Húnavaka - 01.01.2019, Qupperneq 112

H Ú N A V A K A 110
en gisti hjá okkur að vanda. Nú voru fáir nemendur svo hann fékk stórt
herbergi til eigin nota en ekki skrifstofuna eins og áður. Hann kemur með mjög
þvælda ferðatösku svo auðséð var að þarna var hempan.
Þegar hann er farinn út í skóla er mér hugsað til hempunnar. Ég mundi þá
hvað hún hafði verið krumpuð á síðasta ári svo ég hugsa með mér: Ég tek hana
bara og hengi hana upp. Ég opna töskuna, hengi hempuna upp og loka henni
aftur.
Um kvöldið á ég eitthvert erindi inn í herbergið. Sr. Pétur liggur þá uppi í
bekk og segir rólega: Heyrðu, það hefur einhver opnað töskuna mína og hengt
upp hempuna. „Já,“ segi ég ákveðið að bragði, „ég gerði það. Það var ófært
hvað hempan var krumpuð á þér síðast en ég athugaði ekkert annað í
töskunni.“ Ég fór síðan út en á leiðinni sá ég að hann var hálf sposkur á svip,
hefur sjálfsagt hugsað: Hún er röggsöm þessi.
Ég áréttaði það að ég vildi ekkert vín
Það var búið að sameina Blönduós í eitt prestakall, svo það var sr. Þorsteinn
en ekki sr. Pétur sem átti að þjóna skólanum eftirleiðis. Vegna þessa átti að hafa
kveðjusamsæti fyrir sr. Pétur. Sóknarnefndin kom að máli við mig og spurði
hvort við vildum halda það fyrir þá. Ég sagði já, hlýt að hafa spurt
kennslukonurnar áður en sagði ákveðið að vín mætti ekki veita innan dyra.
Þeir jánkuðu því en voru óhressir og fannst ég skilningssljó.
Það var held ég ekki talað um að við yrðum með í kaffinu. Það hentaði vel
upp á borðin að við gerðum það ekki. Við kennslukonurnar sátum því uppi í
stofu á meðan, fannst að jafnt ætti að ganga yfir nemendurna og okkur. Þá var
einnig augljóst hvað ætti að borga fyrir þetta.
Sr. Pétur kemur upp strax á eftir og segir: „Hvers vegna voruð þið ekki
með?“ „Okkur var ekki boðið,“ sagði ég. „Þið verðið að vera með,“ sagði hann.
Svo kom einn úr undirbúningsnefndinni og sagði að það hefði orðið einhver
misskilningur, við hefðum átt að vera með.
Farið var að taka af borðum og ég sé að herrarnir voru eitthvað órólegir og
voru eitthvað að pukrast. Ég áréttaði það að ég vildi ekkert vín. Þeir voru
eitthvað að fara óeðlilega oft út. Ég sé að sr. Pétur kemur inn með þeim.
Nú átti að fara að dansa. Við kennslukonurnar fórum inn. Ég sagði
stúlkunum að koma líka enda voru þær aðeins 18. Til þess að gera gott úr
þessu fór ég til sr. Péturs og spurði: „Eigum við að dansa?“ „Já, já,“ sagði hann
í fáti, hefur ef til vill óttast að ég fyndi lykt af sér.
Við reyndum að dansa þarna stutta stund og fleiri komu á eftir. Ég frétti
síðar eftir einum sem var í undirbúningsnefndinni og þótti vín gott að ég væri
meiri fanatíkusinn en búið var að ákveða á kennarafundum að ekki væri við
hæfi að hafa vín á samkomum í húsmæðraskólanum, þó það væru samkomur
innan sveitar.