Morgunblaðið - 24.08.2019, Side 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2019
✝ Sævar Sig-bjarnarson
fæddist í Rauðholti
í Hjaltastaðaþinghá
27. febrúar 1932.
Hann lést á Sjúkra-
húsinu á Norðfirði
10. ágúst 2019.
Foreldrar hans
voru Sigbjörn Sig-
urðsson bóndi og
oddviti í Rauðholti,
f. 14. maí 1892, d.
27.12. 1972, og Jórunn Anna
Guttormsdóttir, húsfreyja í
Rauðholti, f. 16.12. 1888, d. 23.2.
1969.
Sævar var yngstur átta systk-
ina: Helga, f. 1919, d. 2011,
kennari í Reykjavík; Páll, f.
1920, d. 1993, héraðsráðunautur
á Egilsstöðum; Einar, f. 1922, d.
2014, bóndi og bílstjóri síðast á
Egilsstöðum; Sigurbjörg, f.
1924, d. 2015, húsmóðir Gilsár-
teigi og Eskifirði; Auður, f.
1926, d. 2009, matráðskona í
Hveragerði; Guttormur, f. 1928,
d. 2017, jarðfræðingur í Reykja-
vík; Ásgerður, f. 1929, húsmóðir
í Hveragerði. Fóstursystir er
Ingunn Guðmundsdóttir, f.
1945.
Kona Sævars var Ása
Hafliðadóttir frá Ögri við
Ísafjarðardjúp, f. 28.9. 1941, d.
maður Hákon Orri Árnason og
c) Hilmar. 4) Andvana fædd
dóttir 1971. 5) Sigbjörn Óli, f.
1974, bóndi, kvæntur Þórunni
Ósk Benediktsdóttur kennara,
búsett í Rauðholti. Börn þeirra
eru a) Jónatan Sævar, b) Ása
Guðný, c) Almar Freyr og d)
Brynjar Snorri. 6) Sindri Bald-
ur, hagfræðingur, f. 1985, sam-
býliskona Diana Carolina Ruiz,
hagfræðingur, búsett í Reykja-
vík. Dóttir Sævars og Ásu Vil-
hjálmsdóttur var Elva, f. 1963,
d. 1979.
Sævar ólst upp í Rauðholti,
var í farskóla hluta úr vetri í
fjögur ár og stundaði svo nám á
Laugum, Eiðum og í Bænda-
skólanum á Hvanneyri. Eftir
það var hann farkennari í sinni
heimasveit tvo vetur. Ævistarf
Sævars varð í Rauðholti þar
sem hann stundaði búsakap um
hálfrar aldar skeið, meirihluta
tímans með konu sinni, hann
hætti búskap árið 2002 þegar
Sigbjörn sonur hans tók við
búinu. Sævar tók þátt í fjöl-
breyttum félagsstörfum frá
unga aldri og var oddviti Hjalta-
staðahrepps í 28 ár samhliða bú-
skapnum. Hann söng í kórum,
fékkst nokkuð við kveðskap og
ritstörf og árið 2013 gaf félag
ljóðunnenda á Austurlandi út
bókina Glæður og blossa með
ljóðum eftir hann. Sævar var
búsettur á Egilsstöðum frá
árinu 2005.
Útför Sævars fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag, 24. ágúst
2019, og hefst athöfnin kl. 11.
8.11. 1998. Þau
giftu sig í Ögri 20.
júní 1964 og
bjuggu saman í
Rauðholti frá vor-
inu 1965.
Börn Ásu og
Sævars eru: 1) Lín-
eik Anna, f. 1964,
alþingismaður, gift
Magnúsi Ásgríms-
syni, verksmiðju-
stjóra, búsett á Fá-
skrúðsfirði. Börn þeirra eru a)
Ásta Hlín, maki Birkir Björns-
son, sonur þeirra er Björn
Bragi, b) Inga Sæbjörg, maki
Þorvaldur Björgvin Ragn-
arsson, dóttir þeirra er Ásdís
Eik, c) Ásgeir Páll og d) Jón
Bragi. 2) Hafliði, bóndi, f. 1966,
kvæntur Guðnýju Grétu Ey-
þórsdóttur bónda, þau eru bú-
sett í Fossárdal við Berufjörð.
Synir þeirra eru a) Bjartmar
Þorri, maki Lisa Broberg, dótt-
ir þeirra er Maj Embla, b) Jó-
hann Atli, maki Íris Ósk Gísla-
son, dóttir þeirra er Elísabet
Anna, og c) Bergsveinn Ás. 3)
Helga, f. 1968, hjúkrunarfræð-
ingur, gift Ásgeiri Sveinssyni,
verslunarmanni, búsett í Mos-
fellsbæ. Börn þeirra eru a) Elv-
ar, maki Ásta Lára Guðmunds-
dóttir, b) Ása María, sambýlis-
Haustsnjórinn skýrir útlínur
austurfjallanna í fyrstu dagskím-
unni. Hestur og maður tilbúnir í
göngur, Hraundalsgöngur. Báðir
spenntir og sprækir, í hnakk-
töskunni feitt kjöt, nýuppteknar
kartöflur og kaffipeli í ullarsokk.
Stelpukrakkinn stendur upp í
rúminu og horfir út um gluggann
með aðdáun, á Neista og pabba.
Sterkasta pabba í heimi, sem hún
fékk svo að vera samferða í gegn-
um lífsins ævintýri í 55 ár og búa
til fjársjóð minninga.
Stór og sterk hönd umlykur
litla hendi á leiðinni upp fjárhús-
brekkuna þar sem gömlu torf-
húsin bíða. Við lærum saman að
þekkja lífgimbrarnar með nöfn-
um og ég reyni að lýsa með olíu-
luktinni meðan þú losar fyrstu
heytuggur haustsins úr stabban-
um. Í fjósinu er takturinn róleg-
ur og yfirvegaður, kötturinn set-
ur upp gestaspjót á fjóströðinni
og kettlingarnir ólmast og snúast
og við hlæjum saman. Fjörið er í
mjólkurhúsinu, þar má vera með
læti, syngja hátt, sulla og
skvetta. Á leiðinni inn skoðum
við karlinn í tunglinu, sjöstjörn-
urnar og fjósakonurnar og norð-
urljósin dansa á himninum.
Í eldhúsglugganum eru ljóða-
bækur, rollubækur, allavega
minnisblöð um búskapinn og
Þjóðviljinn. Ef tími gefst til í önn-
um daganna er spilað á spil og
leikið að orðum.
Búskapurinn er samvinnu-
verkefni heimilisfólksins og þar
fá allir hlutverk við hæfi. Rauð-
holt er nafli alheimsins en það er
sjálfgefið að vera virk í samfélag-
inu og velferð allra íbúa þessa
heims skiptir máli óháð staðsetn-
ingu á hnettinum, lit eða trúar-
brögðum.
Þú ólst ekki upp við rafmagn,
sjónvarp, síma eða tölvur, en
náðir tökum á tölvunni og þó að
ykkur semdi nú ekki alltaf vel
skilaði sú þekking tveimur bók-
um. Það var gaman að gleðjast
með þér, hvort sem var á manna-
mótum eða yfir fallegum búpen-
ingi og grósku jarðar. Það var
aldrei lognmolla í kringum þig en
stundum fannst þér full mikið
ganga á hjá afkomendunum en
varst alltaf jafn stoltur af þeim
hvort sem var yfir námsáföngum,
árangri í íþróttum, eða góðu
gengi í lífi og starfi. Lukkan var
með þér að lifa það að eignast
langafabörn.
Heimsóknir síðustu ár í Rauð-
holt voru okkur báðum ómetan-
legar, orkuna sóttum við í landið
og fólkið, Jórunnarlund, hesta-
ferðir um ásana og smala-
mennskur. Þú smalar ekki í
haust né hringir til að fylgjast
með Hraundalsgöngunni en „ef
til vill á öðru sviði“ fáið þið Neisti
notið endurfunda og spretta „á
stjörnuvengi“.
Það er gott að gleðjast við góð-
ar minningar og hugsa til endur-
funda ykkar mömmu, dætra og
annarra ástvina þinna.
Að lokum sálmur Páls Ólafs-
sonar sem þú hélst upp á og vald-
ir til að lýsa þinni sýn á lífið og
dauðann.
Sálina engin binda bönd,
guð henni vængi létta léði
að lyfta sér á í hryggð og gleði,
dýrðlega bjó þá drottins hönd.
Þeir vængir engan þekkja lúa.
Það er sálunni hvíld að fljúga
innan um þennan undra geim,
endurminninga og vona heim.
Hún getur flogið öld frá öld
herrans að skoða handaverkin,
himnesk vísdóms og gæsku merkin,
hennar ævi á ekkert kvöld.
Henni er unun og endurnæring
eilíf starfsemi, sífelld hræring.
Ó guð! hvað er þá öndin mín?
Eilífðar stjarna dóttir þín.
Líneik Anna Sævarsdóttir.
Sævar tengdafaðir minn hefur
kvatt hérvistina og er vonandi
kominn til sælli heima. Vonandi,
vegna þess að sælli heimar ættu
að bíða þeirra sem ávaxtað hafa
sitt pund eins og Sævar gerði.
Ekki þannig að Sævar hafi litið á
lífið sem táradal, öðru nær, þótt
vissulega hafi hann fengið sinn
skerf af andblæstri, ekki síst
þegar Ása kona hans kvaddi allt
of snemma.
Ég kynntist Sævari þegar við
Líneik dóttir hans fórum að
draga okkur saman á níunda ára-
tug síðustu aldar. Sævar og Ása
bjuggu þá eins og lengst af í
Rauðholti í Hjaltastaðaþinghá.
Mér var frá fyrsta degi tekið af
velvild og hlýju af þeim Ásu báð-
um sem skynjuðu hvað hægt var
að leggja á óframfærinn dreng-
staula í upphafi kynna.
Sævar hafði aldrei þörf fyrir
að gera grín að náunganum eða
upphefja sig á annarra kostnað.
Hann hafði nógu góða sjálfs-
mynd til að geta talað við alla
sem jafningja og átti ekki í erf-
iðleikum með að koma fyrir sig
orði hvort sem var úr ræðustóli
eða annars staðar.
Sævar var fulltrúi kynslóðar-
innar sem þrátt fyrir takmark-
aðan tíma á skólabekk á okkar
mælikvarða var á margan hátt
mun menntaðri en seinni kyn-
slóðir. Alls staðar vel heima, hag-
ur á málið, víðlesinn, með sjálf-
stæðar og ígrundaðar skoðanir.
Sævar tók sig til eftir að hann
hætti búskap árið 2005 og stóð að
og ritstýrði útgáfu Rauðhyltinga-
bókar. Bókin er á sinn hátt
ákveðið stórvirki og góð heimild
og vitnisburður um tímann sem
var.
Sævar var hagmæltur og ljóð-
elskur og hann kenndi mér ófáar
vísurnar. Það er fátt persónu-
legra og skemmtilegra að þiggja
í afmælisgjöf en góða vísu þar
sem þiggjandanum er dillað og
hann mærður að hætti forn-
skálda.
Í dag eru haldin námskeið í
núvitund og reynt að fá okkur til
að njóta augnabliksins og lifa
ekki einungis í gegnum raftæki,
skilji ég „konseptið“ rétt. Slíks
þurfti Sævar ekki með, hann var
alltaf á sínum stað og sinni stund,
þótt hann gæti verið dálítið utan
við sig eins og fleiri í fjölskyld-
unni. Þá átti hann það til að vera
fljótfær en það er líka hin hliðin á
því að vera snarráður.
Fljótræði Sævars er mér
minnisstætt frá göngu á Hraun-
dal. Sævar var með tvo til reiðar
að smala Kirkjutungurnar sunn-
an ár en ég uppi í Stangarárfjalli
norðan ár. Ég var eitthvað að
barma mér í talstöðinni sem
Sævar skildi þannig að ég væri
að biðja um hest. Sjálfsagt var
sambandið slæmt, en í það
minnsta datt honum þetta í hug
þrátt fyrir að ég hefði aldrei fall-
ist á að sitja á þessum grasmót-
orum. Hann hélt sem sagt að ég
hefði séð ljósið enda einlægur
bjartsýnismaður trúandi á hið
góða, jafnvel í tengdasyninum.
Hann rauk því af sínum pósti og
reið þvert yfir dalinn til að færa
mér gæðinginn. En hann mætti
bara sömu þvermóðskunni og fá-
lætinu sem fyrr. Sneri því til
baka með tvo til reiðar og hefur
sjálfsagt hugsað sitt.
Annars var Sævar fyrst í ess-
inu sínu þegar hann var kominn á
bak sínum viljugu og stórlyndu
smalahestum; Neista, Geysi,
Frosta og Funa.
Það leiddi af sjálfu sér að Sæv-
ar var vinstrisinnaður á skala
pólitíkurinnar. Flestir sem eru
með hjartað á réttum stað eru
það a.m.k. hluta ævinnar.
Magnús Björn Ásgrímsson.
Afi minn var einstakur maður.
Enginn er eins og afi og ég á eftir
að sakna hans mikið. Mér finnst
ég vera að fara á mis við mikla
visku og verðmæta sýn á lífið
núna þegar hann er farinn og ég
vildi að ég hefði oftar tekið mér
tíma til að ræða allt á milli himins
og jarðar við hann. Það var alltaf
jafn frábært, þegar ég virkilega
gaf mér tíma og settist niður með
afa í rólegheitunum, drakk kaffi
og borðaði súkkulaðirúsínur, þá
lærði ég alltaf eitthvað mikil-
vægt.
Það var gaman að ræða stjórn-
mál við afa, trúmál, listir og
menningu eða barnauppeldi, öllu
þessu hafði hann velt fyrir sér og
hafði hugmyndir og sýn sem
gaman var að heyra. Hann var
maður hugmynda og pælinga og
átti til dæmis sína eigin trú.
Hann var líka mikill hugsjóna- og
félagsmálamaður, var lengi odd-
viti og brann fyrir málefnum
nærsamfélagsins jafnt og hann
brann fyrir heimsmálunum þar
sem hann var til dæmis virkur í
félaginu Ísland-Palestína.
Fyrstu minningarnar mínar
um afa eru í Rauðholti, þar átti
ég ömmu og afa í sveitinni eins og
í bókum. Afi söng og fór með vís-
ur, ég fékk að leggja mig með
þeim ömmu eftir matinn og hann
bar mig á bakinu í fjárhúsin. Svo
lék ég merkilega manneskju á
skrifstofunni hans afa, með staf-
inn hans og stimpilinn. Seinna
bjó ég hálfan vetur hjá afa á Eg-
ilsstöðum, við fórum saman á
þorrablót og dönsuðum, hann gaf
mér fjallagrös með koníaki við
magapínu og við spjölluðum í eld-
húsinu. Hann bað mig um að laga
tölvuna en ég gerði það vitlaust
því svona hefðu Sindri og Bjart-
mar ekki gert þetta.
Stundum hefur verið sagt við
mig, ef ég er fljótfær eða utan við
mig, að nú sé ég alveg eins og afi
minn. Það er alls ekki leiðum að
líkjast og ég vona að ég geti verið
sem oftast og sem mest eins og
hann afi minn. Ég vil vera jafn
mikil hugsjóna- og félagsmála-
manneskja og hann. Ég vil vera
jafn listrænt þenkjandi og menn-
ingarlega sinnuð og hann, meta
myndlist, lesa ljóð, setja saman
vísur og skrifa góðan texta. Ég
vil líka alltaf hafa jafn gaman að
því að skemmta mér, dansa og
syngja og afi. Vonandi.
Elsku hjartans afi minn
nú arkað hefur veginn sinn.
Efst mér þakkir eru í huga,
ekkert minna en vísa mun duga.
Feta vil gjarnan í fótspor þín;
fjörugt dansa og smakka vín,
orðhög listum unna og ljóðum,
einlægt fylgja hugsjónum góðum.
Takk fyrir lögin og ljóðin,
lagt var það allt í sjóðinn.
Viskuna, gildin og viðhorfin þín,
varðveiti alltaf og geri mín.
Góða ferð, elsku afi, ég bið að
heilsa ömmu.
Þín
Ásta Hlín.
Okkur systkinin langaði að
minnast elsku afa Sævars okkar,
sem við kveðjum í dag með þakk-
læti og söknuði. Það var einstak-
lega gott að koma í afahús, hann
tók alltaf svo vel á móti okkur og
minningar um afa eru einstak-
lega hlýjar og yndislegar.
Þegar við hugsum til afa okkar
Sævars koma fyrst upp í hugann
allar þær stundir sem hann söng
fyrir okkur ljóð og ruggaði sér
með okkur í fanginu í Rauðholti,
einnig stúss með hesta og kindur
meðan hann bjó þar og reyndi að
kenna okkur á sveitalífið. Einnig
eru góðar minningar frá því hann
dvaldi hjá okkur í Mosfellsbæn-
um, þá spiluðum við mikið, sér-
staklega kasínu eða tíu, og þá var
oft mikið hlegið.
Afi notaði sykurmola með
kaffinu, þeir voru bara settir
fram þegar hann var í heimsókn
og þá fengum við oftast að „stel-
ast“ í einn sykurmola þegar hann
fékk sér kaffibolla. Matarboðin
hjá tilraunakokknum honum afa
voru líka skemmtileg eins og
þegar við fengum lambalæri
kryddað með bönunum.
Eftirminnilegar eru þær
stundir þegar maður skreið fram
úr rúminu þegar afi var í heim-
sókn, þá stóð hann iðulega inni í
stofu að gera morgunleikfimi eft-
ir rás 1, einnig átti hann það til að
búa til sínar eigin æfingar sem
við köllum afa Sævars-æfingar
hérna á heimilinu. Oft tókum við
fjölskyldan þátt í þessari morg-
unleikfimi og hefur örugglega
verið spaugilegt að fylgjast með
okkur.
Okkur finnst þetta ljóð sem þú
samdir lýsa þínu lífsviðhorfi svo
vel, þú kenndir okkur að njóta
gleðistundanna í lífinu.
Örfá orð ég ætla að segja
við andann mikla og vængjabreiða.
Kannski ætti ég að heyra í honum
í síma?
Ég veit að hann segir víst að
einhvern tíma
ég eigi að deyja.
Jú, ég veit!
En mig langar að hann viti
að þangað til
ætla ég endilega að lifa
og kannski lifi ég lengur en það
þó óljóst sé margt um stund og stað
þá líklega verður bara að hafa það.
Við þökkum þér fyrir allt og
allt, minning þín lifir. Við vonum
að þú sért nú komin til ömmu
Ásu sem við fengum svo lítil
tækifæri til að kynnast.
Þín barnabörn,
Elvar, Ása María og Hilmar.
Nú er fóstri minn farinn. Síð-
asti hlekkurinn minn aftur í tím-
ann. Þó ég sé ánægð fyrir hans
hönd að fá hvíldina, þá er ég ansi
lítil í mér.
Sævar bróðir pabba tók við
mér í fjölskyldu sína þegar ung-
lingurinn var að brenna út í námi
á sínum tíma. Sævar og Ása skip-
uðu stóran sess í lífi mínu frá
þeim tíma. Þessi vetur sem ég
átti með fjölskyldunni var ævin-
týralegur. Þvílíkt fannfergi hafði
sjaldan sést og ógnaði einnig
fólki og fénaði. Í einni hríðinni
bárust fréttir um að fjárhús á
næsta bæ væru að gefa sig. Sæv-
ar gekk um gólf viðþolslaus að
geta ekki farið að hjálpa til. Það
var hans leið, að vera til staðar að
hjálpa. En það var líka gaman að
upplifa vetrarlandið. 2-4 hæða há
snjógöng og keyrt á harðfenni
um lönd og strönd. Á kvöldin var
skrabblað og spilað brids ef
granna bar að garði. Sumarið
sem fylgdi var ljúft.
Pabba og Sævari samdi vel og
héldu alltaf góðu sambandi. Að
sjá þá saman í síðasta sinn er
eitthvað sem seint gleymist.
Pabbi orðinn langt genginn með
sinn sjúkdóm en Sævar ógreind-
ur enn. Báðir jafn hamingjusam-
ir með að sjá hvor annan.
Fæddir í torfbæ yst á Fljóts-
dalshéraði með nasaþef af heims-
styrjöldinni þar sem flug orrust-
ur heyrðust í friðsælum móanum.
Báðir lögðu þeir af stað útí heim
síðar, en Sævar sneri aftur og tók
við búi foreldra sinna þar sem
hann síðan bjó lengst af. Það var
honum erfitt að kveðja heima-
hagana þó að ekki væri flutt
langt. Þótt ég hafi aldrei verið
heimilisföst í Hjaltastaðaþing-
hánni hef ég lengst af átt hér
heima, enda bæði föðurfólk mitt
og móðurfólk héðan, og frá fæð-
ingu eytt sumrum hér.
Elsku Sævar, takk fyrir fóstr-
ið, uppeldið, kærleikann, vin-
skapinn og tiltrúna. Nú er skarð
fyrir skildi.
Margret Guttormsdóttir.
Líklega bar fundum okkar
Sævars fyrst saman í tengslum
við veru mína á Skriðuklaustri að
loknu búfræðikandídatsnámi á
árunum 1963 til 1966. Þá gjarna í
gegnum félagsskap minn við Pál
heitinn, bróður Sævars, sem
lengi var ráðunautur hjá Búnað-
arsambandi Austurlands. Það er
ekki fyrr en sumarið 1984, þegar
ég sem tilraunastjóri á Skriðu-
klaustri og fjölskylda mín flutt-
um austur og starfið hófst, sem
kunningsskapur og síðan vinátta
okkar Sævars hófst fyrir alvöru.
Má segja að upphafið að þessum
samskiptum okkar hafi einnig
sumpart orðið fyrir milligöngu
Páls og áhuga hans á tilrauna-
starfsemi, sem reyndar var okk-
ur öllum sameiginlegur.
Eins og víðar á úthéraði voru
lagðar út einar þrjár tilraunir hjá
Sævari í Rauðholti með kölkun
og/eða loftun túna. Þar með hóf-
ust samskipti okkar Sævars fyrir
alvöru og þar með einnig kynni
við fjölskyldu hans, einkum þó
konu hans, Ásu Hafliðadóttur,
sem var, auk mikillar gestrisni,
flestum þeim kostum prýdd sem
hægt var að hugsa sér. Þeim mun
sárara var hve snemma hún lést
eftir erfiða sjúkdómslegu.
Sævar var bóndi af lífi og sál
og stundaði búskapinn af miklum
áhuga og nánast ástríðu, ásamt
tilraunalegu ívafi. Áhugi hans á
félagsstarfi af ýmsu tagi leiddi
hann oft þar til forystu, bæði í fé-
lagsmálum bænda í héraði og/eða
á landsvísu, auk sveitar-
stjórnarmála. Þá var Sævar ljóð-
elskur og orti vísur og kvæði alla
tíð, eins og ljóðabók eftir hann
ber órækan vott um sem Félag
austfirskra ljóðaunnenda gaf út
árið 2013.
Sævar var virkur í byggða-
hreyfingunni Landsbyggðin lifi
og í Framfarafélagi Fljótsdals-
héraðs, þar sem leiðir okkar lágu
einnig mjög saman um árabil.
Veit ég fyrir víst að félagar í
þessum áhugamannahópum
sakna hans og þakka honum
samstarfið.
Með öll þessi og önnur áhuga-
mál sem hann stundaði, auk bú-
skaparins, þarf engum að koma á
óvart þótt samhæfing hugsunar
og verks ætti það til að fara ögn á
mis öðru hvoru og voru afleiðing-
arnar þá gjarnan kallaðar fljót-
færni, gleymska eða viðutan-
skapur. Að auki töldu margir að
„prófessorseinkenni“ þessi væru
að einhverju leyti ættgeng og eru
sögur tengdar Páli bróður hans
af þessum toga sem margir kann-
ast við til marks um það.
Óhætt er að segja að lífsvið-
horf okkar Sævars og skoðanir
því tengdar hafi oft farið saman.
Í umræðu sem við áttum fyrir
nokkrum árum um eignarhald á
jörðum þótti mér skoðun Sævars
athyglisverð, ekki síst sem eig-
anda að bújörð. Eftir gaumgæfi-
lega umhugsun var hann sem
sagt kominn á þá skoðun að eng-
inn nema ríkið, þjóðin, ætti að fá
að eiga land. Í staðinn skyldi
hverri landareign einungis fylgja
nýtingarréttur og sú skylda að
skila landinu a.m.k. jafngóðu að
ábúð lokinni. Nú um stundir þeg-
ar jarðir eru keyptar, gjarna í
kippum, án nokkurra kvaða,
nema helst að nógu hátt sé boðið,
skynjar maður glöggt að málið
stefnir í mikið óefni verði ekkert
að gert og það sem fyrst.
Við hjónin og fjölskyldan vott-
um að lokum fjölskyldu Sævars
og öðrum ástvinum einlæga sam-
úð. Blessuð sé minning hans.
Þórarinn Lárusson.
Sævar
Sigbjarnarson
Sálm. 86.7
biblian.is
Þegar ég er í
nauðum staddur
ákalla ég þig
því að þú
bænheyrir mig.