Heimsmynd - 01.06.1991, Blaðsíða 35

konum huggulegheit eins og að opna dyrnar fyrir þær í stað
þess að ryðjast á undan, hjálpa þeim í kápuna, og bjóða þeim
út að borða ótilneyddir. Hins vegar er ef til vill erfitt fyrir þá
að vita hvort slík hegðun er tilhlýðileg því sjálfsagt eru þær
konur til sem líta á slíkt og þvílíkt sem hreina móðgun vegna
háleitra jafnréttissjónarmiða.
Ég held að íslenskir karlmenn séu tæpast öfundsverðir. Það
hlýtur að vera óskaplega snúið að passa inn í starfsheitið ís-
lenskur karlmaður nú við upphaf tíunda áratugarins. Ekki
mega þeir vera of góðir með sig, þá lítur engin kona við þeim,
vinir og kunningjar mega helst ekki frétta af því ef þeir kunna
að halda á ryksugu eða vaska upp, hins vegar fellur það vænt-
anlega í góðan jarðveg hjá vinkonunum.
Þeir verða að hugsa um útlitið en mega ekki vera tepruleg-
ir, verða að vera vel klæddir en ekki spjátrungslegir. Það er
áberandi hvað menn hugsa yfirleitt meira um klæðaburð og
útlit seinni ár. Ánægjuleg tilbreyting það. Ég verð nú að segja
eins og er að þótt öllu megi ofgera, þá hef ég gaman af því að
sjá menn ekki síður en konur vel til fara og snyrtilega. Þeir
virðast líka aðeins vera farnir að velta því fyrir sér að holdafar
er ekki einkamál kvenna. Karlar eiga það líka til að stíga full
þungum skrefum á vigtina. Útivera og hreyfing eru til siðs og
gera karlmennina hraustlegri og ásjálegri. Menn eldast líka
orðið margir hverjir ágætlega og þora jafnframt að klæða sig
unglegar en áður. Enn eru þeir þó til sem eru fæddir gamlir og
hafa verið eins og miðaldra menntaskólakennarar frá ferm-
ingu.
Eitt er það sem er óþolandi. Það er þegar menn nota
orð, sem áður höfðu jákvæða merkingu og hafa
reyndar enn ef notkun þeirra er rétt, á neikvæðan
eða niðrandi hátt. Eins og heyrðu vinan, heyrðu
góða mín eða væna mín. Þetta gera stjórar stundum
að því er virðist til að setja konum stólinn fyrir dyrn-
ar, eða láta þær vita að þær eigi ekkert með að vaða
upp á dekk. Óbreyttir liðsmenn eiga það til að beita
sömu aðferð í þeirri röngu trú að það sé þeim til
framdráttar. Það versta er svo að konur eru sumar
hverjar jafnvel farnar að leggja þetta fyrir sig líka.
Til allrar lukku virðast íslenskir karlmenn smám
saman vera að átta sig á því að það er leyfilegt að tala um
barnauppeldi og mjúku málin margfrægu. Énn sem komið er
kemst þó mismikið á framkvæmdastigið eins og gengur, en á
því eru sem betur fer ánægjulegar undantekningar. Mér finnst
alltaf dálítið spaugilegt að enn virðast sumir feður þurfa að
auglýsa það sérstaklega ef þeir ætla sér að mæta á foreldra-
fund eða þurfa að sinna börnum og búi á annan máta. Ekki
það, að vissulega er gott, fínt og frábært að þeir skuli þó yfir-
höfuð taka þátt í þeim sjálfsagða hlut sem uppeldi barna
þeirra vissulega er. Það þarf tvo til, ekki satt, og sú þörf nær
lengra en eina nótt. Fyrir utan það hvað þeir menn sem ekki
taka þátt í uppeldi barna sinna hljóta að fara mikils á mis í líf-
inu. Og hún er langlíf meðaumkunin hjá vinum og vanda-
mönnum ef feður „þurfa að passa“ eins og það er svo oft kallað.
Eitt það fallegasta sem ég veit er að sjá karlmann, helst
myndarlegan, spássera með lítið krfli, já, eða bara gefa önd-
unum brauð. Þetta hljómar sjálfsagt hálf klisjukennt, en svona
er það nú samt og vísast órækt dæmi um ellimörk.
Það er kominn tími til að íslenskir karlmenn og íslenskar
konur friðmælist. Samvinna er lausnarorðið. Þessi barátta
kynjanna er orðin leiðigjörn og úrelt. íslenskir karlar eiga að
sýna konum virðingu og sanngirni og umgangast þær sem jafn-
ingja en ekki undirsáta, og að sjálfsögðu gildir það sama um
þær. Konur eiga að fá leyfi til að vera kvenlegar og karlar
einnig að fá að halda einhverjum af sínum séreinkennum sem
oft og tíðum gera þá ómótstæðilega.
Það er kannski réttast að gera sér grein fyrir að við erum öll
Islendingar og getum ekki hvert án annars verið. í það
minnsta held ég að tilveran yrði fátækleg ef þið væruð ekki
þarna, þessar elskur.D
HEIMSMYND 35