Morgunblaðið - 18.07.2019, Side 45

MINNINGAR 45
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. JÚLÍ 2019
Það voru gefandi
og yndisleg kynni
þegar Einar Bogi
Sigurðsson kom inn í líf Krist-
jáns Inga frænda okkar og
tengdist fjölskylduböndum þess-
um stóra og líflega hópi frá
Bjarnahúsi á Húsavík. Þessi
hljóðláti en brosmildi maður
hafði ekki hátt en í hvert sinn
sem við hittumst umlukti hann
hvert okkar með ástríku brosi,
hlýju hjarta og innilegu faðm-
lagi. Frá honum stafaði einstök
góðvild og alltaf skildi hann eftir
sig hlýju og kærleika, sem fylltu
mann bjartsýni og trú á það
góða.
Nú er djúp sorg í hjarta, sökn-
uður og missir hjá fjölskyldu og
vinum, en sá kærleikur, sem Ein-
ar Bogi gaf ríkulega á vegferð
sinni er okkur leiðarljós, minning
sem lifir áfram. Líkt og Páll post-
uli, lærisveinn meistarans boð-
aði, þá undirstrikaði þessi hug-
ljúfi drengur með lífi sínu þau
orð hans að kærleikurinn væri
mikilvægasta leiðarljós lífsins.
Við þiggjum hann að gjöf og fær-
um hann næstu kynslóð.
Einar Bogi var sannur og trúr
þjónn kærleikans og þannig lifir
hann áfram með okkur.
Bjarni Sigtryggsson.
Einar Bogi
Sigurðsson
✝ Einar Bogi Sig-urðsson fædd-
ist 28. júlí 1959.
Hann varð bráð-
kvaddur 30. júní
2019.
Útför Einars
Boga fór fram 15.
júlí 2019.
Það er orðið all-
langt síðan Einar
Bogi tengdist kær-
um frænda mínum
Kristjáni Inga ástar-
böndum og um leið
fjölskyldu hans og
vinum. Eftir því sem
árin hafa liðið kynnt-
ist ég honum betur
og betur. Í mínum
huga hafði hann alla
tíð sérstaklega góða
og hlýja nærveru. Og hann og ást-
kær maki hafa alltaf verið sérstak-
lega ættræknir og þeir eru ófáir
kransarnir sem þeir hafa útbúið
og skreytt til að heiðra minningu
ættingja og vina. Kristján Ingi var
einn sá fyrsti sem hringdi í mig
þegar móðir mín lést fyrir rúmum
sjö árum og sagðist ætla að útbúa
krans á kistu hennar. Hann bætti
við að mamma sín Haddý, systir
mömmu, hefði viljað það.
Í lífi flestra skiptast á skin og
skúrir og það átti við um þá eins
og aðra. En kærleikurinn á milli
þeirra tveggja var alltaf allsráð-
andi.
Þeir voru höfðingjar heim að
sækja og einstaklega góðir gest-
gjafar. Mér er sérstaklega minn-
isstætt þegar þeir héldu veglega
veislu fyrir okkur frænkurnar,
sem köllum okkur „Slaufurnar“, á
heimili sínu Suður-Reykjum.
Einnig þegar ég bankaði á dyrnar
hjá þeim á sunnudegi með æsku-
vinkonum mínum. Það var boðið
upp á kaffi í eldhúsinu þar sem var
aldeilis matarlegt um að litast.
Deginum áður höfðu þeir eytt í að
súrsa nýupptekið grænmeti,
blómkál, brokkólí, gulrætur og
fleira góðgæti til vetrarins. Eld-
húsborðið var hlaðið af fersku
grænmeti og boðið upp á heima-
bakað brauð sem mamma Haddý
og amma Þórdís höfðu ótal sinn-
um bakað í gegnum tíðina.
Eins og venjan var þegar við
hittumst var mikið spjallað um líf-
ið og tilveruna, pólitíkina og alls
kyns málefni. Og alltaf stutt í
húmorinn, gleðina og hláturstá-
rakirtlana.
Kæru fjölskyldu Einars Boga,
Kristjáni Inga og öllum ykkar ást-
vinum sendi ég kærleiksríkar
kveðjur. Minning um góðan dreng
lifir áfram í hjörtum okkar allra.
Lóa frænka og vinkona.
Ég kynntist Einari Boga þegar
hann kom í eina af heimsóknunum
sínum til New York að hitta
Beggu, guðdóttur sína og uppá-
hald, vorið 2005. Beggu kynntist
ég árinu áður þegar við fórum að
vinna saman og urðum við strax
bestu vinkonur. Það vildi svo
skemmtilega til að þegar Einar
Bogi og Kristján Ingi komu þetta
vor var ég að taka á móti vin-
ahjónum mínum sem voru með
sömu vél og því stödd á flugvell-
inum. Begga vildi endilega að ég
hitti „strákana“ og því biðum við
spenntar eftir að fólkið okkar
kæmi út úr vélinni. Mínir gestir
skiluðu sér greiðlega en ekkert
bólaði á uppáhaldsfrænda og
manninum hans. Eftir dúk og disk
koma tveir myndarlegir menn í
gegn, annar hálfglottandi og hinn
útgrátinn en skælbrosandi. Einar
Bogi hafði týnt vegabréfinu sínu í
vélinni og það ekki fundist fyrr en
allir voru farnir frá borði og hægt
var að skríða undir sætin að leita.
Hann knúsaði mig fast þegar við
vorum loks kynnt og hálfhlæjandi
útskýrði að hann væri bara alltaf
„svo mikill kjáni sem ræð ekki við
mig“ á meðan Kristján Ingi hristi
góðlátlega hausinn og strauk á
honum bakið. Einhver eftirminni-
legustu fyrstu kynni sem ég hef
átt og við rifjuðum þetta reglu-
lega upp og hlógum dátt.
Einar Bogi var með stærsta
hjarta sem ég hef fyrirhitt og
mátti aldrei neitt aumt sjá. Hann
og Kristján Ingi opnuðu heimili
sitt fyrir þeim sem á þurftu að
halda, ættingjar og vinir sóttu
þangað ætíð skjól og voru alltaf
velkomnir. Ég á eftir að sakna
þess að hitta ekki uppáhalds-
frænda einnar af mínum allra
bestu, kíkja til „strákanna“ í
humarsúpu a la Einar Bogi, hæ-
geldað hitt eða þetta eins og hon-
um var lagið, fá ekki innilegu
knúsin og kossana hans, en minn-
ist þessara dýrmætu stunda með
gleði og söknuði. Það verður að-
eins öðruvísi að grilla í garðinum
og halda upp á Beggu sína án Ein-
ars Boga en minning hans mun
lifa með þeim sem þekktu hann
alla tíð. Hann er stunginn af til
Sumarlandsins þar sem hann er
örugglega í góðu yfirlæti í
skemmtilegasta hópnum, þar sem
fjörið er með sinn dillandi hlátur,
við þurfum bara að renna á hljóðið
þegar þar að kemur!
Elsku Kristján Ingi og börn,
Begga, Alex, aðrir ættingjar og
vinir, hugur minn er hjá ykkur og
óska ég að minningar um yndis-
legan ástvin veiti styrk í sorginni.
Arndís D. Arnardóttir (Dísa).
Það er með söknuði og djúpu
þakklæti sem ég kveð Einar Boga
hinstu kveðju. Við sem kynntumst
honum munum fallega brosið
hans og hlýtt viðmót og þökkum
fyrir að hafa fengið að njóta vin-
áttu hans og vinsemdar.
Ég kynntist Einari Boga fyrir
rúmum þrjátíu árum þegar hann
var samstarfsmaður Jóns Eiðs
bróður míns í Samvinnubankan-
um í Bankastræti. Einar Bogi var
einstaklega hlýr og vingjarnlegur
og reyndist bróður mínum sannur
vinur á meðan þeir störfuðu sam-
an í bankanum. Þegar Jón Eiður
veiktist alvarlega og háði sitt
dauðastríð sýndi Einar Bogi vel
hvaða mann hann hafði að geyma.
Fjölskylda mín mun ætíð minnast
Einars Boga með virðingu og
þökk fyrir þá umhyggju og tryggð
sem hann sýndi bróður mínum
þegar hann lá fársjúkur á sjúkra-
húsi svo mánuðum skipti. Við
munum heldur aldrei gleyma því
þegar Einar Bogi ásamt öðru
góðu samstarfsfólki í bankanum
stóð fyrir afmælisveislu fyrir Jón
Eið á 25 ára afmæli hans og bauð
öllu starfsfólki bankans ásamt
fjölskyldu hans. Jón Eiður átti þá
stutt eftir ólifað og það snerti okk-
ur djúpt að verða vitni að þeirri
hlýju og umhyggju sem sam-
starfsfólkið sýndi honum með
þessu framtaki. Eftir fráfall Jóns
Eiðs hélt Einar Bogi tryggð við
foreldra mína sem var þeim mikils
virði.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
votta ég fjölskyldu Einars Boga
innilega samúð. Ég bið Guð að
gæta hennar, hugga og styrkja á
sorgartímum. Guð blessi minn-
ingu Einars Boga Sigurðssonar.
Arnfríður Guðmundsdóttir.
Vinir.
Bara vinir.
Bestu vinir.
Hughrif sem verða ekki skýrð, en eru
ómetanleg hverjum sem upplifir.
Þannig var samband okkar Einars Boga.
Í næstum 60 ár.
Sókn og sigrar.
Bros og tár.
Gleði og sorg.
Lífið er margþætt og skin og
skúrir mannlífsins spegluðust í
vináttu okkar. Gefandi samvera,
ekkert endilega sammála, tilfinn-
ingalegur rússíbani, gefin gildi
látin lönd og leið, en alltaf vinir.
Ég hef í raun sagt allt sem þarf.
Þeir sem þekktu okkur vita
hversu sterk vináttan var. Ég get
rifjað upp sögur úr fortíðinni. En
um leið og hún er svo mikilvæg,
svo full af minningum, þá er hún
hjóm eitt miðað við hvað beið
okkar.
Heima í Þingnesi hendist úr spori
hestur fæddur á nýliðnu vori.
Þetta er byrjun á ljóðabálki er
fylgdi afmælisgjöf til Einars
Boga. Ég man hvað hann var
glaður. Hann hafði riðið töluvert
út með mér og staðið sig vel. Með
gjöfinni ætluðum við að gera hann
að alvöru hestamanni. Það tókst
nú ekki.
Árlegar veiðiferðir verða fleiri.
En Einar Bogi verður þar aðeins í
anda. Hver á að elda? Hver gefur
Jägermeister við útsýnisskífuna?
Hver veiðir Girðingarhylinn?
Þessar minningar hafa í raun
ekkert gildi nema fyrir mig. Fyrir
þann sem naut. Fyrir þann sem
átti þessar stundir með Einari
Boga.
Ég sit enn og velti fyrir mér til-
gangi lífsins, brotinn á sál yfir
þessum tíðindum. Allt horfið
nema minningin. Afmælisferð
okkar vinanna, til Kosta Ríka,
verður kannski farin, en hún verð-
ur ekki söm.
En þeir eiga víst gott sem
sakna. Sakna vinar sem var svona
eins og næring fyrir sálina. Mátti
ekkert aumt sjá, var alltaf tilbúinn
að aðstoða. Hvetjandi til góðra
verka og lagði rúmlega sitt til.
Þannig man ég Einar Boga.
Bið góðan Guð að gæta Krist-
jáns Inga og hughreysta alla þá
sem nú eiga um sárt að binda.
Blessuð sé minning Einars Boga
Sigurðssonar vinar míns að eilífu.
Sveinbjörn Eyjólfsson.
✝ Sólveig Þránd-ardóttir fædd-
ist í San Francisco
12. september
1930. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga 8. júlí
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Signý Jó-
hannesdóttir, f. 1.
mars 1898, d. 25.
janúar 1986, og
Þrándur Indriðason, f. 4. júlí
1897, d. 27. maí 1978. Þau
bjuggu á Aðalbóli í Aðaldal eft-
ir að þau fluttu heim frá
Bandaríkjunum. Bróðir Sól-
veigar var Þorkell, eiginkona
hans var Oddný Björg Bjarna-
dóttir, þau eru bæði látin. Börn
þeirra eru fimm.
Sólveig giftist Jóni Þor-
grímssyni 27. október 1956.
Jón lést 24. nóv. 2009. Börn
Jóns og Sólveigar eru: 1) Ása
Kristín, f. 21. september 1957,
gift Sighvati Einari Sighvats-
syni, f. 11. febrúar 1956, þau
eiga tvö börn; a) Erlu Jónu, f.
janúar 1986, áður í sambúð
með Lilju Hólm Jóhannsdóttur,
f. 18. ágúst 1985, þau eiga tvær
dætur, og c) Halldór Árni, f. 9.
október 1998. 5) Ásdís Brynja,
f. 21. júlí 1965, gift Arnari Sig-
urðssyni, f. 2. ágúst 1963, þau
eiga tvær dætur, a) Svövu Hlín,
f. 18. desember 1987, gift Derri
Paul Harries Stephens, f. 2.
desember 1983, þau eiga þrjú
börn, og b) Sólveigu Ásu, f. 24.
mars 1991, í sambúð með Dav-
íð Þórólfssyni, f. 13. janúar
1984, þau eiga eina dóttur.
Barnabarnabörn Sólveigar og
Jóns eru 13.
Sólveig gekk í farskóla í
Aðaldal, hún fór ung að
heiman. Henni bauðst að dvelja
hjá vinafólki á Staðastað á
Snæfellsnesi, séra Þorgrími og
frú Áslaugu. Þar dvaldi hún
um tíma og gekk í skóla. Hún
bjó í Kaupmannahöfn um tíma,
þar starfaði hún og lærði. Sól-
veig nam hjúkrunarfræði í
Hjúkrunarkvennaskóla Íslands.
Að námi loknu flutti hún til
Húsavíkur og vann þar á
sjúkrahúsinu þar sem hún
kynntist Jóni og áttu þau far-
sælt líf saman.
Sólveig var jarðsungin frá
Húsavíkurkirkju 15. júlí 2019.
Athöfnin fór fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
21. ágúst 1979, gift
Halldóri Gunnari
Daðasyni, f. 27. júlí
1979, þau eiga
tvær dætur, og b)
Fannar Veigar, f.
30.9. 1982, í sam-
búð með Birgit
Ósk Baldursd
Bjartmars, f. 15.
mars 1984, þau
eiga tvö börn. 2)
Sólveig, f. 14. októ-
ber 1959, d. 3. febrúar 1970. 3)
Þórný, f. 30. október 1960, í
sambúð með Helga Jóhann-
essyni, f. 4. október 1963. Hann
á þrjú börn frá fyrra hjóna-
bandi. 4) Þorgrímur Friðrik, f.
7. september 1963, hann var
kvæntur Rósu Borg Halldórs-
dóttur, f. 20. september 1966,
þau skildu. Börn þeirra eru a)
Jón Borgar, f. 16. janúar 1986,
í sambúð með Örnu Ýri Arn-
arsdóttur, f. 15. febrúar 1991,
þau eiga tvö börn saman, fyrir
átti Jón Borgar son með Erlu
Sigurjónsdóttur, f. 21. apríl
1983. b) Jón Friðrik, f. 16.
Elsku amma, núna ert þú
komin í hvíld og ég trúi því að
þið afi séuð núna sameinuð. Að
hann hafi tekið á móti þér á
elegant hátt eins og honum ein-
um var lagið.
Þú varst einstök kona og ég
hafði það alltaf á tilfinningunni
að Húsavík hafi ekki verið nógu
stór fyrir þig. Ég held að iðandi
stórborgarlíf hefði átt betur við
þig en þú valdir ástina og fjöl-
skylduna.
Í mínum huga varst þú nefni-
lega mikill heimsborgari. Fædd
í San Francisco og ferðaðist svo
sem táningur ein til Kaup-
mannahafnar þar sem þú lærðir
og bjóst um tíma. Þú varst vel
menntuð og talaðir og last
bækur á mörgum tungumálum
og ég naut þess að heyra þig
segja frá árunum í Kaupa-
mannahöfn. Í fyrsta sinn sem
ég fór sjálf þangað beið ég með
eftirvæntingu eftir að sjá járn-
brautarstöðina og sá þig fyrir
mér sitjandi á bekk að virða
fyrir þér mannlífið og fjöl-
breytileikann sem þú upplifðir.
Þú talaðir alltaf fallega um
Aðaldalinn og Húsavík en samt
held ég að þú hafir betur kunn-
að við að falla inn í ys og þys.
Ég minnist yndislegra stunda
með þér sem barn. Oftar en
ekki sátum við inni í eldhúsi að
ræða þjóðmálin og alltaf talaðir
þú við mig eins og jafningja
þinn og hlustaðir athugul á
mínar skoðanir og bættir svo
við þínum sjónarmiðum. Þú
elskaðir að leggja kapal og spila
og oft spiluðum við tímunum
saman í rólegheitum. Það er
gott að vera í ró og vera sjálf-
um sér nægur, kunna að vera í
núinu og vera sáttur. Þessu
trúðir þú og lifðir eftir og ég
stefni á að temja mér þennan
heilbrigða hugsunarhátt betur.
Þú fannst líka bæði friðinn og
umheiminn í lestri bóka. Ég
man ekki eftir þér nema með
fullt af bókum í kringum þig, að
lesa stundum nokkrar í einu.
Þegar ég var unglingur grunaði
ég þig stundum um að svindla
og fletta bara í gegnum allar
þessar bækur og lagði fyrir þig
alls konar próf um innihald
þeirra en þú stóðst þau auðvitað
alltaf og hvattir mig til að lesa
meira þannig að lestraráhugann
hef ég klárlega frá þér.
Samverustundum okkar
fækkaði þegar við fluttum suður
en við héldum sambandi í gegn-
um síma og með reglulegum
heimsóknum til ömmu sleikjó.
Skemmtilegust voru þó bréfin
sem þú sendir mér. Alls konar
ljóð og sögur sem við sendum á
milli okkar og ég hlakkaði alltaf
mest til þess um jól að lesa
bréfið frá þér. Það var alltaf
hálfgerð gestaþraut að lesa
skriftina þína en innihaldið var
alltaf svo úthugsað og fyndið að
við grétum öll úr hlátri.
Þótt þú hafir ekki alltaf verið
fílhraust þá kvartaðir þú aldrei
eða kveinkaðir þér. Þú sagðir
alltaf að þú kynnir best við já-
kvætt fólk og því voru samtöl
okkar alltaf á þeim nótum og
við eyddum reglulega góðum
tíma til að fara yfir mannkosti
allra fjölskyldumeðlima sem
bera auðvitað af öðru fólki.
Ég á eftir að sakna þess
mjög að koma ekki aftur til þín
á Mararbrautina. Sjá ekki fal-
legu blómin þín í gluggunum og
eiga gott spjall yfir poppi, skoða
fjölskyldumyndir og hlusta á
sögurnar þínar.
Elsku amma, þótt lífið verði
mjög tómlegt án þín er ég afar
þakklát fyrir að hafa átt þig að
og tímann okkar saman.
Erla Jóna.
Amma Sól. Mikið verður það
undarlegt að labba inn á Mar-
arbrautina og þurfa ekki að
hrópa „halló“ tuttugu sinnum á
leiðinni úr forstofunni og inn í
stofu, þar sem þú situr með
krosslagða fætur í stólnum þín-
um að horfa á eitthvert vel valið
sjónvarpsefni á borð við Dr.
Phil, og krossbregða þér óvart,
þrátt fyrir að hafa reynt mitt
allra besta til að láta þig vita af
komu minni.
Eftir að við höfðum kysst
hvor aðra á kinnina og þú spurt
mig „hvað segir þú nafna mín?“
hefðir þú stungið upp á því að
við settumst inn í eldhús. Þar
var ekki boðið upp á heimabak-
að og mjólk heldur kók í dós,
nammi og popp, enda höfðu fáir
á þínum aldri jafn góðan skiln-
ing á unga fólkinu í dag og hvað
það vill.
Þeir dagar sem við sitjum
tímunum saman, spilum stelpu-
spil og þú segir eftir sirka
þriðja hvert spil að ég sé svo
heppin í spilum að ég ætti að
fara til Las Vegas eru liðnir.
Þess í stað sitjum við og spjöll-
um saman, skiptumst á upplýs-
ingum um gamla og nýja tíma.
Annað slagið verður okkur
báðum litið á rammann á borð-
inu sem spilar slide-show með
alls konar fjölskyldumyndum,
gömlum og nýjum. Þegar
myndir af afa Jóni birtast kem-
ur alltaf sama setningin:
„Sjáðu hvað afi þinn var fal-
legur maður, með rautt hár og
barta.“
Svo koma myndir af börn-
unum þínum og barnabörnum
og þú segir að á myndinni af
mömmu sé Ása og Ninna sé
mamma og svo framvegis og ég
læt það ógert að segja nokkuð,
brosi bara og kinka kolli og
hugsa með mér hvað ég voni
innilega að ef ég nái að verða 88
ára gömul muni ég enn vera
ástfangin af manninum mínum
og muni yfirhöfuð hvað börnin
og barnabörnin mín heita.
Takk fyrir allt og allt.
Þín nafna,
Sólveig Ása Arnarsdóttir.
Sólveig Þrándardóttir var
mikil vinkona mín og tók mér
opnum örmum allt frá þeim
degi er Þórný kynnti mig fyrst
til sögunnar. Hún átti því láni
að fagna að halda sitt eigið
heimili og vera með kollinn
kristalskýran allt til dauðadags.
Ég held að hún hafi viðhaldið
skýrri hugsun með stöðugum
bóka- og blaðalestri. Samband
hennar og Þórnýjar var ein-
stakt og hún kom því rækilega
að fyrst þegar ég hitti hana að
það væri venja að Þórný kæmi
norður um jól. Þannig hefði það
alltaf verið enda mikil tilhlökk-
un ávallt í því sambandi. Ég lof-
aði henni að skemma ekki þá
hefð.
Hún fylgdist vel með sínu
fólki, stjórnmálum og þjóð-
félagsumræðu almennt. Hún
spurði alltaf hvað mér þætti um
hitt og þetta sem í umræðunni
var, sérstaklega málefni sem
tengdust atvinnulífi og stjórn-
málum nærri hennar heimahög-
um. Þá hafði hún mikinn áhuga
á fréttum af börnunum mínum
og þótti mér vænt um hvað hún
fylgdist vel með þeim. Sá áhugi
var einlægur enda sé ég a.m.k.
þrjár myndir af þeim öllum hér
á heimili hennar þar sem þessi
orð eru rituð.
Sólveig var mjög stolt af sín-
um uppruna. Sveitakona úr
Aðaldal fram í fingurgóma en
samt heimskona, fædd í San
Francisco, menntuð í Dan-
mörku og jafnvíg að lesa á ís-
lensku, ensku og dönsku. Hún
elskaði bíltúra um Aðaldalinn
og yfir í Mývatnssveit. Fylgdist
vel með því sem fyrir augu bar
og hafði mikinn áhuga á hey-
skap, búsmala og útliti bæja.
Einstaklega jákvæð á fegurð
landsins. Þessum eiginleika
glataði hún aldrei þótt sjón-
deildarhringur hennar væri
miklu víðari. Ég minnist þess
sérstaklega í eitt sinn þegar
hún þáði far af mér til Reykja-
víkur. Alla leiðina suður lét hún
orð falla um fegurð landsins og
það sem fyrir augu bar. Bíltúr-
inn suður var upplifun fyrir
henni, ekki afgreiðsla.
Sólveig er nú farin til ann-
arra heima. Fallegast þykir
manni að ímynda sér að þau
Nonni séu þar sameinuð að
nýju en eftir því hefur hún beð-
ið síðan hann fór.
Blessuð sé minning Sólveigar
Þrándardóttur.
Helgi Jóhannesson.
Sólveig
Þrándardóttir