Morgunblaðið - 08.11.2018, Side 54

54 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2018
✝ GuðmundurBárðarson
fæddist á Ísafirði
29. nóvember 1969.
Hann lést af slys-
förum 31. október
2018.
Foreldrar hans
eru Sigríður Ingi-
björg Jensdóttir, f.
29. apríl 1950,
dóttir hjónanna
Kristjönu Krist-
jánsdóttur, f. 11. desember
1929, d. 19. desember 2016, og
Jens Guðmundar Hjörleifs-
sonar, f. 13. nóvember 1927, og
Bárður Guðmundsson, f. 27.
október 1950, sonur hjónanna
Margrétar Bjarnadóttur, f. 8.
esa Rieder; þau búa í Stokk-
hólmi. Yngstir eru tvíbura-
bræðurnir Helgi og Hlynur, f.
20. desember 1982. Helgi er
giftur Anní Gerðu Jónsdóttur
og eiga þau þrjú börn og búa á
Selfossi. Hlynur er giftur Helgu
Ýri Erlingsdóttur, eiga þau
þrjú börn og búa í Kópavogi.
Guðmundur flutti með for-
eldrum sínum til Reykjavíkur í
janúar 1970 og bjó þar til 1978
er foreldrar hans fluttu í
Hveragerði og síðan á Selfoss
1982. Þar átti hann lengst af
heimili.
Guðmundur hóf nám í Ísaks-
skóla fimm ára og sóttist hon-
um nám mjög vel en vegna erf-
iðra veikinda sem hann varð
fyrir á unglingsárum lauk hann
einungis grunnskólanámi.
Guðmundur var ókvæntur og
barnlaus.
Útför hans fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 8. nóvember
2018, klukkan 15.
ágúst 1915, d. 3.
mars 1963, og Guð-
mundar Bárðar-
sonar, f. 9. febrúar
2018, d. 27. júní
1977.
Guðmundur var
elstur fimm syst-
kina. Næst honum
er Kristjana
Hrund, f. 16.
nóvember 1972,
gift Guðjóni Öfjörð
Einarssyni og eiga þau fjögur
börn og tvö tengdabörn. Krist-
jana og Guðjón búa á Selfossi,
en tvö elstu börn þeirra eru við
nám í Reykjavík. Þriðji í röð-
inni er Jens Hjörleifur, f. 20.
ágúst 1979, maki hans er Mar-
Elsku hjartans drengurinn
okkar, hræðilegt og erfitt var að
horfa upp á Kirkjuveg 18 í ljós-
um logum vitandi þig þarna
inni, vissum ekki þá að Kristrún
þín væri þarna með þér. Ég,
móðir þín, þá 11 ára, horfði upp
á hús brenna vitandi að þar inni
voru tvö lítil börn sem ég hafði
mikið verið að passa. Ekki var
hægt að bjarga þeim þrátt fyrir
að allt hafi verið reynt. Þessi at-
burður hefur verið mér þung-
bær alla tíð og að þú skyldir
fara svona líka er mér ótrúlegt.
Þegar þú komst í heiminn
eignuðumst við foreldrar þínir
fallegan hraustan dreng, sem
veitti okkur mikla gleði og ham-
ingju. Að fá að fylgjast með þér
þroskast og dafna og sjá hversu
miklum hæfileikum þú varst
gæddur. Frammistaða þín í
skóla og íþróttum gerði okkur
mjög stolt. Þú varst áhrifagjarn
og um leið meðvirkur og vildir
hjálpa og vernda þá sem þér
fannst minni máttar.
Þín örlög verða svo að prufa
fíkniefni og þar með var stjórn-
in tekin af þér að mestu í þessu
lífi og barátta okkar saman
hófst. Við skömmuðumst okkar
ekki fyrir þig og bárum alltaf
sömu tilfinningar til þín og þeg-
ar við fengum þig í fangið fyrst.
Við grétum örlög þín vegna erf-
iðra veikinda þar sem ekki var
auðvelt að fá réttu hjálpina. Það
var yndislegt að fá að kynnast
góðum stúlkum með þér og
mjög sárt að missa þær svo frá
okkur vegna veikinda þinna. Við
vorum því mjög glöð en samt
hissa þegar þú sagðist vera bú-
inn að hitta stúlku sem vildi búa
með þér þrátt fyrir þín veikindi,
en því miður háðuð þið bæði
saman erfiða baráttu við fíkni-
drauginn. Það er okkar einlæga
trú í söknuði okkar og sorg að
þið séuð búin að öðlast frið og
getið fengið að njóta ykkar inn-
an um ykkar fólk sem verndar
ykkur. Guð geymi ykkur.
Þín
mamma og pabbi.
Þegar ég minnist frænda
míns, Guðmundar Bárðarsonar,
koma bæði sorg og gleði í huga
minn. Guðmundur, sem var
bróðursonur minn, kom til okk-
ar Guðbrands í sveit á Brúar-
land á Mýrum sjö ára gamall og
var hjá okkur á hverju sumri
fram á unglingsár. Oft kom
hann líka í skólafríum. Gummi
hafði auðugt ímyndunarafl, dug-
legur, kraftmikill, fljótur að
læra, skemmtilegur og mikill
Tinna-aðdáandi. Gummi átti sér
draum um að veiða mink. Annað
vorið sem hann er hér segir
hann okkur þau tíðindi að hann
hafi séð sex hundruð minka ná-
lægt Akranesi þegar hann var á
leið í sveitina, en honum tókst
ekki að veiða þá. Gumma fannst
mjög gaman að veiða á stöng.
Einhverju sinni þegar hann er
u.þ.b. tólf ára fær hann að fara
með veiðistöngina vestur að
Blönduvatni að veiða silung.
Eftir þó nokkuð langan tíma
kemur drengurinn aurugur upp
fyrir haus, brosandi út að eyrum
með mink í annarri hendi og
veiðistöngina í hinni. Hafði hann
þá hlaupið minkinn uppi og náð
að slá hann í rot. Hann var al-
sæll með fenginn og þar með
hafði margra ára draumur ræst.
Sumarið 1977 deyr pabbi
minn og börn fara ekki varhluta
af því að heyra umræður sem
eiga sér stað í kringum slíka at-
burði. Eldri sonur okkar, sem er
fjórum árum yngri en Gummi,
átti mjög erfitt með að skilja
hvernig andinn sem er inni í
manni fari til Guðs, en líkaminn
niður í jörðina. Við reyndum að
svara spurningum hans eftir
fremsta megni en allt kom fyrir
ekki þar til Gummi segir „Billi,
sko, þegar veiðimennirnir (Brú-
arland stendur við árbakka)
rota fiskinn þá kippist hann til,
þá er sálin að fara til Guðs þótt
hún sjáist ekki og þetta er alveg
eins með mennina, þeir kippast
til þegar sálin fer upp en lík-
aminn niður,“ og þar með var
komið gott og gilt svar.
Margar ánægju- og skemmti-
stundir áttum við með Gumma
sem við minnumst með gleði.
Hann var myndarlegur, hraust-
ur, vel gefinn og hinn gjörvileg-
asti maður. Þegar Gummi var á
þrítugsaldri ánetjaðist hann
fíkniefnum. Í baráttunni við
fíknina skiptust á skin og skúr-
ir. Á góðu tímabilunum kom
hann oft á Brúarland og var þá
stundum að hjálpa til á bænum
og áttum við þá góða tíma sam-
an.
Fyrir rúmum tveimur árum
kynntust Gummi og Kristrún.
Haustið 2016 fluttu þau til
Spánar og áttu þar góðar stund-
ir um tíma. En gæfan var þeim
ekki hliðholl og í vor þegar þau
komu heim stefndi fljótt í óefni.
Ég vil senda sonum Kristrún-
ar og öðrum aðstandendum
hennar innilegar samúðarkveðj-
ur. Gummi átti lengst af heima á
Selfossi þar sem foreldrar,
systkini, afi og amma studdu
hann af fremsta megni. Eins og
alkunna er eyðileggur neysla
fíkniefna andlega og líkamlega
heilsu þeirra sem ánetjast þeim
og breiðir erfiðleika og sorg yfir
fjölskyldur og vini. Við fjöl-
skyldan sendum bróður mínum
og mágkonu, afa Guðmundar,
systkinum hans og börnum
þeirra okkar dýpstu samúðar-
kveðjur vegna andláts og örlaga
míns elskaða frænda. Ég vil
minnast Gumma með eftirfar-
andi stöku sem ég orti fyrir all-
löngu.
Minning.
Ég horfi í ljóssins loga,
sem lýsir í hugskot mitt,
og sé á björtum boga,
brosandi andlit þitt.
Snjólaug Guðmundsdóttir.
Elsku frændi, þú fallega sál
sem áttir þyrnum stráða ævileið
ert nú kominn á betri stað.
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá –
það verður dásamleg dýrð
handa mér.
Dásöm það er, dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér,
er ég skal fá Jesú auglit að sjá,
það verður dýrð, verður dýrð handa
mér.
Og þegar hann, er mig elskar svo
heitt,
indælan stað mér á himni’ hefur
veitt,
svo að hans ásjónu’ ég augum fæ
leitt,
það verður dásamleg dýrð handa
mér.
Ástvini sé ég, sem unni ég hér,
árstraumar fagnaðar berast að mér,
blessaði frelsari, brosið frá þér,
það verður dásamleg dýrð handa
mér.
(Þýð. Lárus Halldórsson)
Hvíl í friði, elsku frændi, og
smelltu kossi á mömmu/ömmu
frá mér.
Aðalheiður (Alla frænka).
Guðmundur frændi minn, eða
Gvendur eins og hann var kall-
aður, var minn besti vinur frá
því við vorum pínulitlir og fram
á unglingsár.
Ljúfari og betri vin hefði ég
ekki geta hugsað mér en Gvend.
Foreldrar okkar bjuggu saman
í Reykjavík þegar við vorum
þriggja og eins árs, Gvendur
var tveimur árum yngri en ég.
Ég man samt fyrst eftir okkur
saman á Ísafirði, en þar vildum
við helst vera öllum stundum
saman og úti að leika. Þegar við
vorum litlir vorum við saman á
sumrin á Ísafirði hjá afa, þegar
við svo eltumst vorum við sam-
an á sumrin í sveit á Brúarlandi
hjá Snjóku frænku og Brandi.
Gvendur var alltaf hvers manns
hugljúfi og ég man aldrei til
þess að við deildum. Oft er sögð
saga af okkur frændunum þeg-
ar við vorum litlir á Ísafirði að
æfa fótbolta. Við fengum ekki
hnéhlífar sem við álitum bráð-
nauðsynlegar fyrir alla alvöru
fótboltamenn, svo við bjuggum
til okkar eigin úr svömpum og
sárabindum. Eldri konur í
blokkinni hans afa héldu að við
værum stórslasaðir! Það olli
nokkrum usla. Ís með dýfu var í
miklu uppáhaldi hjá okkur
frændum, en slíkur munaður
var þó ekki oft í boði. Ýmislegt
var reynt í fjáröflun og ég tel
öruggt að við skuldum eina
fjóra ísa með dýfu einhverjum
sem átti tómar gosflöskur í
kjallara blokkarinnar sem afi
bjó í á þessum tíma. Ég mun
auðvitað glaður borga skuld
okkar í dag hverjum þeim sem
gefur sig fram. Eitt sinn sem
oftar vorum við að leika okkur í
fjörunni á Ísafirði, á hlöðnum
sjávarkantinum fyrir ofan okk-
ur voru unglingar sem gerðu
sér að leik að henda til okkar
smápeningum sem við hlupum
eftir og leituðum að í fjörunni.
Ég man þá að ein stúlka í hópn-
um sagði þá „gefið þeim litla
meira, hann er svo sætur“.
Gvendur heillaði alla með brosi
sínu og fasi.
En það var ekki bara fólk
sem laðaðist að Gvendi. Það var
einsog öll dýrin í sveitinni
hændust að honum líka, hundar
sérstaklega, en líka svín, kálfar
og hestar. Og engan þekkti ég
með jafn mikinn áhuga á veiði
eins og Gvendur hafði, hann
notaði hvert tækifæri sem gafst
til að veiða í læknum við Brú-
arland og þegar komu alvöru
veiðimenn að veiða í Álftánni,
sem rennur við bæinn, þá kætt-
ist nú Gvendur að fylgjast með.
Ekki man ég hversu mörg
sumrin urðu sem við vorum
saman á Brúarlandi, en leiðir
okkar lágu sjaldan saman eftir
unglingsárin, því miður.
Minningarnar sem við
Gvendur bjuggum til saman eru
mér afar kærar. Guðmundur
frændi minn átti stóran þátt í
að gera æskuminningar mínar
betri en þær annars væru. Fyr-
ir það er ég afar þakklátur.
Takk elsku frændi.
Óttar Guðjónsson.
Það sem við gerum okkar
minnstu bræðrum og systrum,
það höfum við og gert okkur
sjálfum. Skömmin er marg-
slungin tilfinning og andleg
veikindi sístæð uppspretta
þeirrar tilfinningar. Það er mik-
ill kross að bera og erfitt að
setja sig í spor þeirra sem
heyra ekki sínar eigin hugsanir,
ef svo má segja, nema í ákveðnu
ástandi. Lífið verður óbærilegt
nema í því ástandi, og þó það
ástand geti um leið orðið óbæri-
legt þá má vera að okkur sé
hollara að fyrirgefa frekar en
reyna að skilja, elska fremur en
dæma. Það gerði frelsarinn:
Þú settir þig neðst hjá þeim smæstu
á jörð.
Þú settir þig upp móti voldugra
gjörð.
Þú settir þig inn í hins svívirta neyð.
Þú settir þig hátt yfir ótta og deyð.
(H.A. Jörgensen/þýð.
Kristján Valur Ingólfsson)
Guðmundur frændi minn
barðist við geðklofa og fíkn í
aldarfjórðung; reyndi að lifa
með þessum byrðum, reyndi að
kasta þeim af sér; reyndi að
taka þær í sátt – en þó voru for-
sendurnar oftast um leið hans
sjálfs; því fegursta sem við eig-
um getum við síst sleppt þegar
á reynir. Og sterkasta upplifun
lífs hans yfirgaf hann aldrei. Því
gekkst hann við og kynnti sig
stoltur; Gummi Jesús. Það var
hann. Og Jesús var í honum,
eins og hann mætir okkur í okk-
ar minnstu bræðrum og systr-
um, í Matteusi 25, og eins og
hann mætti okkur á krossinum,
í þjáningunni, fyrir upprisuna;
Jesús mætti okkur í Guðmundi
eins og hann mætir okkur í
sársauka hvers og eins og kall-
inu til okkar: Hvernig ætlum
við að elska náungann? Hvernig
komum við fram við aðra? Guð-
mundur var góður drengur,
elskaði og fórnaði og reyndi, og
hann var sterkur í öllum sínum
veikleika; hann vildi lifa þó það
væri með öðrum hætti en ætlast
var til. En það breytir engu.
Það breytist ekkert á meðan
þeir varnarlausu eru afgangs-
stærð í þjóðfélaginu; fárveiku
fólki er vísað af sjúkrastofnun-
um með blæðandi magasár, fót-
brotið, í fíkn og í fráhvörfum:
gildir þá ekki einu með hvaða
hætti dauðann ber að garði?
Lífið er líf í því samhengi sem
við fáum gefið og notið. Líf þar
sem allir eiga rétt á reisn,
sjálfsvirðingu og samþykki bíð-
ur sumra fyrst í faðmi þess sem
tekur á móti þegar við skiljum
við þjáninguna, erfiðleikana,
þrældóminn. Það er frelsið sem
tekur við; frelsi þitt, frelsi
Krists, frelsi fjölskyldunnar
þinnar, Guðmundur minn. Það
er brosið þitt, gleðin yfir því að
þú sért skilinn og að þú skiljir.
Þeir taka fagnandi á móti þér
sem sáu ekki sorg og neyð, og
þú fagnar þeim sem þig sjá án
veikindanna, holds og syndar.
Því þú ert ljós af ljósi, í Kristi
og Krists, Guðmundur minn
Jesús Bárðarson, og ljósið veiti
yl og birtu í því skuggalandi
sem hylur minningu þína.
Huggi góður Guð allt þitt fólk,
Siggu, Báa og systkini þín; að-
standendur Kristrúnar einnig,
já okkur öll.
Arnaldur Máni.
Elsku Gummi.
Það var mjög erfitt að setjast
niður og skrifa hinstu kveðjuorð
til þín, að hugsa til þess að þú
ert alveg farinn úr lífi mínu,
besti vinur minn, engin símtöl
meira eða sms.
Ég á svo margar og góðar
minningar um okkur og svo líka
erfiðar þegar þú varst veikur
og við vorum að reyna að kom-
ast í gegnum það saman. Erf-
iðar lyfjameðferðir sem tóku
mikið á þig, þá lágum við sam-
an og spjölluðum. Það var svo
gott að tala við þig þá, um mitt
líf og þitt líf. Þú varst góður
hlustandi og áhugasamur um
það sem maður var að tala um.
Þú varst mjög trúaður og leit-
aðir oft í trúna, það var gaman
að ræða við þig um trú – þú
vissir mikið og pældir.
Þú varst svo góður og vildir
öllum vel, þú varst vandaður
maður, klár og kurteis, alltaf.
Ég á líf mitt í dag þér að
þakka. Þú bjargaðir lífi mínu
einu sinni.
Ég man þegar við kynntumst
fyrst, þú ákvaðst strax að kalla
mig Maríu, þó það sé seinna
nafnið mitt, það kom aldrei
neitt annað til greina hjá þér.
Það er svo skrýtið að stund-
um hittir maður fólk í lífinu og
það er eins og maður hafi alltaf
þekkt það. Þannig var það hjá
okkur, við gátum talað um alla
mögulega hluti og vorum oft
með svipaðan skilning á tilver-
unni. Annað sem vakti athygli
mína strax var sú virðing sem
þú barst fyrir foreldrum þínum,
hún var einstök. Þér þótti svo
vænt um þá og systkini þín. Þú
varst svo stoltur af Jenna bróð-
ur þínum, hvað honum gekk vel
í sínu námi og hvað hann hafði
skapað sér góða framtíð og náð
langt. Svo var það Kristjana, æ
ég skrepp bara til Kristjönu.
Þá var Kristjana heima með
börnin og ég man að þú sagðir
einu sinni við mig: Mig langar
að gera eitthvað með Braga
hennar Kristjönu, en þú varst
eitthvað feiminn við það og
fannst það eitthvað asnalegt.
Þú áttir engin börn sjálfur og
vissir ekkert hvað þú gætir
gert með krökkunum. En hafð-
ir áhuga. Þú áttir auðveldara
með að tala við bræður þína tví-
burana, en hittir þá ekki svo
mikið þegar þeir voru í Reykja-
vík í námi. Ein jólin ætlaði ég
að vera ein heima í bænum og
þú ætlaðir á Selfoss og vildir
endilega að ég kæmi með. Þú
spurðir mömmu þína hvort þú
mættir bjóða mér til þeirra í
mat um jólin. Ekkert var sjálf-
sagðara og ég gleymi því aldrei
hvað mér þótti vænt um þetta.
Við áttum svo góð jól og áramót
á Selfossi þetta árið.
Þú sagðir oft við mig að þú
vissir ekki hvar þú værir ef þú
ættir ekki svona góða fjöl-
skyldu. Hún stóð alltaf við bak-
ið á þér.
Svo var það Snjóka frænka,
sem við heimsóttum stundum
upp í Borgarfjörð og gistum hjá
henni og Brandi. Okkur fannst
svo gott að koma þangað og
sitja og spjalla við Snjóku. Þér
þótti alltaf vænt um hana og
hringdir oft í hana. Svo voru
það afi og amma meðan hún
lifði, skreppa aðeins til þeirra
eða hringja. Stundum hugsaði
ég að ég vildi að ég ætti svona
fjölskyldu eins og þú.
Ég á eftir að sakna þín mikið
og mér finnst þetta mjög erfitt
að þú hafir farið á þennan
hræðilega hátt burt frá okkur
úr þessu lífi.
Ég votta allri þinni fjöl-
skyldu mína dýpstu samúð og
megum við eiga okkar minn-
ingar um þig, Gummi minn, og
hugsa oft til þín og minnast þín
saman.
Mig langar að kveðja þig
með þessu ljóði sem mamma
mín hélt mikið upp á og þér
fannst svo fallegt.
Trúðu á tvennt í heimi
tign sem hæsta ber:
Guð í alheimsgeimi,
Guð í sjálfum þér.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Vonandi hittumst við aftur
seinna, vinur. Þín vinkona,
Andrea María Heiðberg.
Guðmundur
Bárðarson
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÖGMUNDUR H. STEPHENSEN,
Hörðukór 1, Kópavogi,
lést á Landakoti þriðjudaginn 30. október.
Útför hans fer fram frá Digraneskirkju
föstudaginn 9. nóvember klukkan 15.
Guðrún Finnbogadóttir
Margrét Ö. Stephensen
Sigríður Ögmundsdóttir Jón Björgvin Garðarsson
Valgerður Ögmundsdóttir Eggert Arnar Kaaber
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
JÓHANNES ÓMAR SIGURÐSSON,
Álftamýri 57, Reykjavík,
lést miðvikudaginn 31.október.
Útför fer fram í Dómkirkjunni Reykjavík
mánudaginn 12. nóvember klukkan 15.
Soffía Kristjánsdóttir
Herdís T. Jóhannesdóttir
Ester Jóhannesdóttir Nikulás Ægisson
Ylfa Björg Jóhannesdóttir Fannar Þór Guðmundsson
Erla Soffía Jóhannesdóttir Magnús Gísli Ingibergsson
og barnabörn