Morgunblaðið - 29.08.2019, Side 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. ÁGÚST 2019
✝ Erna Finns-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. mars
1924. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni 23.
ágúst 2019.
Erna var dóttir
Finns Sigmunds-
sonar lands-
bókavarðar í
Reykjavík, f. 17.
febrúar 1894 á
Ytra-Hóli, Öngulsstaðahreppi,
Eyjafirði, d. 10. febrúar 1982 í
Reykjavík, og konu hans Krist-
ínar Aðalbjargar Magnúsdóttur,
húsfreyju í Reykjavík, f. 4. mars
1898 í Bitru, Glæsibæjarhreppi,
Eyjafirði, d. 10. febrúar 1982 í
Reykjavík. Bróðir Ernu var
Birgir Finnsson, f. 24. ágúst
1927, d. 3. janúar 2003. Hann
var forstöðumaður Tjaldaness-
heimilisins í Mosfellssveit,
kvæntur Hildi Knútsdóttur, f.
14. september 1930, d. 14. mars
1985.
Erna giftist 6. júlí 1948 Geir
Hallgrímssyni, síðar borg-
arstjóra, ráðherra og seðla-
bankastjóra í Reykjavík, f. 16.
desember 1925. Foreldrar hans
voru Hallgrímur Benediktsson,
3) Finnur, f. 1953, eiginkona
hans er Steinunn Kristín Þor-
valdsdóttir, f. 1953. Börn þeirra
eru a. Kári, f. 1987, eiginkona
hans er Eydís Ósk Eyland
Brynjarsdóttir, f. 1985. Þau eiga
Efemíu Björk, f. 2016. Fyrir á
Eydís Kasper Þór og Kristu Sif,
f. 2011. b. Geir, f. 1992. Fyrir
átti Steinunn Elísabetu Þórð-
ardóttur, f. 1979, gift Kára All-
anssyni, f. 1982. Þau eiga Allan
Magnús, f. 2019. Dóttir Elísa-
betar er Steinunn María, f.
2010. Börn Kára eru Emil
Björn, f. 2009, og María Karítas,
f. 2012.
4) Áslaug, f. 1955. Sonur
hennar er Geir, f. 1997.
Erna lauk stúdentsprófi frá
máladeild Menntaskólans í
Reykjavík 17. júní 1944 og var
því 75 ára stúdent á þessu ári.
Hún stundaði jafnframt píanó-
nám, meðal annars hjá Árna
Kristjánssyni, auk þess sem hún
vann á Landsbókasafninu á ár-
unum 1944-1948. Erna og Geir
bjuggu alla tíð í Reykjavík nema
á árunum 1948-1949 þegar þau
bjuggu í Boston þar sem Geir
stundaði nám í lögfræði og hag-
fræði, og Erna hélt áfram sínu
námi í píanóleik. Þar fæddist
elsti sonurinn.
Útför Ernu fer fram frá Ás-
kirkju í dag, 29. ágúst 2019,
klukkan 15.
stórkaupmaður,
Reykjavík, f. 20. júlí
1885 á Vestdalseyri
við Seyðisfjörð, d.
26. febrúar 1954 í
Reykjavík, og Ás-
laug Geirsdóttir
Zoëga, húsfreyja,
fædd í Reykjavík
14. ágúst 1895, d.
15. ágúst 1967.
Börn Ernu og
Geirs eru: 1) Hall-
grímur, f. 1949. Eiginkona hans
er Aðalbjörg Jakobsdóttir, f.
1949. Dóttir þeirra er Erna Sig-
ríður, f. 1972. Sambýlismaður
hennar er Filippo Mattia San-
zone, f. 1973. Sonur þeirra er
Róbert Hallgrímur, f. 2017.
2) Kristín, f. 1951, eigin-
maður hennar er Freyr Þór-
arinsson, f. 1950. Synir þeirra
eru a. Þórarinn, f. 1973, maki
Halla Björk Kristjánsdóttir, f.
1977. Dóttir þeirra er Sigríður
Jónína, f. 2019. Sonur Þórarins
af fyrra hjónabandi er Elijah
Benedikt, f. 2005, og stjúpsonur
Jolyon f. 1997. Halla Björk á
fyrir Kristófer Ísak, f. 1995. b.
Geir, f. 1978, maki Sif Sigmars-
dóttir, f. 1978. Þau eiga Urði, f.
2013, og Baldur, f. 2016.
„Velkomin á Dyngjuveginn!“
Með þessum orðum heilsaði Erna
tengdamóðir mín mér þar sem ég
stóð við útidyrnar í fyrstu heim-
sókn minni þangað. Þetta reyndust
orð að sönnu því að þar fann ég mig
alltaf velkomna og þangað var gott
að koma.
Andrúmsloftið á Dyngjuvegin-
um var einstaklega þægilegt og
ljúft að sækja þau hjónin heim.
Eftir andlát Geirs bjó Erna þar
áfram meðan heilsan leyfði og við
sóttum í félagsskap hennar. Hún
hafði afar notalega nærveru, var
lítið fyrir að draga athyglina að
sjálfri sér, en var þeim mun hæfari
í að fá aðra til að tala, enda fær í
mannlegum samskiptum og kom
einkar vel fyrir. Í návist hennar var
engin ókyrrð. Hún var aldrei krefj-
andi, samræður við hana voru upp-
byggilegar, hún fylgdist vel með og
kunni þá list að skapa góðan anda í
kringum sig.
Skemmtilegur húmorinn
skemmdi ekki fyrir og dásamlegu
skopskyninu hélt hún allt fram á
síðustu stund. Það lék oft eitthvert
hálfbros um varirnar á henni og
fyrirvaralaust átti hún það til að
lauma að smellnum athugasemd-
um sem fengu viðstadda til að
skella upp úr.
Erna var orðvör, vönd að virð-
ingu sinni og lítið fyrir tilfinninga-
semi. „Ekkert vol og víl“ var við-
kvæðið ef eitthvað bjátaði á og
viðstaddir þannig áminntir um að
halda stillingu og reisn og leysa
mál af yfirvegun. Börnin hennar
bera þessari áeggjan fagurt vitni
með sinni heilsteyptu skapgerð og
hófstilltu framkomu.
Þegar heilsu Ernu fór að hraka
og hún fluttist af Dyngjuveginum
fékk hún loks vist á því góða heimili
Sóltúni þar sem hún dvaldist síð-
ustu árin. Það var alltaf tilhlökk-
unarefni að heimsækja Ernu í Sól-
túnið. Návist hennar var söm allt
fram á síðustu stund, þægileg og
nærandi. Samverustundirnar
þarna náðu að treysta vináttubönd
okkar aðstandenda hennar enn
betur. Hún gaf fallega af sér hún
Erna tengdamóðir mín og ég er
lánsöm að hafa notið væntumþykju
hennar og velvildar. Blessuð sé
minning hennar.
Steinunn K. Þorvaldsdóttir.
Erna amma mín var mikil kjöl-
festa í lífi fjölskyldu sinnar. Varla
leið sú helgi sem við afkomendur
hennar heimsæktum hana ekki á
Dyngjuveginn, enda flest okkar
regluföst og sækjum þann eigin-
leika sennilega til hennar.
Húsið hennar ömmu var eins og
annað heimili fyrir mér. Þar á bæ
var allt nánast óbreytt frá því hún
og afi Geir fluttust inn á sínum
tíma og bar innbúið með sér nota-
legan blæ frá sjötta áratugnum.
Það var bara eitt sem breyttist í
gegnum árin og það voru sjónvörp-
in og tölvurnar hennar niðri í kont-
ór. Amma hafði nefnilega mjög
gaman af nýjustu tækni og átti í
engum erfiðleikum með að tileinka
sér hana til jafns við okkur barna-
börnin. Við nutum þess að verja
þarna löngum stundum við að
horfa á barnaefni, sem hún tók
samviskulega upp fyrir okkur á
spólur, eða bara að hanga í tölv-
unni hennar.
Amma var auðvitað miklu sval-
ari en við hin, því að ólíkt okkur átti
hún alltaf nýjustu og hátískuleg-
ustu Apple-tölvurnar hverju sinni.
Þegar sjónin hjá henni tók að
versna byrjuðu samfélagsmiðlar
að taka sér bólfestu í íslensku sam-
félagi, svo að kannski var það lán í
óláni að hún neyddist til að draga
úr tækjanotkun sinni á þeim tíma.
Svo kom að því að við urðum að
kveðja Dyngjuveginn og amma
fluttist á öldrunarheimili sem var
óneitanlega erfiður biti fyrir okkur
að kyngja. Minnisstæð húsgögnin
fylgdu henni þó inn á nýja heimilið
hennar og fyrir vikið breyttist ekki
margt. Helgarheimsóknirnar, þar
sem stjórnmálin jafnt sem fjöl-
skyldumálin voru gerð upp, héldu
áfram allt til yfir lauk og hefur
ömmu eflaust þótt vænt um þær en
ekki síður okkur afkomendum
hennar. Fyrir mér var nefnilega
eðlileg helgi að fylgjast með ömmu
og börnum hennar skeggræða um
allt mögulegt fólk um land allt,
enda var amma einstaklega minn-
ug og vel að sér.
Það er merkileg tilhugsun að
þessi hlédræga kona, sem kunni
best við sig í friði og ró, hafi lifað og
hrærst í pólitík svo áratugum
skipti. Það kemur mér hins vegar
ekki á óvart í ljósi þess hvað hún
var vitur og yfirveguð og hafði
sterkar og vel ígrundaðar skoðan-
ir. Ég þykist vita að hún hafi haft
þó nokkur áhrif á íslenskt samfélag
meðan afi gegndi sínum embætt-
um, enda var hann heppinn með
ráðgjafa. Einkenni góðra ráðgjafa
er kjarkur til að segja skoðanir sín-
ar og þar vantaði ekkert upp á hjá
henni. Hún hikaði t.d. ekki við að
segja okkur afkomendum sínum
álit sitt á hárgreiðslu okkar sem
hún hafði afar sterkar skoðanir á.
Það er sárt að kveðja ömmu
Ernu, því að hún skipaði svo ríkan
sess í lífi okkar. Hennar góða
minning mun lifa áfram með okk-
ur. Það voru sannkölluð forréttindi
að hafa fengið að þekkja hana öll
þessi ár og fyrir það er ég þakk-
látur.
Geir Finnsson.
Frá því að ég man eftir mér hef-
ur það verið fastur liður í lífi fjöl-
skyldu minnar að heimsækja
ömmu Ernu á Dyngjuveginn.
Amma Erna var einstök mann-
eskja. Hún var fyrst og fremst
mjög fyndin og hafði einstaklega
góða nærveru. Hún lá ekki á skoð-
unum sínum en gaf samt öllum
færi á að koma sínum skoðunum á
framfæri. Hún var skemmtilega
beinskeytt en á sama tíma hlý og
góð. Amma tók okkur alltaf opnum
örmum, með heitt á könnunni og til
hennar var gott að koma. Ég tel
það til mikilla forréttinda að hafa
alist upp með svona góðri ömmu.
Í viðtali við Vikuna frá því á átt-
unda áratugnum sagði amma að
hún hefði þá skoðun að gott heim-
ilislíf væri grundvöllur fyrir góðu
þjóðfélagi. Mér finnst þetta viðhorf
einkenna hvernig hún forgangs-
raðaði sínu lífi, hún var til staðar
fyrir fjölskyldu sína og sinnti henni
af alúð.
Til vitnis um það fann ég hvað
henni var sérstaklega umhugað
um öryggi okkar allra og passaði
vel upp á að við færum okkur ekki
að voða – gildir einu hvort við vor-
um börn eða þegar við uxum úr
grasi. Ég hugsa enn til hennar þeg-
ar ég geng með hendur í vösum
vegna þess að henni þótti stór-
hættulegt að hafa ekki hendur
frjálsar ef ske kynni að ég myndi
hrasa. Mér fannst þetta skrítið
þegar ég var yngri en ég nú kann
ég vel að meta hlýjuna á bak við
varnaðarorð hennar.
Þegar amma þurfti að flytja frá
Dyngjuveginum yfir á Sóltúnið
hélt hún áfram að vera miðpunktur
fjölskyldunnar. Þangað fórum við
reglulega og ræddum hvað á daga
okkar hefði drifið og ég dáðist af
því hvað henni tókst vel að taka
þátt í samræðum þrátt fyrir erfið
veikindi síðustu árin. Ég er alveg
sérstaklega þakklátur fyrir að hún
hafi náð að kynnast konunni minni
og börnunum mínum og ég veit að
öll barnabarnabörnin hennar
veittu henni mikla gleði. Þótt við
munum ekki lengur geta heimsótt
ömmu Ernu þá veit ég að hún verð-
ur alltaf með okkur og ég verð allt-
af þakklátur fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman.
Kári Finnsson.
Móðir mín og yngri bræður
hennar tveir festu öll ráð sitt með
stuttu millibili fyrir rúmum sjö ára-
tugum. Skipulögð voru sérstök
matreiðslunámskeið fyrir hinar
þrjár verðandi húsmæður (ekki er
vitað til þess að húsbændurnir hafi
átt kost á slíku) og hjónin þrenn
voru samstiga og héldu hópinn
gegnum súrt og sætt. Börnin urðu
tólf talsins á ellefu árum og for-
eldrarnir létu sig börn hinna varða
og fylgdust með uppvexti þeirra af
alúð. Nú er síðasti fulltrúi þessa
samstillta hóps fallinn frá, Erna
Finnsdóttir, ekkja Geirs Hall-
grímssonar móðurbróður míns.
Erna var bókhneigð og músík-
ölsk, enda alin upp á heimili skáld-
mælts bókavarðar. Þegar dóttir
hennar lagði stund á bókasafns-
fræði hafði hún orð á því að þetta
hefði getað orðið áhugaverður
starfsvettvangur. Það átti hins
vegar fyrir henni að liggja að lenda
í orrahríð stjórnmála og standa við
hlið manns síns og styðja hann
ótrauð á löngum og farsælum en á
stundum stormasömum ferli. Við
systkinin höfum oft haft orð á því
okkar á milli hversu einstaklega
skynsöm og yfirveguð Erna var
öllum stundum, algerlega laus við
alla tilfinningasemi og meðvirkni.
Þegar innan fjölskyldunnar var
hneykslast á því hvernig pólitískir
andstæðingar veittust að Geir
benti hún einfaldlega á að þetta
hlutskipti hefði hann valið sér og
yrði að taka afleiðingum af því.
Hún var ráðholl og skipulögð, ekki
gjörn á að gera veður út af smá-
munum. Vegtyllur og frami virtust
ekki skipta hana nokkru máli en
þau verkefni sem féllu í hennar
hlut rækti hún af stakri samvisku-
semi.
Ég á sjálfur Ernu sérstaka
þakkarskuld að gjalda. Svo er mál
með vexti að þegar ég kom í heim-
inn, nokkru fyrir tímann, lítill og
pervisinn, var móðir mín ekki heil
heilsu og gat ekki haft mig á
brjósti. Erna var þá nýbúin að
eignast Finn frænda minn. Hún
var því aflögufær og reiðubúin til
þess að hlaupa undir bagga. Þegar
ég heimsótti hana á Sóltún fyrir
allnokkru rifjaði hún þetta upp og
sagði kankvís að það hefði nú bara
ræst úr mér þrátt fyrir ólánlegt
upphaf.
Það fellur mér þungt að geta
ekki fylgt Ernu síðasta spölinn en
sendi úr fjarlægð börnum hennar
og fjölskyldu allri mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur
Gunnar Snorri Gunnarsson.
Með Ernu er genginn síðasti
leggur stórfjölskyldunnar af henn-
ar kynslóð. Erna var skarpgreind
og praktísk kona sem hugsaði í
lausnum og hafði mikla yfirsýn.
Hún vann sín verk hljótt og
örugglega, treysti undirstöður fjöl-
skyldunnar og hugsaði heildrænt
um velferð stórfjölskyldunnar allr-
ar.
Gamlárskvöldin á Dyngjuvegi
voru ógleymanleg. Þar nutu skipu-
lagshæfileikar Ernu sín vel því
hún náði að kalla fram afslappaða
og hátíðlega stemningu með gest-
risni sinni en á sama tíma að halda
vökulu auga sínu með öllu sem úr-
skeiðis gæti farið.
Erna var traust og grandvör
kona umfram allt og leituðu marg-
ir ráða hjá henni og treystu dóm-
greind hennar.Erna var á margan
hátt á undan sinni tíð. Hún bar
virðingu fyrir sjálfri sér eins og
öðrum. Hún var falleg kona, alltaf
vel klædd og látlaus en þó glæsi-
leg.
Síðustu árin átti Erna við
heilsuleysi að stríða en því tók hún
af miklu æðruleysi. Það kom ekki á
óvart því meðbyr og mótbyr tók
hún af sama jafnaðargeði. Hún
kunni að samfagna á góðri stundu
og sýna samúð og nærfærni á erf-
iðum stundum.
Stuttu fyrir andlátið heimsótti
ég Ernu í Sóltún og skilaði kveðju
frá Lynghagafjölskyldunni. Enn-
fremur hafði ég að orði að nú væri
yngsta barnabarn ömmu Áslaugar
að verða sextugt. Svona líður tím-
inn svaraði Erna og í orðum henn-
ar mátti hvorki greina undrun eða
eftirsjá heldur sátt þeirrar konu
sem skilur lífsins gang.
Við leiðarlok er okkur systur-
börnum Geirs efst í huga þakklæti
og virðing fyrir samstöðu alla tíð.
Blessuð sé minning Ernu
Finnsdóttur.
Áslaug
Gunnarsdóttir.
Fallin er frá Erna Finnsdóttir,
einstök sómakona. Erna var
greind, vel lesin og glögg kona,
mannþekkjari sem lagði gott til
málanna. Í mínum huga hafði Erna
svo margt fram að færa með sínum
hógværa hætti. Góðmennska var
lýsandi fyrir hennar framkomu og
hún mótaði svo sannarlega um-
hverfi sitt. Erna kom jafnan vel
fyrir, virðuleg og vel til fara en lát-
laus og vildi ekkert óþarfa um-
stang.
Erna átti viðburðaríka ævi og
voru þau hjón Erna og Geir Hall-
grímsson afar samhent í öllum sín-
um störfum. Geir lést fyrir tæpum
30 árum, löngu fyrir aldur fram.
Hann var merkur stjórnmálamað-
ur og áhrifavaldur í íslenskum
stjórnmálum. Hann sat í öllum
helstu embættum á Íslandi, var
borgarstjóri í Reykjavík og for-
sætisráðherra. Ennfremur var
hann formaður Sjálfstæðisflokks-
ins til fjölda ára og gegndi þeirri
stöðu af miklum myndarskap. Oft
tók hann storminn í fangið og leysti
jafnan farsællega úr málum og allt-
af stóð Erna þétt við hlið hans.
Kristinn Björnsson heitinn, eig-
inmaður minn, var sonur Björns
bróður Geirs en þeir voru mjög
nánir. Sjöfn tengdamóðir mín og
Erna voru miklar og traustar vin-
konur. Vinátta þeirra byggðist á
gagnkvæmri virðingu en kátínan
var alltaf skammt undan. Fjöl-
skyldutengsl voru einnig afar náin
við Ingu, systur bræðranna, og
fjölskyldu hennar. Eiginmaður
minn var mikill stuðningsmaður
frænda síns í pólitík. Einn besti
vinur hans var Hallgrímur, elsti
sonur Ernu og Geirs. Við vorum
mjög náin þessari fjölskyldu enda
traustir vinir og einstakt sómafólk.
Erna og Geir áttu fjögur börn
og barnabörn og undu sér best í
faðmi fjölskyldunnar. Alltaf vorum
við Kristinn velkomin á Dyngju-
veginn, fyrst sem kærustupar og
síðar með börn og buru.
Geir var jafnan störfum hlaðinn
og hafði um mörg mál að hugsa en
aldrei fundum við fyrir því að það
truflaði hann sem gestgjafa. Þau
hjónin voru einstök heim að sækja
og boðin á gamlárskvöld eru mér
einstaklega minnisstæð, þar gekk
ýmislegt á þar sem börn á öllum
aldri voru samankomin og oft mik-
ið fjör. Alltaf hélt Erna ró sinni
sama hvað á gekk. Hún var ein-
staklega barngóð kona og eiga
börn okkar Kristins góðar minn-
ingar um þeirra samneyti.
Þegar ég hóf þátttöku í stjórn-
málum þá átti ég í Geir hauk í
horni og fékk ýmis góð ráð um ref-
ilstigu stjórnmálanna. Ekki síður
átti ég Ernu að sem vinkonu og
trúnaðarmann. Eftir að Geir lést
voru oft löng samtölin á milli okk-
ar. Hún fylgdist vel með þjóðmál-
um og var reynslunni ríkari eftir
pólitískan feril þeirra hjóna. Við
Erna vorum í góðu sambandi allt
þar til veikindi hennar ágerðust.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð Ernu. Ég votta af-
komendum og fjölskyldu Ernu
mína dýpstu samúð.
Minningin lifir.
Sólveig
Pétursdóttir.
Erna Finnsdóttir
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, systir,
amma og langamma,
INGA HREFNA SVEINBJARNARDÓTTIR
frá Seyðisfirði,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu í Neskaupstað
24. ágúst.
Útförin fer fram frá Seyðisfjarðarkirkju mánudaginn
2. september klukkan 14.
Árdís Björg Ísleifsdóttir
Sveinbjörn Orri Jóhannsson Hanna Þórey Níelsdóttir
Óttarr Magni Jóhannsson
Ásta Sif Jóhannsdóttir Jóhannes Bragi Gíslason
Heiðbjört Dröfn Jóhannsd. Gísli Jónsson
Helena Mjöll Jóhannsdóttir Hans Unnþór Ólason
Jóhann B. Sveinbjörnsson
Ástrún Lilja Sveinbjarnard.
barnabörn og barnabarnabörn
Elskuleg kona mín, móðir, tengdamóðir,
dóttir og amma,
UNNUR ÁRNADÓTTIR,
lést 26. ágúst á Landspítalanum við
Hringbraut.
Útför verður gerð frá Víðistaðakirkju,
Hafnarfirði, þriðjudaginn 3. september klukkan 15.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Ljósið - endurhæfingarmiðstöð fyrir
krabbameinsgreinda.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk 11G á Landspítalanum fyrir
einstaka umönnun og kærleik.
Guðmundur Hólm Indriðason
Þórunn Friðlaugsdóttir
Unnar A. Friðlaugsson
Elín Inga Halldórsdóttir Þorgeir Þór Friðgeirsson
Árni Ingimar Helgason
og barnabörn
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
AÐALHEIÐUR HAUKSDÓTTIR,
lést á líknardeildinni í Kópavogi 19. ágúst.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á líknardeildina í
Kópavogi og stuðningsfélög krabbameinssjúkra.
Ragnheiður Rafnsdóttir Gauti Árnason
Hjördís Svan
Stefán Svan
barnabörn og langömmubarn