Morgunblaðið - 23.01.2019, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JANÚAR 2019
✝ Stefán Helga-son fæddist 30.
mars 1929 á
Hrappsstöðum í
Vopnafirði. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunda-
búð á Vopnafirði
13. janúar 2019.
Foreldrar hans
voru Helgi Gísla-
son bóndi á
Hrappsstöðum og
kona hans Guðrún Óladóttir.
Systkini Stefáns voru: Gísli
Sigurður, látinn, Helga Vilborg,
látin, maki Helge Granberg.
Hallgrímur, maki var Sigrún
Jakobsdóttir, Björn Ingvar, tví-
burabróðir Stefáns, látinn, Jón-
ína, maki var Jón Kristinn
Gíslason, tvíburasysturnar Ólöf,
maki hennar var Sigurður
Björnsson, og Ástríður, maki
hennar var Gunnsteinn Karls-
son. Yngstur var Einar, sem er
látinn.
Stefán fór snemma í fóstur
til presthjónanna á Hofi séra
Jakobs Einarssonar og Guð-
bjargar Hjartardóttur og ólst
þar upp.
riksson, eiginkona hans er
Maria Cristina, þau eiga þrjú
börn.
Stefán ólst upp á Hofi. Hann
gekk í farskóla eins og þá tíðk-
aðist og var einnig tvo vetur í
Héraðsskólanum á Laugum.
Hann starfað við almenn sveita-
og verkamannastörf, fór á ver-
tíð til Vestmannaeyja og í
Reykjavík vann hann við múr-
verk og í Bílasmiðjunni. Stefán
og Oddný settust að á Vopna-
firði og byggðu þar íbúðarhús
sitt sem nefnt var Skipasund.
Stefán vann ýmis störf, m.a. við
brúarsmíði og í vegavinnu og á
síldarárunum vann hann við
síldarplönin. Hann keypti sér
vörubíl og vann við akstur um
árabil. Síðar hóf hann störf á
bílaverkstæði Kaupfélags
Vopnfirðinga m.a. við pípulagn-
ir og síðustu starfsárin vann
hann sjálfstætt á þeim vett-
vangi.
Stefán var virkur félagi í
Ferðafélagi Vopnafjarðar og
Björgunarsveitinni Vopna,
stofnfélagi í Kiwanisklúbbnum
Öskju og starfaði einnig síðustu
ár með félagi eldri borgara á
Vopnafirði.
Útför Stefáns fer fram frá
Hofskirkju í dag, 23. janúar
2019, klukkan 13.30.
Eiginkona Stef-
áns er Oddný Pál-
ína Jóhannsdóttir,
f. 24.9.1932. Þau
eiga þrjá syni, þeir
eru:
1) Helgi, f. 2.6.
1955, eiginkona
hans er Hjördís
Jónsdóttir. Börn
þeirra eru: Kristín
Linda, sambýlis-
maður hennar er
Guðmundur Pálsson og eiga
þau fjögur börn, Stella Bryndís,
eiginmaður hennar er Snæ-
björn Guðjónsson, þau eiga
fimm börn, Þorvaldur Orri,
hann á þrjú börn, Einar Gauti
og Kamilla Rún, sambýlismaður
hennar er Sigurbjörn Pálsson,
hann á þrjú börn. 2) Rafn f.
10.6. 1956, eiginkona hans er
Harpa Þ. Hólmgrímsdóttir,
börn þeirra eru Oddný Björg
og Stefán Grímur, sambýlis-
kona hans er Súsanna Svans-
dóttir og eiga þau einn son. 3)
Þormar f. 10.3. 1960, d. 11.6.
2015, eftirlifandi eignkona hans
er Hjördís Valgarðsdóttir, son-
ur hennar er Jón Óskar Frið-
Það var feimin og svolítið
uppburðarlítil stelpa sem
snemma sumars 1980 lagði land
undir fót til Vopnafjarðar með
kærastanum þar sem þau ætl-
uðu að stofna heimili á loftinu
hjá foreldrum hans. Ég hafði
aldrei hitt verðandi tengdafor-
eldra en það kom fljótt í ljós að
ekkert var að óttast og feimnin
og kvíðinn hurfu eins og dögg
fyrir sólu. Síðan höfum við átt
fjölmargar stundir saman og
minningarnar um þær eru dýr-
mætar.
Þegar ég kveð þig, Stebbi
minn, er svo margs að minnast
og margt að þakka. Efst í huga
mér er þakklætið fyrir það að
börnin mín fengu að eiga þig
sem afa. Þau eru bæði og hafa
alltaf verið mikil afabörn.
Oddný Björg var ekki farin að
ganga þegar hún var farin að
þekkja hljóðið í bláa Skodanum
og vissi að þegar hann renndi í
stæðið þá var afi kominn í tíu-
kaffið eða hádegismatinn. Þá
sætti hún lagi og renndi sér á
maganum undir öryggishliðið
við stigann, var eldsnögg að láta
sig renna niður og koma sér í
afafang. Ef til vill náði hún líka
smá bumbulúr. Þarna var
grunnurinn lagður að fallegu og
ástúðlegu sambandi þar sem
báðir aðilar báru virðingu hvor
fyrir öðrum þó stundum mætti
ekki á milli sjá hvor réði ferðinni
í það og það skiptið.
Þó að við værum flutt af loft-
inu þegar nafni þinn kom til sög-
unnar lærði hann líka fljótt að
leita til afa þó lengra væri að
fara og fékk sína bumbulúra og
afaleiðsögn í gegnum lífið.
Margar yndisstundir höfum
við fjölskyldan átt í sumarbú-
staðnum þar sem þið Odda
bjugguð ykkur mikinn sælureit.
Bústaðurinn var einmitt að
byrja að rísa þegar ég flutti
austur þannig að ég hef frá upp-
hafi fylgst með draumnum þín-
um verða að veruleika, vaxa og
dafna. Þar sem í fyrstu var smá-
vegis birkikjarr er nú grósku-
mikill birkiskógur auk annarra
tegunda. Þú varst ötull í trjá-
ræktinni og alltaf varstu að
vinna að einhverju í bústaðnum,
byggja við, breyta, bæta og lag-
færa. Hagnýtt gildi og hagræð-
ing voru þar í fyrirrúmi þó við
værum ekki alltaf sammála um
fagurfræðina.
Þú varst félagslyndur, hafðir
mikla kímnigáfu, sagðir
skemmtilega frá og fórst með
vísur, gerðir líka vísur en varst
ekki mikið fyrir að flíka þeim.
Sumar sögurnar voru hins vegar
sagðar oft og sum þeirra orða-
tiltækja sem þér voru töm eru
líka orðin mér töm í munni þó í
fæstum tilvikum viti ég um upp-
runa þeirra.
Það var líka gaman að ferðast
með þér. Þú varst duglegur að
ferðast og hafðir yndi af ferða-
lögum, varst fróður um landið
og söguna og hreifst af fegurð
náttúrunnar. Ógleymanleg er
ferð í Kverkfjöll fyrir ekki svo
mörgum árum, þá bar hugurinn
þig hálfa leið upp brattann fyrir
ofan skálann, hitt fórstu á seigl-
unni.
Kæri tengdapabbi, það var
gott að vera þér samferða, takk
fyrir allt og allt.
Harpa Þorbjörg.
Hann afi minn er farinn í frið-
inn. Þær eru dýrmætar allar
minningarnar sem ég á eftir. Að
fá að lúra á bumbunni hans. Að
fá óteljandi „úbb“ þ.e.a.s. að
vera lyft upp í stóra faðminn. Að
fara í hárgreiðsluleik þar sem ég
fékk að greiða „yfirgreiðsluna“
með vatni, sá leikur endaði þeg-
ar ég flækti löngu lokkana svo
rækilega í greiðunni að amma
þurfti að klippa þá lausa. Að
gæða okkur saman á smjörköku
við eldhúsborðið. Að verja sum-
ardögum uppi í bústað, litlu
paradísinni sem þið amma
bjugguð ykkur uppi í Hofsárdal.
Hjá afa átti ég alltaf skjól og
algjörlega skilyrðislausa ást
þegar ég átti erfiða tíma sem
unglingur. Það þurfti ekkert að
tala, bara vera.
Hann kenndi mér svo margt.
Hann kenndi mér á náttúruna,
kunni ógrynni örnefna sem síuð-
ust inn hjá mér. Hann kenndi
mér virðingu og ekki síst glettni
því hann var stríðinn á góðan
hátt og við stríddum hvort öðru
fram á síðasta dag. Hann vildi
allt það besta fyrir mig og ég
fyrir hann.
Takk fyrir samfylgdina, afi
minn. Þín er saknað, þú ert elsk-
aður.
Þín
Oddný Björg.
Elsku afi.
Söknuður minn er mikill og
hellast yfir mig minningar um
bernsku mína sem ég var svo
heppin að fá að deila stórum
hluta af í firðinum fagra með þér
og ömmu. Ég var fyrsta barna-
barnið og bjó ég með foreldrum
mínum hjá ykkur mín fyrstu ár,
man ég eftir því að hafa farið út
með afa á snjóþotu, rennt mér
niður hallann í blómabeðinu
hennar ömmu og afi passaði að
ég lenti ekki á húsinu. Skipa-
sund, mitt annað heimili, þangað
sótti ég til ykkar öll sumur.
Ég ferðaðist með ykkur um
landið, bæði í Vopnafirði og
ferðafélagsferðum um landið.
Man ég eftir því að hafa farið
meðal annars á Hornstrandir og
að Gullfossi. Ferðir okkar um
Vopnafjarðarheiði þar sem þú
fullur fróðleiks kenndir mér
ýmislegt um landið, jurtir og
dýralífið, við fórum og veiddum í
vötnum en minnisstæðastur er
nestispokinn sem aldrei vantaði
í. Það var alltaf gott að borða og
nóg til í búrinu hjá ykkur, ég
komst sjaldnast upp með að
vera gikkur en tókst ekki að
læra af þér að borða eftirmat,
kvöldmaturinn nægði mér, enda
sleppi ég því aldrei að hafa
kvöldmat.
Þú kenndir mér að borða há-
karl og harðfisk í kjallaranum,
tvö ein og ég varla komin með
tennur þegar kennslustundirnar
hófust. Enn þann dag í dag
finnst mér hákarl og harðfiskur
eðalsælgæti. Sumarbústaðurinn
þar sem unnið var hörðum hönd-
um fyrstu árin við að halda
sauðfé frá gróðrinum, girðinga-
vinna og uppbygging sem ég
naut þess að taka þátt í með
ykkur. Víðáttan mikil og margt
að skoða fyrir unga telpu, eitt
skiptið fór ég með þér og ömmu
í gönguferð um hálsinn og þið
stoppuðuð til að kanna heyskap
hjá Þorbrandstaðafeðgum. Þá
missti ég þolinmæðina og fór á
undan ykkur upp hálsinn en var
svo óheppin að stíga í dý og sökk
alveg upp á læri, þú togaðir mig
upp og veiddir stígvélið mitt upp
úr dýinu. Þegar ég var búin að
skipta um föt fórum við og sett-
um spýtu í augað á dýinu svo ég
færi ekki aftur í sömu ógöng-
urnar. Það sem eftir var sumars
kallaðir þú mig Díönu, eftir
Díönu Bretaprinsessu.
Þegar ég var orðin fullorðin
vorum við alltaf velkomin, þó
barnahópurinn stækkaði og yrði
fyrirferðarmikill fann maður
aldrei fyrir því, börnin nutu þess
að fara með þér í sund og ferð-
irnar í sumarbústaðinn voru
þeim dýrmætar. Hreindýra-
veiðar með þér verða okkur líka
minnisstæðar þar sem þú varst
vanur veiðimaður á yngri árum
og aldrei kom maður að tómum
kofunum hjá þér varðandi
kennileiti eða staðsetningar á
fjöllum. Nestispokinn sem þú
útbjóst af mikilli alúð kom sér
alltaf vel þegar búið var að fá
góðan slatta af hreinu fjallalofti.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þín,
Linda.
Elsku afi.
Ég kveð þig með söknuði í
hjarta en minningar um þig
munu fylgja mér út lífið. Þegar
ég var lítil og afi og amma komu
norður í heimsókn til okkar var
alltaf von á einhverju gotteríi
frá afa. Það var hægt að fá að
snyrta afa og setja spennur í
hárið. Hann fékk lagningu á
meðan hann horfði á fréttirnar.
Að heimsækja afa og ömmu í
fjörðinn fagra, húsið þeirra
stóra sem alltaf var nóg pláss í
og nægur matur fyrir alla var
alltaf notalegt og mikill ævin-
týraljómi yfir því. Það var alltaf
hægt að bralla ýmislegt. Það var
hægt að setja á fót matsölustað í
kjallaranum og fara í skólaleik
uppi í einu af herbergjunum.
Garðurinn stór og mikill og fjar-
an rétt hjá. Í sumarbústaðnum
hans afa var hægt að leika í
skóginum og ímyndunaraflið
fékk lausan tauminn. Afi var
mikill matmaður og það þurfti
alltaf að koma og borða,
morgunmatur, hádegismatur,
kaffitími, kvöldmatur og kvöld-
kaffi. Hann var ekki mikið fyrir
nýjungar og þurfti að hafa það í
huga ef bjóða átti honum í mat.
Þegar við komum með elsta
barnið okkar í heimsókn og
hann var að fá safa í glas sagði
afi: „Gefðu barninu heldur
mjólk, ekki þennan erlenda
safa“, svo skóflaði hann skyri
upp í barnið. Afi var mjög
heimakær og fannst best að vera
heima en hafði þó ferðast þó-
nokkuð bæði erlendis og hér
heima. Hann þekkti hvert ein-
asta fjall og hverja á og var
tilbúinn að fræða þá sem vildu
hlusta.
Þegar ég var komin með mína
eigin fjölskyldu og heimsótti afa
og ömmu fórum við saman stutt-
ar ferðir til fjalls og fjöru, svo
var alltaf farið upp í bústað til að
drekka kaffi og með því. Afi
veiddi bæði lax og hreindýr.
Einhvern tíma heyrði ég að
hann hefði klifið Herðubreið og
notað beltið sitt erfiðasta klifið.
Hann fór daglega í sund og við
dönsuðum saman við útskriftina
mína úr framhaldsskóla milli
þess sem hann tók kríur í sætinu
sínu.
Hann var afi minn, mikill
húmoristi, hlýr og breiður
armurinn alltaf tilbúinn fyrir
knús. Ég hugsa til þín með
þakklæti, hlýju og ást þegar ég
kveð þig hinstu kveðju, elsku afi
minn.
Þín
Stella.
Elsku afi.
Við kveðjum þig með sorg í
hjarta, þökkum yndislegar sam-
verustundir bæði á Vopnafirði
og hér fyrir norðan. Hvíldu í
friði, elsku afi okkar.
Þín
Orri, Gauti og Kamilla.
Nú er runnin upp sú stund að
við kveðjum Stefán Helgason í
Skipasundi. Stefán var einn níu
systkina sem kennd eru við
Hrappsstaði í Vopnafirði.
Stebbi eins og hann var ávallt
kallaður er okkur mjög eftir-
minnilegur sem góður og glað-
vær félagi. Ég sá hann aldrei
skipta skapi, alltaf þessi ljúfi
maður sem gaman var að vera
með. Betri helmingur Stebba,
eins og oft er sagt um góðan lífs-
förunaut, er Oddný Jóhanns-
dóttir, en Odda er systir móður
minnar Vilborgar. Þessi tengsl
urðu mér til mikillar gæfu þar
sem ég átta ára drengur fór í
Hrappsstaði í sveit hjá föður og
systkinum Stebba. Hrappsstað-
ir urðu mér sem annað heimili til
16 ára aldurs. Í sveitinni lærði
maður bæði til orðs og æðis með
mjög góðu fólki þar sem Hrapp-
ar voru. Þar var maður manns
gaman, sögur sagðar í bundnu
sem óbundnu máli, lífsgátan
krufin í vangaveltum og hlátur-
mildi. Á þessum árum var stór-
býlt á Hrappsstöðum og mikið
umleikis. Stebbi valdi sér ekki
búskapinn til viðurværis heldur
var hann með vörubíl í vinnu
fyrir Vegagerð og sveitunga
sína. Sá oft og mikið um að-
drætti fyrir föður og systkini á
Hrappsstöðum. Þó man ég eftir
kúm í Skipasundi fyrir tíma
mjólkurbúða í sveitinni. Mjólk
varð að vera til fyrir drengi
þeirra Oddu og Stebba, þá
Helga, Rafn og Þormar. Nokkru
fyrir 1970 lauk vörubílaútgerð
Stebba og hann fór að vinna við
vélaviðgerðir á verkstæði Kaup-
félagsins og síðar við að pípu-
leggja fyrir sveitunga sína.
Flest lék í höndum hans og
var hann aufúsugestur og vin-
margur í sinni sveit. Þessi vinna
hans gat svo af sér áhuga
drengja þeirra á vélum og tækj-
um hvers konar.
Stefán missti móður sína ung-
ur að aldri úr berklum. Í kjölfar-
ið þurfti að tvístra systkina-
hópnum og hlutskipti Stebba
var að fara í fóstur að Hofi til
séra Jakobs Einarssonar og
hans fjölskyldu. Stebbi tengdist
þeirri fjölskyldu vel, þegar þessi
tími í lífi hans bar á góma færð-
ist ljómi yfir hann.
Ríkulega naut ég gestrisni og
vináttu hjónanna í Skipasundi
þegar ég og mín fjölskylda sótt-
um þau heim. Alltaf glaðværð og
eitthvert ævintýri í bígerð,
veiðitúrar eða göngur um fal-
lega staði í sveitinni með vel úti-
látnu nesti úr eldhúsi Oddu.
Stebbi kynnti mig fyrir lax-
veiðiánum Hofsá og Selá sem og
öðrum veiðistöðum, en hann var
mikill áhugamaður um stang-
veiði. Og ekki má gleyma sund-
áhuga hans, þar fóru áhugamál
okkar saman.
Stefán Helgason var mikill
fjölskyldumaður og drengirnir
fóru allir í nám en áhugi þeirra
beindist að vélum og vinnu
tengdri skipum, ýmist í vél-
stjórn eða smíði hvers konar. Líf
þeirra hjóna var ekki áfalla-
laust, sorgin knúði dyra, yngsti
sonurinn Þormar sem búsettur
var með sinni konu á Langalandi
í Danmörku og starfaði þar sem
vélstjóri á skipi sem þjónaði
borpöllum í Norðursjó lést úr
veikindum langt um aldur fram.
En hvernig sem allt velkist í
lífinu eru gleðistundirnar okkar
dýrmætastar og þakklætið fyrir
að vera Skipasundsfólkinu sam-
ferða, samúðarkveðja til Oddu
og fjölskyldu frá okkur.
Gunnar V. Andrésson,
Anna K. Ágústsdóttir.
Stefán Helgason
Enn einu sinni
leitar hugur til
míns kæra Reyðar-
fjarðar þar sem
allt var í raun samofið, fólkið,
náttúran, fjöllin og særinn.
Enn einu sinni höfum við
misst eina þeirra, sem svo lengi
Þórdís
Jóhannesdóttir
✝ Þórdís Jóhann-esdóttir fædd-
ist 5. ágúst 1938.
Hún lést 11. janúar
2019.
Útför Þórdísar
fór fram 21. janúar
2019.
var þátttakandi í
samfélaginu okkar,
hana Þórdísi sem
var oft kennd við
manninn sinn enda
þau sem eitt: Dísa
Óskars, en fáa veit
ég sem dáðu sam-
félag manna og
umhverfis eins og
þau hjón, Óskar
einstakur í því efni
og hún Dísa honum
samferða í því sem öðru.
Það voru alltaf viss tíðindi
þegar bættist í hópinn heima,
Reyðfirðingurinn leitaði heima-
haga á ný og gerði betur, því
hann færði okkur með sér
borgfirzku heimasætuna og
mikil samfélagsleg gjöf voru
þau hjón, ef ég má orða það
svo.
Hún Dísa var afar vel gerð
kona og virkilega gaman að
kynnast henni, hún var dans-
andi kát og hress, syngjandi
glöð á góðum stundum. En hún
var líka ákveðin, hjá henni
þýddi nei nei og já já, engar
vöflur eða annaðhvort eða.
Þannig kynntist ég henni þegar
ég var að fá Óskar í framboð til
sýslunefndar, hún þess mjög
fýsandi, vissi um hina góðu eig-
inleika síns manns og það
tókst. Og ég man enn þegar ég
færði þeim fregnina um að
hann hefði verið kjörinn í
sýslunefnd, hún svo innilega
fagnandi fyrir hans hönd, en
Óskar lét sem ekkert hefði svo
sem gerzt, en smitaðist brátt af
gleði konu sinnar.
Hún Dísa var einlæg og sönn
þar sem hún tók því en fjarri
því að hún væri allra. Ég geymi
í minni mínu stundir heima fyr-
ir þorrablót þegar ég fékk að
heyra hinar snjöllu tækifæris-
vísur Óskars og oft var við-
kvæðið: Hún Dísa stakk upp á
þessu vísuefni, Dísa veit um svo
margt skemmtilegt sem skeð
hefur. Og það mun mála sann-
ast að þessi greindarkona
góðra eiginda hefði næmt auga
fyrir því skemmtilega í lífinu.
Hún Dísa, sveitastelpan frá
Ferjubakka, var hörkudugleg
að hverju sem hún gekk og það
munaði aldeilis um handtökin
hennar og gjöfular voru þær
hendur við hvað það sem feng-
ist var við.
Ég kynntist henni Dísu líka í
gegnum tvö af hennar vel
gerðu börnum Önnu Heiðu og
Hrein Ágúst, með þeim fylgdist
hún af stakri umhyggjusemi og
móðurkærleika, nokkuð sem er
eitt skilyrða fyrir góðum náms-
árangri, enda bæði tvö indælir
afbragðsnemendur.
Það er með ólíkindum hversu
mörgum er enn fórnað á altari
krabbans þrátt fyrir blessunar-
legar framfarir læknavísind-
anna.
Þórdís vinkona okkar var ein
þeirra sem krabbinn sigraði.
Henni er nú þökkuð kær
samfylgd á sinni tíð og börnum
hennar og öðrum afkomendum
einlægar samúðarkveðjur
sendar frá okkur Hönnu.
Blessuð sé björt minning henn-
ar Þórdísar.
Helgi Seljan.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Þar
sem pláss er takmarkað getur birt-
ing dregist, enda þótt grein berist
áður en skilafrestur rennur út.
Minningargreinar