Morgunblaðið - Sunnudagur - 03.02.2019, Blaðsíða 20

VIÐTAL
20 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 3.2. 2019
H
ann malar hátt kötturinn sem
nuddar sér upp við Sirrý
Berndsen, viðmælanda minn,
sem er upptekin við að klappa
kisunni þegar ég geng inn á
kaffihúsið. Fleiri kettir kúra sáttir á hillum og
á stólum og hrella annað slagið saklausa gesti
með því að stökkva óvænt niður á borðin og
lenda með látum milli kaffibolla lattelepjandi
túrista. Við setjumst í sófa með svartbrönd-
óttan kött á milli okkar en ástæðan fyrir þessu
kattafári er sú að við erum staddar á Katta-
kaffihúsinu á Bergstaðastræti. Kettirnir laðast
að Sirrý sem segist halda að þeir finni að hún
borði ekki dýr. Kannski er eitthvað til í því eða
ef til vill finna þeir góðan anda í kringum þessa
hlýju konu með logandi rauða liðaða hárið.
Við Sirrý hittumst fyrst fyrir um 35 árum
þegar við vorum skólasystur í menntaskóla.
Síðan skildi leiðir og höfum við ekki hist í öll
þessi ár fyrr en nú. Stelpnabekkurinn 3.A
ákvað nýlega að hittast eftir langt hlé og það
var hún Sirrý sem kom öllum á óvart. Hún var
sannarlega ekki sama manneskjan og feimna
menntaskólastúlkan forðum daga og kom það
fljótt á daginn að hún hafði ekki farið mjög
hefðbundnar leiðir í lífinu. Hún starfar nefni-
lega sem miðill í Boston og hefur gert síðustu
tvo áratugina við góðan orðstír. Gömlu bekkj-
arsysturnar urðu yfir sig forvitnar, eins og
undirrituð sem þekkir engan sem vinnur við að
tala fyrir hönd hinna látnu. Það var því nauð-
synlegt að fá að heyra meira.
Var eitilharður guðleysingi
Eftir menntaskólann hélt Sirrý af stað út í
heim. Leiðin lá fyrst til Danmerkur að læra
listir um stund en svo hélt hún heim á ný og
settist á skólabekk í Háskóla Íslands, í fjöl-
miðlafræði og félagsfræði. Hún kláraði tvö ár
en sótti þá um inngöngu í Parsons-listaskólann
bæði í París og New York og komst inn í báða
skólana. Hún valdi París og flutti þá þangað en
hún hafði mikinn áhuga á ljósmyndun.
„Ég hafði verið að taka myndir fyrir Röskvu
og langaði í fréttaljósmyndun en þarna var
áhersla lögð á listræna ljósmyndun. Ég tók
mikið af myndum í París og þar var yndislegt
að búa, en svo kynntist ég strák og fór með
honum til Hollands. Þar fór ég í Konunglegu
akademíuna og það gekk upp og ofan. Kunni
fyrst ekki hollensku, en lærði hana á endanum,
en ljósmyndunin sem var kennd þar var mjög
tæknileg auglýsingaljósmyndun og ekki alveg
það sem ég hafði mikinn áhuga á,“ segir Sirrý
sem skráði sig þá í listaskóla þar sem hún vann
mikið í listrænni ljósmyndum, auk pin-hole
innsetninga. Samband hennar við hollenska
manninn endaði þegar hann gekk í sértrúar-
söfnuð, en Sirrý lauk náminu í Hollandi og eft-
ir stutta dvöl með Atlanta í Sádi-Arabíu og Ísr-
ael hélt hún í mastersnám í listsafnsfræðum og
listum í School of the Museum of Fine Arts í
Boston.
Ári eftir að hún hóf námið varð hún fyrir
árás.
„Þá breyttist mitt líf gjörsamlega; árásin
hafði djúp áhrif á mig. Ég vil ekki fara nánar
út í það en kalla þetta árás. Þá fór ég að leita í
andleg málefni, fór að leita að ljósinu í lífinu
eftir mjög erfitt tímabil. Ári síðar útskrifaðist
ég úr námi og um sama leyti fór ég í spíritista-
kirkju í Boston, en ég hafði ekki farið í kirkju
nema kannski fimm sinnum á ævinni. Ég vildi
vita að það væri eitthvert líf eftir þetta líf, því
ég var dottin niður í djúpt þunglyndi. Í þessari
kirkju hitti ég konu sem þar þjónaði sem var
að byrja með tíma í miðlun. Ég hafði ekkert að
gera og var atvinnulaus og bláfátæk þannig að
ég ákvað að slá til. Ég var eiginlega að fara til
að sannfæra sjálfa mig að það væri ekkert líf
eftir dauðann en á sama tíma var ég forvitin.
Ég var í innri togstreitu með þetta en í þessum
tímum voru um 25-30 manns og það gekk alveg
svakalega vel hjá mér frá fyrsta degi. Hún
kenndi okkur hvernig ætti að tengjast og svo
ættum við að reyna að sjá hvað kæmi í gegn.
Ég settist niður með einhverjum og sá strax
eitthvað og fann að fólkið skildi mig. Þá fór ég
að spá í að það væri eitthvað meira en það sem
við upplifum hér í okkar jarðlífi,“ segir hún.
Hvernig fannstu að þú hefðir hæfileika í
þetta?
„Það var eitt sinn að ég sat með konu og ég
lýsti mömmu hennar sem var nýlega látin. Ég
lýsti í smáatriðum hvernig hún dó og það
reyndist allt rétt en auk þess lýsti ég fatnaði
hennar eins og bleikri úlpu með loðkraga. Ég
sá þetta í huganum. Svo í annarri æfingu sat
ég á móti manneskju sem átti að upphugsa
eina mynd og ég sagðist sjá pínulitla beina-
grind. Konan varð alveg hissa og fór ofan í
veskið sitt og dró upp sónarmynd, en dóttir
hennar hafði farið í sónar stuttu áður. Þar var
fóstrið og beinagrindin,“ segir hún.
„Þetta var innan tveggja mánaða frá því ég
byrjaði á þessu námskeiði. Ég hugsaði bara,
hvernig gat ég vitað hvað hún var að hugsa?“
segir Sirrý og segist hún hafa verið full-
komlega trúlaus áður en að þessu kom.
„Ég var eitilharður guðleysingi. Ég trúði
ekki á guð, ekki á líf eftir dauðann. Ég trúði
bara að maður fæddist og dæi og ekkert meir.“
Þú trúir því ekki í dag?
„Nei, nú veit ég að það er líf eftir dauðann,
og það hefur ekkert með trú að gera. Og ég
veit líka að sálin fæðist aftur og aftur inn í mis-
munandi líf í mismunandi líkama. Í hverju lífi
þurfum við að leysa ákveðin mál og það eru
nýjar áskoranir. Það stærsta sem fólk þarf að
læra er að fyrirgefa og líka að finna til sam-
kenndar og samhygðar. Ég held að það sé mik-
ill lærdómur fyrir marga í lífinu. Ef maður
nær því þá kemst sálin á hærra stig,“ segir
hún.
Tekur viðtöl við framliðna
Sirrý hafði greinilega dottið niður á eitthvað
sem hún vildi kanna betur.
„Svona gekk þetta í nokkra mánuði og mér
gekk mjög vel og var þá gefið tækifæri til að
fara að vinna sem miðill. Þá fór ég að ferðast
um Boston og var með einkafundi og kirkju-
fundi,“ segir Sirrý og hefur hún unnið að þessu
allar götur síðan.
„Ég geri bæði miðlun og spámiðlun og svo er
það trans, sem ég hef síst gaman af, því að það
er engin sönnun í því.“
Sirrý segir að fjölmiðlafræðinámið forðum
daga nýtist henni sem miðli. „Ég lærði þá að
taka viðtöl og þegar ég vinn sem miðill tek ég
viðtöl við framliðna og nota sömu spurningar;
hver, hvað, hvar, hvenær og hvers vegna,“ seg-
ir hún.
„Þannig ég spyr mikið og það er margt
áhugavert sem gerist. Það var eitt sinn kona
sem kom á fund sem hafði misst tvö börn.
Dóttir hennar var þá nýlátin aðeins tvítug að
aldri en hún hafði fengið einhverja sýkingu.
Þar sem ég er að tala við konuna finnst mér
alltaf eins og það sé verið að toga í puttana á
mér og ég skil það ekki. Þá stoppa ég og spyr
stúlkuna í huganum, er verið að lakka á þér
neglurnar? Og hún svarar neitandi. En áfram
heldur hún að toga í puttana og nú líka í tærn-
ar á mér. Þá segi ég við mömmuna að dóttir
hennar sé að toga í hvern einasta putta og nú
tærnar og ég skildi það ekki. Hún svarar að
hún muni sýna mér það á eftir. Eftir fundinn
náði konan í lítinn viðarkassa. Hún opnar kass-
ann og í honum eru fingurgómar stelpunnar.
Það hafði komið drep í fingurna á stúlkunni og
fingurgómarnir höfðu dottið af einn af öðrum.
Þegar þeir duttu af hafði móðirin tekið þá til að
eiga til minningar,“ segir Sirrý.
Blaðamanni leikur forvitni á að vita hvaða
andar þetta séu sem eru að koma í gegn hjá
Sirrý og af hverju þeir séu þá ekki farnir í
næsta líf.
„Það er enginn tími í heimi andanna. Við lif-
um í ákveðnum tíma og tíminn að okkar mati
fer áfram en tíminn hjá þeim stendur í stað.
Það sem gæti verið 30 ár hjá okkur gæti verið
andartak hjá þeim. En andarnir lifa allt í
kringum okkur. En svo ákveður sálin að fæð-
ast aftur og það getur verið eftir áratugi. Sálin
er orka og það er alltaf hægt að tengjast þeirri
orku,“ segir Sirrý.
Raunveruleiki á öðru stigi
Verður þú aldrei stressuð fyrir fundi að þú
munir ekki sjá neitt?
„Jú, það gerist fyrir hvern einasta fund. Nú
hef ég verið með þúsundir funda og það gerist
alltaf. Ég undirbý hvern einasta fund með því
að opna fyrir og leyfa framliðnum að koma til
mín með upplýsingar. Þetta geri ég svona
hálftíma áður en fólkið kemur inn,“ segir
Sirrý.
„Ég er með marga fundi í hverjum mánuði
en af hverjum 30-40 fundum er kannski einn
sem ekki virkar. Það geta verið margar ástæð-
ur fyrir því,“ segir hún og útskýrir að hún taki
bæði fólk í einkatíma og eins í hóptíma en á
stærsta miðilsfundi sem hún hefur haldið voru
400 manns. „Þegar fjöldinn er svona mikill er
það í raun skyggnilýsing.“
Þegar þú hittir fólk á kaffihúsi eins og mig,
skynjarðu eitthvað?
„Nei, ég loka. Góðir miðlar geta opnað og
lokað,“ segir hún og blaðamaður andar léttar.
„Ég er búin að þjálfa þetta upp. Það kom
fyrir áður en ég var búin að fara í gegnum
þessa miklu þjálfun að ég gæti séð og heyrt og
skynjað ýmislegt í kringum fólk, en maður
þreytist af því. Ég hef dempara núna, eins og
„dimmer“ á ljósi.“
Hræddi það þig ekkert að fara allt í einu að
sjá myndir í huganum og heyra raddir?
„Nei. Af því ég geri mér grein fyrir hvað er
raunveruleiki og hvað er raunveruleiki á öðru
stigi. Ég sé bæði í huganum og svo sé ég líka
látið fólk. Næmið sem við notum er að sjá,
heyra, skynja og vita en líka að finna lykt og
bragð. Svo sé ég alveg stundum framliðna
ganga fram hjá mér.“
Þess má geta að Sirrý tók próf í miðlun í
Bandaríkjunum hjá Forever Family Founda-
tion. „Prófið er eitt það erfiðasta sem ég hef
nokkurn tíma tekið. Síðan 2005 hafa þúsundir
farið í gegnum þetta próf, en ekki nema kannski
35 miðlar hafa staðist það á síðastliðnum fjórtán
árum. Samtökin notast mikið við vísindafólk og
meðal annars er dr. Erlendur Haraldsson í
þeirra vísindalegu ráðgjafanefnd.“
Einelti frá átta ára aldri
Sást þú ekkert og skynjaðir áður en þú fórst í
miðilsnámið?
„Jú, en ég gerði mér ekki grein fyrir því
hvað það var. Þegar ég var krakki hélt ég að
þetta væri bara ímyndunaraflið. Ég átti til
dæmis þykjustuvini en það er mjög algengt
meðal miðla. Svo hef ég alltaf verið svakalega
berdreymin,“ segir hún en bætir við að aldrei
nokkurn tímann datt henni í hug að hún myndi
enda sem miðill.
„Við ölumst öll upp með ákveðna barnatrú
og ég man að þegar ég fermdist fannst mér
þetta allt vitleysa en gerði bara eins og allir
hinir. En ástæðan fyrir því að ég verð svona
svakalegur guðleysingi er sú að ég var lögð í
svo mikið einelti í Melaskóla og Hagaskóla.
Þetta var alveg stanslaust. Ég man það sem
barn að ég bað til guðs að láta krakkana hætta
þessu. En því linnti aldrei. Svo kom að því einn
daginn að ég sagði við guð að ef enginn myndi
heyra mínar bænir myndi ég hætta að trúa á
guð,“ segir Sirrý sem lagði þá trúna á hilluna.
„Í mínum bekk vorum við þrjú sem vorum
rauðhærð. Það var öllum boðið í partí nema okk-
ur þremur rauðhærðu. Ég var höfð útundan í
frímínútunum, strítt út í eitt í sundi og leikfimi,
kölluð allskonar nöfnum sem höfðu með hárið að
gera og það var margt annað sem gerðist. Þetta
var margra ára píning. Ég lenti ekki í einelti í
MR en þetta hafði svo mikil áhrif á mig; þá var
ég svo feimin og inni í mér og átti mjög erfitt
með að tengjast fólki,“ segir hún.
„Þá var ég búin að ganga í gegnum einelti
frá átta ára aldri.“
Nú talaðir þú áðan um fyrirgefninguna. Hef-
ur þú getað fyrirgefið þessum krökkum?
Enginn tími í
heimi andanna
Sirrý Berndsen grunaði aldrei að hún ætti eftir að velja sér starf sem miðill í Bandaríkjunum.
Eftir árás í Boston leitaði hún til kirkju og datt inn á námskeið sem breytti lífi hennar.
Nú hjálpar hún fólki að skyggnast inn í framtíðina og komast í samband við látna ástvini.
Ásdís Ásgeirsdóttir asdis@mbl.is
„Það stærsta sem fólk þarf að læra er að
fyrirgefa og líka að finna til samkenndar
og samhygðar. Ég held að það sé mikill
lærdómur fyrir marga í lífinu. Ef maður
nær því þá kemst sálin á hærra stig,“
segir miðillinn Sirrý Berndsen.