Morgunblaðið - 10.07.2019, Blaðsíða 16

16 UMRÆÐAN
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2019
✝ MargrétBjörnsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 31. janúar
1956. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans, Kópa-
vogi, 1. júlí 2019.
Foreldrar henn-
ar eru Þorbjörg
Rósa Guðmunds-
dóttir húsfreyja, f.
16.8. 1929, og
Björn Guðmundsson flugstjóri,
f. 16.6. 1926, d. 19.1. 2003.
Systkini Margrétar eru Þór-
ey Björnsdóttir flugfreyja, f.
11.3. 1952, og Guðmundur Ás-
geir Björnsson, munn- og
kjálkaskurðlæknir, f. 6.9. 1962.
Eiginmaður Margrétar er
Jón Hrafnkelsson krabba-
meinslæknir, f. 6.12. 1951. For-
eldrar hans voru Guðbjörg
Jónsdóttir húsfreyja, f. 16.9.
1930, d. 12.1. 2007, og Hrafn-
kell Stefánsson lyfsali, f. 30.4.
1930, d. 23.12. 1983.
Börn Margrétar og Jóns
eru: 1) Björn verkfræðingur, f.
14.12. 1978, maki Henný
Hraunfjörð hjúkrunarfræð-
ingur, f. 3.2. 1978. Börn þeirra
indadeild Háskólans í Linköp-
ing, 1982-1984. Eftir að þau
fluttust aftur til Íslands hóf
Margrét störf við kennslu og
stjórnun. Margrét starfaði sem
sviðsstjóri hjúkrunar og hjúkr-
unarframkvæmdastjóri á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur/
Borgarspítala frá 1987-1999.
Margrét lauk rannsóknar-
tengdu meistaranámi frá
hjúkrunarfræðideild Háskóla
Íslands árið 2002. Hún starfaði
sem stundakennari við náms-
braut í hjúkrunarfræði fram til
ársins 2014 og var aðjúnkt við
hjúkrunarfræðideild Háskóla
Íslands frá 2005-2007. Margrét
hóf störf í heilbrigðis- og
tryggingamálaráðuneyti, síðar
velferðarráðuneyti og nú heil-
brigðisráðuneyti árið 1999,
fyrst sem deildarstjóri, sér-
fræðingur og síðar skrifstofu-
stjóri. Í lok árs 2009 var Mar-
grét sett í embætti forstjóra
Lýðheilsustöðvar 2010-2011 og
stýrði hún sameiningarferli
Lýðheilsustöðvar og Land-
læknisembættisins í samstarfi
við landlækni. Eftir þá samein-
ingu sneri hún aftur til fyrri
starfa í ráðuneytinu og var
skipuð skrifstofustjóri gæða-
og forvarna árið 2015. Því
embætti gegndi hún til dán-
ardags.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 10. júlí
2019, klukkan 13.
eru Jón Valur,
Lárus Björn og
Hrafnkell Flóki. 2)
Guðbjörg lyflækn-
ir, f. 28.7. 1984,
maki Ásgeir Þór
Másson læknir, f.
15.8. 1984. Börn
þeirra eru Már og
Margrét Halla. 3)
Hrafnkell, af-
greiðslumaður, f.
12.5. 1992.
Margrét ólst upp í Voga-
hverfinu, gekk í Vogaskóla og
Menntaskólann í Reykjavík
þaðan sem hún lauk stúdents-
prófi vorið 1976. Eftir það lá
leiðin í Háskóla Íslands og út-
skrifaðist hún með B.Sc.-gráðu
í hjúkrunarfræði árið 1980.
Árið 1982 lauk hún námi í
uppeldis- og kennslufræðum
við Háskóla Íslands. Samhliða
því námi hóf hún kennslu sem
stundakennari við námsbraut í
hjúkrunarfræði HÍ og starfaði
sem hjúkrunarfræðingur. Mar-
grét og Jón fluttust til Svíþjóð-
ar 1982 þar sem Margrét lagði
stund á þverfaglegt framhalds-
nám í heilbrigðisstjórnun og
rannsóknum við félagsvís-
Hún Margrét systir okkar fór í
röntgenmyndatöku í október
2017 vegna höfuðverkja og
ógleði. Þar greindist hún með
fyrirferð í höfðinu. Síðar eftir að-
gerð og greiningu kom í ljós að
það var illkynja æxli af verstu
tegund. Þetta var mikið áfall fyrir
okkur öll. Við vonuðumst alltaf
eftir kraftaverki. Meðferðin löng
og ströng en allt kom fyrir ekki.
Æxlið varð aftur sýnilegt við
rannsókn haustið 2018. Á þessum
tíma nutum við samvista áfram
með Möggu.
Mest gladdi hana að fylgjast
með ungu barnabörnunum okk-
ar. Þegar halla fór verulega und-
an fæti nú um páska glitti helst í
bros þegar ungviðið var til stað-
ar. Þetta lýsir henni Möggu
kannski best. Einstaklega barn-
góð og alltaf tilbúin til að aðstoða
aðra unga sem aldna. Réttsýnn
og ósérhlífinn dugnaðarforkur.
Vart leið sá dagur sem hún vitjaði
ekki um aldraða móður okkar
sem hefur verið ekkja síðastliðin
15 ár.
Hún Magga systir barðist við
sjúkdóminn af aðdáunarverðri
seiglu til aðfaranætur 1. júlí síð-
astliðins. Þótt hún hafi verið án
meðvitundar síðustu sólarhring-
ana, þá yfirgaf hún ekki þennan
heim fyrr en hún vissi að frum-
burður frænku hennar væri að
fæðast. Þótt sorgin væri yfir-
þyrmandi við andlát Möggu vildi
þannig til að það liðu eingöngu 12
tímar frá andláti þar til frískur og
heilbrigður drengur fæddist í
fjölskylduna. Þannig viljum við
minnast Margrétar systur okkar,
með trega í brjósti en gleði í
hjarta.
Þórey og Guðmundur Ásgeir.
Það sem kann að vera hvers-
dagslegt fyrir einum er minning
fyrir öðrum sem lifir um ókomna
tíð. Mér er til dæmis minnisstætt
þegar ég var í kringum fimm ára
aldurinn. Ég kom vælandi og
skælandi heim á Karfavoginn þar
sem „risa“ járnsmiður hafði
skriðið upp fótlegginn á mér.
Frænka tók á móti mér með þeim
orðum að íslensk skordýr væru
almennt ekki hættuleg en ég var
ekki á sama máli og taldi að ófétið
hefði bitið mig og linnti ekki lát-
um fyrr en hjúkrunarfræðinem-
inn tilvonandi var búinn að búa
um sárið með plástri. Það var
ekki að sjá að Möggu væri hlátur
í hug, miklu frekar umhyggja og
nærgætni fyrir öðrum sem ein-
kenndi hana alla tíð. Önnur
bernskuminning er þegar Magga
þurfti að fara á einhverja íþrótta-
eða ballettæfinguna stóð ég vakt-
ina í stofuglugganum og beið eftir
að strætó beygði inn Skeiðarvog-
inn. Magga beið í hinum endan-
um í húsinu eftir að ég öskraði úr
mér röddina að ég sæi strætó
koma.
Þá hljóp hún af stað eins og
fætur toguðu. Vitanlega hefði
hún getað labbað af stað nokkr-
um mínútum fyrr en vissi að þessi
fimm ára tók hlutverk vakt-
mannsins alvarlega og vildi ekki
fyrir nokkra muni hafa starfið af
manninum unga.
Þá man ég vel þegar frænka
var að læra hjúkrunarfræðin sín
og mér var gert að halda mig til
hlés, fólk í námi þyrfti vinnufrið
en Magga sagði að það væri eng-
in truflun.
Enda truflaði ég ekki neitt, að
ráði. Þurfti bara að vita af hverju
bókin væri svona þykk, hvort það
væru alltaf svartir stafir í bókum,
hvort það væri gaman að læra.
En erfitt, er erfitt að læra,
Magga? Einfaldar og eðlilegar
spurningar ungs manns sem
þoldu ekki mikla bið. Öllu þessu
var svarað skilmerkilega og yf-
irvegað þrátt fyrir að prófið væri
á morgun. Og jú, Möggu þótti
gaman að læra og það virtist ekki
erfitt, ekki fyrir hana allavega.
Seinna þegar ég átti sjálfur að
læra virtist þýskan liggja eitt-
hvað skökk fyrir mér. Þá var
Magga kölluð til og saman beygð-
um við sagnir eða hvað þetta nú
heitir. Þökk sé frænku þá náði ég
prófunum, með eins litlum glæsi-
brag reyndar og hægt var að
komast upp með. Aukakennaran-
um verður ekki kennt um það,
miklu frekar þakkað að ég náði í
fyrstu tilraun. Í dag myndi ég
treysta mér til að panta bjór á
bar í Þýskalandi en þá aðeins ef
barþjónninn væri íslensku- eða
enskumælandi. En þótt áhuga-
leysið á náminu væri rannsókn-
arefni út af fyrir sig lét Magga
það ekki á sig fá og var alltaf boð-
in og búin að veita annan auka-
tíma í þýsku. Einhvern veginn
finnst mér minningar eins og
þessar lýsa Möggu vel. Það var
eins og hún ætti alltaf tíma fyrir
aðra og tilbúin að leggja á sig
auka vesen ef það skyldi hjálpa,
sama hversu mikið hún sjálf hafði
á sinni könnu. Magga var einfald-
lega þannig gerð að þrátt fyrir að
vera ávallt boðin og búin að veita
öðrum aðstoð gaf hún sjálfri sér
engan afslátt af nokkru því sem
hún annars tók sér fyrir hendur.
Það eru ekki allir þannig, bara
alls ekki.
Elsku Magga, þú hefur kvatt
en einstök minning þín lifir um
ókomna tíð.
Ég sendi fjölskyldum okkar og
vinum innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Björn Róbert.
Störin á flánni
er fölnuð og nú
fer enginn um veginn
annar en þú.
Í dimmunni greinirðu
daufan nið
og veizt þú ert kominn
að vaðinu á ánni ...
(Hannes Pétursson.)
Með sorg í hjarta og tár í aug-
um vil ég minnast Margrétar
Björnsdóttur, hjúkrunarfræð-
ings og skrifstofustjóra í heil-
brigðisráðuneytinu, sem látin er
langt um aldur fram eftir erfið
veikindi, aðeins 63 ára gömul.
Þótt vissulega hafi verið ljóst
að stundaglasið hennar væri óð-
um að tæmast þá er það ævinlega
svo að eðli mannsins er að þrá og
halda í lífið eins lengi og hægt er,
reyna að hindra komu hins óum-
flýjanlega, dauðans sem bíður
okkar allra, dauðans sem við að
lokum lútum öll í lægra haldi fyr-
ir. En vegir Guðs eru órannsak-
anlegir og við, sem eftir sitjum og
söknum, eigum erfitt með að
skilja þá. Ég trúi því aftur á móti
að allt þjóni sínum tilgangi og að
nú hafi Margréti verið falin önn-
ur og æðri verkefni í Sumarland-
inu bjarta, handan við áttirnar,
fjöllin og víðáttuna.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég Margréti Björnsdóttur
með djúpu þakklæti og virðingu
fyrir þann tíma sem leiðir okkar
lágu saman. Ég þakka henni ein-
stakt samstarf og einlæga vináttu
til fjölmargra ára sem aldrei bar
skugga á. Hún var gull af manni í
orðsins fyllstu merkingu, hjarta-
hrein og svo falleg til orðs og æð-
is. Hún bar ævinlega hag annarra
fremur en sinn eiginn fyrir
brjósti sér.
Um leið og ég óska þér góðrar
heimferðar, yndislega Margrét
mín, er hugur minn hjá ástvinum
þínum og ég bið þeim blessunar
Guðs á sorgarstundu.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
far vel og hvíldu í friði, mín kæra.
Ingiríður Hanna
Þorkelsdótttir.
Það er erfitt að skilja að
Magga mágkona sé farin frá okk-
ur, hún sem bjó yfir svo mikilli
orku og miðlaði af örlæti til allra
sem voru í kringum hana. Ef eitt-
hvað bjátaði á var hún fyrst
manna til að rétta fram hjálpar-
hönd, því einlæg umhyggja fyrir
öðrum var henni í blóð borin.
Þess fengum við öll í fjölskyld-
unni ríkulega að njóta. Sérstak-
lega sýndi hún börnunum í
frændsystkinahópnum einlægan
áhuga og fylgdist með velferð
þeirra, því Magga var einstak-
lega barngóð.
Við kynntumst Möggu ungri
þegar hún varð kærasta Nonna
bróður. Það geislaði af Möggu og
hún náði frábærum árangri í
hverju sem hún tók sér fyrir
hendur, enda fóru saman hjá
henni leiftrandi gáfur og mikill
dugnaður. Hún valdi sér lífsstarf
þar sem hún gat hjálpað öðrum
og komið að gagni í samfélaginu.
Sem hjúkrunarfræðingur tók
hún að sér ýmis ábyrgðar- og
stjórnunarstörf og kom engum á
óvart að hún væri kölluð til starfa
sem reyndu á skipulagshæfni og
leikni í mannlegum samskiptum.
Ósérhlífnari manneskja en
Magga er vandfundin. Hún vildi
öllum gott gera og setti Magga
sjálfa sig aldrei í fyrsta sæti, þó
hún væri mjög metnaðarfull í öllu
sem hún gerði. Það var alltaf mik-
il reisn yfir Möggu. Hún bar með
sér innri sem ytri glæsileika og
hjartahlýju sem ávann henni
virðingu og velvild allra.
Þegar fjölskyldan kom saman
var engan veginn fullskipað fyrr
en Magga mætti á staðinn. Það
var gaman að tala við Möggu,
jafn skörp og skemmtileg, áhuga-
söm um menn og málefni, rökföst
og sannfærandi sem hún var.
Hún var hógvær í framkomu, en
ráðagóð og á hana var hlustað.
Hún hlustaði líka með athygli á
aðra.
Það var alltaf gott að koma í
heimsókn til Möggu og Nonna. Á
heimili þeirra var bjart og fallegt
á hvaða árstíma sem var.
Ógleymanlegar eru veislurnar í
Seiðakvíslinni þar sem þau tóku á
móti gestum sínum með ein-
stökum höfðingjabrag.
Með fráfalli Möggu er höggvið
stórt skarð í fjölskylduhópinn.
Eftir stendur innilegt þakklæti
fyrir allar góðu samverustund-
irnar. Þær lifa með okkur. Við
vottum Nonna og fjölskyldu, Þor-
björgu og systkinum Möggu,
Þórunni og öðrum ástvinum okk-
ar innilegustu samúð.
Ragnheiður, Sigríður
og Guðrún.
Það var mikil gæfa að eiga
Margréti Björnsdóttur sem mág-
og svilkonu. Henni var umhugað
um að gera vel við gesti og alltaf
vorum við velkomin, boðin eða
óboðin, á glæsilegt heimili þeirra
Nonna. Hún var skarpgreind og
gaman að ræða við hana um allt á
milli himins og jarðar. Hún var
einstaklega falleg, hallmælti eng-
um og virtist alltaf geta séð það
jákvæða í fari fólks. Hún var
vinnusöm með afbrigðum og oft
heyrði maður henni hrósað af
vinnufélögum, enda var vinnan
henni mikils virði. Það fór ekki á
milli mála hve mjög hún elskaði
börnin sín, tengdabörn og barna-
börn og var stolt af þeim mynd-
arlega og duglega hópi. Velferð
þeirra var ávallt í fyrirrúmi.
Hennar verður sárt saknað en
minningarnar um ljúfa, fallega
konu lifa í hjörtum okkar.
Hannes Hrafnkelsson,
Sigríður Ólína
Haraldsdóttir.
Margrét Björnsdóttir hjúkr-
unarfræðingur og náfrænka mín
lést í björtu sólskini 1. júlí sl. eftir
erfið veikindi. Þótt hvíldinni fylgi
kærkomin líkn eru það þung spor
að fylgja Möggu síðasta spölinn
til grafar, því henni fylgdi alltaf
sólskin og hún átti svo margt
ógert. Hún hafði brennandi
áhuga á starfi sínu en hitt var þó
enn stærra erindi lífsins að frá
henni og manni hennar, Jóni
Hrafnkelssyni lækni, er kominn
myndarlegur ættbogi sem þurfti
á henni að halda og hún hefði af
heitu hjarta viljað deila með dög-
um og árum. Þeirra er missirinn
stærstur.
Magga sameinaði eðliskosti
foreldra sinna á heillandi hátt.
Fágun, glaðvær háttvísi, ná-
kvæmni í framgöngu og öllum
störfum en jafnframt hlý og al-
úðleg nærvera, minnti oft á Þor-
björgu móður hennar. Í kapp-
semi hennar, metnaði og
óbrotgjörnum dug var Björn
Guðmundsson lifandi kominn.
Þessir eðliskostir og fjölbreyttir
hæfileikar gerðu það að verkum
að snemma var ljóst að henni
voru allir vegir færir.
Að loknum menntaskólaárun-
um sem meðal annars skiluðu
henni inn á svið Þjóðleikhússins
sem dansara, kaus hún hjúkrun-
arfræði sem starfsvettvang, og
stundaði nám sitt við Háskóla Ís-
lands þegar hjúkrunarfræðin var
splunkuný námsbraut við skól-
ann. Síðar bætti hún við fram-
haldsnámi við Háskólann í Lin-
köping í Svíþjóð og við Háskóla
Íslands, en þaðan lauk hún meist-
araprófi þar sem kjarninn var
rannsókn á mælingum og mati á
gæðum í heilbrigðisþjónustu. Ef
til vill var þar sleginn tónn sem
hljómaði æ síðan.
Eins og vænta mátti var
Magga því rækilega undir ævi-
starfið búin, en aðalstarfsvett-
vangur hennar og ævistarf var
við skipulag og stjórnun heil-
brigðismála sem starfsmaður í
heilbrigðisráðuneytinu. Starfs-
ferill hennar var líka eins og
vænta mátti óaðfinnanlegur.
Undantekningarlaust fékk hún
umsagnir á þá leið að hún væri
heilsteypt, ötul og starfsöm,
fundvís á lausnir og eins og á öðr-
um sviðum lífsins, pottþétt.
Metnaður hennar beindist að
verkefnum en ekki athygli utan
frá.
Magga ólst upp við heimilisað-
stæður þar sem samhentir for-
eldrar skópu andrúmsloft þar
sem aldrei lék vafi á að fjölskyld-
an sem heild og einstaklingarnir
innan hennar sátu í öndvegi, og
hagsmunir þeirra höfðu forgang
umfram allt. Hamingjan fólst í
hamingju fölskyldunnar. Ég
hygg að Möggu hafi tekist að feta
að þessu leyti í fótspor foreldra
sinna og uppskar að verða ham-
ingjukona í sínu einkalífi og öðl-
ast barnalán; börnin hennar þrjú
bera foreldrum sínum fagurt
vitni. Sorgin er því þung og verð-
ur ekki sefuð með orðum. Margir
ylja sér hins vegar við fagrar
minningar um góða, fallega, hæfi-
leikaríka konu sem skilur eftir sig
dýrmætt ævistarf þótt hinsta
kallið hafi komið alltof fljótt.
Blessuð sé hin bjarta minning
Margrétar Björnsdóttur og inni-
legar samúðarkveðjur sendi ég
og fjölskylda mín Jóni manni
hennar, afkomendum þeirra og
allri fjölskyldunni.
Guðmundur Þorgeirsson.
Mánudaginn 1. júlí kvaddi
Magga mágkona mín svo friðsæl
og falleg. Sama dag leit dagsins
ljós lítill ömmusnáði, svo friðsæll
og fallegur eins og Magga
frænka.
Elsku Magga, yndislega mág-
kona mín, var falleg að utan sem
innan með sitt stóra hjarta.
Magga var einstök kona, alltaf
svo jákvæð og lausnamiðuð. Aldr-
ei heyrði ég hana kvarta yfir einu
eða neinu og það breyttist ekkert
þrátt fyrir glímu við sinn erfiða
sjúkdóm. Til hennar var ávallt
gott að leita og hún var alltaf
fyrst til að rétta fram hjálpar-
hönd. Það var síðast í gær að okk-
ur mæðgur vantaði svör við ýms-
um spurningum varðandi
nýfæddan ömmudrenginn, já nú
hefði verið gott að leita ráða hjá
Möggu. Hún gaf sér alltaf tíma
fyrir mig og mína fjölskyldu og
fyrir það er ég ævinlega þakklát.
Sínum allra nánustu var hún stoð
og stytta og hún hafði sérstaka
ánægju að umgangast ömmu-
börnin. Þegar þau voru nálægt þá
ljómaði hún. Betri ömmu er ekki
hægt að hugsa sér.
Ég á margar skemmtilegar
minningar um Möggu enda náð-
um við alltaf vel saman og gátum
spjallað endalaust. Upp í hugann
koma ógleymanlegar samveru-
stundir á Harðbak og Glæsivöll-
um eða notalegar stundir yfir
góðum mat. Magga var gestrisin
og frábær kokkur, hún gerði
mánudagsfiskinn að hátíðarmat.
Við Magga áttum svipuð áhuga-
mál þegar kom að hreyfingu og
hittumst gjarnan í leikfimitímum
hér áður fyrr. Já, söknuðurinn er
mikill og minningarnar margar.
Elsku Magga, takk fyrir vin-
áttu og samfylgd og ekki síst
ómetanlegan stuðning í minn
garð gegnum árin. Ég vann svo
sannarlega í mágkonuhapp-
drættinu.
Þín
Sæunn.
Lífið er hverfult. Við Magga
ræddum það stundum.
Magga móðursystir mín var
næst á eftir mömmu í þriggja
barna systkinahópi. Það voru
fjögur ár á milli þeirra systra.
Gummi frændi var yngstur.
Við Bjössi vorum fyrstu barna-
börnin hjá ömmu Þorbjörgu og
afa Birni. Magga var 13 ára og
Gummi sjö ára þegar að Bjössi
fæðist, ég kom sex árum seinna.
Ég hef alla tíð átt sterk fjöl-
skyldubönd við bæði ömmu Lillý
og afa heitinn sem og systkini
mömmu. Mér fannst ég eiga
meira í þeim og að þau ættu
meira í mér.
Minningar um Möggu eru al-
veg frá því að ég fór að muna eftir
mér almennilega, á Ísafirði. Ein
fyrsta minningin er að Magga er
að mata mig af fljótandi meðali úr
skeið. Minningarnar berast svo
að Sporðagrunninu í Reykjavík
þar sem ég var stundum í pössun
eða heimsókn og svo berast
minningar til Svíþjóðar þar sem
foreldrar mínir og Magga og Jón
bjuggu með börnin sín um tíma,
vegna náms. Ég man eftir fyrsta
Eurovision-partíinu mínu hjá
Möggu og Jóni, skíðaferðum, úti-
legum og öllum fjölskyldustund-
unum á Íslandi um jól og áramót,
fjölskylduferðum á Harðbak og
Glæsivöllum. Minningarnar eru
margar.
Magga var á mínum yngri ár-
um að miklu leyti í umhyggju-
hlutverkinu gagnvart mér en hún
hafði alltaf haft mikið móðureðli
og lag á að passa sérstaklega upp
á barnahópana á öllum manna-
mótum með sérstökum matseðl-
um og afþreyingu. Hjá Möggu
voru börnin undantekningalaust í
fyrsta sæti. Þetta þekkja börn,
tengdabörn og barnabörn Möggu
og Jóns vel.
Árin liðu og á námsárum mín-
um í Kaupmannahöfn átti Magga
stundum erindi í vinnuferðir. Í
stað þess að nýta sér velútbúin
hótelherbergi sem stóðu henni til
boða, þá óskaði hún þess mest að
fá að gista hjá mér í litlum stúd-
entaíbúðum. Mér þótti svo ofur-
vænt um þessar heimsóknir. Þá
borðuðum við góðan mat og mös-
uðum fram eftir.
Magga fór úr því að vera nán-
ast einn af uppalendum mínum í
að verða hjartavinkona. Alltaf
vildi hún hlusta á það sem ég
hafði að segja. Við hringdumst
oft á, ég í hana, en ekki síður hún í
mig, bara til að heyra hvernig ég
hefði það. Alltaf gat ég rætt við
hana verkefnin framundan og af
mikilli vandvirkni ráðlagði hún
mér heilshugar, í hvert einasta
sinn. Hún hvatti mig áfram þegar
ég þurfti mest á því að halda og
hafði alltaf trú á þeim verkefnum
sem ég tók mér fyrir hendur,
bæði í leik og starfi. Það var aldr-
ei spurning um hvort ég gæti eitt-
hvað, heldur fremur hvernig ég
ætlaði að gera það.
Þegar að ég hugsa um Möggu
er mér efst í huga: Vandvirkni,
kærleikur og vilji til að láta gott
af sér leiða. Eitthvað sem ég hef
Margrét
Björnsdóttir