Morgunblaðið - 24.04.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. APRÍL 2019
✝ Þorsteinn Snæ-dal fæddist á
Skjöldólfsstöðum í
Jökuldal 11. febr-
úar 1953. Hann lést
á heimili sínu 7.
apríl 2019.
Foreldrar hans
voru hjónin Elín
Margrét Þorkels-
dóttir, f. 1909, d.
2003, og Þorsteinn
V. Snædal, f. 1914,
d. 1998.
Systkini hans eru Bergþóra,
f. 1932, d. 2008, Jóhanna Andr-
ea, f. 1934, d. 2015. Vilhjálmur f.
1945, Elín, f. 1946, d. 2013, Anna
Sigríður, f. 1948, Þorkell, f.
1950, d. 2007.
Þorsteinn var kvæntur
Ágústu Axelsdóttur, f. 21.
september 1952, og saman eiga
þau soninn Óttar, f. 20. apríl
1985, maki Eva Lind Gígja, f. 26.
september 1985. Börn Evu eru
Skarphéðinn, f. 2006, og Snæ-
fríður Rannveig, f. 2011. Fyrir
átti Ágústa soninn Daða, f. 13.
febrúar 1975, eiginkona Gunn-
hildur Ólafsdóttir,
f. 24. mars 1972,
börn þeirra eru
Þórdís, f. 2004, og
Axel, f. 2007.
Þorsteinn ólst
upp á Skjöldólfs-
stöðum, þar gekk
hann í barnaskóla
og var að honum
loknum þrjá vetur í
Alþýðuskólanum á
Eiðum. 17 ára flutt-
ist Þorsteinn til Reykjavíkur og
nokkrum árum síðar til Svíþjóð-
ar og Danmerkur.
Þorsteinn vann ýmis störf.
Hann starfaði mest við sölu-
mennsku og lengst af sem
tryggingaráðgjafi hjá Vátrygg-
ingafélagi Íslands.
Þorsteinn tók að sér ýmis fé-
lagsstörf og var um tíma virkur
í starfi Knattspyrnufélagsins
Þróttar. Síðustu árin starfaði
Þorsteinn hjá Nýju vátrygg-
ingaþjónustunni.
Útför Þorsteins fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 24. apríl
2019, klukkan 13.
Elskulegur frændi okkar og
vinur, Þorsteinn Snædal, er fall-
inn frá. Máttvana reynum við að
átta okkur á þessari skelfilegu
staðreynd.
Steini var yngsti bróðir
mömmu og tíður gestur á æsku-
heimili okkar. Við fylltumst til-
hlökkun þegar von var á frænda
því hann var skemmtilegastur
allra. Nennti endalaust að ærsl-
ast og leika. Kenndi okkur ýmsa
galdra og sagði sögur frá náms-
árum í Svartaskóla. Mátti heyra
saumnál detta þegar talið barst
að þeirri dvöl. Ekkert okkar ef-
aðist nokkru sinni um skóla-
vistina.
Eitt skiptið bauðst hann til að
breyta undirritaðri í ljón. Vissu-
lega gott tilboð en þegar leið á
galdurinn missti verðandi ljón-
ynja kjarkinn og bað um viðsnún-
ing. Galdrameistari breytti þul-
unni í snatri og litla frænka
dolfallin yfir mættinum.
Með tímanum þroskaðist vin-
áttan. Steini var einstaklega góð-
ur vinur, hlýr og traustur. Ef eitt-
hvað bjátaði á var hann fyrstur til
að hjálpa.
Á mannamótum svo skemmti-
legur og gefandi. Hafði einstakt
lag á að tengjast fólki. Örlátur og
hreinskiptinn.
Svo fann Steini ástina og við
fengum að kynnast Ágústu og
stráknum hennar, Daða. Sam-
band þeirra þriggja var hlýtt og
ekki minnkaði gleðin þegar Óttar
fæddist. Það var alltaf svo nota-
legt að koma heim til þeirra,
hvort sem boðið var í kaffi eða
blásið til veislu. Þau hjónin miklir
höfðingjar. Hlýjan og fjörið alls-
ráðandi.
Hugur okkar leitar til Ágústu
og fjölskyldu. Megi allt það góða
vera með þeim á þessum erfiðu
tímum. Blessuð sé minning elsku
Steina frænda og hafi hann þökk
fyrir allt og allt.
Katla Margrét og fjölskylda.
Það var mikið áfall að frétta
snöggt fráfall frænda míns, Þor-
steins Snædals. Hvernig gat
hann verið farinn, svo lifandi, lífs-
glaður, hress og skemmtilegur?
Það er erfitt að skilja.
Steini var yngstur systkinanna
sjö frá Skjöldólfsstöðum á Jökul-
dal.
Mæður okkar voru systur og
samgangurinn og vináttan var
mikil, þrátt fyrir að Margrét og
Þorsteinn, foreldrar Steina,
byggju austur á Jökuldal en mitt
fólk í Reykjavík. Sumarfríin
snerust oft um heimsókn austur
og við systkinin vorum þar í sveit.
Margrét og Þorsteinn voru okkur
afar góð og þolinmóð og í systkin-
unum á Skjöldólfsstöðum eignuð-
umst við annan systkinahóp.
Steini var þeirra yngstur og þar
sem ég var enn yngri sótti ég
mest í félagsskap hans og hans
vina á Dalnum. Enda var ekkert
flókið við að troða sér með. Það
var bara sjálfsagt. Þannig var
Steini. Maður var alltaf velkom-
inn og meira en það. Manni var
fagnað.
Og vinátta æskunnar hélst
óslitið, Steini flutti suður og síðar
til annarra landa en hann var allt-
af sama fyrirmyndin, stóri
frændinn, sá sem flutti með sér
einlæga gleði og hressleika hvar
sem hann fór. Afburða hlaupari,
fimleikamaður og golfari sem fór
holu í höggi. Tvisvar.
Þessi lífsgleði og áhuginn á
samferðafólki sínu gerði Steina
vinmargan. Hann þekkti alla og
kunni sögur, sumar sannar, af
þeim. Hann ræktaði líka sam-
böndin. Hóaði fólki saman, tilefn-
ið þurfti ekki, nóg ef einhver kom
í bæinn, þá var tilvalið að hittast,
kannski yfir glasi í stutta stund
og spjalla, segja sögur og hlæja.
Mikið hlegið og mest að sjálfum
okkur.
Árum saman höfðu Steini og
Vignir frændi okkar farið í
rjúpnaveiði austur á Jökuldal á
haustin. Einhvern tímann ámálg-
aði ég við hann að mig langaði
með til að ná mér í jólamatinn. Og
það var eins og fyrr. Ekki bara
velkominn heldur fagnað. Og ég
kom ekki einn, hópurinn stækk-
aði og ný vinátta varð til. Mis-
mikið veiddist og það varð dýr
hver rjúpa sem heim kom eftir
þessar ferðir, þegar eitthvað
kom. En þær voru samt þess
virði, því fyrir hverja rjúpu komu
tugir óborganlegra sagna, uppá-
koma og brandara.
Svo sníkti maður sér kaffi hjá
honum á Grettisgötunni þegar
leiðigjarnt varð á skrifstofunni og
alltaf kom maður til baka bjart-
sýnni, glaðari og ánægðari. Því
lífið var skemmtilegt og ef eitt-
hvað bjátaði á þá var bara tilvalið
að gera grín að því hvað þetta var
allt skondið og skrítið. Og þegar
ég nefndi við mitt fólk að ég hefði
hitt Steina frænda, færðist bros
yfir andlit viðmælandans, því
Steini var glaður og það er smit-
andi.
Höfðinginn, frændi minn er
farinn og ljósið sem slokknaði
okkur var bjart. Minningin lifir
um gleði, sögur, samveru og
hlýju. Ég mun sakna hans til
loka, en hann hefði nú ekki viljað
eitthvert vol og víl. Sjálfsagt
brosað og sagt hressilega að
þetta væri lífsins gangur og bráð-
skemmtilegt fyrir vini hans og
ættingja að hittast.
Kæra Ágústa, Daði, Óttar og
fjölskyldur, Anna Sigga og aðrir
ættingjar, mínar innilegustu
samúarkveðjur.
Guðmundur Eyjólfsson
og fjölskylda.
Kær samferðamaður og vinnu-
félagi til margra ára er nú geng-
inn þann veg sem okkur öllum er
ætlaður. Heldur var það nú fyrr
en ætlað var hvað Þorstein varð-
aði en enginn ræður þeirri för.
Gleði, kjarkur og þor eru þau
orð sem koma í hugann er maður
minnist samverustunda með Þor-
steini. Þorsteinn var sögumaður
af guðs náð, sögur Þorsteins
brugðu birtu á dagsins amstur.
Það verður vart skýrt með orð-
um hvaða strengir það eru sem
tengja menn saman á lífsins leið.
Má vera að áhugi á mönnum og
málefnum komi þar við sögu.
Hvað sem því líður deildum við
sameiginlegum áhuga á þjóð-
félagsmálum og ekki síst fornum
búskaparháttum á öræfum Aust-
fjarða.
Í þeim efnum var ekki komið
að tómum kofanum hvað Þor-
stein varðaði.
Áður en Laugavellir við Kára-
hnjúka komust í alfaraleið, höfð-
um við komið þangað og það var
Þorsteinn sem sagði mér söguna
af síðustu ábúendum og þeim vo-
veiflega atburði sem þar áttu sér
stað í upphafi 20. aldar.
Sú saga verður ekki sögð hér
en sú saga ætti þó fullt erindi á
vorum dögum.
Þorsteinn var í mörg ár ein
driffjöður þess að haldnir voru
kaffifundir árla dags á vinnustað
okkar þar sem boðið var ýmsum
athafnamönnum og stjórnmála-
mönnum til skrafs og ráðagerða
um landsins gagn og nauðsynjar,
oft líflegir fundir ekki síst þegar
Þorsteinn komst á flug. Náðum
við að bjóða til okkar mörgum áð-
ur en þessir voru aflagðir, illu
heilli.
Á þessum vordögum verður að
minnast þeirra vorfagnaðarfunda
sem Þorsteinn hélt okkur nokkr-
um vinnufélögum, síðast síðast-
liðið vor. Var þá mörg sagan sögð
og stílfærð og að engum ólöstuð-
um var þar Þorsteinn fremstur í
flokki sem sögumaður.
Það er mér afar leitt að geta
ekki fylgt Þorsteini síðustu spor-
in hér á jörðu, en þessi minn-
ingarorð eru skrifuð í Hartford,
Connecticut.
Á þessari stundu þegar ég
minnist Þorsteins koma í hugann
nokkrar ljóðlínur úr lítt þekktu
minningarljóði:
Þó mýkir vorn söknuð og léttir oss
lund
er við lítum fram og til baka
að minning frá sérhverri
samverustund
mun síung í huganum vaka.
Ég færi eiginkonu og fjöl-
skyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Ingvar Sveinbjörnsson.
Elsku Steini minn, hvar á ég
að byrja?
Mikið er ég þakklát fyrir að
hafa kynnst þér fyrir fjórum ár-
um síðan.
Þessi stórfurðulega vinátta
sem engri var lík og sú allra
skemmtilegasta sem ég mun
nokkurn tíma eiga.
Það var alltaf eins og sólarupp-
rás væri að eiga sér stað þegar þú
mættir á svæðið. Sú gleði, já-
kvæðni og hamingja sem fylgdi
þér allt sem þú fórst.
Það er sárt að hugsa til þess að
ég fái ekki að tylla mér niður með
þér á Kalda í vindil og bjór og
ræða heimsmálin, strákamálin og
allt milli himins og jarðar aftur.
Mikið ótrúlega var ég líka glöð
að sjá hvað þér og Hafliða mínum
kom vel saman, satt að segja var
ég stressaðri að kynna nýja kær-
astann fyrir þér heldur en fyrir
pabba mínum. Enda hafði ég
hugsað mér að þegar ég gifti mig
mundu þú og pabbi fylgja mér
niður altarisgólfið, hvor sínu
megin við mig.
Það sem var svo lærdómsríkt
við þig, Steini minn, var hve mik-
ill nautnaseggur þú varst, hver
einasta mínúta á lífi var guðs
gjöf, en einnig hve ófeimin þú
varst að tjá ást þína og þakklæti
fyrir hana Ágústu þína og strák-
ana ykkar.
Takk fyrir hláturinn, lífsráðin,
þolinmæðina og allar stundirnar
okkar saman.
Þín vinkona,
Snærós Vaka Magnúsdóttir.
Sagnamaðurinn og gleðigjaf-
inn Þorsteinn Snædal, eða Steini
Snæ, eins og við kölluðum hann,
er fallinn frá. Hann er okkur
harmdauði. Minningargrein um
hann getur þó aldrei verið
sorgargrein, hann var þannig
karakter. Við félagarnir hittumst
einu sinni í viku og spiluðum billj-
ard. Þar naut hann sín á meðal
okkar, sagði sögur af sinni al-
kunnu snilld og ef við hlógum, var
það eins og að kasta olíu á eld.
Hann gaf aðeins í við hvern
hlátursskellinn, sögurnar öðluð-
ust meira líf, urðu ótrúlegri, full-
ar af húmor og léttleika, án þess
að vera særandi, meiðandi eða
undir beltisstað. Þessi sagnalist
hefur honum verið í blóð borin,
uppalinn á Skjöldólfsstöðum, síð-
asta bæ í Jökuldal áður en haldið
er bílveginn upp á Möðrudals-
öræfi. Líklega má leiða líkur að
hann hafi öðlast þessa sagnalist í
uppeldinu, hvað gerir fólk á af-
skekktum stað betur en að segja
og hlusta á sögur.
Við ætlum þó ekki að segja
hans óteljandi sögur hér, heldur
okkar sögur af snillingnum
Steina Snæ.
Eitt sumarið réð Steini sig sem
jökulsársérfræðing með nokkr-
um úr félaginu er þeir héldu á
tveimur jeppum yfir þvert Ís-
land.
Hann var jú alinn upp við hlið-
ina á Jökulsá á Brú og vissi allt
um þessar ár.
Við fyrstu ána á leiðinni fór
sérfræðingurinn út úr jeppanum,
gekk að árbakkanum í sínum
strigaskóm, litaðist um með
spekingslegum svip, beygði sig
niður og tók upp steinvölu, henti
henni upp í loftið og greip, fleygði
henni svo út í miðja á. Eftir þessa
hávísindakönnun heyrist frá hon-
um hressilegum rómi „hér förum
við yfir!“ Jepparnir héldu út í
ána, sukku í vatnsflauminn nán-
ast um leið og þeir komu út í og
var það með miklum naumindum
að þeir komust yfir. Er skelkaðir
ferðalangar voru komnir yfir á
hinn bakkann sagði Steini:
„Strákar! Þið sjáið að þetta var
hægt.“
Á Klapparstíg er barinn Kaldi,
þangað fór Steini stundum og
hitti félagana, enda var hann
áhugamaður um bjór- og léttvíns-
menningu og lá svo sannarlega
ekki á visku sinni um þau efni.
Aðspurður hvort hann væri ekki
að eyða of miklum peningum á
þessu öldurhúsi, svaraði hann að
bragði: „Þeim peningum er vel
varið.“
Nokkrir okkar kynntust
Steina í Kaupmannahöfn, þar
sem við bjuggum við Rigesgade.
Steini var auðvitað á fyrstu hæð, í
nokkurskonar lúxusíbúð, við hin-
ir voru upp á 5te sal. Var í íbúð
Steina mikill áhugi á skák og var
einn af okkur nokkuð lunkinn
skákmaður og var það Steina
visst áfall.
Um leið var það áskorun að
tefla meira og vinna þennan orm
sem ógnaði hans skákveldi.
Þetta eru örfáar myndir sem
við drögum upp af okkur og okk-
ar snillingi Steina Snæ, er við
þekktum í áratugi. Við eigum eft-
ir að geta vermt okkur við minn-
ingar um ókomna tíð. Og þegar
versta sorgin verður frá munum
við hlæja, með honum og í minn-
ingu um allt það sem hann gaf
okkur.
Við vottum ykkur, Ágústa og
fjölskylda, okkar dýpstu samúð.
Þökkum þær samverustundir er
við áttum með Þorsteini Snædal.
Tilvera okkar verður aldrei söm.
Við félagarnir í Billjard-
klúbbnum og Veiðifélaginu
„Hvorki fugl né fiskur,“
Baldur, Elfar, Kristján, Ómar,
Sigfús, Viðar og Yngvi.
Þorsteinn Snædal
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar
móður minnar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGURBJARGAR GUNNARSDÓTTUR,
Iðavöllum 10, Húsavík.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Hvamms
og Sjúkrahússins á Húsavík fyrir einstaka umönnun.
Ragnhildur Jónsdóttir Guðmundur Héðinsson
Jón Þormóðsson
ömmu- og langömmubörn
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
HÖRÐUR SIGURGESTSSON,
Skeljatanga 1,
Reykjavík,
lést annan páskadag á Landspítalanum
Fossvogi.
Áslaug Ottesen
Inga Harðardóttir Vicente Sánchez-Brunete
Jóhann Pétur Harðarson Helga Zoega
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG ÞORBERGSDÓTTIR,
Gullsmára 11, Kópavogi,
lést þriðjudaginn 16. apríl á
hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð, Kópavogi.
Útför hennar fer fram frá Kópavogskirkju föstudaginn 26. apríl
klukkan 15.
Guðjón Atli Auðunsson G. Jórunn Sigurjónsdóttir
Haraldur Auðunsson Sigurbjörg A. Guttormsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
hluttekningu og hlýhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
INGUNNAR SIGURRÓSAR
GUÐBRANDSDÓTTUR,
Álfhólsvegi 21, Kópavogi,
sem lést sunnudaginn 31. mars.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk á hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum fyrir góða og hlýja umönnun.
Ingunn S. Þorsteinsdóttir Þórhallur Ólafsson
Tryggvi Þorsteinsson Erla Dögg Ingjaldsdóttir
Alexandra Sif Carmen Inga
Andrea Reyn Tryggvadætur
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGRÍÐUR BIRNA SIGURÐARDÓTTIR,
Fróðengi 3,
áður Vesturbergi 66,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
föstudaginn 19. apríl.
Útför hennar fer fram frá Grafarvogskirkju mánudaginn 29. apríl
klukkan 13.
Jóhann Vilbergsson
Anna K. Jóhannsdóttir
Kristján S. Jóhannsson Bryndís J. Jóhannesdóttir
Rósa V. Jóhannsdóttir Pétur Arnþórsson
Auður E. Jóhannsdóttir Sæbjörn Guðmundsson
barnabörn og barnabarnabörn