Morgunblaðið - 10.07.2019, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2019
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
✝ DagfinnurStefánsson
fæddist í Hafn-
arfirði 22. nóv-
ember 1925. Hann
lést 16. júní 2019.
Foreldrar hans
voru Júníana Stef-
ánsdóttir húsmóðir,
f. 14.6. 1891, d.
5.10. 1982, og Stef-
án Ingimar Dag-
finnsson skipstjóri,
f. 10.7. 1895, d. 31.8. 1959.
Systkini Dagfinns eru: Sigríð-
ur, f. 15.9. 1922, d. 28.6. 1923,
Þóra, f. 10.7. 1924, d. 26.1. 2006,
Sigrún S. Hafstein, f. 18.12.
1926, d. 8.2. 2012, og Áslaug, f.
27.11. 1929.
Dagfinnur giftist Soffíu Sig-
urrós Haraldsdóttur, f. 2.10.
1929, þau skildu. Börn þeirra: 1)
Inga Björk Dagfinnsdóttir, f. 17.
4. 1954, og 2) Stefán Dagfinns-
son, f. 14.2. 1957. Barn Stefáns
er Íris Stefánsdóttir, f. 1981,
maki Kjartan Freyr Jónsson, f.
1980. 3) Leifur Björn Dagfinns-
son, f. 18.3. 1968, móðir hans er
Helga Kristín Bjarnason, f. 20.7.
Dagfinnur flaug víða um
heim og meðal hans mikilvæg-
ustu verkefna var sjálfboðaliða-
starfsemi fyrir hjálparsamtökin
Orbis, alþjóðleg hjálparsamtök
á sviði augnlækninga sem fljúga
til þróunarlanda á sérútbúinni
þotu og veita fátækum ókeypis
lækningar við blindu og augn-
sjúkdómum. Þá flaug hann einn-
ig önnur hjálpartengd flug, m.a.
með matarsendingar til Bíafra.
Hann starfaði sem flugstjóri
fyrir Loftleiðir, Flugleiðir, Air
Bahama og Cargolux (dóttur-
félag Loftleiða) og var til að
mynda flugstjóri í fyrstu ferð
þess félags.
Hugmyndin að landgræðslu-
fluginu var frá honum komin og
að nýta DC3-vél Flugfélags Ís-
lands (Páll Sveinsson) til land-
græðslu í sjálfboðavinnu flug-
manna, en vélin hafði þá lokið
hlutverki sínu sem farþegavél.
Dagfinnur sat í stjórnum ým-
issa félaga og nefnda, m.a. Loft-
leiða, Flugleiða, Þyts, FÍA og
Lífeyrissjóðs flugmanna.
Dagfinnur var sæmdur heið-
ursmerki hinnar íslensku fálka-
orðu þann 17. júní 2014 fyrir
brautryðjandastörf á vettvangi
flug- og samgöngumála.
Útför Dagfinns fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
10. júlí 2019, og hefst athöfnin
klukkan 15.
1948. Maki Leifs er
Hlín Bjarnadóttir,
f. 26.12. 1972. Synir
þeirra eru Aron
Björn, f. 1999, Ísak
Örn, f. 2002, Dag-
finnur, f. 2008, og
Bjarni, f. 2009.
Barnabarnabörnin
eru þrjú, Karen
Júlía Kjartansdótt-
ir, f. 2007, Hugrún
Inga Kjartansdótt-
ir, f. 2010, og Þórey Vala Kjart-
ansdóttir, f. 2015.
Dagfinnur fór utan til flug-
náms í Spartan School of Aero-
nautics í Tulsa, Oklahoma, og
hlaut atvinnuflugmannsréttindi
1946.
Dagfinnur var einn af stofn-
endum Loftleiða og hóf strax
störf sem flugmaður fyrir félag-
ið að námi loknu. Hann tók með-
al annars þátt í síldarleitarflug-
inu við Miklavatn í Fljótum, þar
sem ævintýri Loftleiða hófst. Að
baki eru 73 flogin ár og vel yfir
31.000 flugtímar. Það segir sína
sögu að flugskírteini hans er
númer 26.
Takk fyrir allt, elsku pabbi,
ég minnist þín með þessum
ljóðlínum.
Flýg ég og flýg
yfir furuskóg,
yfir mörk og mó,
yfir mosató,
yfir haf og heiði,
yfir hraun og sand,
yfir vötn og vídd,
inn á vorsins land.
Flýg ég og flýg
yfir fjallaskörð,
yfir brekkubörð,
yfir bleikan svörð,
yfir foss í gili,
yfir fuglasveim,
yfir lyng í laut,
inn í ljóssins heim.
(Hugrún.)
Þinn elskandi sonur,
Leifur Björn.
Það eru 23 ár síðan ég
kynntist Dagfinni tengdaföður
mínum. Leifur fór þá með mig í
stutta kvöldheimsókn til að
kynna okkur. Ég man svo
greinilega hvað ég var heilluð
af honum eftir þá heimsókn. Ég
hafði aldrei hitt jafn mikinn
töffara áður. Hann var ekta. Í
sönnum töffara felast svo
margir góðir og fallegir eigin-
leikar. Það voru ekki bara
gallafötin, tóbaksklúturinn og
kúrekastígvélin sem gerðu
hann að þeim ofur svala, síunga
manni sem ég þarna kynntist
og féll fyrir. Nærvera hans allt
í senn svo djúp, afslöppuð og
tignarleg. Tilgerðarlaus og
öruggur í fasi, bros í augunum
og áreynslulaus húmor. Sént-
ilmaður og hógvær höfðingi.
Það var alltaf gott að vera í
kringum hann, hann var áhuga-
samur og fordómalaus, frá hon-
um streymdi væntumþykja.
Af honum er hægt að læra
svo margt. Hann kaus að hafa
lífið einfalt og nálgaðist hluti og
aðstæður þannig. Hann var
mikill rútínumaður og sem
sannur flugstjóri þá stemmir
það. Alltaf á áætlun með tékk-
listann á lofti. Við fjölskyldan
vorum svo heppin að vera einn
af áfangastöðum hans í helg-
arrútínunni. Hann byrjaði
hvern morgun á því að hitta fé-
lagana á Kaffivagninum og svo
leit hann inn til okkar. Stuttar,
skemmtilegar og nærandi
heimsóknir. Þegar við heyrðum
„R U OK“ fákinn renna í hlað
rukum við á fætur og nudd-
uðum stírurnar úr augunum og
hann var mættur galvaskur.
„Hvernig hafið þið það? Eru
strákarnir ekkert að keppa í
dag? Er ekki nóg að gera?
Flott!“ Hann var sáttur. Stund-
um fengum við eina góða sögu.
„Nú má ég ekki vera að því að
tefja ykkur meira“ og hann var
rokinn til Áslu systur. Sam-
band hans við systurnar var
fallegt og skemmtilegt. Þar
ríkti virðing, húmor og djúpur
kærleikur sem einkennir svo
alla stórfjölskylduna. Í árlegum
jólaboðum taka á móti manni
ótal brosandi hlý augu, allir svo
vandaðir. Hann var stoltur af
sínu fólki og vildi allt fyrir alla
gera. Hann var klettur. Ég
ætla ekki að rekja öll hans af-
rek hér en þau eru mörg og
allskonar og efni í bíómynd eða
bók. Hann lét verkin tala og
vildi gera gagn sem hann svo
sannarlega gerði. Það er skrítið
að kveðja rúmlega 93 ára gaml-
an mann sem hefur átt stór-
kostlega ævi vægast sagt. Ég
veit hann var þakklátur fyrir
allt. Það er sama hvað ég hef
reynt að setja þakklætið í önd-
vegi þessar síðustu vikur þá er
sársaukinn og söknuðurinn
mikill. Það er bara svo erfitt að
kveðja svona góðan dreng. Við
hann vil ég segja, það verður
allt í lagi með okkur, við pöss-
um hvort annað og elskum þig
af öllu hjarta. Hvíl í friði, elsku
Dagfinnur.
Þín tengdadóttir,
Hlín Bjarnadóttir.
Elsku besti afi minn.
Það er enn svo skrýtið til
þess að hugsa að þú sért farinn
frá okkur. Í mínum huga varstu
alltaf hálfgert ofurmenni, búinn
að upplifa svo margt, ferðast
heimshorna á milli, bjargast úr
flugslysi ofan af jökli og alltaf
svo sprækur og hress.
Þú varst og verður um alla
tíð hetjan mín og mín helsta
fyrirmynd í lífinu. Ég er alltaf
svo stolt að segja fólki að þú
sért afi minn. Afi Dagfinnur
sem gekk í gallafatnaði frá
toppi til táar, í kúrekastígvélum
með tóbaksklút og derhúfu. Afi
sem flaug flugvélinni sinni
norður á Miklavatn á níræð-
isaldri, fór til Suðurskauts-
landsins og var alltaf á hött-
unum eftir nýjum ævintýrum.
Þú kunnir að lifa lífinu til fulls
og komst fram við fólkið þitt af
alúð og ást. Maður gat alltaf
leitað til þín, og fyrir mig, og
síðar Kjartan og stelpurnar,
varstu svo dýrmætur.
Ég var þess aðnjótandi að
alast upp hjá þér þar sem
Haukanesið var mitt annað
heimili. Við eyddum ófáum
stundum niðri í fjöru þar sem
þú fræddir mig um fuglana og
kenndir mér að kalla á svanina
sem við gáfum brauð.
Við ferðuðumst saman innan-
lands og utan og á ég einstakar
minningar um ferðina okkar til
Flórída þegar þú flaugst vélinni
heim í þínu síðasta flugi sem
flugstjóri fyrir Flugleiðir. Þar
fórum við í alla skemmti-
garðana, lágum við sundlaug-
arbakkann og ég man þú leyfð-
ir mér að eyða öllum
gjaldeyrinum mínum í stærstu
dótabúðinni á svæðinu, mömmu
til ekki svo mikillar gleði þegar
ég kom heim með fulla ferða-
tösku af Barbie-dóti.
Þú varst alltaf hreinn og
beinn, kenndir manni vinnu-
semi og studdir mann í hverju
sem maður tók sér fyrir hend-
ur.
Nú hefur þú kvatt okkur og
ert floginn á veg. Elsku afi, ég
sakna þín svo sárt, það er stórt
skarð í hjarta mínu en ég fylli
það af minningum um þig og
samveru okkar sem verður
aldrei tekin frá mér. Það var
mér svo dýrmætt að hitta þig í
júní í ár, eiga stundir með þér
og ná að kveðja.
Þú átt sérstakan stað í
hjarta mínu og við munum
halda minningu þinni á lofti um
ókomna tíð. Megi Guð og góðir
englar varðveita þig.
Eins láttu ljósið þitt
lýsa í hjarta mitt,
skína í sál og sinni,
sjálfur vaktu þar inni.
Lát húmið milt og hljótt
hlúa að mér í nótt
og mig að nýju minna
á mildi arma þinna.
Ég fel minn allan hag
einum þér nótt og dag,
ljósið af ljósi þínu
lifi í hjarta mínu.
(Sigurbjörn Einarsson.)
Þín
Íris.
Elsku móðurbróðir minn er
nú látinn á tíræðisaldri eftir
stutt og snörp veikindi. Já hann
Daddi var á tíræðisaldri, engan
grunaði að hann væri orðinn
svo háaldraður.
Daddi bar aldurinn ótrúlega
vel. Ekki alls fyrir löngu var ég
spurð að því hvaða töffari þetta
væri í gallajakka, cowboy-stíg-
vélum og með Clint Eastwood-
hálsklút. Ég fékk viðmælanda
minn ekki til að trúa því að
þetta væri hann móðurbróðir
minn kominn yfir nírætt! Við
héldum líka að hann yrði að
minnsta kosti 100 ára. Hann
sem var svo hress, flaug á flug-
vélinni sinni þegar honum datt
í hug þangað sem hugurinn bar
hann, og síðast bara síðastliðið
haust.
Daddi var þjóðþekktur mað-
ur en fyrst og fremst var hann
okkur í fjölskyldunni móður-
bróðir og frændi sem við hitt-
um í fjölskylduboðum og í hin-
um árlegu síldarboðum, þar
sem hann var hrókur alls fagn-
aðar, nú síðast í desember.
Daddi frændi var stór hluti
af minni æsku þar sem ég ólst
að miklu leyti upp hjá afa og
ömmu og fjórum börnum
þeirra, þ.e. móður minni, Þóru,
Sirru og Dadda, á Hringbraut
32 í Reykjavík. Ég naut þar
mikillar ástúðar allra systkin-
anna sem ekki voru farin þá úr
foreldrahúsum.
Ég vil þakka honum frænda
mínum fyrir allt það sem hann
var mér, fyrir ameríska tyggjó-
ið sem ég stal frá honum og gaf
nágrannabörnum og uppskar
fyrir bragðið miklar vinsældir í
hverfinu, fyrir boðsferðina til
New York, fyrir síðu kjólana
sem hann kom með óbeðinn og
alla umhyggjuna sem hans
sýndi mér og fjölskyldu minni.
Nú er móðir mín ein eftir af
systkinunum og mikill er henn-
ar missir, en þau systkinin hitt-
ust alltaf á laugardögum og
voru í miklu símasambandi.
Megi elsku frændi minn hvíla
í friði og minning hans lifa.
Elsku Inga Björk, Stefán, Leif-
ur og fjölskylda, við munum öll
sakna hans og ég sendi mínar
innilegustu samúðarkveður.
Hildur.
Dagfinnur móðurbróðir okk-
ar er látinn eftir viðburðaríka
ævi. Hann var næstelstur
þeirra fjögurra barna ömmu
okkar og afa, sem komust á
legg. Með honum og systrum
hans þremur, Þóru, Sigrúnu og
Áslaugu, var ætíð mikill kær-
leikur, sem við og allir afkom-
endur þeirra nutum góðs af og
gerum enn. Oft minntust þau
þess hversu mikil glaðværð
ríkti á æskuheimili þeirra við
Hringbraut.
Daddi bjó yfir einstakri
frásagnargáfu sem nýttist hon-
um jafnt til að segja frá ferðum
sínum vítt og breitt um heiminn
sem og til gamansagna af sam-
skiptum sínum við fólk sem
hann kynntist á langri lífsleið. Í
frásögnum sínum nýtti hann
sér óspart leikhæfileika sína
svo söguhetjurnar birtust
manni ljóslifandi fyrir augum.
Við minnumst þess að hafa
hlustað opinmynnt á sögur frá
framandi slóðum. Það kom blik
í augun og sérstakur svipur yfir
andlit hans þegar hann sagði
sögur, sumar hverjar reyndar
svo ótrúlegar að kannski voru
þær eitthvað kryddaðar þegar
hann sá að hann hafði óskipta
athygli okkar allra.
Flugheimurinn var ætíð
sveipaður ævintýraljóma í okk-
ar augum og ekki síst vegna
Loftleiðaævintýrisins og hlutar
Dadda í því. Öll fjölskyldan lifði
sig inn í baráttu Loftleiða-
manna fyrir tilvist fyrirtækisins
og gladdist þegar vel gekk.
Það var alltaf tilhlökkunar-
efni að hitta Dadda, þetta átti
við um okkur sem börn og fram
á hans síðustu daga. Oft kom
hann færandi hendi, enn er til
kjóll sem hann keypti handa
móður okkar Þóru í New York í
kringum 1950 og hafa margar
ungar konur í fjölskyldunni
klæðst honum við hátíðleg
tækifæri æ síðan. Einnig var
oft spenna í lofti á vorin þegar
vonir stóðu til að Daddi frændi
kæmi heim með fersk jarðarber
frá Lúxemborg, amma Júna sá
um að deila þeim á heimili
systra hans.
Daddi fór oft sínar eigin leið-
ir, hafði einfaldan en persónu-
legan smekk í fatavali og
skráningarnúmer flugvéla og
bíla sem hann átti vöktu at-
hygli, til dæmis TF-XXL og R
U OK. Amma Júna og syst-
urnar pössuðu alltaf upp á
strákinn sinn, ef engin þeirra
hafði heyrt í honum í einhvern
tíma erum við viss um að þær
hringdu allar í hann og skömm-
uðu fyrir að láta ekki vita af
sér. Hann kom alltaf reglulega
við hjá þeim öllum, en stoppaði
aldrei lengi, hann var alltaf að
drífa sig.
Við munum minnast frænda
okkar með þakklæti fyrir allar
þær skemmtilegu stundir sem
við áttum með honum í gegnum
tíðina.
Ingu, Stefáni, Leifi og fjöl-
skyldum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning kærs
frænda.
Stefán, Guðjón
og Anna Sigga.
Nú hefur einn af helstu
frumkvöðlum flugs á Íslandi
horfið á braut, „flogið“ á vit
nýrra verkefna.
Ég man fyrst eftir Dadda
frænda, eins og pabbi heitinn
kallaði hann, þegar ég var bara
smástelpa og Daddi var að fara
með pabba út á bát. Það var
einhver ævintýraljómi en líka
virðing yfir honum þessum
góða vini og frænda pabba og
hann kom alltaf til dyranna
eins og hann var klæddur.
Dagfinnur var flugstjóri hjá
Loftleiðum og síðar Flugleiðum
og hafði lent í ýmsu og hafði
frá mörgu að segja. Hann var
t.d. einn af þeim sem komust
lífs af í Geysisslysinu á Vatna-
jökli árið 1950 og mannbjörg
varð eftir marga daga á jökl-
inum. Hann sagði skemmtilega
frá og það kom vel í ljós við
gerð myndar pabba „Alfreðs
saga og Loftleiða“ þar sem
hann sagði margar sögur og
gerði myndina mjög skemmti-
lega.
Flugið var alltaf hluti af lífi
Dagfinns, ekki bara í vinnu
heldur líka í frítímanum, hann
átti sína eigin flugvél, flaug
mikið og fór á flugsýningar.
Hann átti líka bústað við Mikla-
vatn þaðan sem Loftleiðamenn
áður fyrr stunduðu síldarleit.
Dagfinnur var íþróttamaður,
hélt sér alltaf í góðu formi og
stundaði t.d. körfuboltaæfingar
og skíði. Við hittumst stundum
í svokölluðum flugmannaskíða-
ferðum og dáðist ég alltaf að
krafti hans og dugnaði.
Dagfinnur var mjög glæsi-
legur og flottur, alltaf töff, í
gallabuxum, gallajakka, kú-
rekastígvélum og með derhúfu.
En þó hann væri töffari þá var
hann líka notalegur og ljúfur,
með hjarta úr gulli og hafði
góða nærveru. Ég náði því að
fljúga með Dagfinni sem flug-
freyja og hann var skemmti-
legur og þægilegur vinnufélagi.
Dagfinnur var mjög traustur,
ákveðinn og fylginn sér og
hann var mikill Loftleiðamaður
enda einn af stofnfélögum Loft-
leiða, hann stóð alltaf þétt við
bakið á pabba og mömmu í
þeirri baráttu. Hann sat í
stjórn Loftleiða og síðar Flug-
leiða í mörg ár. Dagfinnur var
einnig liðtækur í félagsmálum
flugmanna og sat í stjórn FÍA
og eftirlaunasjóðs flugmanna
um árabil.
Þegar sonur minn (17 ára)
fór í vetur að fá áhuga á flugi
og uppgötvaði hversu mikill
frumkvöðull og flugkappi Daddi
frændi var, þá langaði hann
endilega að fara og hitta hann
og auðvitað varð það úr að þeir
hittust úti á flugvelli. Þetta var
ekkert flókið, sonur minn
hringdi í Dagfinn og áður en ég
vissi af var hann kominn út í
flugskýli til Dagfinns sem tók
vel á móti stráknum. Ekki veit
ég nákvæmlega hvað þeim fór á
milli en sonurinn er kominn á
flugnámskeið.
Vegna vinnu verð ég því mið-
ur fjarverandi þegar Dagfinnur
verður kvaddur, en elsku Inga,
Stebbi, Leifur, fjölskylda og
vinir, sendi ykkur öllum mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Geirþrúður Alfreðsdóttir.
Hann hét auðvitað ekkert
annað en Daddi og var yfir
ljómi. Ekki bara af því að okk-
ur fyndist mikið til um ævin-
týraljómann sem af honum
stafaði heldur líka persónu-
ljómann. Þetta hægláta glott út
í annað, blik í auga, hnyttin at-
hugasemd og örsaga sem hitti í
mark, svo hlógu allir. Mestur
var þó systraljóminn því þær
Þóra, Sirra mamma og Áslaug
höfðu bróður sinn í hávegum og
„Daddi“ var alltaf orð sem
hljómaði með sérstökum tón,
sem upphaf að einhverju.
Stundum sögur af ævintýrum
eða tilsvörum. Amma Júna var
að hans sögn „yndisleg móðir“
og afi Stefán „alltaf á sjónum“
þegar hann rifjaði upp
bernskuminningar á Hring-
brautinni. Uppi á lofti var stór-
fjölskyldan og þar voru lögð á
ráðin með stóra ævintýrið:
Loftleiðir. Hnokkinn fylgdist
með flugköppum í Vatnsmýr-
inni og eftir það komst ekkert
að nema flug. Safnaði aurum
sem þingsveinn (var á þingi
með Ólafi Thors) og í Breta-
vinnu fimmtán ára. Safnaði upp
í 3.500 dollara seðlabúnt til að
fara vestur að læra flug (með
sikkerhedsnælu yfir seðlunum í
innri vasa enda öryggið í fyr-
Dagfinnur
Stefánsson
HINSTA KVEÐJA
Ég losnað hefi jarðarfjötrum frá,
Í frelsi kannað leiðir himingeims,
mót sólu klifrað, klofið loftin blá
og komist inn í fögnuð æðra
heims.
Ég svifið hefi, sveiflast, hvolfst og
steypst,
og svifið aftur hærra og lengra en
fyrr;
mér allir vegir lífsins hafa leyfst
í ljóssins ríki – opnar hverjar dyr.
(Þýð. Sig. Júl. Jóhannesson.)
Helga Kr. Bjarnason.