Skessuhorn - 23.09.2015, Síða 17

MIÐVIKUDAGUR 23. SEPTEMBER 2015 17
Verslun Tunguhálsi 10 - Sími 415 4000 - www.kemi.is - kemi@kemi.is
Almennur handhreinsir sem byggir á náttúrulegum efnum.
Virkar jafnt með vatni og án.
Engin jarðolíuefni eru notuð.
Inniheldur aloa vera, jojoba olíu og lanolin til að mýkja húðina.
Virkar vel á olíu, feiti, blek, jarðveg, epoxy og lím.
Inniheldur fín malaðan sand til að hreinsa betur.
Loctite SF 7850
handhreinsir
Eftirfarandi störf eru laus til umsóknar:
Hlutastörf í liðveislu með fötluðu fólki•
Sótt er um rafrænt á heimasíðu
Akraneskaupstaðar á þar til gerðu eyðublaði
Nánari upplýsingar er að finna á www.akranes.is
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
5
Laus störf hjá Akraneskaupstað
Ingólfur Sigurðsson er 22 ára gam-
all knattspyrnumaður sem undan-
farið sumar hefur leikið með Vík-
ingi í Ólafsvík. Hann bjó fyrir vest-
an í sumar meðan hann lék með lið-
inu og lætur vel af bænum. Ingólf-
ur var greindur með kvíðaröskun
þegar hann var 15 ára gamall. Fyrir
nokkrum árum steig hann fram og
sagði frá veikindum sínum. Síðan þá
hafa margir knattspyrnumenn fetað
í fótspor hans og á dögunum flutti
Ingólfur erindi á ráðstefnu á veg-
um Íþróttasambands Íslands, Knatt-
spyrnusambands Íslands og Háskól-
ans í Reykjavík, þar sem hann sagði
frá reynslu sinni. Blaðamaður hitti
Ingólf í Borgarnesi fyrir helgi og
ræddi við hann um sjúkdóminn.

Greindist með kvíða-
röskun 15 ára
„Ég er fæddur í Reykjavík og ólst
upp í Hlíðunum. Það var því ein-
hvern veginn óhjákvæmilegt að ég
færi að æfa fótbolta með Val þegar
ég var ungur,“ segir Ingólfur. Hann
þótti afar efnilegur sem unglingur
og árið 2007 samdi hann við hol-
lenska liðið Heerenveen og flutti
út, þá aðeins 14 ára gamall. Dvölin í
Heerenveen entist aðeins í eitt ár, en
þangað átti hann eftir að halda aft-
ur síðar. „Upphafið af mínum veik-
indum er í fyrra skiptið hjá Heeren-
veen,“ segir Ingólfur. „Ég var alltaf
frekar kvíðinn sem barn en það var
meira svona barnslegur kvíði, ekk-
ert í samanburði við sjúkdóminn.“
Hann segist í fyrstu hafa orðið var
við líkamleg einkenni, eins og al-
gengt er hjá kvíðasjúklingum. „Þá
var ég sendur í ýmsar rannsóknir
og sem kom auðvitað ekkert út úr.
Síðan beindist athyglin að andlegu
hliðinni. Menn fóru að velta fyrir
sér hvort það væri eitthvað að mér
þar og það var raunin.“
Í kjölfar þessa sneri Ingólfur heim
til Íslands var greindur með kvíð-
aröskun. Hann hóf sálfræðimeðferð
og fékk kvíðastillandi lyf. Hann seg-
ir meðferðina hafa gengið mjög vel
í langan tíma á eftir. „Það er talað
um að sálfræðimeðferð og lyfjagjöf
þurfi að haldast í hendur til að við-
unandi árangur náist. Ég get eigin-
lega ekki lýst því hvað það var gott
að fara til sálfræðings og ég held að
fólk geri sér almennt ekki grein fyr-
ir því hvað sálfræðingar geta reynst
vel. Það er að segja góðir sálfræð-
ingar,“ bætir hann við og brosir. „Ég
hef ekki tölu á því hversu oft ég hef
verið að leið til sálfræðings og hugs-
að með mér að ég þurfi nú ekkert á
þessu að halda en svo hugsað; „vá,
hvað þetta var gott“ um leið og ég
kem út.“
Sagan endurtekur sig
Ingólfur lagði áfram stund á knatt-
spyrnu eftir að hann kom heim frá
Hollandi og leitaði sér aðstoðar
vegna veikinda sinna. Hann gekk til
liðs við uppeldisfélag sitt Val, þá á
yngra ári í þriðja flokki, en sá hag
sinn vænstan að skipta yfir í KR.
„Þegar ég er 17 ára gamall í KR tel
ég mig í stakk búinn andlega til að
fara út aftur. Ég fer út, mér líður
vel og finnst allt alveg frábært. En
síðan fer kvíðinn að láta á sér kræla
og ég verð veikari en nokkru sinni
fyrr,“ segir Ingólfur „og það endaði
með því að mér var hreinlega fylgt
heim til Íslands.“ Þetta bakslag upp-
lifði hann sem þrumu úr heiðskýru
lofti, það hafi komið sér algerlega að
óvörum.
„Þetta var rosalega erfitt. Ég var
nýorðinn 18 ára, ungur og efnileg-
ur knattspyrnumaður og leit út fyrir
að vera bara rosalega flottur strákur.
Ég var kominn í atvinnumennsku,
sem er auðvitað draumur hvers ungs
knattspyrnumanns. Að geta ekki
lagt stund á hana vegna veikinda var
ömurlegt,“ segir hann.
Árið 2011, aðeins ári eftir að hann
fór út öðru sinni, er hann kominn
til Íslands aftur, í sálfræðimeðferð
og heimsækir reglulega geðlægni á
Barna- og unglingageðdeild Land-
spítalans og veit að hann þarf að
vinna hraustlega í þessu. „Þetta var
rosalega erfitt. Ég átti mjög erfitt
með mig,“ segir hann og hefur orð
á því að hann hafi sjálfur glímt við
mikla fordóma gagnvart sjúkdómn-
um. „Mér fannst ég algjörlega yfir
það hafinn að fara inn á geðdeild. Ég
var með rosalega fordóma gagnvart
þessu, taldi mig ekki þurfa á nokk-
urn hátt að vera í þessum aðstæðum.
En það endurspeglar kannski líka
hvað ég var mikið veikur.“
En með hjálp fjölskyldunnar tókst
honum að komast yfir fordóma sína
og horfast í augu við eigin veikindi.
„Fyrir mér var þetta leyndarmál sem
maður varð bara að rogast með. En
ég er mjög lukkulegur að eiga rosa-
lega góða fjölskyldu og kærustu sem
hefur alltaf stutt við bakið á mér. Ég
á þeim mikið að þakka“
Þrátt fyrir erfiða fyrri reynslu af
atvinnumennsku átti Ingólfur eft-
ir að reyna einu sinni enn. „Í janúar
2012 fór ég til Danmerkur og reyndi
við atvinnumennskuna í þriðja sinn
hjá liðinu Lyngby. En sagan endur-
tók sig og ég var kominn aftur heim
innan árs, alveg ómögulegur,“ seg-
ir Ingólfur. „Maður flýr aldrei sjálf-
an sig. Maður er alltaf að takast á
við eitthvað nýtt, nýjar aðstæður
og fleira. Að ná tökum á sjálfum sér
er meiri vinna en ég bjóst við og ég
held bara áfram að vinna í mér.“
Síðan þá hefur hann verið á Ís-
landi og að hans sögn hefur það
gengið vel. Kvíðans verði hann auð-
vitað var af og til, það sé eðli sjúk-
dómsins. „Ég held það sé ævistarf
að vinna í þessu. Maður er alltaf að
kynnast nýjum aðstæðum og stund-
um birtist kvíðinn fyrirvaralaust.
Þess vegna er þetta sjúkdómur,“
segir hann.
Þurfa að þekkja úrræðin
Fyrir nokkrum árum ákvað Ing-
ólfur að stíga fram og segja frá
veikindum sínum. Síðan þá hafa
margir knattspyrnumenn fetað
sömu slóð og vitundarvakning er
nú að verða innan íþróttaheims-
ins um andleg veikindi íþrótta-
manna. Á dögunum sagði Ing-
ólfur frá reynslu sinni á vel sóttu
málþingi um það málefni. „Það
mættu 250 á málþingið, fullt
út úr dyrum og það virðist vera
svakalegur áhugi á þessu málefni.
Raunar svo mikill að það verður
farið með málþingið til Akureyrar
í byrjun október,“ segir hann.
Ingólfur telur að fyrst og
fremst vanti einhvers konar leið-
arvísi þegar íþróttamenn lenda í
andlegum veikindum. „Hvað tek-
ur við ef einhver lendir í andleg-
um skakkaföllum? Það vantar að
íþróttamenn viti hvert þeir eigi
að leita. Þetta er alveg eins og
ef menn meiðast, þá vita menn
hvert þeir eiga að leita. Eins á að
vera samþykkt að vera fjarverandi
vegna andlegra veikinda. Ef knatt-
spyrnumenn eru með flensu þá
missa þeir af einum leik og mæta
klárir í næsta. Það ætti að vera ná-
kvæmlega jafn samþykkt ef þeir
eru andlega veikir. Þá missa þeir
af einum leik og verða kannski
bara klárir strax í næsta. Það á
að vera í stakasta lagi að íþrótta-
menn glími við sjúkdóm en það
er margt sem betur mætti fara,“
segir Ingólfur en bætir því við að
hann hafi trú á að einhvers konar
leiðarvísir fyrir íþróttamenn sem
glíma við andleg veikindi verði að
veruleika áður en langt um líður.
En sér hann fyrir sér að félögin
taki verkefnið að sér eða íþrótta-
samböndin? „Það væri frábært
ef félögin tækju ábyrgð en mér
finnst þessi mál liggja frekar hjá
samböndunum,“ segir Ingólfur.
Knattspyrnufélög gætu þá bent
leikmönnum sínum á úrræði sem
KSÍ byði upp á, ef ske kynni að
þeir veiktust andlega. Sambandið
myndi svo leiðbeina mönnum um
framhaldið.
Fótboltamenn eru
manneskjur
Ingólfur hefur orð á því að í fót-
boltaheiminum séu gömul karl-
mennskugildi enn mjög ríkjandi.
Þó megi finna örlitlar breytingar
þar á. „Ég hef fundið það sjálfur.
Þeir sterkustu lifa af og allt snýst
„Maður verður að brosa að lífinu þótt það geti verið erfitt“
Ingólfur Sigurðsson, knattspyrnumaður úr Víkingi, glímir við kvíðaröskun
um að vera grjótharður. En þetta
er sem betur fer aðeins að breyt-
ast. Fótboltamenn eru manneskj-
ur, þótt ótrúlegt megi virðast,“
segir Ingólfur og brosir. „Það á
ekki að vera neitt vandamál að
vera veikur.“
Enn fremur telur hann samfé-
lagið einblína um of á neikvæð-
ar hliðar andlegra sjúkdóma. Þó
ekki megi gera lítið úr þeim þá
megi ekki gleyma því að þeir eigi
líka sínar broslegu hliðar.
„Auðvitað eru allir sjúkdómar
hvimleiðir en ég held að samfé-
lagið geri kannski of mikið af því
að dramatísera þessa hluti. Það er
alltaf verið að segja frá fólki sem
er mikið veikt eða hefur veikst.
Mér finnst stundum vanta að sýna
þessa hluti í aðeins jákvæðara ljósi.
Það er erfitt að kljást við veikindi
og maður verður stundum að geta
brosað og hlegið að þeim. Þannig
að maður sé ekki alltaf bara fórn-
arlamb,“ segir hann.
„Lífið kemur einhvern veginn
bara upp í hendurnar á manni
með öllu sem því fylgir. Maður
verður að brosa að lífinu þótt það
geti verið erfitt,“ segir Ingólfur
Sigurðsson að lokum. kgk
Ingólfur Sigurðsson.