Morgunblaðið - 16.04.2019, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. APRÍL 2019
✝ ÞorvaldurKristinn Frið-
riksson Hafberg
fæddist á Flateyri
19. júlí 1932. Hann
lést 30. mars 2019.
Foreldrar hans
voru Friðrik Ein-
arsson Hafberg, f.
13.1. 1893, d. 2.8.
1966, og Vilborg
Ágústa Þorvalds-
dóttir Hafberg, f.
7.8. 1897, d. 18.1. 1998.
Systkini Þorvaldar: Sveinn
Friðriksson Hafberg, f. 21.4.
1934, d. 25.5. 1981, Ingibjörg
Friðriksdóttir Hafberg, f. 14.8.
1935, og Ágústa Jóhanna Frið-
riksdóttir Hafberg, f. 14.4. 1937,
d. 8.1. 2017. Hálfbræður Þor-
valdar, samfeðra, voru Einar
Jens Hafberg, f. 8.8. 1919, d. 2.1.
1974, Ágúst Hafberg, f. 30.6.
1927, d. 16.5. 2001, Karl Frið-
riksson Hafberg, f. 5.8. 1927, d.
27. 9. 2009.
Fyrri kona Þorvaldar var
Guðrún Andrésdóttir, f. 23.5.
1932, börn þeirra: Andrés Haf-
berg, f. 30.11. 1949. M. Sólveig
Guðjónsdóttir, börn þeirra Þor-
valdur Hafberg, f. 15.6. 1974, m.
Helga Sigurrós Björnsdóttir,
son. Hafdís Vilhjálmsdóttir, f.
1960, dætur hennar Vera Sölva-
dóttir, f. 1981, og Sara Björk Re-
gal, f. 1989. Ásta Vilhjálms-
dóttir, f. 1962, m. Steinþór
Birgisson, dætur hennar Þór-
hildur Kristjánsdóttir, f. 1992,
og Katla Steinþórsdóttir, f.
2003.
Þorvaldur ólst upp á Flateyri.
14 ára réðst hann sem messa-
gutti á togarann Gylli frá Flat-
eyri. Í Héraðsskólanum í Reyk-
holti var hann 1948-50. Var við
nám í vélsmiðju á Flateyri 1949-
1950 og í trésmíðanámi í Reyk-
holti veturinn 1952. Vann ásamt
fyrri konu sinni að búi tengda-
foreldra sinna í Síðumúla 1951-
1958, bóndi þar frá 1957. Til
Reykjavíkur fluttu þau árið
1958. Þar hóf Þorvaldur nám í
rafvirkjun hjá Steini Guðmunds-
syni og lauk sveinsprófi undir
hans handleiðslu. Öðlaðist
meistararéttindi og löggildingu
og starfaði við fagið til 1969.
Jafnframt gerði hann út vélbát-
inn Kristján RE 250 frá 1965 til
1970. Árin 1970-1973 var hann
eftirlitsmaður með strætis-
vögnum Landleiða (Hafnar-
fjarðarstrætó). Frá 1973 til 1986
var hann útgerðarstjóri hjá Ís-
birninum í Reykjavík, en eftir
sameiningu við BÚR og stofnun
Granda lét hann af því starfi og
gerðist fasteignamatsfulltrúi
hjá Fasteignamati ríkisins til
2002 er hann lét af störfum
vegna aldurs.
Útförin fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 16. apríl 2019,
klukkan 15.
Rakel Hafberg, f.
16.6. 1976, m.
Ragnar Már Vil-
hjálmsson, Guðrún
Hafberg, f. 10.7.
1986, m. Ragnar
Þór Bjarnason.
Barnabörnin eru
fjögur.
Friðrik Hafberg,
f. 25.5. 1954. M. 1
Sigríður Ingólfs-
dóttir, barn þeirra
Svavar Friðriksson, f. 12.5.
1973, m. Kristjana Helga Sig-
urgeirsdóttir. M. 2 Unnur Petra
Sigurjónsdóttir, barn þeirra
Sigurjón Friðriksson, f. 10.1.
1984, m. Arna Viktoría Gísla-
dóttir, sonur Unnar Valdimar
Þór Valdimarsson, f. 23.1. 1974,
m. Herdís Biering Guðmunds-
dóttir. M. 3 Hrafnhildur Sig-
urgeirsdóttir. Barnabörnin eru
níu.
Anna Hafberg, f. 10.3. 1962.
M. Þór Daníelsson (skilin), barn
þeirra Ísak Hafberg, f. 1.11.
1990, m. Jóhann Karl Hirst.
Seinni kona Þorvaldar var
Nonný Unnur Björnsdóttir, f.
15.9. 1938, d. 3.1. 2009. Dætur
hennar eru Linda Vilhjálms-
dóttir, f. 1958, m. Mörður Árna-
Elsku Valdi afi hefur sofnað
svefninum langa og dansar nú
vonandi við ömmu Nonný eins og
hann sagði svo oft þegar talað var
um dauðann. Valdi talaði alltaf
umbúðalaust bæði um lífið og
dauðann enda raunsær og jarð-
bundinn maður.
Minningar mínar um afa ein-
kennast af rósemi hans, skilningi
á lífinu, festu og virðingu fyrir
mönnum og dýrum.
Við í fjölskyldunni vorum svo
heppin að hafa fengið afa að láni.
Valdi tók saman við ömmu Nonný
þegar ég var barn og ég eyddi
stórum hluta barnæskunnar á
öruggu heimili Valda og ömmu
sem oft komu mér í foreldra stað.
Á tímabili bjó ég hjá þeim á Lang-
holtsveginum á meðan ég lauk
barnaskóla á Íslandi eftir að
mamma mín og systir fluttust til
Frakklands. Þar var margt bar-
dúsað og Valdi eyddi ómældum
tíma í að útskýra fyrir mér stærð-
fræðina sem þvældist fyrir mér.
Afi Valdi var þolinmóður mað-
ur og skildi að lífið þurfti ekki að
gerast hratt. Hann þekkti erfiða
tíma eins og flestir af hans kyn-
slóð og var ekki mikið gefinn fyrir
nútímatækni eða þann hraða sem
samfélag okkar hefur tileinkað
sér. Eftir því sem ég eldist skil ég
þá afstöðu hans ætíð betur. Þegar
þau amma Nonný fluttu á Stokks-
eyri var Valdi kominn nær upp-
runanum, hann vildi vera í sveit-
inni og við sjóinn enda ekki mikið
borgarbarn. Hann eignaðist
hesta og íslenska fjárhundinn
Snúllu sem hann unni mjög.
Þegar hann fluttist í bæinn eft-
ir að amma dó vildi hann ekki
bjóða tíkinni upp á borgarlífið
heldur sendi hana í sveit þar sem
hann heimsótti hana á afmælis-
degi hennar og tók hana með sér í
stutt ferðalög þar til hún kvaddi.
Ég minnist afa líka sem manns
sem vildi alltaf hafa eitthvað fyrir
stafni. Hann var listrænn og mik-
ill handverksmaður og sú list fékk
að blómstra í seinni tíð. Hann fór
á hin ýmsu listnámskeið, renndi
fyrir okkur skrín, málaði, tálgaði
og skar út og smíðaði silfurskart-
gripi sem hann færði okkur stelp-
unum sínum. Valda þótti gott að
hafa kvennafans í kringum sig
enda fæðast ekki drengir okkar
megin í fjölskyldunni. Hann vissi
allt um okkar hagi og hann lét
okkur ávallt finna fyrir því að við
skipuðum sérstakan sess í hjarta
hans.
Það var ljúft að heimsækja afa
síðustu árin á Brávallagötuna
með Sögu dóttur minni sem alltaf
vildi vera með í för, það kætti
okkur öll.
Í einni af mínum síðustu heim-
sóknum til Valda sagðist hann
vera orðinn leiður á því að vera
gamall og bætti því við að svona
yrðum við öll einn daginn. Ég
sagðist skilja hann en jafnframt
vonast til þess að hann hefði rétt
fyrir sér því ég vildi svo gjarnan
fá að eldast með þeirri reisn sem
Valdi gerði.
Elsku Valdalingur, þakka þér
fyrir öll góðu árin og minningarn-
ar sem munu halda áfram að ylja
okkur telpukornunum þínum um
ókomna tíð.
Verubarnið.
Vera Sölvadóttir.
„Elsku stúlkan mín,“ sagði afi
Valdi alltaf þegar maður faðmaði
hann og strauk manni síðan um
vangann. Ég sakna strax þessara
orða og allrar hlýjunnar sem um-
lukti hann.
Ég á svo margar ljúfar minn-
ingar um afa minn. Allt frá því að
ég og Tóta frænka vorum litlar
trillur sem eltum hann með
stjörnur í augunum út í bílskúr á
Hjarðarhaganum þar sem við
fengum að fylgjast með honum
dytta að hinu og þessu og tálga
spýtukalla á meðan hann hrósaði
okkur alltaf fyrir þó svo að spýtu-
karlarnir okkar væru alveg lausir
við það að líkjast körlum. Allar
ævintýraferðirnar sem hann fór
með mér um franskar sveitir og
skóga þegar hann og amma
Nonný heimsóttu okkur fjöl-
skylduna í Jonzac. Skemmtileg-
ast þótti mér að fara með honum
út á sjó í litla bátnum hans og
veiða á sjóstöng. Og tjaldferðirn-
ar í fellihýsinu með honum og
ömmu þar sem við veiddum fiska
úr vatni og tíndum bláber og
krækiber af lyngi. Ég gæti haldið
endalaust áfram en afi þreyttist
aldrei á að bralla eitthvað með
okkur barnabörnunum. Það sem
mér þótti alltaf merkilegast við
afa var að hann reiddist manni
aldrei, sama hvað maður prakk-
araðist (fyrir utan eitt skipti þeg-
ar við Tóta tróðum rúgbrauðsbita
inn í eyrað á honum á meðan hann
heimsótti draumalandið, eins og
hann kallaði eftirmiðdagskríuna
sína). Eftirminnilegasta atvikið
um stóíska ró afa hlýtur að vera
þegar ég og vinkona mín fengum
að gista hjá honum og ömmu á
Stokkseyri. Við vorum unglingar
og laumuðumst út um baðher-
bergisgluggann eftir myrkur til
þess að hitta stráka í hljómsveit.
Við héldum að við hefðum verið
svakalega lúmskar alveg þar til
afi spurði okkur rólega yfir morg-
unmatnum hvort það væri kom-
inn vorleikur í okkur lömbin. Síð-
an brosti hann bara blíðlega og
bætti við „það er ungt og leikur
sér“ og þar með var þetta mál af-
greitt.
Afi minn var einstakur maður
og góður, og það þótti öllum sem
komust í kynni við hann. Nú er
hann kominn til elskunnar sinnar,
þarna uppi, eins og hann orðaði
svo fallega sjálfur. Ég elska þig
afi minn og takk fyrir allt sem þú
kenndir mér og alla ástina sem ég
fékk frá þér. Þín stúlkukind,
Sara.
Þorvaldur
Kristinn Friðriks-
son Hafberg ✝ SteingrímurGíslason fædd-
ist á Torfastöðum í
Grafningi 22. sept-
ember 1921. Hann
lést á Ljósheimum
á Selfossi 8. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Árný Val-
gerður Einars-
dóttir, f. 1885 á
Litla-Hálsi í Grafn-
ingi, d. 1966, og Gísli Snorrason,
f. 1883 á Þórustöðum í Ölfusi, d.
1958.
Systkini Steingríms voru Sig-
ríður, Einar, Kristín, Steindór,
Snorri Engilbert, Þórður, Arn-
heiður, Áslaug og Guðríður, öll
látin.
Steingrímur giftist 13.
desember 1959 Birnu Aðalheiði
Árdal Jónsdóttur, f. 24. ágúst
1937, frá Réttarholti í Akra-
hreppi í Skagafirði, d. 22. maí
2003. Foreldrar hennar voru
1962, maki Ægir Stefán
Hilmarsson. Börn þeirra Hauk-
ur Páll og Helena Dögg. 5)
Aðalheiður Jóna, f. 1963, maki
Björn Magnússon. Barn Hugrún
Harpa. 6) Gísli, f. 1965, maki
Ragnheiður Sigmarsdóttir.
Börn Árdís Lilja, Guðlaug Berg-
mann og Helga Bergmann. 7)
Kristín Rósa, f. 1967, d. 2010,
var í sambúð með Magnúsi Inga
Guðmundssyni, þau slitu sam-
vistum. 8) Sigurður Þór, f. 1971,
maki Guðbjörg Bergsveins-
dóttir. Börn Rebekka Rut og
Birkir Máni.
Barnabarnabörnin eru 19
talsins.
Steingrímur ólst upp á Torfa-
stöðum. Hann fór ungur að
vinna, fór m.a. á vertíðir í Þor-
lákshöfn, í Bretavinnu í Kald-
aðarnesi og vegavinnu, en vann
þess á milli að búi foreldra
sinna. Steingrímur tók við búinu
1951 og byggði upp jörðina.
Hann var hreppstjóri og
skólabílstjóri til margra ára
ásamt ýmsu fleiru en fyrst og
fremst var hann bóndi af lífi og
sál.
Útför Steingríms fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 16. apríl
2019, klukkan 13.
Jón Sigurðsson,
bóndi í Réttarholti,
f. 1890, d. 1972, og
Kristrún Helga-
dóttir, f. 1909, d.
1950, frá Hafgríms-
stöðum í Tungu-
sveit. Fósturmóðir
Birnu var Sigríður
Rögnvaldsdóttir, f.
1886, d. 1972.
Börn Steingríms
og Birnu: 1) Birgir
Árdal, f. 1955, maki Margrét
Jónsdóttir. Börn Jón Sveinberg,
Birna Aðalheiður Árdal, Sess-
elja Sólveig og Sveinn Ægir. 2)
Sigríður f. 1959, d. 1994, maki
Bergur Guðmundsson. Börn
þeirra Guðmundur, Andri Már
og Kristín Hanna. Seinni kona
Bergs er Sigrún Óskarsdóttir.
3) Árný Valgerður, f. 1960,
maki Friðgeir Jónsson. Börn
þeirra Steingrímur, Linda
Björk, Katrín Ýr og Anna
María. 4) Jensína Sæunn, f.
Elsku karlinn, þá er komið að
kveðjustund. Ótal minningar
koma upp í hugann þegar ég sest
niður og horfi yfir farinn veg.
Pabba var margt til lista lagt,
hann var handlaginn og smíðaði
meðal annars skíði, skauta og
skeifur ásamt fleiri hlutum ýmist
úr járni eða við. Pabbi hafði gam-
an af því að fara með okkur
krakkana á skauta á Álftavatni en
einnig bjó hann til svell í sveitinni
fyrir okkur til þess að skauta á,
vakti það alltaf mikla lukku. Sjálf-
ur skautaði hann mikið á yngri ár-
um.
Pabbi var ákveðinn, þrjóskur
og hafði miklar skoðanir á hlut-
unum. Sem ungur maður var
hann bjartsýnn og vinnusamur,
enda þurfti mikla framsýni og
dugnað til þess að ráðast í bygg-
ingu á öllum húsunum á Torfa-
stöðum. Fljótlega kom mamma til
sögunnar og var hún ómetanlegur
liðstyrkur fyrir pabba við fram-
kvæmdirnar í sveitinni og í lífinu,
en einnig voru þar margir góðir
vinnumenn og sköpuðust dýrmæt
vináttubönd sem entust alla ævi.
Minningarnar um pabba og
samverustundir okkar í gegnum
árin streyma fram og á ég góðar
minningar um það þegar við unn-
um saman í útiverkum í denn.
Skemmtilegar minningar þar sem
oftar en ekki var verið að elta roll-
urassa. Við fjölskyldan ferðuð-
umst nokkrar skemmtilegar ferð-
ir saman sem sumar urðu lengri
en áætlað var í fyrstu. Ein kemur
sérstaklega upp í hugann þar sem
fara átti að Hagavatni. Sú ferð
lengdist því pabba þótti þá stutt í
Kerlingarfjöll. Þegar í Kerlingar-
fjöll var komið fengu ferðalangar
sér nesti sem ég hafði smurt í
mannskapinn því ég þekkti mitt
fólk og þótti líklegt að farið yrði
lengra. Og allt kom fyrir ekki því
pabba þótti þá vera stutt frá Kerl-
Steingrímur
Gíslason
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Anna GuðrúnGarðarsdóttir
fæddist í Keflavík
12. nóvember
1960. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja í faðmi
fjölskyldunnar 1.
apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Helga Auð-
unsdóttir, f. 1.
ágúst 1935, og
Garðar Brynjólfsson, f. 12.
júní 1939, d. 2. september
2012. Bróðir Önnu er Auðunn
Þór Garðarsson, f. 21. júní
1959, d. 14. ágúst 1994.
Anna giftist Kára Guð-
mundssyni, f. 11 febrúar 1959.
Þau skildu. Börn þeirra eru
Heiðar Örn Kárason, maki
Helga Fjóla Jónsdóttir. Þeirra
börn eru Daníel Kári Heið-
arsson og Freydís Fjóla
Heiðarsdóttir. Eldri dóttir
þeirra er Theodóra Steinunn
Káradóttir, gift Eggerti Daða
Pálssyni. Börn þeirra eru Guð-
munda Júlía Eggertsdóttir og
Garðar Daði Eggertsson.
Yngri dóttir er Sylvía Rut
Káradóttir, maki
Eyþór Ingi Einars-
son.
Núverandi eig-
inmaður Önnu er
Sigurjón Sveins-
son, f. 1 júní 1960.
Börn hans frá
fyrra hjónabandi
eru Guðbjörg
Ragna Sigurjóns-
dóttir, maki
Björgvin Guðna-
son. Þau eiga saman þrjú
börn. Stefán Guðberg Sigur-
jónsson, maki Brynja Ýr
Baugsdóttir. Þau eiga saman
tvö börn. Stjúpdóttir er Stef-
anía Bonnie Lúðvíksdóttir,
maki Björgvin Þórhallsson.
Þau eiga saman fjögur börn.
Anna vann í mörg ár hjá
Kynnisferðum á Keflavíkur-
flugvelli. Árið 2007 lauk hún
við sjúkraliðanám frá Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja. Síð-
ustu árin sín vann hún sem
sjúkraliði á Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja.
Útförin fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 16 apríl
2019, klukkan 13.
Elsku gullfallega mamma
mín.
Mínar allra bestu þakkir fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir mig
og kennt mér. Þú hugsaðir ein-
staklega vel um mig og þannig
fékk ég að upplifa þau forrétt-
indi að alast upp á kærleiksríku
heimili því þú veittir mér óend-
anlega ást og umhyggju. Þú
varst einstök kona, alltaf lífs-
glöð og jákvæð, allt þar til yfir
lauk.
Ég er allt of ung til að missa
þig og er alls ekki undir það bú-
in. Það er svo margt sem ég átti
eftir að upplifa með þér en þau
ár sem ég hef fengið að verja
með þér eru mér ómetanleg og
ég er afar þakklát fyrir þær
minningar sem ég á um okkur
saman. Ég mun sakna þín mjög
mikið og trúi því ekki ennþá að
þú sért farin en ég veit að þú
munt alltaf fylgja mér.
Ég elska þig svo mikið, elsku
mamma.
Þinn gullmoli,
Sylvía.
Elsku mamma.
Tilfinningin er dofin, ég titra
og kvíði fyrir deginum. Það er
erfitt að vakna því þá rennur
upp fyrir mér ískaldur raun-
veruleiki og sá er að þú ert ekki
hér lengur. Ég hreinlega trúi
ekki að þú sért farin frá mér,
frá okkur. Lífið er ósanngjarnt,
þér var kippt frá okkur á allt of
stuttum tíma og allt of fljótt.
Í dag líður mér eins og ég
geti ekki lifað án þín. Hver á að
hughreysta mig þegar mér líður
illa, gleðjast með mér eða
hringja í mig nokkrum sinnum
á dag til að tala um allt og ekk-
ert? Ég upplifi mikið tómarúm,
því hvar á ég að hanga og
þiggja eldamennskuráð? Hver
ætlar að forvitnast um vikuplön-
in, bæði hjá mér og mínum og
hver á að skipuleggja barna-
afmælin og öll matarboðin í
framtíðinni? Æi ... Lífið verður
einstaklega skrýtið og tómlegt
án þín. Þrátt fyrir það ætla ég
að lifa fyrir þig, elsku mamma,
og vera jafn þakklát og jákvæð
eins og þú. Ég ætla að gera allt
sem þig langaði og ætlaðir að
gera. Ég mun lifa lengi því ég
bý að minningunum okkar og
öllum þeim dásamlegu sögum
sem til eru af þér. Öllu þessu
fylgir mikill hlátur og er ekki
sagt að hláturinn lengi lífið.
Mig langar að minnast þess
að þú varst stoð mín og stytta,
bæði í gegnum gleðina og sorg-
ina í mínu lífi. Þú varst mín
besta vinkona og þú gerðir allt
fyrir mig. Ekki nóg með það að
þú varst besta mamma sem
hægt er að hugsa sér heldur
varstu líka besta amma sem til
var. Persónuleiki þinn var ein-
stakur, þú varst góðhjörtuð, fal-
leg að innan sem utan, jákvæð
og skemmtileg. Það sem var
hægt að hlæja með þér og að
þér. Þú varst klárlega besti
ferðafélaginn minn enda erum
við búnar að ferðast mikið sam-
an og vá hvað það eru dýr-
mætar minningar. Mamma þú
ert fyrirmyndin mín, þú mótaðir
okkur systkinin, þú ein átt heið-
urinn af því að við erum þær
manneskjur sem við erum í dag.
Þú varst hlekkurinn okkar. Þú
varst hetjan mín, óútskýranlegt
hvað það var mikið lagt á þig en
Anna Guðrún
Garðarsdóttir