Dagblaðið Vísir - DV - 19.07.2019, Qupperneq 11

FÓKUS - VIÐTAL 1119. júlí 2019
V
ið erum að hrapa!“ heyrði
Davíð Jónsson besta vin
sinn hrópa um leið og flug­
vél, með þeim og tveimur
öðrum innanborðs, steyptist niður
í skóglendi. Á örskotsstund fór
Davíð yfir líf sitt og hugsaði um
allt sem hann hefði viljað gera
öðruvísi. Hvernig hann hefði vilj­
að koma betur fram við fólkið sitt.
Síðan missti hann meðvitund.
Nokkrum mínútum seinna kom
hann til meðvitundar, fastur í flug­
vélarflakinu. Vinur, hans sem stýrt
hafði vélinni, var skammt frá, lát­
inn. Davíð og hinir farþegarnir
tveir sluppu á ótrúlegan hátt og
Davíð endurskoðaði allt sitt líf í
kjölfarið. Í dag, 12 árum síðar, er
hann er orðinn prestur í Bresku­
Kólumbíu í Kanada.
Var á slæmum stað
Davíð er fæddur árið 1988 og ólst
upp í Reykjavík fyrstu níu ár ævi
sinnar. Árið 1997 flutti hann ásamt
foreldrum sínum til Van couver í
Kanada, þar sem faðir hans, Jón
Gunnar Jónsson, er fæddur. Í
Vancouver hóf Jón Gunnar rekstur
á tannlæknastofu og fjölskyldan
undi hag sínum vel vestanhafs.
Davíð sökkti sér í hjólabrettaiðkun
sem var líf hans og yndi.
„Ég flutti aftur til Íslands árið
2005 og fór í menntaskóla þar, á
IB­brautina í MH. Á þessum tíma
kynntist ég honum Guðna,“ segir
Davíð og á þar við Guðna Rúnar
Kristinsson. Leiðir þeirra tveggja
lágu saman í gegnum hjólabretta­
iðkun en Guðni þótt einn besti „sk­
eitari“ landsins. Hann var að læra
flug og ætlaði að verða atvinnu­
flugmaður. Hann og Davíð smullu
saman og urðu fljótlega bestu vin­
ir. Davíð flutti síðan aftur til Van­
couver.
Davíð var að eigin sögn ekki á
góðum stað í lífinu á þeim tíma er
slysið átti sér stað.
„Ég hugsa oft um hvernig það
hefði verið ef ég hefði dáið þenn­
an dag. Ég hefði ekki getað skilið
við þessa jarðvist og verið stoltur
af því hvernig ég var að lifa lífinu
á þessum tíma. Ég var nýbúinn
með menntaskóla og var ekki með
neina sérstaka stefnu, ég vissi ekk­
ert hvað ég var að gera eða hvert
ég var að fara. Ég vann í bygginga­
vinnu á milli þess sem ég reykti
gras og seldi það,“ segir Davíð og
bætir við að hann hafi sokkið ansi
djúpt í neyslu á þessum tíma. „Ég
fór úr einu sambandi í annað og var
alltaf að leita að einhverju, ég vissi
samt ekkert almennilega hverju ég
var að leita að.“
Vorið 2007 voru vinirnir tveir
sameinaðir á ný þegar Guðni flutti
tímabundið til Vancouver til að
safna flugtímum, enda var mun
ódýrara að stunda námið í Kanada
en á Íslandi.
„Hann var rosalega spenntur
þegar hann sagði mér frá þessu
plani. „Ég ætla að taka þig með
og þetta verður „summer of our
lifetime“, sagði hann. Þetta var
frábært sumar, ég sýndi honum
Kanada og kynnti hann fyrir vinum
mínum og hann féll strax inn í hóp­
inn. Allir kunnu vel við Guðna.“
Örlagadagur
Síðan rann upp 18. ágúst 2007.
Félagarnir Davíð og Guðni
lögðu af stað í fjögurra sæta Cessna
172 frá Pine Meadows­flugvelli í
norðvesturhluta Kanada. Í vélinni
voru kanadískir vinir þeirra, þau
Elliot Malmann og kærasta hans,
Leah Gibson. Þetta átti að verða
seinasti flugtími Guðna, sem ætl­
aði að snúa heim til Íslands daginn
eftir. Stefnan var sett á Squamish, í
gegnum Indian Arm­fjörðinn.
„Við vorum komin upp í fjöll
þegar við sáum óveðursský,“ rifjar
Davíð upp.
Vélinni var þá flogið inn yfir af­
lokaðan, brattan fjalladal, og það
reyndist afdrifarík ákvörðun.
„Ég heyrði Guðna segja á ís­
lensku: „Davíð, þetta er ekki gott,
þetta er ekki gott“. Ég hafði aldrei
áður séð hann hræddan.“
Guðni dró úr flughraðanum og
ætlaði að reyna að snúa flugvélinni
en ofreisti hana. Þegar hann reyndi
að hækka flugið þá var það orðið of
seint. Vélin var komin of langt.
„Framendinn stefndi niður og
ég sá að hreyflana hætta að snúast,“
rifjar Davíð upp og líkir upplifun­
inni við það að vera í rússíbana.
„Ég fann magann þrýstast upp
í þindina. Ég heyrði Guðna öskra
á ensku: „We’re going down!“ (Við
erum að hrapa!)“
Vélin steyptist á ógnarhraða til
jarðar. Davíð minnist þess að hafa
séð trjágreinarnar strjúkast utan í
vélina á leiðinni niður.
Hann hugsaði um líf sitt.
„Ég hef stundum verið spurð­
ur hvort ég hafi fengið „flashback“
þarna og séð allt líf mitt þjóta fram­
hjá, en það var ekki þannig. Til­
finningin sem ég fann fyrir var
yfir þyrmandi sorg, og eftirsjá. Ég
hugsaði ekki um hvað ég ætti mik­
inn pening inni á bankabókinni
minni eða hvað ætti marga vini
á Facebook. Það eina sem komst
að hjá mér á þessari stundu var
það hvernig ég hafði komið fram
við annað fólk í gegnum tíðina.
Ég hugsaði hvernig ég hefði get­
að komið betur fram við fólkið í
kringum mig. Ég var ekki stoltur af
því hvernig ég hafði hagað mér; ég
hafði sært marga. Það sem stendur
eftir þegar þú deyrð eru tengslin við
annað fólk.“
Vélin hrapaði í skóglendi og
endaði í trjám og hékk flakið á
hvolfi, rúmlega einn metra frá
jörðu. Það seinasta sem Davíð man
eftir var þegar vængir vélarinn­
ar skullu ofan á trén. Síðan missti
hann meðvitund. Þegar hann
vaknaði 15 mínútum síðar komst
hann að því að besti vinur hans
var látinn. Davíð hékk á hvolfi í ör­
yggisbelti, út úr vélinni.
Að sjá einn besta vin sinn látinn
er sjón sem fylgir honum, að hans
sögn, enn í dag. „Ég var allur út í
blóði og bensíni og fóturinn á mér
var fastur undir sætinu þar sem ég
sat.“
Hinir tveir farþegar vélarinnar,
þau Elliot og Lena, kærasta hans,
sluppu með minniháttar meiðsl.
Kanadískir og íslenskir fjölmiðlar
greindu frá slysinu á sínum tíma og
þótti Elliott vinna mikið þrekvirki
þegar hann bjargaði lífi Davíðs og
Lenu.
Davíð og faðir hans ræddu stutt­
lega við DV á sínum tíma þar sem
fram kom að Elliot hefði dregið
Davíð út úr vélinni og borið hann
niður að á sem rennur um hundrað
metrum frá slysstaðnum.
Til að komast niður þurftu
þeir að klifra niður bratta kletta,
en Davíð var alblóðugur og með
marga opna skurði á líkamanum.
Elliot kom Davíð fyrir við árbakk­
ann og batt um sár hans, því næst
sneri hann til baka og braut rúðu á
flugvélinni til að ná kærustu sinni
út. Hún var handleggsbrotin og
gegnblaut af bensíni sem lekið
hafði úr tanki vélarinnar. Í þriðju
ferðinni reyndi Elliot að ná Guðna
Rúnari út úr vélinni, en tókst ekki.
Þegar Elliot sneri aftur niður
að ánni þar sem félagar hans lágu,
hlúði hann að þeim og gerði til­
raunir til að veifa björgunarsveitar­
þyrlum sem leituðu þeirra. Sjö
klukkustundum eftir að vélin hrap­
aði fundust þau, en tvo klukkutíma
til viðbótar tók að ná þeim heil­
um á húfi upp í þyrluna. Mjög þétt
skóglendi er á svæðinu og þurftu
björgunarmenn að síga niður úr
þyrlu til þess að komast til þeirra.
Fram kom í fréttum á sínum
tíma að ekki hefði mátt líða lengri
tími áður en hópnum var bjargað.
Slysstaðurinn er í mikilli hæð og
svo kalt var í veðri að hætta á of­
kælingu var mikil.
„Elliot gerði allt hárrétt, hann
vafði teppi utan um þau og gerði
að sárum þeirra. Hann bjargaði
lífi sonar míns,“ sagði Jón Gunnar,
faðir Davíðs í samtali við DV og
„Ég gleymi
því aldrei
þegar ég vaknað
og uppgötvaði að
ég var ennþá á lífi
Auður Ösp Guðmundsdóttir
audur@dv.is
Örlagaríkan dag í ágúst 2007
Af vettvangi slyssins.
Lifði af
Davíð hlaut margvíslega áverka en slapp þó óvenju vel miðað við aðstæður.
Hamingjusöm hjón
Davíð og eiginkona hans Marissa Jonsson.