða í raun í hverju sem er.
Mér var ókunnugt um að
Steini hefði verið að berjast
við krabbamein. Leiðir okkar
hafa ekki skarast undanfarin
ár og því kom andlát hans mér
og öðrum á óvart.
Fyrir hönd ’59 árgangsins í
Ólafsvík þakka ég fyrir dá-
semdarstundir í skólanum og í
bænum, nótt sem nýtan dag.
Minningarnar hrannast upp en
myndin um flottan dreng, Þor-
stein Sigurð, mun lifa í hjört-
um okkar.
Ég votta fjölskyldu og að-
standendum samúð.
Þorgrímur Þráinsson.
Þorsteinn S.
Jafetsson
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar