Morgunblaðið - 11.07.2019, Page 44

44 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 2019
„Mikið skelfing á
ég eftir að sakna
hans Einars. Hann
hefur alltaf verið
mér svo góður. Ég sé mikið eftir
honum.“ Þetta sagði mamma við
mig, þegar við fréttum af andláti
Einars Geirs móðurbróður míns.
Ég á góðar og fallegar minn-
ingar um Einar frænda, sem var
mér svo góður og kær, allt frá
barnæsku.
Þegar ég var krakki á Vatns-
leysu á sumrin kom Einar oft í
heimsókn og alltaf nennti hann
að gefa sig að mér, sinna mér og
leika við mig, enda með eindæm-
um barngóður. Hann skammaði
mig aldrei, talaði alltaf fallega til
mín og gat talað mig til ef ein-
hver ólund var í mér. Hann
leyfði mér að skottast með sér
um holt og hæðir, vippaði mér
upp á háhest þegar fæturnir
voru alveg að gefast upp og bauð
mér í bíltúra um sveitina í
drossíunni sinni.
Á þessum árum fór Einar á
námskeið til Ameríku og þegar
hann kom heim gaf hann mér
kjól, ég hafði aldrei séð né átt
svona fallegan kjól. Í þessum
kjól frá Einari frænda hóf ég
skólagöngu mína.
Eitt sumarið kom Einar í
heimsókn að Vatnsleysu með
unga og glæsilega konu. Það var
Ingveldur Stefánsdóttir frá
Syðri-Reykjum. Ég hafði heyrt
talað um hana, hvað hún væri
vel gefin og góð og svo var hún
stúdent frá Laugarvatni. Mér
leist strax vel á nýju kærustuna
hans Einars, hann hafði valið
vel.
Inga og Einar giftu sig með
pomp og prakt, stofnuðu heimili
og eignuðust Stefán Árna, Þor-
stein, Guðna Geir og Áslaugu,
allt yndislegar manneskjur.
Einar og pabbi voru mjög
góðir vinir. Þegar pabbi dó 1966
tók Einar dauða hans mjög
nærri sér. Hann hélt minningu
pabba á lofti. Hann skírði son
sinn Guðna í höfuð á pabba.
Það var Einar sem færði mér
þau tíðindi að pabbi væri dáinn á
16 ára afmælisdegi mínum. Ég
var í bíói með vinkonum mínum í
tilefni dagsins. Einar beið fyrir
utan bíóið þegar sýningunni
lauk, þegar ég sá hann vissi ég
strax hvað klukkan sló. Það
hefði enginn getað flutt mér
þessi tíðindi betur en Einar.
Fyrir nokkrum vikum hitti ég
vinkonu mína, sem sagði allt í
einu upp úr þurru við mig:
„Sigga, ég man alltaf setningu
úr ræðu sem Einar frændi þinn
hélt í brúðkaupinu ykkar Sigga.
Hann sagði að maður ætti að
gera sér dagamun. Ég hef oft
hugsað um þetta.“ Hún bætti
síðan við: „Hann sagði líka að
hjón ættu aldrei að leggjast til
hvílu ósátt.“
Einar hafði sannarlega þetta
tvennt í hávegum. Hann kunni
að gera sér dagamun og var
hrókur alls fagnaðar. Hann dáði
hana Ingu sína og samband
þeirra var mjög fallegt.
Amma Ágústa hafði einhvern
tímann orð á því við mig, eftir
heimsókn til þeirra á Móaflötina,
að heimilislífið þar væri með ein-
dæmum gott.
Við Siggi vorum svo lánsöm
að umgangast Einar og Ingu og
fallegu fjölskylduna þeirra
reglulega. Við höfum átt með
þeim dásamlegar og ógleyman-
legar samverustundir í fjöl-
skylduferðum, í Tungnaréttum, í
Einar Geir
Þorsteinsson
✝ Einar GeirÞorsteinsson
fæddist 7. ágúst
1930. Hann lést 27.
júní 2019.
Útför Einars
Geirs fór fram 9.
júlí 2019.
sumarbústöðum
okkar í Frændgarði
og hér og þar í gleði
og sorg.
Mér þótti óskap-
lega vænt um Einar
frænda. Ég hitti
hann nær aldrei
öðruvísi en hann
segði eitthvað upp-
örvandi og fallegt
við mig.
Þegar ég var al-
veg ómöguleg yfir þessu öllu
saman sagði mamma: „Ég á svo
margar góðar og fallegar minn-
ingar um bróður minn og ætla að
ylja mér við þær. Hann hefur átt
gott og fallegt líf.“
Það mun ég einnig gera,
geyma minningar um glæsileg-
an, góðan og skemmtilegan
mann og ylja mér við þær.
Sigríður Guðnadóttir.
Einstakt prúðmenni. Það er
það fyrsta sem kemur í hugann
þegar við minnumst mágs okkar
og svila, Einars Geirs.
Glaður með glöðum, nærgæt-
inn með syrgjendum. Óhaggan-
legur klettur fyrir fjölskyldu
sína, konu, börn, tengdabörn og
barnabörn og eins stórfjölskyld-
una frá Vatnsleysu, sem þekkt er
að ríkri samheldni. Innilegar
samúðarkveðjur til þeirra allra.
Einari man ég eftir alveg frá
því ég var unglingur, þegar hann
var formaður ungmennafélags-
ins. Hann stóð í dyrum litla sam-
komuhússins á Vatnsleysu og
seldi inn á böllin. Hann var bæði
ballstjóri og lögga ef því var að
skipta og það komst enginn upp
með moðreyk þótt hann leysti
málin hávaðalaust.
Þegar þau Inga systir mín
urðu par hitti ég hann oftar
heima á Reykjum. Stundum fékk
ég að fljóta með þegar Einar
bauð kærustunni á jólaböll í
næstu sveitum eða þegar storm-
að var á Álfaskeið sem var útihá-
tíð sem sjálfsagt þótti að heim-
sækja uppi í Hrepp. Einar var þá
kominn á fólksbíl sem ekki var
algengt nokkru fyrir 1960.
Margt rifjast upp eins og þeg-
ar þau ungu hjónin komu sér fyr-
ir í eignaríbúð við Brekkulæk,
þar sem fyrstu börnin fæddust.
Oft gisti ég þar í bæjarferðum og
var alltaf notalegt að koma þang-
að.
Fyrir 1970 voru þau komin í
raðhús í Garðabæ þar sem Einar
átti mörg handtök við innrétt-
ingu og viðhald allar götur síðan,
ásamt sérlega vel snyrtum garði
sem þau komu sér fljótlega upp.
Fyrstu árin, eftir að þau fluttu
suður var fastur siður að þau
kæmu austur og héldu jól og ára-
mót hér á Reykjum og Vatns-
leysu.
Þeir voru ekki stórir fyrstu
bílarnir sem þau áttu en ein-
hvern veginn flutu þeir yfir
ófærð og óvegi og komust heim í
sveitina.
Löngu seinna eignuðust þau
land og byggðu bústað í Vatns-
leysulandi, þar sem sami mynd-
arskapur ríkir og jafn notalegt
er að koma og fyrir sunnan.
Það hefur líka alltaf verið til-
hlökkunarefni að fá þau í kaffi-
sopa og spjall, þegar þau voru í
sveitinni.
Einar var Tungnamaður í húð
og hár. Hann elskaði sveitina
sína og fjallahringinn, sem við
dáðumst svo oft að. Hann kom í
Tungnaréttir á hverju hausti og
stjórnaði þar réttarkórnum.
Hann söng í kórum og kvart-
ettum frá unga aldri og kom
fram í óteljandi skipti til að
gleðja samferðafólkið. Alltaf
sami góði félaginn sem setti
sjálfan sig ekki framar hinum, en
fyllti myndina sem sönn fyrir-
mynd. Hann gat sagt orðið vinur
þannig að hlýjaði um hjartaræt-
ur.
Veri hann Guði falinn og megi
fjallahringurinn, sem honum var
svo kær, minna á hann og vaka
yfir okkur öllum.
Ólafur og Bärbel
Syðri-Reykjum.
Hnarreistur og vel til hafður,
glóði af ljósu og liðuðu hárinu
sem vandlega var greitt. Örlítið
glott út í annað. Þannig kom
Einar Geir Þorsteinsson mér
fyrir sjónir. Hann hefur nú kvatt
eftir langa og giftusama ævi. Á
fundum í Framsóknarfélagi
Garðabæjar lagði hann ávallt
gott til málanna, rökfastur og
lausnarmiðaður. Þegar hann fór
fyrst fram í bæjarstjórnarkosn-
ingum í Garðabæ 1978 blés ekki
byrlega, óvinsæl ríkisstjórn í
kjaraklípu og A-flokkarnir svo-
kölluðu á siglingu. Einar Geir
gekk hús úr húsi í bænum kvöld
eftir kvöld, kynnti sig og
áherslur sínar milliliðalaust. Öll-
um að óvörum endurheimtist
sæti flokksins í bæjarstjórninni
og hélt Einar Geir því næstu
tvær kosningar á sama tíma og
íhaldið átti öruggan meirihluta
sinn vísan.
Það duldist engum að í pólitík-
inni var Einar Geir keppnismað-
ur, en líka mannasættir. Á hans
árum stækkaði bærinn hvað
hraðast, allir skólar sprungnir og
fjölskyldufólk streymdi að úr öll-
um áttum. Nýjung var að úthluta
ungu fólki sérstaklega ódýrum
litlum lóðum í Bæjargili. Einar
Geir hvatti mjög til þessa enda
vel heppnuð aðgerð til að auka
fjölbreytni og valkosti í húsnæð-
ismálum. Hann beitti sér líka
fyrir því þegar endanleg lega
Hafnarfjaðarvegar var ákveðin
upp úr 1980 að vegurinn skyldi
færður nær sjónum í stað þess
að þvera byggðina. Skrifaði
greinar í blöð, en hugmynd hans
og framsóknarmanna í Garðabæ
náði ekki fram að ganga.
Þegar ég sjálfur fór í framboð
fyrir Framsóknarflokkinn var
Einar Geir hættur sínu bæjar-
málavafstri fyrir nokkru. Öllu
skipti hversu vel Einar Geir og
hans samstarfsfólk hafði búið um
hnútana og skapað sterka fé-
lagslega einingu í bænum. Minn-
ist ég sérstaklega samveru-
stundar sem við áttum síðdegis á
sunnudegi í sólstofunni á Móa-
flötinni skömmu fyrir mínar
fyrstu kosningar. Fyrir gæsku
hans og hvatningu verð ég ævin-
ega þakklátur.
Einar Geir var Sunnlendingur
eins og allt hans fólk, kominn af
bændum og búaliði úr grösugum
uppsveitum Árnessýslu. Hann
var líka mikill söngmaður og
stundum mátti sjá myndbrot í
sjónvarpsfréttum eða í blöðum
þar sem Einar Geir tók lagið
undir réttarvegg Tungnarétta.
Karlakórinn Fóstbræður átti í
honum hvert bein, en þeirri hlið
hans kynntist ég lítt.
Einar Geir Þorsteinsson
kvaddi snögglega á sólríku
sumri. Framfarahugur og eðlis-
læg bjartsýni var einkennandi í
fari hans líkt og margra af hans
kynslóð. Ingveldi og fjölskyldu
Einars Geirs sendi ég samúðar-
kveðjur.
Einar Sveinbjörnsson.
Fallinn er frá höfðinginn Ein-
ar Geir Þorsteinsson. Einari
Geir kynntist ég fyrir áratugum
síðan þegar leiðir okkar lágu
saman í starfi framsóknarmanna
í Reykjaneskjördæmi og síðar
Suðvesturkjördæmi. Hann var
einn öflugasti liðsmaður fram-
sóknarmanna í kjördæminu og í
forystu okkar í Garðabæ. Hann
var úrræðagóður og lipur í sam-
starfi. Það var ávallt gaman og
upplýsandi að ræða við hann um
samfélagsmál. Hann var víðsýnn,
sá samhengi hlutanna skýrt,
enda fylgdist hann vel með þjóð-
málaumræðunni og var góður
greinandi. Einar Geir var heil-
steyptur, traustur og sannur í
öllum þeim verkum sem hann
tók að sér fyrir okkur framsókn-
armenn. Fyrir það vil ég þakka.
Einar Geir var þeirrar gæfu að-
njótandi að eiga sterka og sam-
henta fjölskyldu. Ingveldur og
börnin stóðu þétt við hans hlið.
Því kynntist ég meðal annars í
gegnum börn hans sem hafa ver-
ið samferðarmenn mínir bæði í
skóla og starfi.
Nú að leiðarlokum vil ég
þakka Einari Geir fyrir allar
góðar samverustundir. Ingveldi,
Stefáni Árna, Þorsteini, Guðna
Geir, Áslaugu og öðrum aðstand-
endum votta ég mína dýpstu
samúð vegna fráfalls Einars
Geirs. Megi Guð blessa minningu
hans.
Siv Friðleifsdóttir.
Vinur minn Einar Geir Þor-
steinsson er látinn eftir farsæla
ævi. Við kynntumst innan raða
Karlakórsins Fóstbræðra og
tókst fljótlega með okkur vin-
átta, þótt nokkur væri aldurs-
munurinn. Er mér ljúft að minn-
ast Einars Geirs með nokkrum
orðum á þessari stundu.
Einar Geir var í framvarðar-
sveit Fóstbræðra um árabil og
var m.a. formaður kórsins á fyrri
hluta sjöunda áratugarins, á
miklum umbrotatímum í sögu
Fóstbræðra. Einar Geir naut
mikillar virðingar innan Fóst-
bræðra. Hann var ávallt boðinn
og búinn til þess að vinna fyrir
kórinn og var því iðulega kall-
aður til þegar mikið lá við. Einar
Geir var einn af Fjórtán Fóst-
bræðrum, sem urðu feikilega
vinsælir fyrir söng sinn upp úr
miðri síðustu öld.
Einar Geir var einstaklega
þægilegur maður að vera með,
úrræðagóður og skynsamur í
ákvörðunum. Hann var af eðl-
isfari léttur í lundu og hafði gam-
an af því að gleðjast með vinum
og samferðafólki. Hann sá frekar
björtu hliðarnar á tilverunni og
naut þess að lifa lífinu.
Ekki verður Einars Geirs
minnst án þess að nefna Ingu,
hans góðu konu, en mikið
bræðralag ríkti með þeim hjón-
um og oft upplifði maður þá sam-
heldni og hlýju sem ríkti á milli
þeirra.
Einar Geir ólst upp við mikla
tónlistariðkun og söng á æsku-
heimili sínu að Vatnsleysu í Bisk-
upstungum. Hann naut virðingar
í sveitinni sem annars staðar,
þar sem hann kom að málum.
Réttardagur í Tungunum er
flestum ógleymanlegur, sem
eyða honum með fjölskyldunni
frá Vatnsleysu. Söngur skipar
stóran sess í Tungnaréttum. Þar
var Einar Geir í forystusveit, því
enginn bar við að stjórna al-
mennum söng í réttunum nema
hann, en hann tók við því hlut-
verki eftir föður sinn.
Á þessari stundu er mér ljúft
að minnast margra ánægju-
stunda með Einari Geir, bæði
hér á landi og erlendis. Mun ég
sakna þess að eiga ekki frekar
við hann samræður og vera sam-
vistum við hann, eins og við höf-
um tíðkað í mörg ár.
Fjölskyldu Einars Geirs sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning
Einars Geirs Þorsteinssonar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Nú ertu horfinn, Einar Geir,
enginn trúði að svona færi,
og þig við sjáum aldrei meir,
elsku hjartans vinur kæri.
Með okkur sú minning býr,
er málróm þinn ei heyrum lengur,
að þú varst svo hjartahlýr,
hugljúfur og góður drengur.
Með því best við minnumst þín,
í málum hvað sem yfir dynur,
að sú blessun aldrei dvín,
er þér fengum að kynnast vinur.
Tíminn læknar sjaldan sárin,
sorgin verður ávallt slík.
Þú gladdir okkur gegnum árin,
gleði þín var kærleiksrík.
Megi sál þín finna frið
í fögnuði við almættið.
(Bj.Þ.)
Elsku Ingveldur, börn, fjöl-
skyldan öll, vinir og vandamenn,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Björgúlfur og Pálína,
Jóhann og Sigrún,
Steindór og Erla María,
Þórarinn og Anna Kristín.
Einar Geir látinn – mig setur
hljóðan.
Eftir áratuga vináttu og sam-
fylgd er svo margs að minnast.
Söngurinn í Fóstbræðrum
leiddi okkur Einar fyrst saman
og varð okkur strax vel til vina.
Það var og er svo gott og gef-
andi að syngja saman, söngæf-
ingar hjá Fóstbræðrum, sam-
söngvar, söngferðalög utanlands
sem innan, skemmtiferðir, skipu-
lagningar, kynnast öðrum söng-
stjórum.
Vinnan við Félagsheimili
Fóstbræðra er eftirminnileg og
margs að minnast frá þeim tíma.
Erlendir kórar komu í heim-
sókn og voru heimsóttir. Alltaf
og ævinlega var þá Fóstbræðra-
lagið sungið.
Söngurinn var þó aðeins ein
hlið á vináttu okkar Einars.
Árið 1965 byggðum við raðhús
hlið við hlið í Garðahreppi. Þar
vorum við nágrannar Einars og
Ingu í hartnær þrjátíu ár. Tveir
aðrir Fóstbræður áttu heima í
þessari sex húsa lengju áður en
yfir lauk.
Hún var enda kölluð Fóst-
bræðralengjan af íbúum í Garða-
hreppi; síðar Garðabæ.
Fjölskyldur okkar Einars uxu
þarna upp saman. Við þekktum
börn hvorar annarra, nánast frá
fæðingu, og voru þau saman
bæði í skóla og leik.
Við kynntumst einnig mjög
náið foreldrum og systkinum
þeirra Einars og Ingu.
Á Móaflötinni var glens og
gaman og margs að minnast, en
það er saga, sem ekki verður
sögð hér að sinni.
Elsku Inga okkar, börn og
þeirra fjölskyldur, við vottum
ykkur innilega samúð, missir
verður ekki bættur, en minning-
in lifir.
Einar, ég þakka góða viðkynn-
ingu. Við sjáumst og syngjum
saman í englakórnum.
Helga, Garðar og börn.
Alltaf fylgir söknuður þegar
einhver nákominn kveður, en nú
er komið að leiðarlokum hjá Ein-
ari Geir frá Vatnsleysu í Bisk-
upstungum.
Einar Geir var sannanlega
maður lífsgleðinnar, skemmti-
legur og hrókur alls fagnaðar á
góðri stund.
Einar Geir var ljúfur og glæsi-
legur maður og gaf sér ávallt
tíma til að spjalla um lífið og til-
veruna, en hana kunni vissulega
að njóta. Hann ólst upp í stórum
systkinakópi ásamt systkinunum
í Vesturbænum, en þau voru eins
og ein stór fjölskylda og mikill
kærleikur ríkti milli bæjanna. Á
þau samskipti bar aldrei skugga
og oft var glatt á hjalla og alltaf
mikið sungið, eins og enginn
væri morgundagurinn enda
söngfólk gott. Þá má ekki
gleyma öllum ballferðunum í
samkomuhúsið á Vatnsleysu og
ungmennafélagshátíðunum svo
ekki sé nú talað um réttardag-
inn. Þá var sungið á báðum bæj-
um og oftar en ekki stjórnaði
Einar Geir söngnum. Þetta voru
dýrðarstundir í huga okkar sem
við geymum í minningunni. Þeim
hefur nú fækkað frændsystkin-
unum á Vatnsleysu, blessuð sé
minning þeirra. Inga og Einar
voru dugleg að ferðast og síðustu
æviárin nutu þau hjón með stór-
fjölskyldunni. Við í Vestubænum
þökkum Einari Geir samfylgdina
Augun lokast allt er svart
svo opna ég augun og sé margt.
Við mér blasir Gullið hlið
sem sólin skín á eins og paradís.
Ég stend hér og stari á
svo fallegt er þetta að sjá.
Ferðin er á enda hér
því minn bústað ég sé.
(Helena Sirrý.)
Elsku Inga og fjölskylda, við
sendum ykkur innilegar samúð-
arkveðjur
Blessuð sé minning Einars
Geirs
Sigurður, Jóna, María og
Þóra Katrín (Þóra Kata).
Kveðja frá Karlakórnum
Fóstbræðrum
Í norðausturhorni samkomu-
salar Fóstbræðraheimilisins er
silfurskjöldur á vegg sem lætur
ekki mikið yfir sér. Bak við hann
er hornsteinn heimilisins sem
þeir Jón Halldórsson, fyrsti
söngstjóri kórsins, og Hallur
Þorleifsson stofnfélagi lögðu við
hátíðlega athöfn í apríl árið 1972.
Heimilið hefur síðan verið
þungamiðja í starfi söngfélags-
ins. Þegar þessi merkisatburður
í sögu kórsins átti sér stað var
Einar Geir Þorsteinsson formað-
ur en hann vermdi formannssæt-
ið frá 1969-1974. Það tímabil var
óvenjuviðburðaríkt, ekki aðeins
vegna vígslu heimilisins heldu
einnig vegna þess að þá skipti
kórinn þrisvar sinnum um söng-
stjóra. Ragnar Björnsson, Garð-
ar Cortes, Jón Ásgeirsson og
Jónas Ingimundarson voru söng-
stjórar í formannstíð hans en frá
upphafi hafa aðeins sjö menn
stýrt kórnum. Aðspurður gerði
hann af hógværð sinni frekar lít-
ið úr þrautagöngu sinni í söng-
stjóraskiptunum, hló þó góðlát-
lega og bætti við: „Þetta var
svakalegt maður.“ Á þessum ár-
um tók kórinn í fyrsta sinn þátt í
kórakeppni á erlendri grund í
því mikla kóralandi Wales. Þá
hlutu Fóstbræður, undir stjórn
Garðars Cortes, silfurverðlaun.
Einar Geir stóð traustum fót-
um í íslenskri söngmenningu
sem stundum er kennd við Fjár-
lögin. Sú staða kom best í ljós
þegar hann stýrði réttarsöng-
num í Tungnaréttum sem arftaki
föður síns Þorsteins í Vatns-
leysu. Það var mikill fengur fyrir
Fóstbræður þegar hann gekk til
liðs við kórinn árið 1964 og starf-
aði hann óslitið með kórnum til
hinstu stundar, fyrst í starfandi
kór og síðan með Gömlum Fóst-
bræðrum. Það segir mikið til um
mannkosti Einars Geirs að hon-
um var ungum falin formennsk-
an sem hann leysti vel af hendi
eins og annað sem honum var
trúað fyrir.
Ekki er hægt að geta söngfer-
ils Einars Geirs nema nefna að-
ild hans að 14 Fóstbræðrum sem
nutu feikilegra vinsælda á sínum
tíma og flestir sem komnir eru
yfir miðjan aldur tengja æsku-
minningum sínum. Hann var
einn þeirra sem léði hópnum
söngrödd sína og hið geðþekka
yfirbragð sem þeir voru þekktir
fyrir.
Sem skemmtikraftar gáfu þeir
Bítlunum lítið eftir í vinsældum á
þeim árum þegar hvert manns-
barn hlustaði á útvarp allra
landsmanna. Þó að sönghópurinn
hafi alla tíð verið starfræktur ut-
an söngfélagsins runnu allar
tekjur af flutningi hans óskiptar
í húsbyggingarsjóð Fóstbræðra
og stuðluðu að því að kórinn
eignaðist þak yfir höfuðið fyrr en
ella hefði orðið.
Þó að Einar Geir væri kominn
fast að níræðu var okkur bræðr-
um brugðið við að heyra um frá-
fall hans. Hann naut þeirrar
gæfu að vera heilsuhraustur og
unglegur til hinstu stundar og
tók fullan þátt í samfélagi Fóst-
bræðra. En brottganga hans er í
takt við þá farsæld og reisn sem
einkenndi hann alla tíð.
Við Fóstbræður kveðjum nú
einn mætasta félaga okkar og
minnumst hans með virðingu og
söknuði en fyrst og fremst með
þakklæti.
Við sendum Ingveldi, börnum